Fritz Leiber - De zwerver

Ver in de diepte dacht hij nu kleine luchtscheepjes door de schacht te kunnen zien klieven, en misschien op en neer, zoals luie kevers, en sommige ervan schenen ook te twinkelen, zoals de lichtgevende kevers in de tropen.

Verlangend om dieper in de schacht te turen leunde hij verder voorover terwijl hij met zijn blote handen stevig de bovenste van twee satijngladde zilveren staven omklemde die de schacht omheinden. Zelfs dat eenvoudige kenmerk van zijn omgeving was onnatuurlijk en een bewijs van hun machten, want de staven werden door niets gesteund. Het was een tweetal twee kilometer brede, dunne zilveren hoepels die twee, en iets meer dan drie passen boven de rand van de schacht hingen. Of, als er onzichtbare steunpunten waren, dan had hij die nog niet aangeraakt of ertegen geschopt. Hij kon in beide richtingen slechts een paar honderd meter van de hoepels zien; daarna verdwenen ze in de verte als telegraaflijnen. Hij nam echter aan dat ze om de hele cirkel liepen.

Maar met zoveel tekenen van zij die beneden zaten, en overal bewijzen van hun arbeid, hun wetenschap en technologie, die zo op magie leken, waar waren zij? Waarom was hij zo lang alleen gelaten?

Hij keerde de schacht zijn rug toe en tuurde onbehaaglijk rond, maar nergens op het zilveren plaveisel, noch op de gladde, raamloze geometrische structuren die eruit oprezen kon hij een levende gestalte zien, of enig figuur waarvan hij dacht dat het levend zou kunnen zijn — humanoïde, dierlijk, of anderszins.

De twee paars met gele schotels met de bobbel in het midden hingen nog altijd raadselachtig een meter of vier boven de bodem, en de Baba Yaga stond halverwege tussen hun in, precies zoals hij hem had verlaten. Tot dusver was er dit gebeurd: toen de stem hem had toegeroepen in zijn tamelijk ongearticuleerde, vreemd opwindende Engels had hij gehoorzaam zijn pak uitgetrokken, bijna gretig, en was hij vlug uit de Baba Yaga geklommen, maar er had buiten niemand gestaan. Nadat hij een paar minuten aan de voet van de ladder had gewacht was hij naar de kuil toegelopen en geboeid geraakt.

Nu begon hij zich af te vragen of de stem niet puur een illusie was geweest. Het was onredelijk om te denken dat een onaards wezen in staat zou zijn Engels te spreken zonder voorafgaande gesprekken. Of niet? Hun machten…

Hij haalde diep adem. De lucht scheen in ieder geval echt genoeg te zijn.

De stilte was diep, alleen als hij zich ontspande en roerloos hield, en zijn ogen sloot en langzaam uitademde dacht hij dat hij een uiterst zwak, gedempt, brommend gerommel kon horen. Het stromen van het bloed van deze vreemde planeet? Of alleen maar zijn eigen bloed? Of misschien kwam het gerommel uit de pilaar met maangesteente die in de andere kuil stortte, niet verder achter de Baba Yaga en de onzichtbaar ondersteunde schotels dan hij er zelf voor stond. De grijze pilaar, die een derde deel van zijn horizon besloeg maar snel toeliep in een punt tegen de hemel, leek op het eerste gezicht een massieve berg te zijn, maar hij wist dat het ding omlaag joeg met een snelheid die groot genoeg was dat zijn samenstellende onderdelen afzonderlijk onzichtbaar werden. Vermoedelijk was het dezelfde snelheid van twintig kilometer per seconde die het ding volgens Don bezat boven de hemelfolie die de atmosfeer overkapte.

Terwijl hij de pilaar bekeek begon hij langzame veranderingen in de contouren te ontdekken — uitpuilingen en kanalen die zich langzaam vormden en hun vorm vele seconden behielden en dan in andere gelijkmatige vormen overgingen. Het herinnerde hem aan de soortgelijke vervormingen die een straal water uit een kraan ondergaat — die soms zo koppig zijn dat de vorm er een lijkt te zijn van massief kristal in plaats van stromend water.

Maar hoe kon het ding met zo’n supersone snelheid bewegen — in twee seconden van de hemel tot de bodem — door tastbare lucht — hij wist dat de lucht er moest zijn omdat hij hem ademde — zonder een heftige en onstuimige stofstorm te ontketenen in die lucht, zonder een gebrul als van tien raketten of twintig Niagara’s?

