Fritz Leiber - De zwerver

Voor Don iets kon zeggen, als hij dat van plan was geweest, werd de aarde plotseling helderrood, grijs, en weer rood. Hetzelfde gebeurde met de rest van het landschap: het lichtte rood op, werd toen donker, en weer rood, alsof door geluidloze rode bliksemflitsen in een regelmatig ritme. Hunter en Margo keken op en wendden ogenblikkelijk hun ogen af van de verblindende rode puntlichten die uiten aanflitsten aan de polen van de Zwerver, en zowel zijn poolkappen als de hele aardse hemel ritmisch rood deden oplichten. Nimmer in hun leven hadden ze iets dergelijks als zulke felle bronnen van monochromatisch licht gezien.

‘Het noodgeval is aan de gang,’ zei het Paul-beeld, waar het rode licht griezelig doorheen scheen, zodat het nog onwerkelijker werd. ‘We moeten dit afbreken.’

Het Don-beeld zei: ‘De Zwerver roept zijn schepen terug.’ Hunter zei met krachtige stem: ‘We zullen het ze zeggen op Vandenberg. We zien jullie daar weer. Oppie: vijftienduizend kilometer lange versnellers en een cyclotron van die diameter. Veel geluk!’

Maar op dat ogenblik waren de twee verschijningen verdwenen. Ze vervaagden niet en dreven niet weg, maar flitsten gewoon uit.

Hunter en Margo keken omlaag langs de roodverlichte heuvelwand. Zelfs de branding was rood, schuimde als een zee van lava. Het kamp was in beroering; er bewogen kleine figuurtjes heen en weer. Ze groepten samen en wezen.

Maar een ervan was dichterbij. Vanachter een kei op geringe afstand staarde Stastok ze verwonderd na, jaloers, met in zijn ogen een niet te stillen honger terwijl het rode licht ritmisch zijn gezicht overspoelde.

Negentig miljoen kilometer verder naar de sterren kon ruimteman Tigran Biryuzov het Rode Rappel helder zien terwijl hij en zijn vijf scheepsgenoten rond Mars cirkelden in de drie schepen van de Eerste Russische Volksexpeditie. Voor Tigran waren de aarde en de Zwerver twee heldere planeten, ongeveer even ver van elkaar vandaan als twee sterren in de Pleiaden. Zelfs in de luchtloze ruimte waren de halvemaanvormige fasen van de twee lichamen niet geheel zichtbaar voor het blote oog van de communistische ruimtevaarder.

Radiocommunicatie met de thuishaven was sinds de verschijning van de Zwerver niet meer mogelijk, en twee dagen lang hadden de zes man zich heftig afgevraagd wat er in de volgende baan bij de zon aan de gang was. De landing op Mars, die voor tien uur geleden op het programma stond, was uitgesteld.

Hun telescopen toonden hun de astronomische situatie duidelijk genoeg de verovering en de vernietiging van de maan, de vreemde oppervlaktepatronen van de Zwerver — maar dat was alles.

Niet alleen was het Rode Rappel voor Tigran duidelijk zichtbaar, maar ook de donkerrode visuele echo’s ervan tegen de nachtzijde van de aarde. Hij begon op te schrijven: ‘Krasniya molniya —’ en hield toen op om razend van gefrustreerde nieuwsgierigheid met zijn knokkels tegen zijn wangen te slaan, en dacht: Rode bliksem! Moeder van Lenin! Bloed van Marx! Wat nog meer? Wat nog meer?

De schotelstudenten hadden vele vragen over de kwellend korte conversatie met Paul en Don. Toen Hunter en Margo klaar waren met die te beantwoorden was het Rode Rappel opgehouden met flitsen, en het snelzakkende getij had een nieuw deel van de weg naar Vandenberg vrijgemaakt, zelfs een stuk van de kustweg.

Hixon somde het op nadat hij met zijn duim naar de Zwerver wees. ‘Dus ze hebben schotels, wat we al wisten. En ze hebben energiegeweren die stralen afschieten waarmee ze bergen kunnen doorsnijden en waarschijnlijk gaten maken in planeten. En ze hebben een drie-D TV die heel wat beter is dan de onze, wat vrij logisch is. Maar ze zeggen dat ze in gevaar zijn, en dat klinkt onwaarschijnlijk! Waarom zouden zij in gevaar zijn?’

Ann zei slim: ‘Misschien zit er een andere planeet achter ze aan.’

‘Alles liever dan dat, Annie, alsjeblieft,’ protesteerde Wojtowicz guitig. ‘Eén griezelige planeet is alles dat ik kan verdragen.’

