Larry Niven - De splinter in gods oog

Horvath probeerde nog iets te zeggen. Hij scheen er moeite mee te hebben zijn gelaatsspieren te beheersen. Ten slotte draaide hij zich zonder een woord te zeggen om naar de kast die de ruimtepakken bevatte. Een ogenblik later volgde Sally zijn voorbeeld.

Horace Bury was na die koffiedemonstratie naar zijn kajuit gegaan. Hij hield ervan ’s avonds laat te werken en na de lunch een dutje te doen, en hoewel hij op het ogenblik niets had om aan te werken was hij die gewoonte toch trouw gebleven.

Hij werd uit zijn slaap gewekt door het lawaai van het scheepsalarm. Iemand beval de Mariniers hun gevechtstenue aan te trekken. Hij bleef nog even luisteren, maar een hele tijd gebeurde er verder niets. Toen kwam die stank, die hem op een afschuwelijke manier de adem benam, en hij kon zich niet herinneren ooit zo iets geroken te hebben. Het deed denken aan een gedestilleerd concentraat van machines en zweetlucht — en het werd aldoor sterker.

Nog meer alarmsignalen, ‘MAAKT U GEREED VOOR EEN TOESTAND VAN LUCHTLEDIGHEID. IEDEREEN IN DE RUIMTEPAKKEN. ALLE MILITAIREN IN DE GEVECHTSPANTSERKLEDING. MAAKT U GEREED VOOR EEN TOESTAND VAN LUCHTLEDIGHEID.’

Nabil schreeuwde het uit van paniek. ‘Idioot! Je ruimtepak!’ schreeuwde Bury, terwijl hij rende om het zijne te gaan aantrekken. Pas toen hij weer de normale lucht van het schip inademde gunde hij zich de tijd om te luisteren of er nog meer waarschuwingen kwamen. Maar die stemmen klonken vreemd. Ze kwamen niet door de intercom, nee, die waarschuwingen werden… geschreeuwd door de gangen, ‘alle burgers moeten het schip verlaten. aan al het burgerpersoneel: maakt u gereed om het schip te verlaten. ’

Nee maar. Bury glimlachte bijna. Dit was voor het eerst dat ze — zou het soms een oefening zijn? Nog meer verwarde geluiden. Er kwam een sectie Mariniers in pantserkleding voorbijgestampt met hun wapens in de aanslag in hun vuisten geklemd. De glimlach bestierf op zijn gezicht en Bury keek om zich heen om te zien welke van zijn bezittingen hij zou kunnen redden.

Nog meer geschreeuw. Er verscheen een officier in de gang buiten zijn kajuit, die met een onnodig luide stem begon te schreeuwen. De burgers zouden de MacArthur langs een lijn verlaten. Ze mochten per persoon één koffer met bezittingen meenemen, maar dienden één hand vrij te houden.

Bij de Baard van de Profeet! Wat kon hier aanleiding toe geweest zijn? Zouden ze dat gouden metaal van die asteroïde gered hebben en die supergeleider van warmte? Die kostelijke zelfreinigende percolator zouden ze beslist niet redden. Wat zou hij zelf proberen te redden? De zwaartekracht aan boord van het schip begon merkbaar te verminderen. In het inwendige draaiden vliegwielen rond om de rotatie stil te zetten. Snel ging Bury aan de slag om de nodige artikelen bijeen te graaien die iedere reiziger nu eenmaal bij zich moest hebben, zonder erop te letten wat ze gekost hadden. Luxeartikelen zou hij zich altijd opnieuw kunnen aanschaffen, maar —

Allemachtig, die miniatuurtjes. Hij zou die zuurstoftank op de een of andere manier bij luchtsluis D moeten weghalen. Stel je voor dat ze hem ineens een andere luchtsluis aanwezen?

In koortsachtige haast pakte hij zijn spullen bij elkaar. Twee koffers, waarvan Nabil er één te dragen kreeg. Nabil zette er voldoende vaart achter nu hij eenmaal wist wat er van hem verlangd werd. Nog meer verward geschreeuw op de gang, en verscheidene malen achtereen kwamen er secties matrozen en Mariniers langs de deur van zijn kajuit gezweefd. Allen hadden wapens in de hand en droegen gevechtspantsers.

Zijn ruimtepak begon zichzelf op te blazen. De luchtdruk, in het schip daalde gestadig, en hij zette iedere gedachte aan een oefening van zich af. Sommige van die wetenschappelijke apparaten en instrumenten waren niet tegen een blootstelling aan het luchtledige bestand — en niet éénmaal was er ook iemand zijn kajuit binnengekomen om te kijken of zijn ruimtepak goed functioneerde. Als het een oefening was, zou de Marine er geen levens van burgers aan wagen. Er kwam weer een officier de gang in. Bury hoorde de ijzige kalmte in zijn ruwe, strenge stem toen hij sprak. Nabil stond er besluiteloos en onzeker bij en Bury gebaarde dat hij het communicatiesysteem van zijn ruimtepak moest aanzetten.

