Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Hier niet, meneer,’ zei Hasner. Hij wees. ‘Ze hebben daar een of andere doos die ’n soort gordijn maakt, meneer Staley. Lucht kan er niet doorheen, maar wij wel.’

Kelley gromde iets en bracht zijn sectie de kantine binnen. De ruimte-pakken werden de burgers toegeworpen.

Verwonderd schudde Staley het hoofd. ‘Kelly. Neem hier de leiding. Breng ze allemaal naar het voorschip — en neem die doos ook mee, als hij tenminste verplaatsbaar is!’

‘Hij is verplaatsbaar,’ zei Blevins. Hij sprak door de microfoon van de helm die Kelley hem had aangereikt, maar hij had de helm niet op. ‘Je kunt het ding aan- en afzetten, ook. Korporaal Hasner heeft een stel miniatuurtjes gedood die eraan zaten te prutsen.’

‘Mooi zo. We nemen het mee,’ zei Staley resoluut. ‘Vooruit, Kelley. Zorg dat er schot in komt.’

‘Meneer!’ Voorzichtig kwam de Sergeant-Marinier door de onzichtbare barrière gestapt. Hij moest er een beetje bij duwen. ‘Het lijkt op — het is misschien zo iets als het Veld, meneer Staley. Alleen niet zo dik.’

Staley maakte een grommend geluid diep in zijn keel en wenkte de andere cadetten bij zich. ‘De koffiepot,’ zei hij. Hij klonk alsof hij het nog steeds niet kon geloven. ‘Lafferty. Kruppman. Janowitz. Jullie komen met ons mee.’ Hij liep terug door het verbindingsgangetje naar de daarachter liggende ravage.

Aan de andere kant daarvan bevond zich een luchtdicht verbindingsgangetje tussen dubbele deuren, en Staley beduidde Whitbread dat hij de buitenste deur openen moest. De knevels lieten zich gemakkelijk ronddraaien, en gezamenlijk drongen ze in deze kleine luchtsluis bijeen om door het dikke glas in de hoofdverbindingsgang aan stuurboordzijde te turen.

‘Ziet er normaal genoeg uit,’ fluisterde Whitbread. En zo leek het ook. Ze gingen in twee afzonderlijke groepjes door de luchtsluis, en trokken zich aan de handvatten langs de wanden van de gang voort tot ze bij de ingang van de grote eetzaal voor de bemanning kwamen. Staley keek door het dikke glas van de deur in de kantine. ‘Godallemachtig!’

‘Wat zie je, Horst?’ vroeg Whitbread. Hij perste zijn helm tegen die van Staley aan om ook naar binnen te kunnen kijken. Er bevonden zich dozijnen miniatuurtjes in het compartiment. De meesten van hen waren gewapend met laserwapens, en… ze vuurden op elkaar. Het was een wanordelijk, onoverzichtelijk gevecht. Ieder miniatuurtje scheen tegen ieder ander te vechten, hoewel dat misschien alleen maar op het eerste gezicht zo leek. Er hing een rozige mist in het compartiment: bloed van Splinters. Dode en gewonde Splinters zweefden in het rond als in een krankzinnige dans, terwijl het vertrek voortdurend oplichtte met dunne blauwgroene lichtstralen. ‘Mij niet gezien daarbinnen,’ fluisterde Staley. Toen herinnerde hij zich dat hij via de radio in zijn ruimtepak sprak, en hij zijn stem verhief. ‘Daar zouden we nooit levend doorheen komen. Vergeet die koffiepot maar.’ Ze vervolgden hun tocht door de gang en zochten naar verdere menselijke overlevenden.

Die waren er niet. Staley leidde hen terug naar de kantine van de bemanning. ‘Kruppman,’ blafte hij. ‘Ga samen met Janowitz deze gang door en zorg ervoor dat de hele gang luchtledig wordt. Brand de wanden open, maak gebruik van granaten — kan niet schelen wat, maar schep een vacuüm hier. En als jullie daarmee klaar zijn, maken jullie als de donder dat je van boord komt.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Toen de Mariniers om een hoek van de stalen gang verdwenen, verloren de cadetten ieder contact met hen. De radio’s in hun ruimtepakken functioneerden alleen maar binnen gezichtsafstand. Maar horen konden ze nog steeds. Het inwendige van de MacArthur was een en al geluid. Hoge, schelle kreten, geluiden van scheurend metaal, gezoem, gebrom — niets van dat alles klonk vertrouwd.

‘Tis ons schip nie meerr,’ mompelde Potter.