Op hetzelfde ogenblik lichtte het landschap op, en Clarence Dodd, de enige onder hun die naar het oosten keek, maakte een enkel, gesmoord, klokkend geluid, alsof hij iets probeerde te roepen en in die roep was gestikt, en hij deinsde terug, terwijl hij tegelijk met een hand in de richting boven de bergen wees.

Daar hing, tussen de Zwerver en de getande oostelijke einder, een niet helemaal rond lichaam dat nog eens half zo breed was als de Zwerver, met een onveranderlijke, staalgrijze kleur, afgezien van een glinsterende plek halverwege de bolle rand en de plattere rand.

Margo voelde: Nu is de hemel te zwaar — hij gaat vallen. Stastok dacht: En er sprak een stem als een trompet en het Lam verbrak een nieuw zegel… en nog een… en nog een.., en nog een…

Wojtowicz kreet gedempt: ‘Mijn God, Ann had gelijk. het is nog een planeet!’

‘En hij is groter.’ Dat kwam van Mrs. Hixon.

‘Maar hij is niet rond,’ protesteerde Hixon bijna boos. ‘Jawel,’ sprak Hunter hem tegen, ‘alleen zit hij gedeeltelijk in schaduw, meer dan de Zwerver. Net zo veel schaduw als wanneer de maan zich nu daar zou bevinden.’

‘Hij zit minstens zeven Zwerverdiameters van de Zwerver vandaan,’ meldde Kleine Man. Hij was zo snel hersteld van zijn schrik dat hij zijn aantekenboek reeds tevoorschijn haalde. ‘Dat is vijftien graden. Een uur.’ Hij schroefde zijn pen open en bestudeerde zijn horloge.

Rama Joan zei: ‘Dat lichtplekje is een weerkaatsing van de zon. Het oppervlak moet een soort matte spiegel zijn.’

Ann zei: ‘Ik vind die nieuwe planeet niet leuk, mammie. De Zwerver is onze vriend, helemaal goud en lief, maar deze zit in een harnas.’

Rama Joan drukte het hoofd van haar dochter tegen haar middel, maar hield haar ogen op de nieuwe planeet gevestigd toen ze schallend verklaarde: ‘Ik geloof dat de goden in oorlog zijn. De vreemde duivel is gekomen om de duivel te bevechten die we kennen.’

Kleine Man, al ijverig aan het krabbelen, zei gretig: ‘Laten we hem Vreemdeling noemen die naam is goed genoeg.’

De jonge Harry McHeath dacht: Of we kunnen hem Wolf noemen — nee, dan raken we in de war met de Kaken.

Mrs. Hixon snauwde hem toe: ‘O in godsnaam, bespaar ons je poëzie! Een nieuwe planeet betekent meer vloedgolven, meer aardbevingen, meer God weet wat nog meer.’

Door dit alles heen riep Ray Hanks klagerig uit de truck: ‘Waar hebben jullie het allemaal over? Ik kan het van hier niet zien. Wil iemand het me vertellen? Wat is er?’ Harry McHeath dacht eraan hoe blij hij was dat hij hier en levend was, hoe mooi het was dat hij deze gebeurtenissen had mogen meemaken, hoe ellendig het was voor degenen die ze misten. Daarom was het onvermijdelijk dat Ray Hanks’ geroep tot hem doordrong. Hij sprong achter in de truck, vond een spiegel, en hield die zo dat Hanks er de weerkaatsing van de Vreemdeling in kon zien.

Wanda en Ida en Stastok hadden tijdens de opwinding bij elkaar gestaan. Nu ging Wanda eenvoudig zitten waar ze zich bevond, en ze verborg haar gezicht in haar handen en kreunde luidkeels: ‘Dit wordt teveel. Ik geloof dat ik maar weer een hartaanval krijg.’

Maar Ida bonkte Stastok op zijn schouder en wilde weten: ‘Wat is dat, Charlie? Hoe heet hij echt? Leg het eens uit!’ Stastok staarde met een gekweld gelaat naar de Vreemdeling en zei eindelijk, met een stem die verslagen klonk, maar een ondertoon bevatte van opluchting en dagend begrip: ‘Ik weet het niet, Ida, ik weet het gewoon niet. Het heelal is groter dan mijn geest.’

Op dat moment ontsprongen er aan de zijkanten van de Vreemdeling twee heldere lijnen die naar de Zwerver toe bewogen, in de tijd dat een horloge eenmaal tikt.

De ene passeerde hem aan de voorkant en de ander ging achter langs, en toen schenen ze langzamer verder te gaan door de grijze hemelen, zo recht alsof ze getrokken waren met een liniaal en lichtgevende blauwe inkt. Maar waar de blauwe lijn aan de voorkant de Zwerver passeerde kwam er een uitbarsting van witte lichtflitsen die bijna verblindend helder waren.