Larry Niven - De splinter in gods oog

Rod gebaarde zijn brugbemanning hem te volgen en begon zich een weg te banen in de richting van de luchtsluizen. In de gangen heerste grote verwarring. In verscheidene ervan hing een gele mist — cifogeen. Hij had gehoopt het Splintergevaar met gas te kunnen bezweren, maar het was niet gelukt, en hij wist niet waarom. De Mariniers hadden een aantal wanden gesloopt en zich achter de restanten daarvan verschanst, in waakzame houdingen en met hun wapens in de aanslag.

‘Burgers eruit?’ vroeg Rod de officier die de leiding had bij de luchtsluis.

‘Jawel, meneer. Voor zover we weten tenminste. Schipper, ik heb de mannen één patrouille door dat deel van het schip laten maken, maar een tweede zou ik niet graag willen riskeren. Het krioelt daar bij de burgers van de Kaboutertjes — het lijkt wel alsof ze daar al die tijd gewoond hebben, of zo iets.’

‘Misschien hebben ze dat ook wel, Piper,’ zei Blaine. Hij ging door de luchtsluis en oriënteerde zijn ruimtepak op de Lenin. De laserstraal voor communicatiedoeleinden flitste aan en zo hing hij daar in de ruimte, zich vasthoudend om ervoor te zorgen dat het beveiligde circuit openbleef.

‘Uw situatie?’ verlangde Kutuzov te weten. Met tegenzin, wetend wat het gevolg zou zijn, vertelde Rod hem die. ‘En uw recommandatie?’ snauwde de Admiraal. ‘De MacArthur zal waarschijnlijk nooit meer ruimtewaardig gemaakt kunnen worden, meneer. Naar mijn mening zal ik haar moeten ontruimen en zal ik haar moeten vernietigen zodra ik een laatste rondgang door het schip heb gemaakt om bemanningsleden die eventueel ingesloten zijn te bevrijden.’

‘En waar bent ú ondertussen?’

‘Aan het hoofd van de reddingspatrouille, meneer.’

‘Nee.’ De stem van de Admiraal klonk kalm. ‘Ik aanvaard uw recommandatie, kapitein, maar hierbij bevéél ik u, uw schip te ontruimen. Registreer dat bevel in logboek, luitenant Borman,’ voegde hij eraan toe, zich tot iemand op zijn brug richtend. ‘U geeft bevel schip te ontruimen en te vernietigen, u draagt commando over aan uw Eerste Officier, en meldt u aan boord van sloep nummer twee van Lenin. En wel onmiddellijk.’

‘Meneer. Menéér, ik vraag permissie aan boord van mijn schip te mogen blijven totdat mijn bemanning in veiligheid is.’

‘Verzoek afgewezen, kapitein,’ snauwde de onbarmhartige stem. ‘Ik ben me er heel goed van bewust dat u moed bezit, kapitein. Bezit u ook voldoende moed ermee te leven wanneer u uw schip verliest?’

‘Meneer —’ Ach, de duivel hale die vent! Rod draaide zich om naar de MacArthur, waardoor het beveiligde circuit tijdelijk verbroken werd. Bij de luchtsluis was een gevecht aan de gang. Verscheidene miniatuurtjes hadden de wand tegenover de barricade van de Mariniers doen wegsmelten, en deze laatsten vuurden nu verwoed in de aldus ontstane opening. Blaine tandenknarste en wendde zich weer af van het strijdtoneel achter hem. ‘Admiraal, u kunt me niet bevelen mijn bemanning in de steek te laten en ervandoor te gaan!’

‘Zo, kan ik dat niet? U vindt leven nu moeilijk, kapitein? U denkt dat men rest van uw leven over u zal fluisteren, en daar bent u bang voor? En zo iets zegt u tegen mij? Voer uw bevelen uit, kapitein Heer Blaine.’

‘Nee, meneer.’

‘U weigert een rechtstreeks bevel te gehoorzamen, kapitein?’

‘Ik kan die order niet aanvaarden, meneer. Het is nog altijd mijn schip.’

Het bleef een hele tijd stil aan de andere kant van de lijn. ‘Uw toewijding aan tradities van Marine is bewonderenswaardig, kapitein, maar dom. Het is mogelijk dat u enige officier in hele Keizerrijk bent die een afdoende verdediging tegen deze bedreiging kan bedenken. U weet meer van deze buitenaardse wezens af dan enig ander in onze vloot. Die kennis is meer waard dan uw schip. Ze is zelfs meer waard dan levens van alle mannen aan boord van uw schip, nu burgers geëvacueerd zijn. Ik kan u niet toestaan te sterven, kapitein. En nu verlaat u dat schip, al moet ik een nieuwe commandant sturen om bevel over te nemen.’

