Hal Clement - Een zaak van gewicht

“Schei toch uit met die onzin,” zei de gevangene. “Jullie hebben niets meer dan die andere wilden in het zuiden. Ik geef toe dat je ons een tijd voor de gek hebt gehouden, maar je hebt je daarnet verraden.”

“En wat heb ik dan gezegd waardoor jij denkt dat ik loog?”

“Ik zie geen reden om je dat te vertellen. Het feit dat je het nog niet weet bewijst dat ik gelijk had. Het zou beter voor je zijn geweest als je ons niet zo compleet voor de gek had gehouden; dan waren wij voorzichtiger geweest met geheime gegevens en dan zou je niet zoveel te weten zijn gekomen dat we jullie moeten vernietigen.”

“En als jij die laatste opmerking niet had gemaakt had je ons misschien tot overgave kunnen overhalen,” mengde Dondragmer zich in het gesprek, “hoewel ik moet toegeven dat dat niet waarschijnlijk is. Kapitein, ik wed dat je gestruikeld bent over wat ik je al die tijd al heb gezegd. Het is te laat om daar nu nog iets aan te doen. De kwestie is, hoe raken we die vervelende vliegtuigen kwijt? Ik zie geen schepen om ons zorgen over te maken, en de mensen op het strand hebben alleen de kruisbogen van de vliegtuigen die aan de grond stonden. Ik denk dat ze het voorlopig aan de vliegers overlaten.” Hij ging over op het Engels. “Herinner jij je of je iets gehoord hebt van de Vliegers dat ons zou helpen om van die vliegers af te komen?” Barlennan vertélde dat ze op open zee niet onbeperkt hoog konden vliegen, maar geen van beiden zag wat ze daar op dit moment aan hadden.

“We zouden met de kruisboog kunnen werken.” Barlennan stelde dit voor in zijn eigen taal en de tolk lachte smadelijk. Krendoranic, de munitie-officier van de Bree , die net als de rest van de bemanning aandachtig had geluisterd, dacht daar minder geringschattend over. “Laten we dat doen,” viel hij fel uit. “Er is iets dat ik al wil proberen sinds we bij dat rivierdorp waren.”

“Wat dan?”

“Ik geloof dat ik daar niet over moet spreken terwijl onze vriend luistert. In plaats daarvan zullen we het hem laten zien, als je wilt.” Barlennan aarzelde even maar gaf toen toestemming.

Hij keek ietwat zorgelijk toen Krendoranic een van de vuurkisten opende, maar de officier wist wat hij deed. Hij haalde er een klein pakje uit dat in een lichtdicht materiaal was gewikkeld, wat aantoonde waarmee hij zich althans een deel van de tijd had beziggehouden sinds ze het dorp van de rivierbewoners verlieten.

Het pakje was min of meer rond, en kennelijk bestemd om met de arm gegooid te worden; zoals alle anderen was ook Krendoranic zeer onder de indruk gekomen van de mogelijkheden van de nieuwe kunst van het gooien; nu ontwikkelde hij zijn denkbeeld nog een stap verder. Hij bond het pakje stevig vast aan een van de pijlen, wikkelde een stuk goed om pakje en pijlschacht en knoopte het aan beide zijden goed vast. Toen legde hij de pijl op de boog. Plichtsgetrouw had hij zich met het wapen vertrouwd gemaakt in de korte tijd dat ze het bezaten, en hij twijfelde niet aan zijn vermogen om een stilstaand doel op een redelijke afstand te raken; van bewegende voorwerpen voelde hij zich niet zo zeker, maar de vliegtuigen konden alleen snel draaien als zij eerst scherp kantelden, en dat zou hem waarschuwen voor koerswijzigingen.

Op zijn bevel kwam een van de matrozen die tot zijn vlammenwerperploeg behoorden met het ontstekingstoestel naast hem staan. Toen kroop hij, tot intens misnoegen van de Aardbewoners, naar de naastbijzijnde radio en zette de poot van de boog er bovenop om zichzelf en het wapen te steunen bij het omhoog richten. Hierdoor was het voor de menselijke toeschouwers absoluut onmogelijk om te zien wat er gebeurde, want de radio’s waren zo opgesteld dat ze van een centraal punt uit rondom zich konden kijken, en geen ervan bestreek de andere.

