Fritz Leiber - De zwerver

‘En de overige tien procent?’ hield hij aan.

Ze sloeg haar grote ogen neer. ‘Ik weet het niet, Paul, ik weet het gewoon niet,’ zei ze strak, terwijl ze zijn jas weer pakte. Toen: ‘O, kleed je zelf aan,’ siste ze geprikkeld, en duwde zich naar het regelpaneel. ‘Maar doe het een beetje snel. Onze bezoeker staat bijna voor de deur.’

Paul negeerde dat. Zijn koude ellende werd overspoeld door een gloeiend hete boosaardigheid. Langzaam trok hij zijn jasmouw van zijn voet af. Op gelijkmatige toon zei hij: ‘Volgens mij begon de vorige nacht ermee dat ik jou als huisdier behandelde, door je onder je kin te krabben en je vacht te strelen, en jij vond het heerlijk, je reageerde precies als een —’ De roze vloer schoot omhoog en botste tegen hem op zodat zijn botten kraakten. Ze riep: ‘Ik heb de aardse zwaartekracht ingeschakeld zodat je je kan aankleden! O, als jij eens een idee had wat het betekent om opgesloten te zitten met een afstotelijk kaal lichaam en een volkomen inferieure geest en je keel te moeten verslijten met het onzinnige gedoe van geluiden maken…’

Nu eindelijk begon hij zich aan zijn kleren te wijden. Zonder haast zocht hij zijn onderbroek en broek uit en legde ze voor zich neer alvorens ze aan te trekken. Maar tegelijkertijd zocht zijn boosaardige inborst naar iets — het gaf niet wat — waarmee hij haar op zijn beurt kon tarten. Tamelijk snel vond hij het.

‘Tigerishka,’ zei hij langzaam, terwijl hij vreemd zwaar maar heel comfortabel op de roze fluwelen vloer ging zitten en zijn slipje aantrok en naar zijn broek reikte, ‘je pocht ermee dat je geen enkele streek van de geest ontgaat. Vast en zeker werkt jouw geest veel sneller dan de mijne. Vermoedelijk heb je een eidetisch geheugen voor alles dat om je heen gebeurt — inclusief wat je in mijn gedachten bespioneert. Maar gisternacht toen ik de vier belangrijke sterrenfoto’s ter sprake bracht die ik heb gezien — foto’s van een planeet die op de verkeerde plaats uit de ultraruimte tevoorschijn komt, zoals ik nu begrijp — verzekerde je mij dat er alleen twee draaiingsvelden bij betrokken konden zijn, het eerste bij Pluto, het tweede bij Venus.

‘Nou, wat je ook denkt, er waren inderdaad twee andere draaiingsvelden gefotografeerd, twee andere verkeerde eindpunten.’ Op dit punt voelde hij dat zij zijn geest binnendrong. Niettemin ging hij verder: ‘Dat waren de tweede en de vierde in de serie, bij Jupiter en bij de maan.’

Haar antwoord verbaasde hem nogal. Kortaf zei ze: ‘Je hebt gelijk. Ik zal het onmiddellijk met de Zwerver opnemen. Het zou kunnen zijn… waar we bang voor zijn.’ Ze keerde zich met een ruk om naar het regelpaneel. Ze stond nu op haar achterbenen in dezelfde zwaartekracht die op Paul werkte. Jij heet onze bezoeker welkom!’

In het midden van de roze vloer ging een luik als een mangat open, en met het gezicht van Paul afgewend drukte een man in het uniform van de Amerikaanse ruimtemacht zich erdoor omhoog. Zijn ellebogen kwamen zwaar neer op de rand van het gat toen de kunstmatige zwaartekracht vat op hem kreeg, maar kennelijk schrok hij er niet speciaal van, want vlug drukte hij de rest van zijn lichaam de schotel in. Paul, die net zijn hemd aan had, stond eveneens snel op en ving een glimp op van de binnenzijde van een brede, gegolfd uitziende metalen pijp toen het luik sloot.

De nieuwkomer, na Tigerishka te hebben aangestaard, draaide zich om.

‘Don!’

‘Paul!’

‘Ik dacht dat je tegelijk met de maan aan je eind was gekomen. Hoe —’

‘En ik dacht dat jij — ik weet niet wat. Maar hoe —’

Beiden zwegen onhandig, wachtten tot de ander begon. Toen realiseerde Paul zich dat Don hem nieuwsgierig van boven tot onder bekeek. Haastig ritste hij zijn broek dicht en knoopte hij zijn shirt vast.

