Fritz Leiber - De zwerver

Richard rolde naar haar toe en legde zijn arm licht rond haar middel, zijn gezicht boven het hare, aarzelde toen.

‘Ga door,’ zei ze. Ze toonde hem een bittere glimlach. ‘Of heb je slaappillen?’

Richard dacht even na, zei toen nogal formeel: ‘Zelfs al had ik die, dan had ik jou toch liever.’

Ze giechelde. ‘Je bent zo stijf,’ zei ze.

Hij trok haar tegen zich aan en kuste haar. Haar lichaam was gespannen en gaf niet mee.

‘Vera,’ zei hij. Toen, terwijl hij haar vastberaden omklemde: ‘Voortaan zal ik je Veronal noemen.’

Ze giechelde weer, meer om hem dan uit waardering, dacht hij, maar haar lichaam ontspande zich. Plotseling drukten haar vingers in zijn rug. ‘Kom dan, probeer mij maar,’ fluisterde ze hees in zijn oor, ‘ik ben een heel, heel sterk slaapmiddel.’

Barbara Katz was aanvankelijk terneergeslagen doordat de Albatros zo smal en zo laag was, maar nu was ze blij met deze afmetingen omdat het betekende dat er altijd een oppervlak bij de hand was om zich schrap tegen te zetten als de boot harder schommelde dan ze verwachtte. En dat de licht gebogen zoldering zo laag was deed het veiliger lijken wanneer er weer een massieve golftop oorverdovend op neersloeg.

De kajuit was pikdonker behalve wanneer de bliksem wit door de vier kleine patrijspoorten flitste, of wanneer Barbara haar zaklamp gebruikte.

De oude KKK lag met dekens vastgebonden in een van de kleine kooien. Hester zat aan het hoofdeinde en hield de onbekende baby vast. Helen had zich in de andere kooi uitgestrekt, en lag te kreunen en te braken van zeeziekte, terwijl Barbara aan het einde van die kooi in de klem zat zoals Hester tegenover haar. Van tijd tot tijd stak Barbara een hand door een gat in de vloer om te zien of de boot lekte. Tot dusver viel het wel mee.

De Albatros was eerst bijna onder water gekomen. Toen tilde de westwaarts ijlende vloed hem uit de greep van de mangrovebomen. Daarna was hij bijna omgesmeten door een hoge boom. Sindsdien was het tamelijk plezierig geweest, totdat de stormgolven zo hoog en wild waren geworden dat op Benjy na iedereen benedendeks moest gaan.

Na een lange stilte — dat wil zeggen een lange poos waarin werd geluisterd naar het gehuil van de baby en het gekraak van de spanten en de wind die de boot geselde — vroeg Barbara: ‘Hoe gaat het met Mr. K, Hester?’

‘Hij is al een poosje dood, Miss Barbara,’ antwoordde de andere vrouw. ‘Stil nu, baby, je hebt je melk al gehad.’ Barbara verwerkte deze informatie. Even later zei ze: ‘Hester, misschien kunnen we hem beter in iets wikkelen en voorin leggen — daar is net genoeg ruimte — dan kun jij in die kooi gaan liggen.’

‘Nee, Miss Barbara,’ antwoordde Hester zeer positief, ‘We willen toch niet dat zijn heup weer kapot gaat of zoiets. Hij is nu in goede vorm, behalve dan dat hij dood is, en als hij zacht ligt blijft ie zo. Dan kunnen we bewijzen dat we hem zo goed verzorgd hebben als we konden.’

Helen schrok huilend op: ‘O Heer, der is een dooie in de kajuit! Ik moet eruit!’

‘Ga liggen, idiote nikker!’ beval Hester. ‘Miss Barbara, hou haar vast!’

Het was niet nodig. Een nieuwe aanval van zeeziekte kreeg Helen weer op haar rug.

Iets later werden de bewegingen van de Albatros minder heftig. Niet langer bonsden er stromen water op het dak van de kajuit.

‘Ik ga Benjy wat koffie brengen,’ zei Barbara.

‘Nee, dat doet u niet, Miss Barbara.’

‘Jazeker wel,’ vertelde Barbara aan Hester.

Toen zij heel voorzichtig het kleine luik aan de achterkant van de kajuit open had geschoven en haar hoofd naar buiten stak was het eerste dat ze zag Benjy, die met zijn benen gespreid achter het kleine stuurwiel knielde. De wolken waren opengescheurd, en door de nauwe spleet scheen de Zwerver omlaag.

Ze kroop naar buiten. De wind trok aan haar, maar het was niet al te erg, zodat ze het luik dichtschoof en naar Benjy kroop.

Hij slurpte koffie uit de kleine thermosfles die ze bij zich had en bedankte haar met een knikje.

