Larry Niven - De splinter in gods oog

1969 — Neil Armstrong zet voet op dc maan van de Aarde.

1990 — Een reeks verdragen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie heeft het ontstaan van het Co-Dominium ten gevolge.

2008 — Proefvlucht met de eerste geslaagde interstellaire aandrijving. Verbetering van de Alderson-aandrijving.

2020 — Oprichting van de eerste interstellaire koloniën. Begin van de Grote Uittocht.

2040 — Het Co-Dominiale Bureau voor Relokatie begint aan een massale overbrenglng van misdadigers naar planeten buiten het zonnestelsel kolonisatie van Sparta en St.-Ekaterina.

2079 — Sergej Lermontov benoemd lot Grootadmiraal van de Ruimte-Marine van het Co-Dominium.

2103 — De Grote Patriottische Oorlogen. Hinde van het Co-Dominium. Uittocht van de vloot.

2110 — Kroning van Lysander I van Sparta. De vloot zweert trouw aan de Spartaanse kroon. Huwelijken tussen de beide dynastieën hebben de vereniging van Sparta en St.-Ekaterina ten gevolge.

2111 — Begin van de Formatieoorlogen.

2250 — Leonidas I proclameert het Keizerrijk van de Mensheid.

2250–2600 — Het Keizerrijk van dc Mensheid handhaaft de interstellaire vrede.

2450 — Jasper Murcheson maakt een ontdekkingsreis naar het gebied achter de Kolenzak. Kunstmatige aanbrenging van aardse bodemlagen (terraformatie) op de planeet Nieuw-Schotland.

2640 — De Afscheidingsoorlogen duren nog steeds voort. Vele zonnestelsels beleven een tijd van verval. Effectief einde van het Eerste Keizerrijk. Uitroeiing van de supermannen van Sauron.

2800 — Interstellaire handel komt geheel stil te liggen. Piraterij en roof op grote schaal. Algeheel verval.

2862 — Gebundelde, uit het zonnestelsel Splinter afkomstige licht stralen worden waargenomen op Nieuw-Schotland.

2870 — Einde van de Afscheidingsoorlogen.

2882 — Howard Grote Littlemead richt op Nieuw-Schotland de Kerk van Hem op.

2902 — De uitzending van gebundelde lichtstralen vanuit het zonnestelsel Splinter houdt plotseling op.

2903 — Leonidas IV van Sparta proclameert het Tweede Keizerrijk van de Mensheid. Aflegging van de Eed van Hereniging.

3016 — Opstand op New Chicago.

3017 — HET EERSTE CONTACT.

‘Gedurende de afgelopen duizend jaar van onze geschiedenis is het traditie geworden de Alderson-aandrijving als een onverdeelde zegen te beschouwen. Als Aldersons uitvindingen het niet mogelijk gemaakt hadden sneller dan het licht te reizen, zou de mensheid opgesloten hebben gezeten in die kleine gevangenis van het Zonnestelsel, toen de Grote Patriottische Oorlogen het Co-Dominium op Aarde vernietigden. Maar in plaats daarvan hadden wij nu inmiddels al meer dan tweehonderd werelden gekoloniseerd.

Een zegen, inderdaad. Als de Alderson-aandrijving er niet geweest was, zouden we nu misschien allang uitgestorven zijn. Maar een onverdeelde zegen? Laten wc daar eens even bij stilstaan. Dat zelfde tramlijn-effect dat ons in staat gesteld heeft andere zonnestelsels te koloniseren, en die zelfde interstellaire contacten die het tot stand komen van het Eerste Keizerrijk mogelijk maakten, hebben ook het voeren van interstellaire oorlogen mogelijk gemaakt. De werelden die in de loop van tweehonderd jaar Afscheidingsoorlogen werden verwoest, werden zowel gekoloniseerd als vernietigd door schepen die gebruik maakten van de Alderson-aandrijving.

