Larry Niven: De splinter in gods oog

Drie dagen lang werkte Rod hard om de MacArthur weer op orde te krijgen. Lekkende tanks, doorgebrande componenten, alles moest vervangen worden. Er waren maar weinig reserveonderdelen en de bemanning van de MacArthur bracht vele uren in de ruimte door met het slopen van onderdelen uit de wrakken van de Unie-vloot, die in een baan rond New Chicago zweelden.

Geleidelijk aan werd de MacArthur weer gevechtsklaar gemaakt. Blaine werd daarbij geholpen door Eerste luitenant Jack Cargill, die nu zijn plaats als Eerste Officier ingenomen had, en Eerste luitenant Jock Sinclair, de Hoofdmachinist. Als zovele werktuigkundige officieren was ook Sinclair afkomstig van Nieuw-Schotland. Overal in de ruimte waar je Schotten tegenkwam, kon je ze met dat zelfde zware accent horen spreken, dat ze trots en als een soort onderscheidingsteken gehandhaafd hadden gedurende de Afscheidingsoorlogen, zelfs op planeten waar het Keltisch een vergeten taal was. Heimelijk verdacht Rod de Schotten ervan dat ze zich in hun spraakje oefenden gedurende de uren waarin ze geen dienst hadden, om ervoor te zorgen dat de rest van de mensheid ze niet zou kunnen verstaan. Nieuwe platen werden aan de romp gelast, en reusachtige lappen pantserplaat werden van oorlogsschepen van de Unie afgesloopt en met veel zwoegen en zweten aangebracht. Sinclair verrichtte wonderen met het aanpassen van op Nieuw-Chicago gevonden uitrustingsstukken en toebehoren voor gebruik in de MacArthur, totdat hij uiteindelijk een ratjetoe van componenten en vervangingsonderdelen in elkaar geknutseld had dat weinig overeenkomst meer vertoonde met de originele blauwdrukken van het schip. De officieren die de brug bemanden, werkten er nachtenlang aan om te trachten de diverse veranderingen aan de centrale computer van het schip uit te leggen en te beschrijven. Cargill en Sinclair raakten bijna slaags over sommige van deze aanpassingen, waarbij Sinclair het standpunt innam dat de hoofdzaak was het schip klaar te maken voor de ruimte, terwijl de eerste officier volhield dat het hem onmogelijk zou zijn, tijdens een eventueel gevecht reparaties te doen uitvoeren, aangezien zelfs God zelf niet wist wat er allemaal aan het schip gedaan was.

‘Zulke godslasterlijke taal wens ik niet an te hoorr’n,’ hoorde Rod Sinclair zeggen toen hij binnen gehoorbereik kwam. ‘En is ’t trrouwens nie genoeg dat ik weet wat we an d’rr gedaan hebben?’

‘Nee, tenzij je soms ook voor kok wilt spelen, maniak van een ketellapper die je bent! De kok van de officierskantine kon vanochtend de koffiepot niet gebruiken! Een van jouw werktuigkundigen heeft het microgolf-verwarmingsapparaat ingepikt. En bij God, je zult het terugbrengen, ook…’

‘Jazékerr, we zullen ’t weerr losrrukken uit tank nummerr drrie, zo-drra ge onderrdelen voorr me weet te vinden voorr die pomp die ik d’rrmee Verrvangen heb. Kunt ge nie eens ’n blij gezicht zetten, man? ’t Schip is weerr gevechtsklaarr. Of is koffie soms ’n zaak die van veel méérr belang is?’

Cargill haalde diep adem en begon toen nog eens opnieuw. ‘Het schip is gevechtsklaar, ja,’ zei hij op een toon alsof hij tegen een zuigeling praatte, ‘totdat iemand er een gat in schiet. Dan zal het gerepareerd moeten worden. Stel je nou eens voor, dat ik bijvoorbeeld dit zou moeten repareren,’ zei hij, zijn hand leggend op iets waarvan Rod bijna zeker was dat het een luchtaanzuigerconverter was. ‘Dit verdomde ding ziet er zó al half gesmolten uit. Hoe zou ik moeten weten wat eraan beschadigd was? Of dat het überhaupt beschadigd was? Stel je eens voor …’

‘Man, ge zoudt minderr prroblemen hebben als ge u nie bemoeide met…’

‘Wil je daar nou eens mee ophouden? Telkens wanneer je je opwindt, praat je net als al die anderen!’

‘ Dat is niet waar, verdomme!’