Plotseling, met een zware zucht, werd de lucht om hen heen weggezogen. De gang bevond zich in een vacuüm. Staley gooide een thermiet-granaat tegen de wand van de kantine en deed een paar stappen terug om de hoek. Een kortstondige lichtflits, en Staley rende alweer naar voren om met zijn handlaser op de nog nagloeiende plek op de wand te vuren. De anderen vuurden tegelijk met hem. De wand begon uit te puilen en barstte toen open. Met een gierend geluid ontsnapte de lucht de gang in, vergezeld door een wolk van dode Splinters. Staley draaide aan de knevels van de toegangsdeur, maar hij was niet open te krijgen. Met grimmige gezichten vuurden ze op de wand tot het gat groot genoeg was om erdoorheen te kruipen. Er waren geen levende miniatuurtjes meer te bekennen. ‘Waarom zouden we dat niet door het hele schip kunnen doen?’ wilde Whitbread weten. ‘We zouden het terug kunnen veroveren…’

‘Mogelijk,’ antwoordde Staley. ‘Lafferty. Grijp die koffiemachine en breng hem naar bakboord. Vooruit, wij zullen je dekken.’ De vlaktebewoner wuifde naar hen, nam een duik en zweefde de gang uit in dezelfde richting als die waarin de Mariniers verdwenen waren. ‘Zou ’t nie beterr zijn als we met ’m meegingen?’ vroeg Potter. ‘De torpedo,’ blafte Staley. ‘We moeten die torpedo nog tot ontploffing brengen.’

‘Maar Horst,’ stribbelde Whitbread tegen. ‘Kunnen we het schip niet terugvoeren? Ik heb nergens miniatuurtjes in ruimtepakken gezien!…’

‘Ze kunnen die magische luchtdrukgordijnen oprichten,’ bracht Staley hem in herinnering. ‘En trouwens, we hebben onze orders.’ Hij wees in de richting van het achterschip, en ze gingen hem voor. Nu er zich in het geheel geen mensen meer aan boord van de MacArthur bevonden maakten ze haast, zich een weg brandend door luchtdichte compartimenten en granaten werpend in de daarachter gelegen gangen. Potter en Whitbread huiverden van afschuw over de schade die ze het schip toebrachten. Hun wapens waren niet bedoeld om aan boord van een functionerend ruimtevaartuig gebruikt te worden. De torpedo’s waren al aangebracht: Staley en Whitbread hadden deel uitgemaakt van de werkploeg die ze aan weerszijden van de Veldgenerator aan het dek vastgelast hadden. Maar — de generator was spoorloos verdwenen. Waar hij gestaan had bevond zich nu nog slechts een holle ruimte.

Potter stak zijn hand uit om het tijdmechanisme van de torpedo in werking te stellen. ‘Wacht,’ beval Staley. Hij vond een contactdoos van een rechtstreekse draadverbinding met de intercom en stak de steker van zijn ruimtepak daarin. ‘Hallo, dit is cadet Horst Staley in het compartiment van de Veldgenerator. Hoort iemand mij?’

‘Jawel, meneer Staley,’ antwoordde een stem. ‘Een ogenblik, meneer, hier is de kap’tein.’ Even later kwam kapitein Blaine aan de lijn. Staley legde de situatie uit. ‘De Veldgenerator is verdwenen, meneer, maar het Veld is blijkbaar nog even sterk als het altijd geweest is…’ Het bleef lang stil aan de andere kant. Toen begon Blaine fel te vloeken, maar al spoedig bedwong hij zich. ‘U bent over tijd, meneer Staley. We hebben opdracht over vijf minuten de openingen in het Veld te sluiten en in de boten van de Lenin te gaan. Jullie komen er nooit op tijd uit, voordat de Lenin het vuur opent.’

‘Nee, meneer. Wat moeten we doen?’

Blaine aarzelde een ogenblik. ‘Ik zal de Admiraal daarover moeten laten beslissen. Blijf zolang waar je bent.’

Een plotselinge, gierende orkaan deed hen haastig dekking zoeken. Het werd weer stil, waarop Potter overbodig opmerkte: ‘D’rr is weerr drruk. Gindse Kabouterrtjes moeten de een of and’rre deurr gerreparreerrd hebben.’

‘Dan zullen ze weldra hier zijn.’ Whitbread vloekte. ‘De duivel hale ze, de rotzakken.’ Ze wachtten. ‘Waar blijft de kap’tein zo lang?’ vroeg Whitbread zich af. Niemand wist daar een antwoord op, en met de wapens in de hand hurkten ze gespannen neer, terwijl ze om hen heen de MacArthur weer tot leven hoorden komen. Haar nieuwe eigenaars naderden.