Fritz Leiber - De zwerver

‘Tigerishka,’ vroeg Paul slaperig verwonderd, ‘jaren geleden ben ik begonnen dat sonnet te schrijven, maar ik kon alleen drie regels maken. Heb jij —’

‘Nee,’ zei ze zacht, ‘je hebt het zelf afgemaakt. Ik heb het gevonden, het lag in het donker achter je ogen, in een hoek gesmeten. Rust nu, Paul. Rust…’

Toen de schotelstudenten de kruising bereikten werd het probleem van welke weg ze zouden nemen door de omstandigheden opgelost. De afslag naar Mulholland was versperd door drie lange, dure, maar zeer bemodderde auto’s van het modieuze drakentype. De inzittenden waren uitgestapt en stonden bij elkaar, waarschijnlijk in discussie over de vraag of ze links of rechts zouden gaan. Hoewel ze evenals hun auto’s nogal onder de modder zaten zagen ze eruit als dure mensen — waarschijnlijk uit Malibu.

Dus zou het tijd kosten om naar Mulholland te gaan, en Hunter vond dat zijn optocht van twee auto’s geen tijd kon missen, want de achtervolgers uit de Vallei en weg nr. 101, nadat ze een tijd lang achter waren gebleven, onheilspellend in koor toeterend en gasgevend, begonnen hen tenslotte in te halen.

De Monica Bergweg liep hier anderhalve kilometer lang in een rechte lijn door de zwart geblakerde centrale hoogten van de Santa Monicabergen. De Corvette en de truck hadden nauwelijks de helft van dit rechte stuk afgelegd toen twee sportwagens, tot de nok toe vol, door de laatste bocht achter hun kwamen, met erachter nog meer auto’s. Hunter verminderde de snelheid van de Corvette en wuifde de truck naar voren. Hixon herinnerde zich zijn instructies en gierde langs. Hunter ving een glimp op van de grimmige mannengezichten in de laadbak: Fulby, Pop, Doddsy, en Wojtowicz — en McHeath, gehurkt op de vloer met het enige geweer dat ze nog hadden.

De vrouwen in de auto met Hunter zwegen gespannen. Naast hem drukte Ann zich tegen haar moeder aan.

Toen ving hij een blik op van nieuwe gezichten — dit maal van de Malibumensen die bij hun dure auto’s stonden en verrast en pijnlijk keken, alsof ze wilden zeggen: ‘Wat een slechte manieren om zonder zelfs maar te wuiven langs te rijden — en dat in deze tijden wanneer saamhorigheid verplicht is!’

Hunter wenste ze niet precies kwaad toe, maar wel hoopte hij dat ze de idiote achtervolgers uit de Vallei een beetje zouden afleiden en vertragen. Toen hij achter zich remmen hoorde en toen een schot, ontblootte hij zijn tanden in een grijns die half tevredenheid, half schuld uitdrukte.

Hixons truck verdween nu door de eerste van een reeks haarspeldbochten die naar boven leidden, wat Hunter zich van de tocht van de vorige dag herinnerde. Hij kneep zijn ogen halfdicht en tuurde vooruit, met de ondergaande groenwitte zon in zijn ogen, en hij begon te zoeken naar een bepaald stuk van de weg dat hij eveneens van gister had onthouden.

Hij vond het terug bij de tweede van de scherpe bochten: een groep grote keien aan de binnenkant van de U-bocht. Hij remde bruusk tot stilstand en sprong eruit.

‘Het momentumpistool!’ eiste hij van Margo, kreeg het, en klauterde de steile, zuurruikende, zwartgebrande helling op tot hij achter de keien was. Hij richtte er het pistool op en vuurde. De eerste twee seconden was hij bang dat ze niet gingen bewegen en dat het laatste schot voor niets was verspild, maar toen rolden ze om, botsten luidruchtig, bonkten van de helling af, en klapten zwaar in het asfaltoïde.

Hij schoot ze achterna en keek omlaag door het opstijgende stof om te zien of hij nog een extra schot moest lossen, maar ze versperden de weg volmaakt.

