Fritz Leiber - De zwerver

‘De grote weg is aan beide kanten geblokkeerd,’ hijgde ze. ‘We zijn de anderen kwijtgeraakt. Ik geloof dat ze dood zijn. Ik geloof dat de hele wereld in puin ligt. Mijn God, hebben jullie iets te drinken?’

Doc zei: ‘Je krijgt gelijk,’ tegen Hunter, terwijl hij zijn kwartlitertje pakte, een dubbele hoeveelheid in een lege koffiekop schonk, en water begon toe te voegen. Ze greep er naar voor hij dat kon doen en slokte het gretig naar binnen. Toen huiverde ze, nog afgezien van het rillen. Doc sloeg een arm om haar schouder, en drukte. ‘Vertel het nu eens in volgorde,’ zei hij, ‘vanaf het begin.’

Ze knikte, sloot even haar ogen. Toen: ‘We hadden drie auto’s uitgegraven. Die van Rivis, onze truck, en de volksbus van Wentcher. De rest zat te diep, maar dit was genoeg voor ons. Alleen Bill en Ray en ik zaten in de truck. Toen we op de grote weg uitkwamen was er geen verkeer. Dat had een waarschuwing moeten zijn, maar wij vonden het prachtig. Christus! Rivis ging naar het noorden. Wij gingen in de richting van L.A. achter de bus aan. Op de autoradio kregen we maar twee stations door de storingen heen. Alleen flarden. Niets behalve de grote aardbeving in L.A. — doe dit, doe dat, doe dat weer niet. We moesten steeds kleine verschuivingen en vallende stenen ontwijken. Nog altijd geen auto’s. De volksbus lag ver voor. Waar wij zaten was geen strand, alleen een afgrond naar de zee.

‘Het wegdek kwam omhoog — zomaar ineens, zonder waarschuwing. De auto schommelde als een boot. De deur werd opengerukt en Ray vloog naar buiten. Ik hield me aan Bill vast. Hij drukte zich tegen de leuning aan omdat hij met zijn voeten op het rempedaal stond. De kliffen kwamen naar beneden. Een enorm rotsblok viel voor ons op de weg en sneed een plak straat af van drie meter dik. Ik herinner me dat ik op mijn tong beet. Bill kreeg de auto stil. De weg hield ook op met op en neer gaan. Toen zat ik in het stof te stikken maar toen kwam er een golf water omhoog van waar het rotsblok in zee was gevallen. Ik had zout en bloed en stof in mijn mond, en ik voelde mijn hersens nog schudden.

‘Toen werd het vreselijk stil. De weg voor ons was helemaal geblokkeerd, de aarde lag tegen de voorbumper opgestapeld. Ik weet niet of we er over heen hadden kunnen klimmen, maar we gingen het proberen, omdat we niet wisten of de volksbus bedolven was, of door was gereden, of wat dan ook. Juist toen kwam er nog een kleine verschuiving. Ik werd net niet geraakt door een steen zo groot als een paard. Een ander stuk spatte gewoon uit elkaar. Bill zei me dat ik weer in de auto moest gaan zitten, terwijl hij rondliep en me vertelde hoe ik moest sturen terwijl ik achteruit reed langs rotsblokken en over richels en spleten. En ondertussen liep hij te hoesten en de nieuwe planeet te verwensen.

‘Ook wij werden uitgevloekt — door Ray. Wij waren hem vergeten. Zijn been was boven de knie gebroken, maar we kregen hem achterin de wagen op een stuk zeildoek. Ik bleef naast hem. Bill kon de auto nu keren, en we gingen terug.

‘Er was nog meer aarde op de weg gekomen maar we konden er omheen. Toen wilden we wél andere auto’s ontmoeten, maar die waren er nog steeds niet. Bill stopte bij een telefooncel, maar die deed het niet, en de lamp erin ging uit terwijl hij probeerde te telefoneren. De radio produceerde alleen nog maar storingen. Het enige woord dat we konden verstaan was steeds weer vuur! Ray en ik bleven maar tegen Bill roepen om langzamer en sneller te gaan.

‘We kwamen langs de afslag hierheen, maar een halve kilometer verder was de weg weer geblokkeerd — geen mens te zien, geen enkel licht — alleen dat verdomde ding daarboven. We kwamen weer hier terug. We konden nergens anders heen.’

Ze haalde diep adem. Doc vroeg: ‘Hoe staat het met de kleinere wegen over de Santa Monica bergen? In het bijzonder de Monica Bergweg?’

