Larry Niven - De splinter in gods oog

Op dit ogenblik verbonden drie groene draden de Lenin met de MacArthur. Verder gebeurde er niets. De slagkruiser bewoog zich niet en deed geen poging zich te verweren. Haar Veld begon rood op te gloeien, overgaand in geel daar waar de stralen midscheeps bij elkaar kwamen. Wanneer die kleur in wit veranderde zou het overbelast worden en zou de erin opgezamelde energie zich ontladen — zowel naar binnen als naar buiten toe. Met stijgende verbazing sloeg Kutuzov het schouwspel gade.

‘Kapitein Mikhailov. Duizend kilometer achteruit, alstublieft.’ De groeven in het voorhoofd van de Admiraal verdiepten zich, terwijl de Lenin zich langzaam verder van de MacArthur begon te verwijderen. De kleur van de MacArthur begon in groen over te gaan, met vage blauwe vlekken erin. Het beeld week achteruit op de beeldschermen. Hete plekken verdwenen toen de laserstralen zich ietwat verspreidden. Op een afstand van duizend kilometer was de warme gloed die ze verspreidde nog duidelijk waarneembaar door de telescopen. ‘Kapitein, liggen wij stil ten opzichte van MacArthur?’ vroeg Kutuzov. ‘Da, admiraal.’

‘Het is anders net alsof ze dichterbij komt.’

‘Da, admiraal. Haar Veld breidt zich uit.’

‘Breidt zich uit?’ Kutuzov wendde zich tot Rod. ‘Heeft u verklaring daarvoor?’

‘Nee, meneer.’ Hij wilde alleen nog maar vergetelheid. Spreken deed pijn en het bewustzijn was een kwelling. Maar toch — hij probeerde na te denken. ‘Kaboutertjes moeten de generator omgebouwd hebben, meneer. En ze verbeteren altijd alles wat ze ter hand nemen.’

‘Zonde, het te moeten vernietigen,’ mompelde Kutuzov. ‘Op een dergelijke manier vergroot, met dat reusachtige, stralingen verspreidende oppervlak zou MacArthur tegen ieder schip in vloot opgewassen zijn…’

Het Veld van de MacArthur was nu violet van kleur en ontzaglijk groot. De beeldschermen waren er geheel door gevuld, en Kutuzov stelde het zijne bij door de vergroting met een factor van tien te verminderen. Ze was nu een reusachtige violette ballon, verankerd aan groene draden. Terwijl ze er geboeid naar keken en wachtten, verstreken er tien minuten. Vijftien.

‘Geen schip heeft het ooit zo lang uitgehouden in het violet,’ mopperde Kutuzov. ‘Bent u er nog steeds van overtuigd dat we hier slechts met dieren te maken hebben, kapitein Blaine?’

‘De wetenschapsmensen zijn er in ieder geval wel van overtuigd, meneer. En ik heb me door hen laten bepraten,’ voegde hij er voorzichtig aan toe. ‘Ik zou wensen dat dr. Horvath nu hier was.’ Kutuzov kreunde alsof iemand hem een stomp in zijn buik gegeven had. ‘Die idioot. Die pacifist. Hij zou niet eens begrijpen wat hij zag.’ Zwijgend keken ze toe, terwijl er opnieuw een minuut verstreek. De zoemer van de intercom ging. ‘Admiraal, een oproep van het ambassadeursschip,’ meldde de communicatieofficier. Kutuzov fronste nijdig het voorhoofd. ‘Kapitein Blaine. Neemt u dat gesprek maar aan.’

‘Pardon, meneer?’

‘Beantwoord oproep van Splinters. Ik spreek met geen enkel buitenaards wezen rechtstreeks.’

‘Tot uw orders, meneer.’

Het had een gezicht als alle andere Splinters, maar het zat ongemakkelijk rechtop, en Rod was niet verbaasd toen het aangekondigde: ‘Ik ben doctor Horvaths Fyunch(klik). Ik heb droevig nieuws voor je, kapitein Blaine. En tussen haakjes, we stellen het op prijs dat je ons tijdig gewaarschuwd hebt — we begrijpen weliswaar niet waarom je je schip wenst te vernietigen, maar als we langszij geweest waren —’ Blaine wreef over de rug van zijn neus. ‘We strijden tegen een epidemie. Misschien dat het vernietigen van de MacArthur daar een eind aan gemaakt heeft. Laten we het hopen. Hoor eens, we hebben het momenteel nogal druk. Wat voor bericht wilde je overbrengen?’

