Fritz Leiber - De zwerver

De vrouwen namen het onbegrijpelijk kalm op, vond hij. Het zou natuurlijker zijn geweest als ze zaten te schreeuwen.

Hixon en Doddsy en Wojtowicz en McHeath kwamen uit de truck en op hun toe. Ze liepen met een vreemde gang — met stijve benen en uitstekende ellebogen. Maar natuurlijk — de met modder bedekte weg was erg glibberig.

Hixon en Doddsy stonden stil naast de Corvette, terwijl de andere doorliepen. Kleine Man keek uit over de oceaan en merkte op: ‘Het is…’ en verder lieten zijn woorden hem kennelijk in de steek.

De laatste splinter groene zon ging onder, maar de gehele hemel bleef groen — bleek als een transparante golf in het westen, donker als een woud in het oosten.

De stilte werd verstoord door een ritmisch ronken. Hunter realiseerde zich dat de motor van de Corvette nog draaide. Hij raakte het sleuteltje aan.

Pas toen besefte hij dat iedereen even verbijsterd was als hij. Enkele minuten later had iedereen zich van de schok hersteld. De meeste waren uitgestapt en stonden aarzelend in het slib.

Wojtowicz en McHeath ploeterden terug naar de groep. De broekspijpen van de laatste waren bedekt met modder en zijn laarzen waren grote klompen vuil. ‘U kunt niet met de auto’s die kant op, Mr. Hunter,’ zei hij vrolijk. ‘Het staat verderop meters hoog op de weg.’

Wojtowicz knikte nadrukkelijk. ‘Die jongen is verder gegaan dan ik,’ bevestigde hij. ‘Kijk maar naar hem.’

‘En dat is allemaal in drie keer vloed gedeponeerd,’ zei Kleine Man hoofdschuddend. ‘Verbazingwekkend.’

Hunter zei wrang: ‘Er blijft ons niets anders over — we zullen moeten omkeren en die andere weg nemen met het bord dat naar Vandenberg wijst.’ Hij keek naar Hixon. ‘Je had gelijk.’

Hixon knikte. Hij bestudeerde de besmeurde wielen van de Corvette. ‘Ik denk dat ik je er wel uit kan trekken. Ik heb een sleepkabel, en waar ik sta is de modder veel dunner en bijna droog. Tractie genoeg, lijkt me. En ik heb kettingen als het nodig is.’

‘Ik wil geen onheilsbrenger zijn,’ zei Kleine Man, ‘maar als we teruggaan lopen we de kans dat we weer die jonge idioten uit de Vallei tegenkomen.’

Hixon haalde zijn schouders op. ‘Dat is een van de risico’s die we zullen moeten nemen. Laten we hopen dat de wegversperring van Ross ze heeft tegengehouden en dat ze zijn doorgegaan naar Malibu. Ik zal de sleepkabel halen.’

Margo zei tot Hunter: ‘Het is maar zeven kilometer naar Vandenberg. Kunnen we niet lopen? Zelfs met die modder kost dat niet meer dan een paar uur.’

Hunter fluisterde ruw: ‘Gebruik je hersens. In minder dan een paar uur staat de kustweg onder water. Zelfs dit plekje ligt dan twintig meter diep of meer.’

‘O, ik word dom,’ verzuchtte Margo moe. ‘Ik wou…’ Ze zei niet wat.

Hij informeerde tamelijk bitter: ‘Is het leven in je eentje in de nieuwe realiteit niet meer zo leuk?’

Ze keek hem aan. ‘Nee Ross,’ zei ze, ‘niet meer.’

Kleine Man onderbrak hen: ‘En als het op lopen aankomt moeten we eraan denken dat we Ray Hanks moeten dragen. Zijn conditie is niet zo best, Ross. Ik heb hem alle slaapmiddelen gegeven die ik vind dat hij hebben kan. Hij viel in slaap zodra de truck stilstond, maar als we weer gaan rijden wordt hij wakker. Hij heeft veel pijn.’

Op dat moment kwam Pop aanhinken. ‘Mr. Hunter,’ zei hij, ‘ik houd het niet uit, daar achter in die truck. Ik word helemaal krom.’

Hunter stond op het punt hem een giftig antwoord te geven toen Ida zei: ‘U kunt mijn plaats voorin krijgen. Jullie mannen weten toch niet hoe je voor Mr. Hanks moet zorgen, en het is tenslotte mijn baan.’

Hixon gooide Hunter het uiteinde van de kabel toe. ‘Maak het vooraan vast,’ instrueerde hij hem. Denk je dat je het kan?’