‘ATTENTIE AL HET BURGERPERSONEEL. BEGEEFT U NAAR DE VOOR U DICHTSTBIJZIJNDE LUCHTSLUIS AAN BAKBOORDZIJDE,’ Zei de Stem zonder een spoor van opwinding. Zo spraken die lui van de Marine alleen maar wanneer de situatie werkelijk ernstig was. Nu betwijfelde Bury er totaal niet meer aan. ‘de evacuatie van de burgers zal uitsluitend via de luchtsluizen aan bakboordzijde plaatsvinden, als u niet zeker bent van de juiste richting, kunt u dat aan iedere officier of matroos vragen. u wordt verzocht kalm te blijven. er is voldoende tijd om al het personeel te evacueren.’ De officier zweefde voorbij en verdween in een andere gang.

Aan bakboordzijde? Mooi zo. Gelukkig was Nabil zo intelligent geweest die zogenaamde zuurstoftank in de dichtstbijzijnde luchtsluis te verbergen. En, de Roem van Allah zij geprezen, dat was aan bakboordzijde geweest. Hij gaf zijn bediende een wenk en begon zich van handvat tot handvat langs de wand te trekken. Nabil bewoog zich op een gracieuze manier voort; hij had ruimschoots de gelegenheid gehad zich hierin te oefenen sinds ze huisarrest hadden gekregen aan boord van dit schip.

Er was een verwarde menigte in de gang. Achter zich zag Bury een sectie Mariniers om de hoek de gang in komen. Ze bevonden zich met de rug naar hem toe en vuurden in de richting vanwaar ze gekomen waren. Hun vuur werd beantwoord, en er spoot heldergekleurd bloed in het rond dat steeds kleiner wordende bolletjes vormde naarmate het verder weg zweefde door het stalen schip. Boven heil flikkerden de lampen uit en weer aan.

Er kwam een onderofficier de gang door zweven, die zich achter hen aansloot. ‘Vooruit, vooruit, opschieten,’ mopperde hij. ‘God zegen de mariniers.’

‘Waar schieten ze op?’ vroeg Bury.

‘Miniatuurtjes,’ gromde de onderofficier. ‘Als ze deze gang soms mochten veroveren, maak dan snel dat u wegkomt, meneer Bury. De kleine rotzakken hebben wapens.’

‘Kaboutertjes?’ vroeg Bury, stomverbaasd en ongelovig. ‘Kaboutertjes?’

‘Jawel, meneer, we hebben ’n plaag van dat kleine tuig aan boord. Ze hebben ’t luchtverversingssysteem an d’r eigen behoeften angepast… Schiet op, meneer. Alsjeblieft. Die mariniers zullen hen niet lang meer tegen kunnen houden.’

Bury trok zich krachtig naar het volgende handvat toe en zeilde in één keer helemaal tot aan het eind van de gang waar hij behendig opgevangen en de hoek om geholpen werd door een matroos eerste klasse. Kaboutertjes? Maar daar hadden ze het schip toch van gezuiverd… Bij de luchtsluis bevond zich een opeengedrongen menigte. Er kwamen voortdurend meer burgers bij, en nu begonnen ook al bemanningsleden die tot het niet-weerbare personeel behoorden hun steentje tot het gedrang bij te dragen. Bury baande zich dringend en klauwend een weg naar de kast die de zuurstofflessen bevatte. Aha, het ding was er nog. Hij trok de loze cilinder eruit en overhandigde hem aan Nabil, die hem aan Bury’s ruimtepak bevestigde.

‘Dat zal niet nodig zijn, meneer,’ zei een officier. Bury besefte ineens dat het geluid van ’s mans stem zich door lucht voortgeplant had alvorens het zijn oren bereikte. Er was luchtdruk hier — maar ze waren nergens door luchtdichte deuren gegaan op weg hierheen! De Kaboutertjes natuurlijk hadden hier zo’n onzichtbare drukbarrière geconstrueerd. zoals die mineralenzoekster er ook een op haar schip gehad had! Hij moest dat geheim zien te bemachtigen! ‘Och, je kunt nooit weten,’ mompelde Bury tegen de officier. De man haalde zijn schouders op en beduidde het volgende paar de luchtsluis binnen te gaan. Even later was Bury aan de beurt. De officier der Mariniers wenkte en ze stapten naar voren.