‘O ja, natuurlijk. Kapitein, de drie kleine vaartuigjes die uit de MacArthur ontsnapt zijn hebben getracht een atmosfeerlanding op Splinter Alpha uit te voeren. Het spijt me, maar ze hebben het geen van drieën overleefd.’

De brug van de Lenin werd wazig; hij zag alles om hem heen als door een floers. ‘Een atmosfeerlanding met reddingsbootjes? Maar dat is je reinste dwaasheid. Dat zouden ze nooit —’

‘Nee, nee, ze hebben wel degelijk geprobeerd te landen. We hebben hun baan gedeeltelijk kunnen volgen — Kapitein, we hebben bandopnamen van hen. Ze zijn volkomen verbrand —’

‘Godverdomme! En dat terwijl ze al in veiligheid waren!’

‘Het spijt ons verschrikkelijk.’

Kutuzovs gezicht was een strak, ondoorgrondelijk masker. Zijn mond vormde nauwelijks hoorbaar het woord ‘Bandopnamen’. Rod knikte. Hij voelde zich ontzettend moe. Tegen de Splinter zei hij: ‘Die bandopnamen zouden we graag willen hebben. Weet je zeker dat geen van mijn drie jonge officieren het overleefd heeft?’

‘Heel zeker, kapitein. Het bedroeft ons zeer. We hadden er natuurlijk geen idee van dat ze iets dergelijks zouden proberen, en de omstandigheden maakten het ons absoluut onmogelijk er iets aan te doen.’

‘Natuurlijk. Dank je wel.’ Rod schakelde het beeldscherm uit en keek weer naar dat oorlogstafereel daar vóór hem.

‘Geen lijken en geen wrakken dus,’ mompelde Kutuzov. ‘Komt hen wel erg goed van pas.’ Hij raakte een knop op de armleuning van zijn commandostoel aan en zei: ‘Kapitein Mikhailov, stuur sloep om cadetten te zoeken, alstublieft.’ Hij draaide zich weer om naar Rod. ‘Er zal natuurlijk niets te vinden zijn.’

‘U gelooft de Splinters niet, is ’t wel, meneer?’ vroeg Rod. ‘U dan wel, kapitein?’

‘Ik — ik weet het niet, meneer. Maar ik zie niet in wat we eraan kunnen doen.’

‘Ik ook niet, kapitein. Sloep zal zoeken en niets vinden. We weten niet waar ze geprobeerd hebben te landen. Is grote planeet. Zelfs als ze het overleefd hebben en zich op vrije voeten bevinden, zouden we dagenlang kunnen zoeken zonder ze te vinden. En als ze gevangenen zijn — zullen we ze helemaal nooit meer terugvinden.’ Hij knorde weer en sprak in de microfoon van zijn commandocircuit. ‘Mikhailov, zorg ervoor dat sloep grondig zoekt. En gebruik torpedo’s om dat schip te vernietigen, alstublieft.’

‘Jawel, meneer.’ Op zijn post aan de andere kant van de reusachtige brug gaf de gezagvoerder van de Lenin op zachte toon enkele bevelen. Een twintigtal torpedo’s spoedde zich op weg naar de MacArthur. Door het Veld héén konden ze niet; de daarin opgezamelde energie zou ze onmiddellijk doen smelten. Maar ze explodeerden allemaal tegelijk, een volmaakt tijdsalvo, en een reusachtige, rimpelende golf van veelkleurig licht omspoelde het violetgloeiende oppervlak van de MacArthur. Er verschenen hier en daar helderwitte plekken op, die weer verdwenen.

‘Doorgebrand op negen plaatsen,’ kondigde de artillerieofficier aan. ‘Doorgebrand waarin?’ vroeg Rod onschuldig. Ze was nog altijd zijn schip en vocht heldhaftig voor haar leven…

De Admiraal gromde. Het schip bevond zich vijfhonderd meter binnenwaarts van dat helse, violette oppervlak — die helder opflitsende explosies hadden haar wellicht nooit bereikt, of misschien hadden ze haar wel helemaal gemist.

‘Doorgaan met vuren. Lanceer nieuwe torpedoaanval,’ beval Kutuzov. Opnieuw vloog er een zwerm gloeiende pijlen de ruimte in. Ze explodeerden over het hele violette, glinsterende oppervlak. Opnieuw verschenen er overal witte, golvende vlekken, en er was een zich uitbreidende poel van violet vuur.

En toen was de MacArthur weer zoals ze daarnet geweest was. Een violette vuurballon met een doorsnee van een volle kilometer, verankerd aan draden van groen licht.

Een hofmeester reikte Rod een kop koffie aan. Afwezig dronk hij er wat van. Het smaakte afschuwelijk.