Fritz Leiber - De zwerver

Barbara verplaatste de zware thermoskruik naar haar linkerhand en de grote zaklantaarn naar rechts en schakelde hem aan terwijl ze naar de bomen onder de boeg liep. Het licht toonde aan dat de grote kiel tussen de lagere takken van drie mangroves beklemd zat.

Benjy legde de oude KKK in zijn deken op de weg neer. Hester en Helen zetten hun tassen neer en knielden bezorgd naast de oude man.

Benjy kwam achter Barbara staan. Hij hijgde. ‘Schijn — naar de boeg.’

Ze baanden zich een weg door het kreupelhout en schenen met het licht omhoog, aan een zijde van de kiel, toen aan de andere. Barbara las de naam van de boot: Albatros.

‘Lijken geen gaten in te zitten,’ zei Benjy even later. ‘Ik denk dat zijn mast afgebroken is, anders hadden we die wel gezien. Misschien komt ie los met de vloed. Maar het kan ook zijn dat ie te vast zit, maar ik geloof van niet. Ik kan erin klimmen via de takken, en dan heb ik dit om jullie omhoog te helpen.’ Hij raakte het touw aan dat in lussen om zijn nek hing.

De wind ging iets liggen en hij zette zijn handen aan zijn mond en schreeuwde omhoog: ‘Hallo! Iemand aan boord?’ De luwte hield nog twee seconden langer aan, toen, terwijl het weer harder begon te waaien, zei Benjy: ‘Ik geloof dat ik iemand hoor huilen. Klinkt anders dan de wind.’

‘Ik ook,’ antwoordde Barbara. Haar tanden klapperden — grotendeels van de kou, dacht ze. Ze scheen haar lamp recht omhoog. ‘O, god!’

Over de rand van de boot, midden in de lichtbundel van de lantaarn, hing een wit, woedend gezichtje met open mond.

‘Het is een klein kind!’ riep Benjy.

‘Hou je klaar om hem op te vangen, Benjy,’ zei Barbara. ‘Het is een baby!’ gilde Helen die aan kwam lopen. Ze zwaaide haar hand naar het huilende gezichtje. ‘Blijf daarboven, baby! Niet vallen. We komen eraan!’

Sally Harris en Jake Lesher deinsden terug voor de windvlaag van de grote wieken die hun kleren ranselde en waarvoor ze hun ogen moesten dichtknijpen, en die de houtskoolvlam in de barbecuepot deed flakkeren die ze als SOS-baken hadden aangestoken.

Het was donker maar helder, en de gouden en paarse stralen van de Zwerver, die nu zijn dinosaurusgezicht toonde, rimpelden op de zwarte golfjes die nu bijna tot aan de patio reikten, en er af en toe overheen schuimden, maar de wind van de wieken dreef het schuim terug.

De grote helikopter verborg de grijze lucht en zijn wieken sneden er donkere cirkels in uit.

Een witte touwladder kronkelde omlaag en tegelijk klonk een zware stem die riep: ‘Ik kan er nog één bergen!’

Jake pakte de ladder met een hand beet en graaide met de andere naar Sally, maar de vlammen bevonden zich tussen hun in, en toen ze naar hem toe kwam stootte ze de barbecueschaal om, en de hete brandstof siste tegen het water en sloeg in een grote vlammenmuur omhoog, zodat ze terugdeinsde. Een oogwenk later waren alle vlammen verdwenen, maar nu trok de ladder Jake weg. Hij draaide zich om en greep de laagste sport met beide handen en hij werd opgetrokken. Zijn voeten gleden over de vloer van de patio. Het volgende moment liet hij zich vallen en botste met armen en benen zwaaiend tegen de balustrade. De golfjes schuimden om hem heen.

De helikopter zakte met een heftige beweging. De golfjes deinsden terug voor de wieken, die ze bijna raakten. De ladder viel omlaag en dreef op de golfjes als het skelet van een reusachtige duizendpoot. De helikopter steeg en ronkte noordwaarts zonder een woord tot de achterblijvers.

Jake kwam overeind en zag de kleine lichten nog kleiner worden.

Sally liep op hem toe. ‘Waarom liet je los, Jake?’

‘Ik was bang dat ik met mijn kuiten tegen de balustrade zou slaan,’ vertelde hij haar walgend van zichzelf. ‘Ik kon er niets aan doen.’

Ze klemde zich aan hem vast.

