Hal Clement - In twee fasen water

“Als Snel dat heeft gemaakt moet hij een hele kaartsector hebben aangestoken,” merkte John op.

Met een ruk draaide Nancy zich om: “Johnny! Weet je nog wat er vorige nacht gebeurde, toen Nick de Leraar bij de holen weghaalde? Toen heeft hij over een hele sector vuren gemaakt! Dacht je dat die nog konden branden en zich zo hadden verspreid?”

“Ik weet het niet.” John stond stil en dacht een ogenblik na. Toen boog hij zich over de kaart, duidelijk leesbaar in het schitterende licht. “Ik zou niet weten hoe dat kon,” zei hij eindelijk. “We zijn wel veel dichter bij de holen dan vanmorgen, maar ook niet zo dichtbij. De zuivere regen zou trouwens in de nanacht alle vuren doven als niemand ze onderhield.”

“Maar als het groot genoeg was, kon het misschien de lucht zo beroeren dat er steeds genoeg zuurstof was — voel die wind eens. Heb je ooit zoiets meegemaakt?”

“Nee, misschien heb je gelijk. Maar we kunnen gaan kijken: ik denk nog altijd dat het Snel zal zijn. Ga je dat plan nog proberen?”

“Natuurlijk. Temeer nu de wind de druppels zo snel meevoert.” Het tweetal ging wat langzamer, want ze moesten een nogal kronkelig pad volgen om hun doel tussen de druppels in zicht te houden. In groten getale raakten deze nu de grond en bleven vloeibaar, behalve waar ze werden blootgesteld aan de lichaamswarmte van de reizigers. Het duurde dus wat langer dan je zou verwachten om binnen tweehonderd meter van de rotsen te komen. Ze wekten door het licht erachter de indruk dat ze de top van de heuvel vormden. Nu besloot Nancy dat er voorzichtigheid geboden was, dus begon de uitvoering van haar angstwekkend plan. Ze zocht een uitzonderlijk grote en nog troebele druppel uit die niet veel verder neerdaalde, en stelde zich opzettelijk zo op, dat ze erdoor werd opgeslokt. Natuurlijk werd de onderkant van de vijftien-meterbol meteen vernietigd door haar warmte, maar het verder dalen van de druppel onttrok haar weldra aan het gezicht. De grote nevelige vloei-stofbobbel volgde de gedragslijn van de andere en bewoog langzaam naar het licht, en Nancy hield hem zo goed mogelijk bij. Dit was moeilijker dan het leek, zelfs al kon ze het gas om haar heen best inademen, want zonder uitzicht op haar omgeving was het haast onmogelijk om de snelheid van de druppel te bepalen. De wind gaf een zekere steun, maar niet genoeg, en verscheidene keren zag John haar omtrekken als ze de rand van de nevelmassa te dicht naderde. Hij bleef waar hij was, zonder het laf te vinden het resultaat van de proef af te wachten voor hij het zelf probeerde. In zekere zin was de poging een onverdeeld succes. Nancy bleef tenminste bij bewustzijn zolang de druppel het uithield. Aan de andere kant ontbrak er toch iets aan. Dit lag aan het feit dat de druppel het niet lang uithield. Onder de druk van de warmtestraling zowel van Nancy binnenin en van het vuur ervoor, vervaagde het ding plotsklaps in een laatste werveling, en Nancy stond onbeschermd.

Dit was gelukkig geen ramp. Drie, vier tellen na het verdwijnen van haar schuilplaats stond Nancy doodstil; toen riep ze zonder een poging haar stem bij het vuur vandaan te richten: “Johnny! Hierheen, vlug!”

Haar metgezel sprong vooruit, zonder al te veel moeite om de druppels te ontgaan en kwam naast haar tot stilstand. Ze stond misschien vijf meter van de rand van een bijna loodrechte diepte, wel drie kilometer breed. In haar eerste korte stilte had ze zich gelukgewenst dar haar schuilplaats niet een paar tellen later was verdwenen. De vlaag hittestraling die van de bodem van de krater kwam, een kleine honderd meter omlaag, dwong haar even later toe te geven dat het geen kwestie van geluk was. Vanaf hierboven zag je dat geen enkele druppel in de buurt kwam, behalve wat er van buitenaf de helling opdreef. De hele bodem gloeide, en talloze plekken waren haast verblindend fel. De laatste leken verdacht vloeibaar, al had die vloeistof een opmerkelijk scherp getekend oppervlak.

