Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Grote God, meneer, wat moeten we dóén?’

‘Stuur je mannen naar Batterij Nummer Twee om die ook te zuiveren,’ beval Blaine. ‘En ga dan naar de schademeldingspost.’ Hij draaide zich weer om. ‘Heeft u verder nog instructies, admiraal?’ De brug was een en al koortsachtige activiteit. Een van de in pantserkleding gestoken roergangers sprong van zijn stoel op en draaide zich bliksemsnel om. ‘Daar!’ riep hij. Een van de met de bewaking van de brug belaste Mariniers richtte zijn door Kaboutertjes veranderde wapen, maar liet het toen met een hulpeloos gebaar weer zakken. ‘U bent toestand aan boord van uw schip niet meester,’ zei Kutuzov botweg.

‘Nee, meneer.’ Niets was hem ooit zo zwaar gevallen als het uitspreken van die woorden.

‘VERHEZEN IN GANG TWINTIG,’ kondigde de brugmelder aan. ‘Dat is het gedeelte waar de wetenschappers huizen,’ zei Rod. ‘Stuur alle beschikbare mariniers daarheen en laat ze de burgers behulpzaam zijn bij het aantrekken van ruimtepakken. Misschien kunnen we het hele schip vol gas pompen —’

‘Kapitein Blaine. Onze hoofdtaak is terug te keren naar Keizerrijk met maximum aan informatie.’

‘Jawel, meneer —’

‘En dat betekent dat burgers aan boord van uw schip belangrijker zijn dan een slagkruiser.’ Kutuzov zei dit op kalme toon, maar zijn mond stond strak van afkeer. ‘Op tweede plaats komen produkten van Splinterbeschaving die nog niet overgebracht zijn naar Lenin. Kapitein, u zult derhalve alle burgers bevelen uw schip te verlaten. Ik zal sloepen van Lenin post laten vatten buiten ons beschermende Veld. U laat die burgers vergezellen door twee betrouwbare officieren. Daarna zorgt u ervoor dat die voorwerpen van Splinterbeschaving die u belangrijk acht gereedgemaakt worden voor verscheping naar Lenin. Voor zover dat te verenigen valt met deze orders mag u proberen toestand aan boord van uw schip weer meester te worden — maar ook zult u snel moeten handelen, kapitein, want bij eerste teken van enige transmissie vanuit uw schip, tenzij via veilige lijn en rechtstreeks aan mij gericht, zal ik MacArthur wegvagen uit ruimte.’ Blaine knikte ijzig. ‘Tot uw orders, meneer.’

‘Goed, we begrijpen elkaar dus.’ Er kwam niet de minste verandering in de gelaatsuitdrukking van de Admiraal. ‘En ik wens u succes, kapitein Blaine.’

‘En hoe moet het met mijn sloep?’ vroeg Rod. ‘Meneer, ik zal me met de sloep in verbinding moeten stellen…’

‘Nee, kapitein, ik zal personeel aan boord van sloep van een en ander in kennis stellen. Géén radiouitzendingen vanuit uw schip.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Rod keek zijn brug rond. Iedereen staarde verwilderd om zich heen. De Mariniers hadden hun wapens in de hand en een van de bootslieden boog zich bezorgd over een gevallen makker heen.

Jezus, kan ik de intercom eigenlijk nog wel vertrouwen? vroeg Rod zich af. Hij schreeuwde bevelen naar een koerier en beduidde met handgebaren drie Mariniers dat ze de man moesten vergezellen. ‘Radio-oproep van meneer Renner, meneer,’ kondigde de brugmelder aan.

‘Niet bevestigen,’ grauwde Blaine. ‘Niet bevestigen. Tot uw orders, meneer.’ De strijd om de MacArthur woedde verder.

Er bevonden zich een dozijn mensen en twee Bruin-en-wit-gestreepten aan boord van de sloep. De andere Splinters die de expeditie naar de planeet vergezeld hadden waren rechtstreeks verslag gaan uitbrengen aan boord van het ambassadeursschip, en alleen Whitbreads en Sally’s Fyunch(klik)ken waren aan boord gebleven. ‘Nergens voor nodig,’ had Whitbreads Splinter gezegd. ‘We hebben de nemer van besluiten tot dusverre alle dagen verslag uitgebracht.’

Maar misschien was het beter geweest als ze toch met de anderen meegegaan waren. De sloep was tjokvol, en de taxi die hen naar de MacArthur moest overbrengen was nog steeds niet komen opdagen.