‘Ik doe het wel,’ zei Wojtowicz, die het touw ving.

‘Ik geloof dat de Corvette niet veel benzine meer heeft,’ zei Kleine Man.

‘Ja dat klopt, Mr. Dodd,’ riep Ann. ‘Ik heb naar de wijzer gekeken en hij stond op leeg.’

‘Ik zal een reserveblik pakken,’ zei Kleine Man.

Hunter knikte. Hij voelde zich tegelijk razend en onmachtig. Iedereen nam hem een deel van de leiding uit handen. Doc zou op dit punt een geestige opmerking hebben gedeponeerd, maar hij was Doc niet. Hij keek naar Margo, die naar de verre zee staarde, en voelde een stuurse honger.

Sally Harris en Jake Lesher, in dekens gehuld, haakten ter meerdere veiligheid hun ellebogen over de lage rand van het dak van het dakhuis. Een halve meter onder de dakrand glinsterden de golfjes overvloedig met het licht van de stralen van de Zwerver. De nieuwe planeet vertoonde zijn oog-van-de-naald-gezicht, dat Jake afwisselend noemde: de grijpende hand — voor de opgerolde slang –, en vliegende taart — voor het gebroken ei.

‘En wij dachten dat we hier een toneelstuk van konden maken,’ zei Sally zacht.

‘Jaa,’ echode Jake. ‘Dat dachten we — een superkolossaal schouwspel. Maar onze gedachten waren nog te bekrompen.’

Sally keek om zich heen naar de zwarte wateren van Manhattan en naar de weinige lage, eenzame torens die er hier en daar uit opstaken.

‘Moet je zien, sommige ervan zijn verlicht,’ vertelde ze. ‘Benzinegeneratoren op zolder,’ verklaarde Jake. ‘Of misschien batterijen.’

‘Wat voor gebouw is dat daar in de verte?’ vroeg Sally zich af. ‘Het Singergebouw of Irving Trust?’

‘Wat maakt het uit?’

‘Ik wil het me precies herinneren… of in ieder geval precies weten als ik het dan niet zal kunnen herinneren.’

‘Niet aan denken, Sal. Kijk, ik heb een flesje Napoleon meegebracht. Wat denk je van een slok?’

‘Je bent lief,’ zei ze, en betastte zijn koude hand met de hare, die niet warmer was. En toen zong ze heel zacht, alsof ze de rijzende golfjes niet wilde verstoren:

Richard Hillary en Vera Carlisle lagen een eindje van elkaar op groen hooi dat ze van een kleine stapel hoog in de Malvern Hills hadden genomen. Richard dacht rusteloos: De vorige nacht stro, vannacht hooi. Stro, zaadloos en droog, teken van de dood. Hooi, zuur en zoet, teken van het leven.

De Zwerver in het westen staarde naar hun omlaag, opnieuw in zijn opgezwollen X-fase. De planeet werd al even vreselijk vertrouwd als de wijzerplaat van een klok. ‘Kijk, het is half D,’ had Vera gezegd.

Het was niet kil. Uit het zuidwesten woei een bijna warme bries — griezelig, onnatuurlijk, verontrustend.

Men zou kunnen verwachten dat het de zintuigen volledig zou uitputten als men toekeek hoe de Severn zijn vallei in raasde als een soort witte muur van de donder, opgeroepen door het verbreken van een achtste zegel in de Openbaringen. Maar, zoals Richard nu ontdekte, werken de zintuigen niet op die manier. De ervaring van het bijna onvoorstelbare maakt ze alleen maar scherper, alsof ze door een zuur worden uitgebeten.

Of misschien kwam het alleen doordat ze allebei te moe, te uitgeput waren om te slapen.

Eerder had Vera hem haar verhaal verteld. Ze was typiste in Londen, en tijdens de tweede vloed van het dak van een kantoor gered. Ze had het hele eind naar de vallei van de Severn in een motorbootje afgelegd, dat de stilstaande plassen had bevaren terwijl Richard door de modderige laagten strompelde en liften bietste. Het bootje was in een bocht bij Deerhurst kapotgeslagen en zij was de enige overlevende van de bemanning, voor zover ze wist.

Een poos geleden had Richard haar gevraagd haar belevenissen met meer details te vertellen, maar ze protesteerde dat ze veel te moe was. Ze had naar de storingen op haar transistorradio geluisterd, en Richard had haar gezegd het ding weg te gooien. Ze had hem uitgedraaid. Nu zei ze zacht: ‘O, ik kan niet slapen, nooit meer. Mijn gedachten zijn veel te druk bezig, ze draaien en draaien…’