Raeker, zelfs Easy zou direkt een vulkaan hebben herkend. Maar dat verschijnsel ging de ervaring en opleiding van Fagings leerlingen te boven. In het voorbijgaan was Nicks vermelding van de kegelvormige heuvel wel opvallend. De geologen hadden er ook enige aandacht aan besteed en hadden hem zelfs geplaatst op een lijstje van nog te onderzoeken zaken; maar verder was men niet gegaan. Nick had niets gezegd dat er op duidde dat het ding werkte — of liever niets dat de mensen als zodanig hadden herkend; hij had over wind gesproken. Inderdaad werkte hij lang zo heftig niet toen hij er langs ging, een drie aardemaanden terug. Men had alleen notitie genomen van de grootte en de vorm.

“Hoor eens,” merkte John op na een korte stilte, “dit zou een geweldige plaats zijn voor een dorp. Je hoeft hier geen vuur aan te houden.”

“En het voedsel dan?” wierp Nancy tegen. “De plantengroei op dit donkere gesteente verschilt van wat we gewend zijn. Misschien wil het vee er niet van eten.”

“Dat kunnen we gauw genoeg uitvinden.”

“Trouwens, daar zijn we nu niet op uit. Dit licht is duidelijk niet wat we zoeken, al geef ik toe dat het interessant is. Maar we kunnen beter doorgaan met ons werk.”

“Het regent,” herinnerde John, “en er is niet gezegd dat we ook ’s nachts moesten doorzoeken. Dit lijkt me anders een prima slaapplaats.”

“Dat is waar…” Plotseling werd Nancy’s instemming onderbroken. Een driehonderd meter naar links scheurde een vijftig meter lang en twaalf meter diep segment van de rand zich los en donderde met oorverdovend lawaai omlaag. Met die zwaartekracht kon zelfs Tenebra’s dampkring de val niet doeltreffend afremmen, en een goede tien, vijftienduizend ton aaneengekit vulkanisch puin boorde zich moeiteloos door de roodgloeiende korst van halfgestolde lava aan de voet van de richel. De gevolgen lieten geen twijfel over de vloeibare staat van het hetere materiaal — maar de twee ontdekkers zagen het al niet meer. Ze waren al een eindweegs de helling af voor de steenmassa geheel was losgeraakt. Zelfs onder het rennen vond John de tijd om zich gelukkig te prijzen dat het voorval had gewacht, tot Nancy had ingestemd met zijn prachtige kampplaats. Onnodig te zeggen dat hij dit niet hardop deed. Nu nam zelfs hij niet de moeite de druppels te ontwijken, noch minder om over weinig terzake doende dingen te zeuren.

Ze legden een kilometer af voor ze op de helling stilhielden. Het licht scheen nu helder genoeg om kaart te lezen en het duurde niet lang of beiden waren het eens dat dit de hoge, kegelvormige heuvel was uit Nicks verslag. Daarmee wisten ze echter nog niet wat te doen. Eerst waren ze geneigd terug te gaan naar het kamp om het verschijnsel aan Fagin voor te leggen. Daartegenover stond dat ze nog een opdracht hadden uit te voeren, die om leven of dood ging.

“Dit kan wel een dag wachten,” stelde John. “We kunnen best hier kamperen, onze gebieden morgen opzoeken en dan volgens plan teruggaan. We kunnen niet alles opgeven om één ontdekking.”

“Dat dacht ik ook,” gaf Nancy schoorvoetend toe, “maar we kunnen echt niet hier bivakkeren. Op deze zwarte steen groeit nog geen hout voor twaalf uur, laat staan voor de rest van de nacht. En de druppels worden al helder.”

“Dat merkte ik al,” antwoordde John. “Dan gaan we maar. Wacht even: er is genoeg voor fakkels. Laten we er een aansteken, straks hebben we misschien meer haast.”

Nancy stemde hiermee in en tien minuten later waren ze weer op weg, John met een gloeiende fakkel en Nancy met genoeg hout voor twee andere; meer groeide er niet in de directe omgeving. Ze zetten koers naar een streek die op de kaart stond aangegeven met wat hogere heuvels dan anders, om te voorkomen dat ze voor de ochtend in een meerbedding belandden. Beiden voelden zich nu onbehaaglijk ondanks Nicks succesvolle nachtreis. Maar voor ze zich echt zorgen maakten hadden ze nog een afleiding.