Fritz Leiber - De zwerver

De weg klom nu langzaam naar een brede zadelrug, waarvan de zijden in gladde aarden hellingen oprezen naar platte, lage rotskammen. De Corvette bereikte de top van het zadel, ging naar de rechterkant, en stopte met vier snelle stoten op de toeter. Hij doofde zijn lichten. De truck deed hetzelfde aan de linkerkant.

De meeste leden van de groep hadden te ene of andere tijd in hun leven wel meegemaakt dat ze vanuit een vliegtuig of vanaf een bergwand konden neerkijken op een mist of een laag wolkenveld, en er heuveltoppen doorheen zagen steken, en dat ze met verbazing opmerkten hoe plat en hoe ver het zich uitstrekte — een ware oceaan van wolken. Nu hadden dezelfde personen een of twee seconden lang de illusie dat ze dit nogmaals zagen, bij Zwerverlicht.

Deze illusoire, nachtelijke wolkenoceaan begon nauwelijks twintig meter voor en niet meer dan twaalf meter onder hun, en reikte tot de westelijke horizon, volgde aan beide zijden trouw de contouren van de heuvels. Er was alleen één eiland, laag en vlak, maar zo groot dat het uit het gezicht verdween langs de donkere heuvelwanden in het noorden. Op dit eiland brandden enkele karige rode en witte lichten en het Zwerverlicht onthulde twee groepen lage gebouwen met bleke wanden en bleke daken. En al tijdens de eerste momenten van het kijken klonk er een zwak gegons en helden er uit het zuiden een klein paar rode en groene lichten omlaag, toen een vliegtuigje op het eiland landde. Het eiland was van het vasteland gescheiden door een straat van een halve kilometer breed.

Toen vervaagde de illusie en een voor een beseften de schotelaars dat het geen wolkenoceaan was die daar tot de einder reikte, maar een zoutwater oceaan, geen mistwaterzee maar een echte waterzee, waarvan de golven ritmisch tegen de heuvelwand en de dalende weg, vijftig meter verder sloegen; dat het eiland Vandenberg Twee was; en dat de straat tussen het eiland en het vasteland onder meer de kustweg bedekte waar deze landinwaarts afboog naar de basis van de ruimtemacht, het thuis van het Maanproject — van Morton Opperley en Majoor Buford Humphreys, van Paul Hagbolt en Donald Merriam, hoewel deze laatste twee zich nu elders bevonden.

Aan het stuurwiel van de Corvette voelde Hunter op zijn linkerschouder vingers die daar eerst licht lagen, maar toen stevig grepen. Hij legde zijn rechterhand boven op de hand en draaide zijn hoofd om en keek naar Margo’s gezicht — het platgekamde gele haar, de lange lippen, de hongerige wangen, de donkere ogen — en ze keek, uitdrukkingloos, terug, naar hem.

Zonder zijn hand van de hare te nemen riep hij naar de truck: ‘We slaan hier bij de zee ons kamp op. Als de vloed gaat liggen rijden we Vandenberg binnen.’

Don Merriam staarde omhoog door de liftschacht naar de hemelcirkel waar een rood met zwarte storm wervelde, alsof de kleuren waren uitgekozen bij de vacht van zijn begeleider die zwijgend naast hem stond.

De cirkel werd langzaam groter, toen sneller, toen hield de lift stil, en zijn bodem was opnieuw een naadloos deel van het geëtste zilveren plaveisel. Er scheen niets te zijn veranderd. De pilaar met zijn snel bewegende lading maansteen rees nog steeds op als een grijze rotspiek, vier maal zo groot als de Mount Everest. Verderop op het plaveisel hurkten de grote plastic structuren als een leger van abstracte sculpturen tot diep in de verte. De gapende kuil met zijn in de lucht zwevende balustrade van zilveren staven was evenmin veranderd.

Toen zag Don dat er slechts één schotel — beschilderd met het paars-gele yin-yang-teken — naast de Baba Yaga hing. Het gedeukte maanschip glom alsof het opnieuw gepolijst was, en in plaats van de ladder hing er onder het luik een gedrongen mansbrede metalen pijp die er telescopisch uitzag.

Achter de Baba Yaga stond het Russische maanschip eveneens fris te glimmen, en er stak een soortgelijke uittrekbare metalen pijp uit zijn luik, dat zich bij de neus bevond.