‘Kleinere wegen?’ Mrs. Hixon keek hem verwonderd aan, begon toen tegelijk te lachen en te snikken. ‘Jij verdomde dwaze idioot, die bergen zijn omgeroerd als hutspot?’ Haar gelach werd onbeheerst. Doc hield zijn hand voor haar mond. Even worstelde ze wild, toen liet ze het hoofd zakken. Wanda en de magere vrouw namen het van hem over. Ze brachten haar naar het andere eind van het platform. Rama Joan volgde hen, nadat ze Margo had gevraagd haar plaats als kussen voor Ann over te nemen, die waakzaam was als een muis.

Paul zei tegen Doc: ‘Ik vraag me af waarom er niet meer auto’s op dat stuk van de weg zijn verrast. Het lijkt mij tamelijk vreemd.’

‘Waarschijnlijk konden zij langs de eerste, kleine verschuivingen heenkomen,’ was Docs mening. ‘En diezelfde verschuivingen zijn zeker de oorzaak geweest dat er geen nieuwe auto’s op dat stuk zijn gekomen. En toch, wat ze ook zegt, ik geloof dat er mensen zijn ontsnapt via de bergweg.’

Hunter riep hen toe: ‘Kom eens hierheen, jullie, en breng de draagbaar mee. We moeten Ray uit de auto halen, zodat een paar van ons terug kunnen gaan naar de auto’s.’

Trillend, ademloos en een beetje wankel lopend van hun wilde ren langs de mausoleum-achtige General Grant gebouwen, begonnen Arab, Pepe en High in oostelijke richting langs de 125ste Straat te gaan, aanvankelijk met een gevoel van geruststelling nu ze hun vriendelijke, vertrouwde, Afro Latijnse wereld weer hadden betreden.

Maar de stoepen, twee uur geleden volgepakt met mensen, waren nu leeg. Het enige bewijs voor het bestaan van de verdwenen menigte werd gevormd door een verzameling geplette papieren bekers en zakjes, lege flesjes, en heupflessen. Er bewogen zich geen auto’s over de straat, hoewel er her en der slordig geparkeerd stonden. Van twee stroomden er blauwe gassen uit de uitlaat.

De weedbroeders moesten tegen de zon in turen toen ze de straat verkenden, maar zover ze konden zien toonde de hele straat, die dwars door het hart van Harlem liep, dezelfde aanblik.

Aanvankelijk waren de enige geluiden, naast die van hun voetstappen en de lopende motoren, de begrafenisachtige tonen uit onzichtbare radio’s, die verschrikkelijk gewichtig leken te klinken; maar de woorden waren onverstaanbaar vanwege de storingen en de afstand — en werden verder nog overstemd door het opgewonden, eveneens onbegrijpelijke over en weer geroep van verre sirenes en toeters.

‘Waar is iedereen?’ fluisterde High.

‘Atoomaanval,’ verklaarde Pepe plechtig. ‘Rusland heeft de superbommen gestuurd. Iedereen zit in de kelders in elkaar gedoken te wachten. Wij moeten naar die van ons toe.’ Toen keerde er een spoor van het wolvengehuil in zijn stem terug: ‘ ’n Vuurbal rijst op uit de rivier!’

‘Nee!’ sprak Arab hem zacht tegen. ‘Toen we bij de rivier waren is de herrijzenis gekomen en gegaan. De ouwe prekers hadden het toch goed. Iedereen is meegenomen — ze hadden geen tijd om hun auto’s en hun radio’s uit te zetten. We zijn alleen nog over.’

Ze hielden elkaar vast en liepen verder op hun tenen, om het geluid van hun voetstappen te vermijden.

Sally Harris en Jake Lesher liepen op hun tenen de kleine, met aluminium beklede kast uit die hen langs de laatste drie verdiepingen had gevoerd. Ze zagen een schemerig interieur, met glimplekken op een concertpiano. Onder hun voeten lag een dik tapijt met een sponzige onderlaag.

Sally jubelde zacht. Met een fluisterende zucht gleed de deur achter hun dicht, maar Sally greep hem beet en blokkeerde hem met een tafeltje waarop een zilveren asbak stond. Wat probeer je te doen?’ vroeg Jake.

‘Ik weet het niet,’ zei ze. ‘We horen de zoemer wel als er iemand komt. Kom mee.’

‘Wacht even,’ zei Jake. ‘Weet je zeker dat Hasseltine niet thuis is?’

Sally haalde haar schouders op. ‘Ik ga even rondkijken terwijl jij de ijskast leeghaalt. Maar blijf van het zilver af. Schiet op, heb je dan geen gat als een huis in je maag?’