Fritz Leiber - De zwerver

Een van de lijnen ontstond aan de donkere zijde van de Vreemdeling, en wierp een zwak schijnsel over de oppervlakte van het lichaam, waardoor de vorm, de bolvorm van de nieuwe planeet werd geopenbaard.

‘Jezus, het is echt een oorlog.’ Opnieuw was het Wojtowicz die het eerst vocaal reageerde.

‘Laserstralen,’ zei Kleine Man. ‘Bundels massief licht. Maar zo groot — het is bijna ongelooflijk.’

‘En wij zien alleen de zijkanten,’ bracht Hunter vol ontzag in het midden, ‘de lekkage. Stel je voor dat je recht in een van die dingen moest kijken. Een miljoen zonnen!’

‘Honderd, in ieder geval,’ zei Kleine Man. ‘Als een van die stralen ook maar even op de aarde werd gericht…’

Blauw en staal wrikten een intuïtie los in Hixons brein. ‘Zal ik je wat zeggen,’ zei hij opgewonden, ‘die nieuwe planeet is van de politie? Hij is gekomen om de Zwerver te arresteren omdat die ons lastig heeft gevallen!’

‘Bill, je bent gek,’ riep Mrs. Hixon hem toe. ‘Zo meteen ga je nog beweren dat het engelen zijn.

‘Ik hoop dat ze gaan vechten! Ik hoop dat ze elkaar afmaken!’ gilde Pop schril, over zijn hele lichaam trillend terwijl hij met zijn gebalde vuisten dreigde. Ik hoop dat ze elkaar aan stukken snijden!’

‘Ik beslist niet,’ vertelde Wojtowicz hem. Hij ijsbeerde rond in een vreemde kleine cirkel terwijl hij naar de hemel staarde. ‘Waarom zouden wij dan niet geraakt worden? Vind jij het leuk als er een gevecht wordt geleverd in je achtertuintje? Vind jij het leuk om als schietschijf te dienen voor afgedwaalde schoten?’

Hunter zei vlug: ‘Ik geloof niet dat die voorste straal de Zwerver raakt. Ik geloof dat hij de brokken maan raakt en die vernietigt.’

‘Dat klopt,’ zei Kleine Man koel. ‘Die stralen rond de Zwerver lijken mij meer op schoten voor de boeg.’

Hixon hoorde dat. ‘Zoals ik al zei, een arrestatie,’ merkte hij gretig op. ‘Je weet wel — “Verroer je niet of we schieten je neer!” ’

De heldere blauwe stralen werden aan de bron gedoofd en stierven in de lengte weg, even snel als ze eerst waren ontstaan. Ze lieten twee gele nabeelden achter, getrokken over de grijze lucht. De twee blauwe bundels, hoewel ze snel korter werden, kon men nog altijd achter de Zwerver zien wegkruipen, als twee rechte blauwe wormen op weg naar de oneindigheid.

Hixon zei: ‘Mijn God, ik dacht dat ze nooit zouden ophouden. Ze hebben minstens twee minuten lang gevuurd.’ ‘Zeventien seconden,’ lichtte Kleine Man hem in toen hij opkeek van zijn horloge. ‘Het is een bewezen feit dat in een crisis de schattingen van een tijdsverloop geweldig variëren, en getuigen zeggen gewoonlijk allemaal iets anders. Dat is iets waarvoor je moet uitkijken.’

‘Zo is het, Doddsy, we moeten het hoofd koel houden,’ stemde Wojtowicz luidkeels in. Zijn stem was bijna vrolijk, en nu danste hij ongeveer rond in zijn ijsberencirkel. ‘Zij sturen ons de ene verrassing na de andere, en alles wat wij kunnen doen is ze in ontvangst nemen. Wauwauw! Net de frontlinie — net alsof je zit te wachten tot het bombardement is afgelopen.’

Alsof het woord ‘bombardement’ een sleutelwoord was kwam er van overal rondom een dof gebrul en toen een trilling, en toen begon de weg onder hun voeten te schokken. De veren van de Corvette en de truck piepten en kraakten. Ray Hanks kreunde van pijn, en McHeath, die nog over hem heen stond gebogen, moest zich aan de wand vasthouden om niet om te vallen.

Voor een los rondzwevende waarnemer zou het hebben geleken alsof iedereen Wojtowicz in zijn rare rondedans navolgde en er een wankeldans van maakte. Een van de vrouwen krijste, maar Mrs. Hixon vloekte in obscene taal, en Ann riep: ‘Mammie, de rotsen vallen om!’

