Fritz Leiber - De zwerver

Doc keek ze beurtelings aan met een tamelijk treurige, bedachtzame grijns.

Het was de jonge Harry McHeath die het eindelijk onder woorden bracht.

‘U bedoelt, Mr. Brecht, dat hoewel de getijden op dezelfde tijd en dezelfde manier zullen komen als vroeger, zij… tachtig maal zo hoog worden?’

‘Dat heeft hij niet gezegd!’ kwam Hunter heftig tussenbeide. ‘Rudy, je houdt geen rekening met de ouderdom van de getijden. We krijgen in ieder geval een dag uitstel. Bovendien zijn getijden een resonantieverschijnsel — het hoort een flinke tijd te duren voor de oceanische getijdengordels tenslotte met een grotere amplitude gaan trillen.’

‘Dat zal wel zo zijn,’ zei Doc. ‘Bovendien treedt er natuurlijk demping op waardoor dat getal van tachtig kleiner wordt. Maar,’ ging hij verder op vaste toon, ‘die tweekleurige planeet zit daar nu eenmaal, en met denken kunnen we zijn massa niet veranderen. Jullie hebben gezien wat hij met de maan heeft gedaan. Of het zeven uur kost of een week, de vloedgolf komt, en als het zover is zal ik me veiliger voelen als ik een paar heuvels onder me heb. Daarom vroeg ik naar de Monica bergweg,’ legde hij de Hixons uit. ‘Niettemin,’ vervolgde hij luid, en stuitte zo het opgewonden gepraat dat juist begon, ‘voor men een krachtsinspanning waagt, verzamelt men zijn krachten — dat is precies wat ik nu ga doen. Iedereen die zijn energie aan geklets wil verspillen, ga jullie gang. Ik heb er geen last van.’

En hij strekte zich uit op vier stoelen, legde zijn arm over zijn ogen, en begon weldra luid en theatraal te snurken.

Voor de tweede maal achter de Zwerver gewenteld, dacht Don Merriam plotseling aan het gevaar voor de aarde dat zuiver de aanwezigheid van de vreemde planeet betekende. Er zouden aardbevingen komen, waarschijnlijk, en gigantische vloedgolven, dat was zeker, hoewel hij niet zeker was hoe snel die zouden ontstaan, en misschien… hij dacht niet dat de Zwerver van deze afstand de aarde kon kraken, maar toch zou hij graag op dit ogenblik naar de aarde willen kijken, met zijn verrekijker, om zichzelf gerust te stellen. Het was zijn plicht de aarde te waarschuwen, of het althans te proberen, hoe hopeloos de poging ook leek. Hij liet de radio van de Baba Yaga opwarmen en begon afwisselend te zenden en te luisteren. Eenmaal dacht hij het begin van een antwoord te horen, maar het zakte weg.

Hij vroeg zich af of er op die groengespikkelde zwarte bol iets zat mee te luisteren.

Voor Arab Jones en zijn weedbroeders op Manhattan Island was de dag al bijna twee maal zo oud als voor de schotelstudenten de nacht was, aangezien de dageraadslijn op dat ogenblik westwaarts over de Rocky Mountains schoof, met zijn gebruikelijke 1200 kilometer per uur, en ook een roze dageraad en buizerds naar Asa Holcombs plateau bracht.

Ergens in de buurt van Roosevelt Square wees Arab naar de daken en riep: ‘Daar zijn ze!’

High en Pepe keken. De lage daken waren afgezet met mensen, waardoor het raadsel van de verlaten 125ste Straat tenminste gedeeltelijk werd verklaard. Sommige van de mensen keken terug, en een paar wuifden en riepen dringend.

Maar het was onmogelijk de woorden te verstaan door het harde gerommel van een in de steek gelaten taxi, die scheef was geparkeerd, zo dichtbij dat High een van de open deuren vastgreep om zijn evenwicht te bewaren.

‘Die zijn gek die denken dat ze de bommen op die manier kunnen ontlopen,’ zei Pepe. Hij tuurde omhoog. ‘Bommen komen uit de ruimte, ze graven zich niet door de rotsen omhoog.’

‘Weet je dat zeker?’ wilde High weten. ‘Misschien graaft die vuurbal uit de rivier een tunnel hierheen!’

‘Ze staan allemaal te wachten op de glorieuze vuurbal!’ riep Arab luid, en spreidde zijn armen uit om de daken te omvatten. ‘Ze zijn allemaal al dood. Zoals Manator! Zij zijn een dakmuseum voor wassen beelden! Heel New York!’