Zij gebruikten, op de een of andere manier, waarschijnlijk, een onbekend soort veld, waarmee ze een muurloos vacuümkanaal schiepen, even zeker als zij een dergelijk vacuüm voor de Baba Yaga en zijn begeleiders moesten hebben geschapen, vanaf het moment dat de maansloep op sleeptouw werd genomen.

Hij bleef omhoog staren naar de vreemd afgeknotte grijze pilaar. Hoe lang zou dit monsterlijke transport doorgaan? Hoe lang zou er nog een maan zijn, al was het dan alleen maar als een ellipsoïde van bleek grind die zich uitbreidde tot een ring, als het overbrengen in dit tempo doorging? Hoe lang zou er buiten de Zwerver nog maanmateriaal over zijn?

Uit het gedeelte van zijn brein dat geschoold was in werktuigkunde en stereometrie dook bijna meteen het eerste antwoord-bij-benadering op: het zou één zo’n stroom rotsgesteente, die zich met een snelheid van twintig kilometer per seconde voortbewoog, achtduizend dagen kosten om de gehele massa van de maan te transporteren. Hij had slechts een dozijn van zulke stromen gezien.

Maar zij konden de stromen sneller laten gaan, en misschien bestond er aan de Zuidpool nog een stel, en er zouden nog meer aan het werk kunnen worden gezet. Terzijde van de pilaar zag hij er in de verte nog drie: ze zagen eruit als grote waterfonteinen die zich omhoog kronkelden.

De hemel was nu vol donkerblauw,-groen en -bruin, dat langzaam rondwentelde in een grote, sobere en dreigende rivier met overvloeiende oevers. Hij keek naar de blekere bouwsels die over het lege zilveren plaveisel verspreid stonden, behalve op de plaatsen van de kuilen; hij liet zijn blik dwalen over de door pilaren onderbroken cirkel van die gladde, monsterlijke, veelvormige, pastelkleurige, massieve massa’s, en het scheen hem toe dat sommige van de verder verwijderde van plaats en vorm waren veranderd — en in sommige gevallen dichterbij waren gekropen — sinds hij ze voor het laatst had bestudeerd.

Het idee van grote gebouwen — of wat het ook waren — die heen en weer bewogen terwijl er geen tekenen van leven waren stoorde hem in hoge mate, en hij richtte zich weer tot de schacht achter hem om de bovenste lagen af te zoeken, bijna wanhopig, naar aanwijzingen van aktiviteit op kleinere schaal. Hij probeerde naar de bovenste verdiepingen te kijken die direct onder hem lagen, of aan de zijkanten, maar de zilveren rand waarop hij stond overkapte de schacht enkele meters en beperkte zijn uitzicht. Daarom tuurde hij naar de overkant naar de bovenste ramen en balkons, en na een poos begon hij te denken dat hij erachter kleine gestalten zag bewegen, maar op een afstand van een. of twee kilometer kon hij daar niet zeker van zijn, en bovendien begonnen zijn ogen te wateren en te branden. Hij vroeg zich af of hij naar zijn cabine terug durf de te gaan voor zijn verrekijker, — toen een stem, op zoete toon maar gebiedend, achter hem sprak.

‘Kom!’

Don draaide zich heel langzaam om. Zes meter verder stond, iets langer dan hijzelf, en met de kaarsrechte gratie en trots van een stierenvechter, een slanke, zijdeachtige, rood gevlekte zwarte tweebener met een vorm die het midden hield tussen die van een katachtige en een menselijke. Het leek op een jachtluipaard met een hoog voorhoofd dat iets groter was dan een bergleeuw en stond zoals een man staat, of als een slanke, zwarte tijger met rode vlekken die een zwarte tulband en een smal rood masker droeg — de tulband was de onkatachtige opbolling van het voorhoofd en de slapen. Zijn staart rees als een rode speer op achter zijn rug. Zijn oren waren puntig. Zijn serene ogen waren groot, en de pupillen hadden iets bloemachtigs.

Nauwelijks zonder zijn smalle voeten te bewegen, maar toch met bewegingen als van een danser strekte hij een viervingerige hand uit in een uitnodigend gebaar, en opende de dunne lippen in het zwarte, lagere masker, zodat de scherpe punten van witte hoektanden tevoorschijn kwamen, en herhaalde zacht: ‘Kom.’