Margo hoorde dat en keek naar de helling waar zij en Hunter waren geweest, en zag dat er keien met fantastische sprongen omlaag kwamen keilen — zij dacht dat de reuzendoodskist waarop zij de deken hadden uitgespreid ertussen zat. Zonder dat de schuldvlaag die haar overviel haar vertraagde trok ze het momentumpistool uit haar jasje en stak de andere hand uit om op de Corvette te steunen, maar er was daar geen steun, alleen nog grotere schokken. De keien kwamen nog steeds aanrollen. Hunter zag wat ze deed en sprong op haar af en schreeuwde: ‘Wijst de pijl van je af?’ Ze schreeuwde: ‘Ja!’ En toen de keien als springende grijze beesten naderden richtte ze het pistool in hun midden en klemde haar vinger op de trekkerknop. Ze moest vechten om overeind te blijven.

Toen de aardschokken verminderden en dempten vertraagden de keien tegelijkertijd hun woeste, botsende afdaling, schenen bijna te veranderen in grote grijze kussens, rolden langzamer in plaats van op te springen, rolden nog weer langzamer, en kwamen naast de weg tot stilstand, bijna aan Margo’s voeten. De doodskist van de reus lag waar de rand van de schaduw van de truck had gelegen.

Hunter trok haar vinger los van de knop en keek naar de schaal op het handvat. Er was geen paars meer te zien.

Hij keek naar de kustweg die een halve kilometer verder lag en als door een wonder scheen hij vrij te zijn van nieuwe verschuivingen, en al het water was verdwenen — hoewel het een eind verder woest ziedde. Aan de overkant van de weg glinsterde helder de gaasomheining die de basis van Vandenberg bewaakte.

Boven hem schenen de Zwerver en de Vreemdeling, waarvan de eerste overging in de driepuntsfase — de half uur durende fase tussen het slangenei en de mandala — en de laatste zo koud en sereen alsof zijn zwaartekracht helemaal niets te maken had met de aardbeving die zojuist voorbij was.

In de galmende stilte kreunde Ida: ‘O mijn enkel.’

Wojtowicz vroeg met gniffelende stem: ‘Wat gaan we nu doen? Wat staat er als volgende punt op het programma?’ Mrs. Hixon snauwde tegen hem: ‘Er valt niets te doen, clown! Het is het einde!’

Hunter duwde Margo in de Corvette en stapte zelf in, ging toen achter het stuur staan en toeterde om de aandacht te trekken. Met luider stem zei hij: ‘Ga in de auto’s, allemaal! Gooi de boel achterin de truck, als iemand wil, maar doe het snel. We rijden naar Vandenberg.’

De Vreemdeling gaf velen die hem zagen het gevoel dat Wanda en Mrs. Hixon onder woorden hadden gebracht: ‘Dit is teveel. Dit is het einde.’ De meer wetenschappelijk ingestelden van deze pessimisten merkten op dat de Vreemdeling zo dicht bij de Zwerver stond — slechts ongeveer vijftigduizend kilometer er naast als de afstand tot de aarde dezelfde was — dat zijn zwaartekracht de grote vloeden die de Zwerver opwekte grotendeels zou versterken in plaats van ze tegen te werken.

Maar vele anderen waren kinderlijk opgetogen door de stalen nieuwe planeet en de opwindende stralen die hij afschoot. Een tijd lang leidde het astronomische schouwspel hun aandacht van hun moeilijkheden af, van hun zorgen, en zelfs van hun problemen op leven en dood. In de stormgegeselde zee ergens in de buurt van Florida riep Barbara Katz uit de cockpit van de Albatros naar de geest van de oude KKK: ‘Thrilling Wonder Stories! O, dit is prachtig,’ en Benjy schreeuwde haar plechtig toe: ‘Het is zeker een wonder, Miss Barbara.’

‘Nou, dit tweede bedrijf heeft er lang over gedaan hoor,’ klaagde Jake Lesher tegen Sally Harris toen ze eens te meer zij aan zij op de patio zaten, elk gehuld in een vochtige deken en verwarmd door een ‘Hunter’s Friend,’ met gepatenteerde handverwarmers voor skiërs die ze tussen Mr. Hasseltines spullen hadden gevonden. ‘Als ons toneelstuk net zo traag loopt haalt het de grote theaters niet eens.’

In een niet omgevallen sterrenkundig observatorium in de Andes wreef de zeventig jaar oude Franse sterrenkundige Pierre Rambouillet-Lacepède zijn ivoordonkere vingers over elkaar van verrukking en hij greep naar pen en papier. Eindelijk een werkelijk uitdagend voorbeeld van het drie-lichamen-probleem!