‘Die zou me nooit weten te vinden, admiraal. Neem me niet kwalijk, meneer, maar ik heb het een en ander te doen.’

‘Wacht!’ Het bleef weer even stil. ‘Goed dan, kapitein. Ik maak afspraak met u. Als u met mij in verbinding blijft, sta ik u toe aan boord van MacArthur te blijven tot u haar ontruimd en vernietigd hebt. Hetzelfde ogenblik dat u niet meer met mij in verbinding bent, voert u niet langer bevel over MacArthur. Moet ik luitenant Borman soms naar u toesturen?’

Het ellendige is, dacht Rod, dat hij gelijk heeft. De MacArthur is ten ondergang gedoemd. Cargill kan de bemanning evengoed van boord halen als ik dat kan. Misschien weet ik inderdaad wel iets dat van belang is. Maar het is mijn schip! ‘Ik aanvaard uw voorstel, meneer. Ik kan een en ander trouwens toch beter leiden van hieruit. De verbindingen met de brug zijn allemaal uitgevallen.’

‘Goed. Ik heb dus uw woord daarvoor.’ De verbinding werd verbroken.

Rod draaide zich weer om naar de luchtsluis. De Mariniers hadden hun vuurgevecht gewonnen en Piper stond naar hem te wenken. Rod klom terug aan boord. ‘Hier luitenant Cargill,’ zei de intercom. ‘Bent u daar, schipper?’

‘Ja, Jack, wat is er?’

‘We zijn bezig ons al vechtend een weg te banen naar bakboordzijde, schipper. Sinclair heeft z’n mensen klaar staan om te vertrekken. Hij zegt dat hij zonder versterkingen geen kans ziet de machinekamers te behouden. En een ordonnans vertelt me net dat er in de onderofficierskantine aan stuurboordzijde nog burgers ingesloten zitten. Er is een sectie Mariniers bij hen, maar er wordt daar flink gevochten.’

‘We hebben bevel gekregen het schip te ontruimen en te vernietigen, Nummer Een.’

‘Jawel, meneer.’

‘We moeten die burgers eruit zien te krijgen. Zie jij kans een pad vrij te houden vanaf schot honderdzestig naar het voorschip toe? Misschien dat het me lukt daar wat hulp naar toe te sturen om voor die wetenschappers een weg daarheen te banen.’

‘Ik denk wel dat we dat kunnen, meneer. Maar, kap’tein, ik zie geen kans meer om bij de Veldgeneratorkamer te komen! Hoe kunnen we het schip dan vernietigen?’

‘Ook daarvoor zal ik wel zorgen. Maak voort, Nummer Een.’

‘Tot uw orders, schipper.’

Het schip vernietigen. Het klonk hem onwerkelijk in de oren. Rod haalde diep adem. De zuurstof in zijn ruimtepak had een scherpe, me-taaiachtige smaak. Of misschien was het wel helemaal niet die zuurstof.

Er verstreek bijna een uur voordat een van de boten van de Lenin langszij van de sloep kwam. Zwijgend zagen ze hem naderen. ‘Een bericht van de MacArthur, doorgegeven via de Lenin, meneer,’ zei de bootsman. Het beeldscherm lichtte op.

Het gezicht op het beeldscherm bezat Rod Blaines gelaatstrekken, maar ergens was het zijn gezicht niet. Sally kende hem niet meer terug. Het leek alsof hij jaren ouder was geworden, en zijn ogen stonden — eenvoudig levenloos. Hij staarde hen aan, en zij staarden terug. Eindelijk sprak Sally namens hen allen. ‘Rod, wat gebéurt er allemaal?’ Blaine keek haar in de ogen en keek toen een andere kant uit. Zijn strakke gelaatsuitdrukking bleef onveranderd. Hij deed Sally denken aan iets dat ze eens in het Keizerlijk Museum op sterk water gezien had. ‘Meneer Renner,’ zei het beeld. ‘Stuur al het personeel langs de lijn naar de boot van de Lenin, die langszij ligt. Ontruim de sloep. En luister nu goed allemaal: de stuurman van de boot zal jullie een stelletje nogal vreemd klinkende orders geven. Gehoorzaam die tot op de letter. Een tweede kans krijgen jullie niet, dus maak geen tegenwerpingen. Doe eenvoudig wat jullie opgedragen wordt.’

‘Zeg, wacht eens even,’ brieste Horvath. ‘Ik —’