Ze tuurde langs de lage wand van de cockpit. De Zwerver, die weer achter de wolken verdween, toonde met zijn laatste licht niets dan golven die er behoorlijk hoog uitzagen.

‘Ik dacht dat het kalmer werd,’ schreeuwde ze boven de wind uit.

Hij wees naar de boeg. ‘Ik heb een matras gevonden,’ schreeuwde Benjy terug, ‘en er een stuk touw aan gebonden, en het andere eind van het touw aan de voorkant van de boot, en het ding over boord gegooid. Zo blijft de boot met de neus in de wind liggen, en schommelt ie niet zo.’

Barbara herinnerde zich de naam ervan: een zee-anker. ‘Waar denk je dat we zijn, Benjy?’ schreeuwde ze.

Zijn lachen overstemde de wind. ‘Ik weet niet of we in de Atlantische Oceaan of de Golf zitten of waar dan ook, Miss Barbara, maar we zitten er nog steeds bovenop!’

Sally Harris en Jake Lesher klommen omlaag van het dak van het dakhuis. Ondanks deze aktiviteit rilden ze van de kou. Achter de balustrade zonken de golfjes in een bijna zichtbaar tempo.

Sally keek in de woonkamer bij het licht van de Zwerver in zijn kaken-fase, die zij Rin-Tin-Tin noemde.

‘Het is een puinhoop,’ meldde ze aan Jake. ‘Het meubilair is alle kanten op gesmeten. De piano ligt met zijn pootjes omhoog. Er zitten golven in het zwarte kleed, en al die drijfnatte zwarte gordijnen zorgen dat de boel eruit ziet als een rouwkamer na de storm. Kom op, laten we wrakhout of kaarsen of iets opzoeken om een vuur te maken. Ik bevries.’

De Zwerver zette zijn yin-yang-masker voor de negende maal op. Twee hele dagen had hij de aarde gemarteld met vuur en vloed en bevingen en nu met stormen. Bagong Bung liet zijn spade vallen, greep zijn modderige zak, en dook naar het oranje reddingsvlot toen het langs schoot op een schuimgekuifde trede van water. Cobber-Hume greep naar hem. De vier revolutionaire kapiteins van de Prince Charles, dodelijk beangst door de orkaan die toesloeg door de inktzwarte nacht, als tienduizend onzichtbare zoemende vliegtuigen, en door de hoge regimenten van golven die onder de wind marcheerden als zwarte grenadiers, stuurden de grote atoomstomer voor de veiligheid terug in de monding van de Amazone. Ondanks zijn zee-anker begonnen de golven weer over de Albatros te slaan, maar Barbara Katz wilde niet benedendeks gaan. Een kille wind begon in vlagen over de patio van Mr. Hasseltines dakhuis te waaien, en Sally Harris en Jake Lesher trokken zich weer terug in de doorweekte woonkamer. Bij het licht aan de mast van de Volharding zag Wolf Loner twee lijken langs drijven, tussen de steeds toenemende hoeveelheid wrakhout.

De Corvette en de truck van de schotelstudenten zochten zich met priemende koplampen behoedzaam een weg over de bergen, waar met tussenpozen richtingsborden naar Vandenberg Twee wezen. Reeds tweemaal hadden de op elkaar gepakte passagiers moeten uitstappen om rotsen grindverschuivingen op te ruimen, scheppend en duwend, die niet groot genoeg waren om het gebruik van de laatste lading in het momentumpistool te wettigen. Elk moment kon een nieuwe verschuiving in de waakzame koplampen van de Corvette opdoemen. Ritmisch kletterden de kettingen die om de achterwielen van de truck waren gewikkeld.

De oostelijke bries die hun van over de bergen tegen de rug blies was lauw — een geluk voor deze mensen die allemaal hondsmoe waren en onbeschermd, behalve de Hixons en Pop in de cabine van de truck.

Buiten dat van de motoren en de banden was het enige geluid een zwak, ritmisch sissend brullen in de verte voor hun uit.

De Zwerver was twee uur na zonsondergang opgekomen en hing nu boven dezelfde oostelijke bergen in de wolkenloze leigrijze lucht. Zijn warme wijnkleurige en gouden licht schiep de illusie dat hij de oorzaak was van de vriendelijke bries. Hij was niet langer helemaal bolvormig, maar puilde enigszins uit, zoals de maan twee dagen na volle maan. Een smalle zwarte boog sneed de rand van de paarse helft van zijn yin-yang-gezicht af, alsof hij de bewegingen van de maan die hij had vernietigd imiteerde, terwijl hij oostwaarts rond de aarde bewoog, of eigenlijk rond een punt tussen de twee planeten. De ring van maanfragmenten glitterde en glansde, waar hij de evenaar van de vreemde planeet omgordde als een dunne, met diamanten bezette sjaal.