Toen Hunter de Corvette langzaam over de een na laatste heuvel omlaag reed, was de smaragden zon, die onderging achter de waterige horizon, nog helder genoeg om te laten zien dat er minstens twee kilometer nieuw strand lag, achter het oude, aan de rand van een kalme zee. Hij grijnsde naar de anderen. Zijn zenuwen reageerden niet op hun griezelig groene gezichten. Hij voelde een kinderlijke opwelling om naar Hixon in de truck te schreeuwen: ‘Wat heb ik je gezegd? Volkomen eb — ik heb het precies goed uitgemikt!’

‘Kijk mammie,’ zei Ann, ‘er groeit een tak over de weg.’ Hunter wist dat het dat niet kon zijn, maar dat het een of ander stuk plantaardig afval was, misschien een door de regenstorm van gister afgerukte en naar hier geblazen tak. Er klonk een heel zwak ploppend geluid toen de banden erover rolden. De auto slipte een beetje, en Hunter bracht hem weer op het rechte pad en verminderde vaart. Dit deed hij geheel automatisch aangezien zijn aandacht evenals die van de anderen sterk in beslag werd genomen door de mate waarin de zee zich had teruggetrokken. Twee kilometer leek nu een zeer bescheiden schatting. Eerst was hij verbaasd, toen gefascineerd, en tenslotte gewoon verbijsterd.

Doordat ze afdaalden ging de zon sneller onder. Het groene licht werd somber. Hoewel de oceaan zo ver weg lag, was zijn geur sterk en visachtig. Er stond geen wind, en afgezien van het ronken van de twee automotoren hing er een diepe stilte. Er kwamen geen auto’s over de kustweg, merkte hij op — en pas toen besefte hij dat het domme deel van zijn geest ze toch had verwacht.

Ze begonnen aan de afdaling van de laatste heuvel. Opnieuw slipte de auto iets, en deze keer schakelde Hunter terug terwijl hij zijn koers herstelde.

‘Ik herinner me dat kapotte huis niet,’ zei Rama Joan bedachtzaam.

‘En ik herinner me die oude boot daar op het droge niet,’ tsjilpte Margo.

Plotseling klonk er vogelgekras. ‘Kijk eens naar die witte vogels die daar op de heuvel zitten te eten,’ merkte Wanda met schrille stem op. ‘Ik geloof dat het meeuwen zijn.’

‘Hier komt weer een tak,’ deelde Ann mee. ‘Nee, twee. O, en een vis.’

Bij dat woord werd Hunter overvallen door angst en het tafereel rondom hem veranderde in een nachtmerrie, hoewel hij niet direct wist waarom — er was iets ontzettends voor de hand liggends dat zijn geest weigerde te zien. Achter hem zat Hixon te toeteren. Wilde die idioot hem passeren? Een — twee — drie — vier. Vier maal betekende iets, maar hij kon zich niet herinneren wat, want nu begreep hij dat zijn angst voortkwam uit de illusie dat ze onder de zeespiegel reden — vanwege de stilte, het sombere groene licht, de zwarte weg die onopvallend overging in een fluweelzachte helling van zilt slijm, de stank van vis (‘…en een vis!’), de ontploffende zeewierblazen toen ze over de twee ‘takken’ rolden… Vier betekent stoppen, had Doc gezegd. Meteen, maar heel voorzichtig, trapte Hunter op de rem. Eerst begon de auto nauwelijks langzamer te rijden. Toen kwam hij geleidelijk tot stilstand, en tolde langzaam rond, ondanks zijn stuurpogingen — de wagen stond stil omdat de banden wallen van slib opwierpen uit de gladde laag die vijf centimeter dik of hoger de weg bedekte.

Hij keek naar het achter hun liggende stuk weg, waarvoor hij zijn hoofd niet hoefde te verdraaien omdat de auto bijna helemaal was omgedraaid, en hij zag de truck stilstaan, met de neus in de goede richting, ongeveer twintig meter terug. Zijn handen op het stuur trilden, en zijn hart bonsde.

Het was Rama Joan die het overduidelijke onder woorden bracht. Tamelijk nonchalant zei ze: ‘We moeten de hoogwaterlijn een halve kilometer geleden zijn gepasseerd.’

Dat was het dat zijn spieren schokte en zijn hart deed bonzen, begreep Hunter — en toen hij dit begreep begon zijn lichaam te kalmeren — de gedachte aan het zoute water dat hier pas zes uur geleden overal rondom was geweest, meters hoog, en dat zijn zeeleven en zijn zee-aarde en zijn wrakstukken hier had achtergelaten, het zoute water dat er over zes uur vanaf nu weer zou zijn — de gedachte aan het laagwater van een paar decimeter dat nu achter het continentale plat wegzonk, en het hoogwater dat over de bergen zou komen aanstormen.