Opeens werd de ingebeelde angst in deze laatste fantasie volkomen echte angst, en de gedachte dat de donkere, wasachtige levende mummies daarboven hen bespioneerden, tegen ze kletsten en ze lokten en ze tenslotte onweerstaanbaar naar zich toe trokken werd onverdraaglijk.

‘Laten we maken dat we wegkomen!’ schreeuwde High. Hij stapte gehurkt in de taxi. ‘Ik verdwijn!’

Arab en Pepe doken achterin. De voorwaartse schok van de taxi deed de deuren dichtklappen en hen achterover tuimelen tegen de koude, gladde leren kussens. High koerste naar het westen, kreeg snelheid terwijl hij langs verlaten auto’s zwenkte.

De stormloop van afdelingen van de politie en de brandweer van New York City, die de overigens tamelijk snelle en verstandige voorbereidingen op de komende ramp ontsierde, was te wijten aan een aantal factoren: overdreven berichten over de getijdengolf in Hell Gate en de aardbevingsschade aan het medische centrum op Broadway, verwarde aanwijzingen van een computer, kortgesloten in het ondergrondse centrum van het nieuwe interdepartementale coördinatiestelsel, en loos alarm van rellen rond de polovelden.

Maar ook zenuwen speelden een rol — onverhulde vrees opereerde naast de driftige, haastige opwelling om zich in de strijd te werpen en op de een of andere manier de held uit te hangen. Het leek alsof de Zwerver eindelijk de oude maanzinnige bijgeloven verwezenlijkte over de maan die gekmakende stralen uitstort over de aarde. Over het hele westelijk halfrond — in Buenos Aires en Boston, in Valparaiso en Vancouver werden dezelfde, woeste, doelloze uitvallen gedaan.

High Bundy stond op het gaspedaal toen hij en Pepe en Arab de sirenes hoorden naderen. Aanvankelijk konden ze niet zeggen waarvandaan ze kwamen, alleen dat ze kwamen, want ze werden luider.

Toen stak de taxi Eighth Avenue over, en terwijl het schorre janken aanzwol zagen ze ze op zich losstormen op nog geen blok afstand: twee politieauto’s naast elkaar en daarachter nog meer, met flitsende rode lichten.

High trapte het pedaal nog verder in. Het geluid van de sirenes had een paar seconden lang gedempt moeten zijn toen er gebouwen tussen hun in waren, maar dat gebeurde niet. Het werd luider.

Midden op de volgende kruising stond een lege oude rammelkast. High mikte zijn auto er naast. Een boevenwagen en een brandmeesterauto schoten de Seventh Avenue uit en passeerden de oude kar aan beide kanten. High gaf nog meer gas en vervolgde zijn koers, miste op het nippertje, en stak Seventh Avenue enkele passen voor een grote brandweerwagen over, die de twee eerdere auto’s op nog geen tien meter achtervolgde. Pepe ving een glimp op van de grote rode motorkap en de opengesperde ogen van de bestuurder en hij sloeg zijn handen voor zijn eigen ogen, want het scheelde maar zo weinig.

De taxi was nog niet ver gevorderd toen de volgende kruising opvulde met nog meer rode en zwarte auto’s die naar het noorden raceten. Het kabaal van de sirenes voor en achter hun was oorverdovend.

Als de weedbroeders niet tot de oren toe vol gras hadden gezeten, hadden ze misschien beseft dat deze stormloop van politie en brandweer niets met hun persoonlijk te maken had, en dat de vechtlustige voertuigen niet op hun afkwamen, maar alle op weg waren naar het noorden.

Maar de weedbroeders zaten wel vol, en de angst dat ze door de politie werden achtervolgd had hen in zijn greep. Pepe geloofde dat zij als zondebokken waren uitgekozen voor een poging om Manhattan met kofferbommen te verwoesten — ze zouden worden gefouilleerd op vuurballen en veroordeeld worden met het in bezit hebben van een Zippo-aansteker als bewijs.

Arab wist dat het het doel van de politie was hen gevankelijk weg te voeren naar het dichtstbijzijnde dak en hen vast te binden tussen de grijnzende wassen mummies.

High dacht eenvoudig dat ze gezien waren toen ze bij de rivier pot rookten — waarschijnlijk door middel van telepathie. Hij remde de taxi af en stopte vlak voor Lenox. Ze stoven eruit.