Van boven kwam een zwak gejubel en toen hij opkeek zag hij de truck twee haarspeldbochten verder rijden. Hij rende terug naar zijn auto. Voor hij het grijze pistool naar Margo gooide bekeek hij snel de schaalverdeling op het handvat en zag dat er in ieder geval nog een beetje violet zichtbaar was. Toen hij wegreed hoorde hij remmen piepen en boos geschreeuw.

Ann zei: ‘Die mensen kunnen deze weg nu niet gebruiken, hè?’

‘Niemand kan hem gebruiken, liefje,’ zei Rama Joan haar. ‘Dat hopen we tenminste,’ merkte Margo cynisch op vanaf de achterbank. ‘Ging het goed, Ross?’

‘Een fraaie versperring over de hele breedte,’ vertelde hij haar kort. ‘Twee van die rotsblokken kunnen alleen met een takel in beweging worden gebracht.’

Ann hield aan: ‘Ik bedoelde die aardige mensen die we passeerden, die naast hun auto’s stonden.’

‘Ze hadden hun eigen weg, waarover ze hier zijn gekomen,’ viel Hunter ruw uit. ‘Ze hadden de kans om om te draaien en de weg te gebruiken om te ontsnappen. Als ze dat niet hebben gedaan, nou, het was toch maar een stel verdomde rijke en idiote teven!’

Ann schoof van hem weg, dichter naar haar moeder. Innerlijk vervloekte hij zichzelf dat hij zijn gevoelens op een kind afreageerde. Doc was niet zo geweest.

‘Professor Hunter heeft het volkomen goed gedaan, Ann,’ droeg Wanda met een zelfvoldane zekerheid bij vanaf de andere helft van de achterbank. ‘Een man moet altijd eerst aan de vrouwen bij hem en hun veiligheid denken.’

Rama Joan zei zacht tegen Ann: ‘De goden hadden altijd problemen over hoe ze hun magische wapens moesten gebruiken, liefje. Zo staat het allemaal in de mythen.’

Hunter, die zijn pijnlijke voeten gericht hield op de kronkelende weg, wilde zeggen dat ze hun mond moesten houden. Het lukte hem dit niet te doen.

Het was ruim twintig minuten later dat ze de truck inhaalden. Hixon was vlak voor een tweede zijweg gestopt.

‘Er staat bij: “Naar Vandenberg”,’ riep hij hun toe en wees naar een richtingbord toen de Corvette naast hem stilstond. ‘Ik geloof dat deze weg door de heuvels rechtstreeks erheen gaat. Omdat ik vermoed dat we daarheen gaan, om deze Opperley en zo te vinden, vind ik dat we deze maar moeten nemen. Dat bespaart ons vele kilometers langs de kustweg.’ Hunter ging rechtop staan in zijn stoel. De zijweg zag er in orde uit, het eerste korte stuk in ieder geval, evenals hun weg van asfaltoïde. Hij dacht een paar seconden na.

Terwijl hij nadacht kwam er hoog in de lucht, vanuit het zuidoosten, een diep geluid over, zacht als een zucht. Geen van de schotelstudenten bezat de kennis die dit verschijnsel kon aanmerken als het verdwijnen, drie en een half uur geleden, van de Landengte van Rivas, Don Guillermo Walker, en José en Miguel Araiza.

Hunter schudde zijn hoofd en zei luid: ‘Nee, we blijven op de Monicaweg. We zijn er gister overgekomen en we weten dat hij in orde is. Geen rotsversperringen en niets. Een nieuwe weg is een onberekenbare factor.’

‘Jaa?’ was het commentaar van Hixon. ‘Ik zie dat je eindelijk mijn raad hebt opgevolgd en die dwazen met het pistool de weg hebt versperd.’

‘Ja, dat heb ik gedaan,’ was alles dat Hunter wist te zeggen, en hij zei het niet op aangename toon.

‘En dan is er nog de vloed, zoals Doddsy zei. Als we de kustweg nemen krijgen we daar weer last van.’

‘Als we het voor zonsondergang bereiken is alles goed. Eb komt om vijf uur ’s avonds,’ zei Hunter. ‘Tenminste als de getijden zich enigszins houden aan hun oude ritme, wat ze gister deden.’