De katachtige raakte Dons schouder licht aan en zei in zijn neuzelend uitgesproken Engels: ‘We brengen je naar een vriend op aarde. Je schip is van brandstof voorzien en nagekeken, en het gaat met ons mee, maar eerst rij je met mij mee. Je zult overstappen in de ruimte. Wees niet bang.’

Paul Hagbolt werd met een schok wakker. Tigerishka snauwde tegen hem: ‘Word wakker! Kleed je aan! We hebben bezoek!’

Die schok deed hem een meter van het raam belanden waartegen hij had liggen rusten, zodat alles dat hij op dat ogenblik kon doen bestond uit het machteloos rondtasten in zijn gewichtsloze toestand terwijl hij de slaap uit zijn ogen en gedachten trachtte te verwijderen.

De binnenzon was weer ingeschakeld, en de ramen weer massief roze gekleurd, zodat ze samen met de bloemen de indruk maakten van een gecombineerde broeikas en boudoir.

Tigerishka stond een aantal slappe voorwerpen uit een deur in het afvalpaneel te rukken. Vervolgens smeet ze hem die toe.

‘Kleed je aan, aap!’

Een ervan bleef aan haar klauwen vastzitten waarop ze het razend losscheurde en achter de andere aan smeet.

Paul, of beter gezegd zijn lichaam, onderschepte de voorwerpen zonder moeite, aangezien ze goed waren gemikt.

Het waren zijn kleren, fris gestoomd en geurend naar katoen en andere materialen, hoewel er geen vouw in de broek zat. Hij stond er mee te hannesen, en zei met een stem die nog kraakte van de slaap: ‘Maar, Tigerishka —’

‘Ik zal je helpen, jij stomme aap!’

Ze zeilde vlug op hem af, greep zijn hemd, en begon zijn voet in de mouw te rammen.

‘Wat is er gebeurd, Tigerishka?’ wilde hij weten. Hij hielp niet mee. ‘Na gisternacht —’

‘Praat me nooit meer over gisternacht, aap!’ snauwde ze. Het hemd scheurde, en ze probeerde zijn voet in het volgende kledingstuk te rammen dat ze beet kreeg, wat toevallig zijn jas was.

‘Maar je gedraagt je alsof je boos en beschaamd bent over wat er is gebeurd,’ protesteerde hij, nog steeds zonder aandacht te besteden aan haar pogingen hem aan te kleden.

Ze hield op met wat ze deed en greep hem bij zijn schouders waar ze daar samen zweefden en doorboorde met haar paarse ogen de zijne.

‘Beschaamd!’ herhaalde ze met trillende stem. Toen, heel koud: ‘Paul, heb je ooit een lager dier gemasturbeerd?’

Hij staarde haar alleen maar stom aan, voelde dat zijn spieren zich spanden, vooral die van zijn nek.

‘Doe maar niet zo geschrokken!’ commandeerde ze geïrriteerd. ‘Op jouw planeet gebeurt dat telkens weer. Op de een of andere manier doen jullie het om van stieren en hengsten zaad te krijgen voor kunstmatige inseminatie… enzovoort!’

Kalm zei hij: ‘Bedoel je dat wat er gister gebeurde geen echte omhelzing was?’

Als antwoord siste ze, als een kat, en zei toen hardvochtig: ‘Een echte omhelzing zou jouw nietige antroïde genitalia aan flarden hebben gereten! Ik was dwaas, ik verveelde me, ik had medelijden met je. Dat was alles.’

Een ogenblik lang zag Paul duidelijk hoe een superbeest op zijn niveau neurozen zou hebben, net als een pratende antropoïde, hoe het zou lijden aan aanvallen van onwerkelijkheid, verkeerde dingen deed, de tijd en zijn gevoelens verkwistte. Een ogenblik lang begreep hij hoe eenzaam en verward hij zelf moest zijn om zich te laten geloven dat hij een kat beminde alsof het een meisje was, om een passie voor Miauw te fantaseren…

Maar toen stompte Tigerishka hem met haar voorpoten en snauwde: ‘Niet staan te dromen, aap. Kleed je aan.

De tere brug van begrip die zijn intuïtie aan het bouwen was stortte in, hoewel dit uiterlijk niet direct merkbaar was, want hij vervolgde even kalm als tevoren: ‘Bedoel je dat dat alles was, alles wat gisternacht voor je betekende? Alleen maar “aardig” zijn tegen een huisdier?’

Vastberaden antwoordde ze: ‘Gisternacht bestonden mijn gevoelens voor een volle negentig procent uit verveling en medelijden met jou.’