Dank zij de Alderson-aandrijving behoeven wij ons nooit te bekommeren om wat er zich in de ruimte tussen de sterren bevindt. Dank zij het feit dat wij ons ogenblikkelijk kunnen verplaatsen van het ene zonnestelsel naar het andere, behoeven onze schepen en hun aandrijvingen slechts interplanetaire afstanden af te leggen. Wij zeggen dat het Tweede Keizerrijk van de Mensheid over tweehonderd werelden regeert en over alle ruimte die daartussen ligt, een totale ruimte van meer dan vijftien miljoen kubieke parsecs…

Maar laten wij nu even een blik op de werkelijkheid werpen. Denkt u zich eens myriaden kleine luchtbelletjes in, die schaars verspreid zijn over zeer grote afstanden en opstijgen uit een onmetelijke zwarte oceaan. Ons gezag strekt zich uit over een aantal van die luchtbelletjes. Over het water daartussen weten wij niets…’

- uit een door dr. Anthony Horvath in het Blaine-Instituut gehouden toespraak, A.D. 3029.

‘Complimenten van de Admiraal en of u onmiddellijk naar zijn kantoor wilt komen,’ kondigde cadet Staley aan.

Eerste luitenant Roderick Blaine keek met een opgejaagde uitdrukking op zijn gezicht de brug rond, waar een aantal van zijn medeofficieren onder zijn leiding bezig was met het geven van aanwijzingen voor de te verrichten reparaties. Ze spraken op zachte, maar dringende toon, als chirurgen die assisteerden bij een moeilijke operatie. Er was in dit grijs-stalen compartiment een wirwar van activiteiten gaande, die op zichzelf allemaal ordelijk verliepen, maar de totaalindruk was er een van chaos. Beeldschermen boven de standplaats van een der roergangers toonden de onder hen liggende planeet en de andere schepen, die te zamen met de MacArthur in een baan eromheen hingen. Maar overal elders had men de afdekplaten van consoles verwijderd, waren testinstrumenten met krokodilleklemmen bevestigd aan de ingewanden daarvan en stonden technici klaar met van kleurencodes voorziene elektronische assemblages om alles ie vervangen wat maar even twijfelachtig leek. Dreunende en gierende geluiden weerklonken door het hele schip, veroorzaakt door de werktuigkundigen die ergens in het achterschip bezig waren met reparaties aan de romp. Overal waren de littekens van de strijd zichtbaar; daar, waar het beschermende Langston-krachtveld van het schip tijdelijk gefaald had door overbelasting, waren lelijke brandplekken achtergebleven. Dwars door een van de bedieningsconsoles heen was een onregelmatig gat gebrand dat groter was dan een vuist, en nu leken de twee technici die ermee bezig waren wel permanent in het systeem ingebouwd te zijn, zo innig schenen ze er door een web van kabels mee verbonden. Rod Blaine keek naar de zwarte vegen die zich over zijn gevechtstenue verspreid hadden. De stank van verpulverd metaal en verschroeid vlees zat nog steeds in zijn neusgaten, of misschien verbeeldde hij het zich wel, en opnieuw zag hij een golf van vuur en gesmolten metaal uit de romp naar binnen slaan en langs zijn linkerzij stromen. Zijn linkerarm zat nog steeds voor zijn borst gebonden door middel van een elastisch verband en hij kon het merendeel van de activiteiten van de afgelopen week aflezen van de vlekken die daarop zaten.

En dat terwijl ik nog maar net een uur aan boord ben! dacht hij. En terwijl de Kapitein aan land is en alles hier een complete janboel is. Ik kan nu niet weg! Hij draaide zich om naar de cadet. ‘Nu metéén?’

‘Ja, meneer. Het bericht is “Dringend”.’

Er was dus niets aan te doen, en Rod zou er straks ongenadig van langs krijgen, wanneer de Kapitein aan boord terugkwam. Eerste luitenant Cargill en hoofdmachinist Sinclair waren weliswaar kerels die hun vak verstonden, maar Rod was Eerste Officier en als zodanig verantwoordelijk voor het herstellen van de schade, ook al was hij dan niet aan boord van de MacArthur geweest op het moment dat ze de meeste van haar voltreffers te incasseren had gekregen.

De Marinier die Rods ordonnans was, kuchte discreet en wees op zijn besmeurde uniform. ‘Meneer, hebben we nog even tijd om u een beetje op te knappen?’