Maar op dat moment leek het Rod beter in hun gezichtsveld te stappen. Hij stuurde de Hoofdmachinist terug naar zijn eigen deel van het schip en Cargill naar het voorschip. Hun verschil van mening zou pas bijgelegd kunnen worden wanneer de MacArthur grondig hersteld zou kunnen worden op de werven van Nieuw-Schotland. Op bevel van de luitenant-chirurg bracht Blaine een nacht in de ziekenboeg door. Toen hij eruit kwam zat zijn arm in een reusachtig, op een kussen lijkend gipsverband, zodat hij hem niet bewegen kon. Gedurende de volgende paar dagen voelde hij zich onbehaaglijk en was hij overdreven op zijn hoede, maar niemand waagde het er binnen zijn gehoorbereik hardop om te lachen.

Op de derde dag nadat hij het bevel overgenomen had, hield Blaine scheepsinspectie. Al het werk werd stopgezet en het schip werd weer in rotatie gebracht, zodat de kunstmatige zwaartekracht terugkeerde. Vervolgens inspecteerden Blaine en Cargill samen het hele schip. Rod kwam in de verleiding gebruik te maken van zijn recente ervaringen als Eerste Officier van de MacArthur. Hij kende alle plekjes waar een luie eerste officier het met het werk niet zo nauw genomen zou kunnen hebben. Maar het was zijn eerste inspectie, de gevechtsschade die het schip opgelopen had was nog maar ternauwernood gerepareerd, en Cargill was een te goede officier om iets door de vingers te zien wat hij maar mogelijkerwijze zou hebben kunnen verbeteren. Blaine deed op zijn gemak de ronde en controleerde de belangrijkste installaties, maar voor het overige liet hij zich door Cargill leiden. Maar terwijl hij dat deed nam hij zich in gedachten voor hier geen gewoonte van te maken. Zodra hij meer tijd had, zou hij het hele schip nog eens onderzoeken, en niets over het hoofd zien.

De ruimtehaven van Nieuw-Chicago werd door een voltallige compagnie Mariniers bewaakt. Sinds de verovering van de generator van het Langston-krachtveld van de stad waren verdere vijandelijkheden achterwege gebleven. Het grootste deel van de bevolking scheen de Keizerlijke strijdkrachten zelfs te verwelkomen met een uitgeputte opluchting, die overtuigender aandeed dan parades en gejuich. Maar de opstand op Nieuw-Chicago was een volslagen verrassing voor het Keizerrijk geweest; een herleving ervan zou beslist geen verrassing zijn. En dus patrouilleerden er Mariniers op de ruimtehaven en bewaakten ze de keizerlijke landingssloepen en Sally Fowler voelde hun ogen op zich gericht, toen ze met haar bedienden door het hete zonlicht naar een bootvormig ruimtevaartuig liep. Ze trok er zich niets van aan. Ze was de nicht van senator Fowler; ze was er wel aan gewend aangegaapt te worden.

Lekker stuk, dacht een van de bewakers. Maar een gezicht zonder uitdrukking. Je zou denken dat ze blij zou zijn uit dat stinkende gevangenenkamp bevrijd te zijn, maar het valt niet aan haar te zien. het zweet drupte gestadig langs zijn ribben, en hij dacht, Ze zweet niet eens. Die is uit ijs gehakt door de beste beeldhouwer die ooit geleefd heeft. Het was een grote sloep en hij was voor twee derde leeg. Sally’s ogen namen twee kleine, donkere mannen in zich op Bury en zijn bediende, en er viel niet aan te twijfelen, wie wie was — en vier jongere mannen, wier gelaatsuitdrukkingen angst, verwachting en ontzag verrieden. Ze droegen het stempel van het achterland van Nieuw-Chicago. Nieuwe rekruten, vermoedde ze.

Ze nam een van de laatste zitplaatsen achterin. Ze was niet in een stemming om gesprekken te voeren. Adam en Annie keken bezorgd naar haar en namen toen zitplaatsen aan de andere kant van het gangpad in. Ze waren op de hoogte. ‘Ik ben blij dat we hier weggaan,’ zei Annie. Sally gaf geen antwoord. Ze voelde in het geheel niets. Zo was ze nu al sinds de Mariniers het gevangenenkamp waren komen binnenstormen. Ze hadden haar goed voedsel gegeven, en een warm bad, en schone kleren, en iedereen had haar eerbiedig behandeld… maar niets van dat alles was tot haar doorgedrongen. Ze had niets gevoeld. Die maanden in het gevangenenkamp hadden iets in haar stukgemaakt. Misschien wel voorgoed, dacht ze. Het gaf haar een vaag bezorgd gevoel.