Fritz Leiber - De zwerver

Hij pakte haar beet en schudde haar heen en weer. ‘Dit is allemaal echt, kleine imbeciel! En wij zitten in de brand, snap je!’

‘Maar Jake,’ protesteerde ze, ‘je moet altijd een echte situatie hebben om een toneelstuk te maken. Dat heb ik ergens gelezen.’

Over de hele aarde waren er zeer veel mensen die hun geest en zintuigen voor de verandering in de getijden afsloten. Degenen die dieper in het binnenland zaten waren geneigd hetgeen ze niet met eigen ogen konden zien te betwijfelen of het minder ernstig op te vatten, en vele van hun hadden nooit een oceaan gezien. De mensen op zee, uit het gezicht van het land, kunnen de hogere massa water onder zich niet waarnemen, en dus konden ze niet zien of de waterstand centimeters of meters hoger was dan hij zou moeten zijn, of, in het geval van een waterval, hoeveel die lager was dan normaal.

De oproerlingen die de Prince Charles hadden gekaapt hadden de handen zo vol aan het laten varen van het grote atoomschip, het te woord staan van de passagiers, en het verijdelen van pogingen van de bemanning om de rollen om te draaien, dat ze het nodig vonden om uit hun midden vier kapiteins te benoemen, ieder met even grote macht. Het duurde uren voor deze revolutionaire raad van commissarissen de koers van het schip naar Kaap St. Roque had verlegd, waar hun leiders de vorige nacht de regering hoorden te hebben omvergeworpen — iets dat niet kon worden bevestigd vanwege de onbruikbaarheid van de radio. De dringende smeekbede van de gevangen gezette Kapitein Sithwise dat ze moesten opstomen naar het getijdenknooppunt bij de Bovenwindse Eilanden werd spottend van de hand gewezen als een doorzichtige list om ze dichter bij schepen van de Britse Marine te brengen.

Wolf Loner keek toe hoe de grote wolkbank de Volharding insloot tot de kleine vlet bijna door een mistbank voer. In die kleine, vaag witte, waterige kosmos met het scheepje in het midden, doemden de bekende voorstellingen op dat de rest van de wereld was verdwenen op dit plekje na, of dat er nu misschien een atoomoorlog aan de gang was, en dat de steden verdwenen als kastanjes die in een vuur openspatten, of dat een epidemie van kwaadaardige, kunstmatige ziektekiemen over alle continenten raasde en dat hij de enige levende mens zou zijn als hij in Boston aan wal stapte. Hij glimlachte zorgeloos. ‘Zet je schrap tegen je atomen,’ zei hij. Maar ook vele geesten waren gesloten voor de feiten die luidkeels bij hun aan de deur klopten. In het Getijdeninstituut in Hamburg verklaarde Fritz Scher tot zijn eigen volledige tevredenheid, en bijna tot die van Hans Opfel, elke schrikwekkend afwijkende getijdenopgave die binnenkwam. Hetzij er was een precedent voor de nieuwe opgave — zo’n getij was op die plek veertig of vierhonderd jaar geleden ook al eens voorgekomen — hetzij dat de wateren werden opgestuwd door een storm die de kortzichtige weermensen over het hoofd hadden gezien; of iemand die bekend stond om zijn onverschilligheid had de instrumenten fout afgelezen; of iemand die bekend stond om zijn communistische sympathieën had gelogen.

‘Wacht maar af,’ vertelde Fritz glimlachend tegen Hans Opfel toen de laatste de groeiende stapel berichten over de Zwerver en de verwoesting van de maan aanduidde. ‘Wacht maar af. Als de nacht valt zal die goeie ouwe maan daar helemaal in zijn eentje hangen — en je uitlachen!’ Hij leunde licht op de gladde kast van de getijdenvoorspellende machine en klopte er liefdevol op, knuffelde haar bijna. ‘ Jij weet wat voor dwazen het zijn, nietwaar?’ murmelde hij verblind door liefde.

En er waren geesten die de situatie aanvaardden.

Barbara Katz veegde de laatste resten ei met worst van haar bord met een karnemelkpannenkoek die gedrenkt was in honderd procent ahornstroop, schoof haar koffiekop over de grote keukentafel naar Hester, en zuchtte van waardering en dankbaarheid. Buiten kweelden de vogels in het zonlicht. De grote oude slingerklok aan de muur wees half negen aan met Romeinse cijfers. Een grote kalender met een afbeelding van de Everglades hing onder de klok.

Hester grijnsde breed tegen Barbara terwijl ze nog eens heerlijke sterke koffie inschonk, en zei: ‘Lijkt me nu natuurlijker en gezonder, weet je wel, nu ouwe KKK een echt mooi meisje heeft in plaats van die pop.’