Nu vlogen de vliegtuigen op dat ogenblik nog tamelijk laag over, ongeveer vijftien meter boven de baai en recht over de Bree , zodat ze op elk gewenst moment met bombarderen konden beginnen. Zelfs een veel minder geoefend schutter dan de munitie-officier kon dus nauwelijks missen. Toen een van de machines overkwam blafte hij een bevel naar zijn hulp en begon hij het tuig zorgvuldig te volgen. Op het moment dat hij zeker was dat hij goed mikte riep hij een bevel en de hulp hield zijn aansteker tegen het pakje op de langzaam opkomende pijlpunt. Toen het contact gemaakt was drukten Krendoranics scharen op de trekker en een rookspoor gaf de baan van het projectiel door de lucht aan.

Krendoranic en zijn hulp doken razendsnel terug naar het dek en renden naar de windzijde om buiten bereik van de rook te komen die bij het aansteken ontstaan was; de matrozen die zich aan lijzijde van de plaats van afvuren bevonden sprongen opzij. Toen ze zich eindelijk veilig waanden was de activiteit in de lucht voorbij. De pijl had zijn doel bijna totaal gemist; de schutter had de snelheid van zijn doelwit onderschat. De pijl had de romp bijna helemaal achteraan getroffen en het pakje chloorpoeder brandde er met veel animo. De vuurwolk vrat zich snel naar het achtereinde van het vliegtuig en liet een spoor van rook achter dat de achterop komende machines niet probeerden te ontwijken. De bemanning van het getroffen toestel had geen last van de dampen, maar in een paar seconden waren de staartroeren verbrand. De neus van het zweefvliegtuig zakte en het toestel streek neer op het strand. Piloot en bemanning sprongen eruit vlak voor het de grond raakte. De twee machines die door de rook waren gevlogen werden stuurloos zodra de zoutzuurdampen het personeel bedwelmden, en beide machines gleden de baai in. Alles bij elkaar was het een van de roemrijkste luchtafweerschoten uit de geschiedenis.

Barlennan wachtte niet tot het laatste slachtoffer neergehaald was maar beval de zeilen te hijsen. De wind werkte tegen, maar het water was diep genoeg voor de zwaarden en hij begon de fjord uit te laveren. Eén ogenblik leek het erop dat de mannen aan het strand hun kruisbogen op het schip zouden afschieten, maar Krendoranic had een tweede van zijn vreselijke projectielen klaargemaakt en richtte zijn boog op het strand; dit gebaar alleen al zond ze rennend op de vlucht — bovenwinds; voor het merendeel waren het verstandige wezens.

Reejaaren had in stilte toegekeken, terwijl zijn lichaamshouding verslagenheid uitdrukte. Er waren nog zweefvliegtuigen in de lucht en sommige klommen alsof ze van grote hoogte een duikvlucht wilden ondernemen; maar hij wist heel goed dat de Bree betrekkelijk veilig was voor dergelijke pogingen, hoe goed de bemanningen ook konden richten. Een van de zweefvliegtuigen probeerde het inderdaad, van een hoogte van honderd meter, maar een langs hem heenschietend rookspoor verijdelde een goed gericht schot en verder werden er geen pogingen ondernomen. De machines vlogen in grote cirkels rond maar zorgden ervoor buiten schot te blijven, terwijl de Bree zich door de fjord heen naar zee bewoog.

“Wat voor de donder is er toch gebeurd, Barl?” Lackland kon zich niet langer bedwingen. Nu de menigte op het strand op een flinke afstand was gekomen leek het hem veilig om te spreken. “Ik heb me er niet mee bemoeid uit angst dat de radio’s je plannen zouden bederven, maar laat ons alsjeblieft weten wat je allemaal gedaan hebt.”

Barlennan gaf een kort overzicht van de voorvallen van de laatste paar honderd dagen, en vermeldde de gesprekken die de toekijkers niet hadden kunnen volgen. Het verslag duurde de hele nacht en bij zonsopgang bevond het schip zich bijna aan de mond van de fjord. De tolk had geschokt en verslagen naar het gesprek tussen de kapitein en de radio geluisterd: hij nam aan, en terecht, dat de eerste de resultaten van zijn spionnage doorgaf aan zijn meerderen, hoewel hij niet begreep hoe dit dan in zijn werk ging. Met het aanbreken van de dag vroeg hij aan land te worden gezet, op een toon die radicaal verschilde van alle andere die hij tot dusver had aangeslagen. Barlennan, die medelijden kreeg met een schepsel dat waarschijnlijk nooit eerder in zijn leven een gunst had gevraagd van iemand van een andere mogendheid, liet hem op vijftig meter van het strand overboord gaan. Lackland zag de eilander met enige opluchting in zee duiken; hij kende Barlennan tamelijk goed, maar wist toch niet precies wat deze onder de gegeven omstandigheden juist oordeelde.