’Waar blijven ze toch?’ zei Renner. ‘Lafferty, roep ze eens op.’ Lafferty, de piloot van de sloep, had de laatste tijd weinig anders om handen. Hij stelde de communicatiestraal in werking.

‘Geen antwoord, meneer,’ zei hij. Zijn stem klonk verbaasd.

‘Weet je wel zeker dat dat toestel werkt?’

‘Een uur geleden werkte het in elk geval nog wel,’ zei Lafferty. ‘Uh — hier komt een oproep voor ons. Het is van de Lenin, meneer.’ Het gezicht van kapitein Mikhailov verscheen op het beeldscherm. ‘Wees zo goed buitenaardse wezens te verzoeken vaartuig te verlaten,’ zei hij.

Op de een of andere manier zagen de Splinters kans door hun houding geamuseerdheid, verbazing en een lichtelijke gebelgdheid tegelijk tot uiting te brengen. Ze vertrokken met een blik achterom en een vragend gebaar. Whitbread haalde de schouders op. Staley niet. Toen de Splinters zich in het verbindingsstuk bevonden dat de beide luchtsluizen met elkaar verbond, sloot Staley de deur achter hen. Nu verscheen Kutuzov op het beeldscherm. ‘Meneer Renner, stuur alle opvarenden naar Lenin. Ze dienen ruimtepakken te dragen, en een van mijn sloepen zal naar u toekomen om hen op te halen. Alle burgers dienen over te steken langs een lijn en vervolgens bevelen van piloot van mijn sloep te gehoorzamen. Ze dienen voldoende zuurstof bij zich te hebben voor één uur in ruimte. Ondertussen onthoudt u zich van iedere poging met MacArthur in verbinding te treden. Heeft u begrepen?’

Renner slikte krampachtig. ‘Tot uw orders, meneer.’

’En tot nader order laat u geen buitenaardse wezens bij u aan boord.’

’Maar wat zal ik hun zeggen, meneer?’ vroeg Renner. ‘Zeg hun dat admiraal Kutuzov een dwaas is die aan vervolgingswaanzin lijdt, meneer Renner. En voer nu uw orders uit.’

’Tot uw orders, meneer.’ Het beeldscherm werd weer donker. Renner zag bleek. ‘Nu kan hij óók al gedachten lezen —’

‘Kevin, wat is hier gaande?’ vroeg Sally op hoge toon. ‘We worden zo maar in het holst van de nacht uit onze bedden gesleurd en dan in grote haast hierheen gebracht — En nu wil Rod geen gehoor geven, en verlangt de Admiraal van ons dat we onze levens zullen riskeren en dat we de Splinters zullen krenken.’ Haar stem was nu op en top die van de nicht van senator Fowler; die van een dame van het Keizerlijk hof, die getracht had de Marine alle medewerking te verlenen, maar er nu schoon genoeg van had.

Doctor Horvath was zelfs nog verontwaardigder. ‘Ik doe hier niet aan mee, meneer Renner. Ik peins er niet over een ruimtepak aan te trekken.’

‘De Lenin komt nu bij de MacArthur langszij,’ zei Whitbread terloops. Hij tuurde door de patrijspoort naar buiten. ‘De admiraal heeft een heel cordon van sloepen om haar heen gelegd — nu brengt er iemand een lijn over, geloof ik.’

Iedereen liep naar de patrijspoorten. Lafferty stelde de telescoop van de sloep op het tafereel in en bracht het resultaat daarvan over op de beeldschermen van de brug. Na een poosje begonnen in ruimtepakken gestoken figuurtjes zich langs lijnen naar de sloepen van de Lenin te bewegen, die telkens als ze vol waren plaats maakten voor weer andere sloepen.

‘Ze verlaten de MacArthur,’ zei Staley met verbazing in zijn stem. Hij keek op en zijn hoekige gezicht was vertrokken. ‘En een van de sloepen van de Lenin komt hierheen. Vrouwe, u zult u moeten haasten. Ik geloof niet dat we nog veel tijd hebben.’

‘Maar ik heb u toch al gezegd dat ik niet ga,’ hield dr. Horvath vol. Staley liet zijn vingers langs zijn pistool glijden. Er hing een gespannen atmosfeer in de kajuit.

‘Doctor, herinnert u zich de orders nog, die onderkoning Merrill aan admiraal Kutuzov gegeven heeft?’ vroeg Renner afgemeten. ‘Als ik me goed herinner moest hij de MacArthur vernietigen, liever dan belangrijke informatie in handen van de Splinters te laten vallen.’ Hij zei dit op een kalme, bijna schertsende toon.