Don keek naar Tigerishka, keek haar vrij lang aan. Toen keek hij naar de bloemen en het andere meubilair. Toen kwam zijn blik weer bij Paul uit en zijn wenkbrauwen gingen omhoog en hij spreidde hulpeloos zijn handen uit en grijnsde als iemand die denkt: ‘Het kan me niet schelen of het zonnestelsel uit elkaar valt en wij in een onmogelijk zwaartekrachtveld zitten in een onmogelijke vliegende schotel midden in de ruimte — Dit is even grappig als een slaapkamerklucht!’

Paul merkte dat hij bloosde. Hij werd woest op zichzelf. Tigerishka keek achterom van bij het regelpaneel, net lang genoeg om te zeggen: ‘Gegroet, Donald Barnard Merriam! Sorry voor die aap, hij schaamt zich voor zijn naaktheid. Maar ik veronderstel dat u zich ook schaamt. Echt, jullie zouden het eens met bont moeten proberen!’

Voor de schotelaars was het kwart over dinosaurus, zoals Ann zou hebben gezegd, maar nu sliep ze. Dat betekende dat de Zwerver ongeveer een uur en een kwartier hoger aan de hemel stond dan toen de Corvette en de truck zij aan zij op het zadel waren gestopt om naar het hoogwater te kijken. Nu was er een laat avondmaal gegeten, de schrammen en sneden opgelopen bij het verplaatsen van rotsblokken waren verbonden en schoongemaakt, en meer dan de helft van de schotelstudenten sliep in en rond de twee voertuigen, ondanks de betrekkelijk milde nacht gewikkeld in jassen, dekens, en de randen van het grote dekzeil.

Rond de primus waar ze water voor de koffie hadden gekookt zaten nog drie gedaanten knus in elkaar gedoken: Pop, op zijn zij gerold, en bezig door zijn perkamenten wangen heen zijn slechte tanden te betasten, zo somber en zuur alsof God een tandarts was en Pop zich voorbereidde schadevergoeding te eisen wegens een verkeerde behandeling; Stastok, die met gekruiste benen in de makkelijkste variatie van de lotushouding zat — rechterenkel op de linkerknie, rechterknie op de linkerenkel — en omhoog staarde naar de dinosaurus die westwaarts om de Zwerver draaide, alsof dat nu tamelijk fallisch uitziende beest de navel van de kosmos was; en Kleine Man, die gehurkt de gebeurtenissen en waarnemingen van die dag optekende in zijn opschrijfboek, bij het licht van de Zwerver.

Hunter, met Margo’s hand in de zijne, en Margo liepen op Kleine Man toe. Hunter raakte zijn schouder aan en zei rustig: ‘Doddsy, Miss Gelhorn en ik gaan naar de boog boven de weg. Als er iets ernstigs gebeurt: vijf stoten op de toeter.’ Kleine Man keek op en knikte.

Van achter de primus blikte Pop naar de deken die Margo droeg en wendde toen zijn ogen af en blies tussen zijn lippen door met een kort, lelijk, minachtend geluid, half cynisch, half boze afkeuring.

Stastok beëindigde zijn contemplatie om op Pop neer te kijken. ‘Hou je stil,’ zei hij zacht en rustig. Toen keek hij naar Hunter en Margo, en boven hun naar de Zwerver, en er verscheen een glimlach op zijn fanatieke, afwezige gezicht, en terwijl zijn rechtervoorvinger kleine Isis lussen op zijn rechterknie trok zei hij: ‘Ispan zal jullie liefde met zegeningen overladen.’

Kleine Man boog zijn hoofd nog dichter naar zijn aantekenboek. Zijn lippen waren samengeknepen, als om een grijns te verbergen en misschien een gegrinnik te onderdrukken. Hunter en Margo staken de weg over. Ann en haar moeder lagen in dekens gehuld vlak achter de schaduw van de truck en het leek Hunter dat Rama Joan hen met open ogen toeglimlachte, maar toen hij dichterbij kwam zag hij dat ze gesloten waren. Op dat moment werd hij zich uit zijn ooghoek kijkend bewust van een lange, donkere gestalte die diep in de schaduw van de truck stond. Zelfs zijn gezicht was donker, beschaduwd door een zwarte hoed waarvan de voorste rand omlaag was getrokken.

Er kroop een huivering langs Hunters ruggengraat omhoog, want hij was er zeker van dat het Doc was. Hij wilde dat Doc sprak en zijn gezicht toonde, maar de gedaante bracht alleen zijn handen naar zijn hoed en trok hem nog verder omlaag en trok zich terug in de schaduw.

Toen voelde Hunter Margo’s vingers om de zijne verstrakken, en hij keek rechtstreeks in de schaduw bij de auto. Er stond daar niet langer een gestalte.