Helen, de jongere negerin, giechelde en wendde toen ondeugend en verlegen het hoofd af, maar Barbara liet zich niet van de wijs brengen.

‘Ik geloof dat die Barbiepoppen heten,’ merkte ze op. ‘Nou, mijn naam is toevallig ook Barbara — Barbara Katz.’

Hester moest daar hartelijk om lachen, en Helen smoorde nieuwe giechels.

‘Waarom noem je hem ouwe KKK?’ vroeg Barbara.

‘Zijn tweede voornaam is Kelsey,’ legde Hester uit. ‘Knolls Kelsey Kettering III. Jij Katz bent de vierde K.’ En ze begon weer te lachen.

Er klonk een zacht gekraak. ‘Doe de deur dicht, Benjy,’ zei Hester scherp, maar de lange neger verroerde zich niet. Hij stond net binnen de deur in zijn witte overhemd en zijn zilvergrijze broek met donkergrijze biezen. Bovenin de gazen deur hing een grote bal katoen — een modern, blank fetish tegen vliegen.

‘Het getij is zo laag als we het nog nooit hebben gehad,’ lichtte hij ze ernstig in. ‘De mensen lopen gewoon de zeebodem op alsof ze helemaal naar Grand Bahama kunnen gaan zonder natte voeten te krijgen. En ze rapen mandenvol verse vis op, sommige van ze!’

Barbara ging rechtop zitten, zette haar kopje neer en knipte met haar vingers.

‘De teevees van de andere mensen doen het ook niet — evenmin als de radio,’ voegde Benjy eraan toe terwijl hij haar aankeek, evenals Hester en Helen.

‘Weet je wanneer het precies eb is?’ vroeg Barbara gespannen.

‘Ongeveer half acht,’ antwoordde Benjy zonder aarzelen. ‘Een uur geleden. Ik heb het allemaal achterop de kalender staan.’

‘Scheur de bovenste af,’ zei ze hem. ‘Wat voor auto heeft Mr. K?’

‘Alleen de twee Rollsen,’ zei hij. ‘Een limousine en een sedan.’

‘Maak de sedan klaar voor een lange tocht,’ zei ze scherp tegen hem. ‘Alle extra benzine die erin kan — haal maar uit de andere auto! We hebben ook dekens nodig, en alle medicijnen van Mr. K en een heleboel eten en een lading van deze koffie in thermosflessen… en een paar van de flessen tafelwater die daar in de hoek staan!’

Ze staarden haar gefascineerd aan. Haar opwinding was besmettelijk, maar ze waren verbaasd. ‘Waarom dan, meisje?’ wilde Hester weten. Helen begon weer te giechelen. Barbara keek ze indrukwekkend aan, en zei toen: ‘Omdat de vloed komt! Even hoog als deze laag is — en nog hoger!’ ‘Is dat vanwege de — Zwerver?’ vroeg Benjy. Hij reikte haar het vel papier aan waarom ze had gevraagd.

Ze knikte vastberaden terwijl ze las. Ze zei: Mr. K heeft nog een kleinere teleskoop. Waar kan die zijn?’

‘Teleskoop?’ vroeg Hester met een ongelovige grijns. ‘Nou, waarom zou je — o, ja, astronomie, dat hebben Mr. K en jij gemeen. Nou, ik denk dat hij die — dat is het ding waarmee hij naar de meisjes loert — in de wapenkamer heeft gezet.’

‘Wapenkamer?’ vroeg Barbara met glinsterende blik. ‘En hoe staat het met contant geld?’

‘Dat zal in een van de muursafes zitten,’ zei Hester, die haar ietwat fronsend aankeek.

De schotelstudenten begonnen zich eindelijk weer wat kalmer te voelen na hun vlucht voor de schotel en de uitputtende wedstrijd tegen de golven. De mannen hadden een vuur van wrakhout aangelegd naast de uitgestorven snelweg, bij het lage betonnen bruggetje over de geul, en iedereen zat er omheen op te drogen, waarvoor een flinke, kameraadschappelijke ruilhandel nodig was van kleren en de niet nat gemaakte dekens en losse kledingstukken uit de truck. Rama Joan sneed de pijpen van haar verzilte nette broek af tot ze een bermudashort overhield. Daarna gingen de panden en de helft van de mouwen van de jas eraan, en zij verving het vernielde frontje en de witte das met de groene sjaal van haar tulband, en bond haar roodgouden haren samen in een paardenstaart. Ann en Doc bewonderden haar. Iedereen zag er behoorlijk gedeukt uit. Margo merkte op dat Ross Hunter er netter dan de andere mannen scheen uit te zien, en toen realiseerde ze zich dat het kwam doordat hij eenvoudig de baard droeg waardoor hij Baardmans had geheten, terwijl de meeste andere lichtelijk stoppelige wangen en kinnen kregen.