Larry Niven - De splinter in gods oog

Onder hem viel een stuk uit de romp weg. De kegel vloog naar buiten alsof hij uit een katapult weggeschoten werd. Een kortstondig opvlammen van raketmotoren. Koude en inktzwarte duisternis — en toen was hij buiten het Veld.

Er kwamen nog twee kegels uit die zwarte zee naar buiten gefloept. Koortsachtig richtte Horst de radio van zijn ruimtepak op de dreigende, logge zwarte massa van de Lenin, die zich op niet meer dan een kilometer afstand van hem bevond. ‘Hier cadet Staley! Ze hebben de reddingsbootjes veranderd. We zijn met ons drieën, en buiten ons is er niets aan boord —’

Er kwam een vierde kegel uit de zwarte vlek naar buiten schieten. Staley draaide zich om in zijn stoel. Het zag eruit als een man — Drie handwapens vuurden tegelijk. De vierde kegel gloeide en smolt, maar ze bleven nog een hele tijd vuren. ‘Een van de — uh —’ Staley wist niet hoe hij het melden moest. Het was wellicht geen beveiligd circuit waarover hij uitzond.

‘We hebben u op beeldschermen, adelborst,’ zei een stem met een zwaar accent. ‘Verwijder u van MacArthur, en wacht totdat men u komt ophalen. Heeft u opdracht uitgevoerd?’

‘Jawel, meneer.’ Staley wierp een blik op zijn horloge. ‘Nog vier minuten, meneer.’

‘Gaat u daar dan snel weg, meneer,’ beval de stem. Ja, maar hoe? vroeg Staley zich af. De bediening van de knoppen was niet voor de hand liggend. Terwijl hij koortsachtig zocht trad de raketaandrijving in werking. Maar wat — hij had niets aangeraakt. ‘Mijn raketmotor heeft zichzelf weer ingeschakeld,’ zei de stem van Whitbread. Hij klonk kalm — veel kalmer dan Staley zich voelde. ‘Jae, en de mijne ook,’ voegde Potter eraan toe. ‘Gemoogt ’n gegeven paarrd nie in de bek zien. We komen uit de buurrt van ginds schip, dat is de hoofdzaak.’

Het rommelende geluid hield aan. Ze accelereerden gedrieën met een versnelling van bijna één standaard-gee, en aan hun ene kant hing Splinter Alpha als een reusachtige groene sikkel. Aan hun andere kant lag het diepe zwart van de Kolenzak en de nog zwartere massa van de Lenin. De boten accelereerden gedurende een lange tijd.

De jonge Russische cadet had een fiere houding. Zijn gevechtspantser was vlekkeloos en zijn uitrusting was geheel volgens het Handboek. ‘De Admiraal verzoekt u naar de brug te komen,’ zei de hoge jongensstem in foutloos Anglisch.

Lusteloos volgde Rod Blaine hem. Toen ze door de luchtsluis van hangardek nummer twee van de Lenin naar binnen zweefden, sprongen Kutuzovs Mariniers in de houding en salueerden stram. Dit volledig eerbetoon dat alleen op bezoek komende gezagvoerders te beurt viel, maakte zijn verdriet alleen maar groter. Hij had zijn laatste bevelen gegeven en hij had als laatste zijn schip verlaten. Nu was hij alleen nog maar een toeschouwer en waarschijnlijk zou dit de laatste keer zijn dat iemand hem deze eer bewees.

Alles aan boord van het slagschip kwam hem te groot voor, maar hij wist dat dit slechts een illusie was. Op slechts enkele uitzonderingen na waren de compartimenten en gangen van alle kapitale schepen gestandaardiseerd, en hij zou net zo goed aan boord van de MacArthur hebben kunnen zijn. De Lenin bevond zich in alarmtoestand, met alle bemanningsleden op hun gevechtsposten, en alle luchtdichte deuren gesloten en gezekerd. Bij de belangrijkste van de bedieningspanelen in de verbindingsgangetjes stonden Mariniers op post, maar verder kwamen ze niemand tegen en Rod was daar blij om. Hij zou niet graag leden van zijn voormalige bemanning ontmoet hebben. Of zijn voormalige passagiers.

De brug van de Lenin was gigantisch. Het schip was ingericht als vlaggeschip, en buiten de beeldschermen en de commandoposten voor de bediening van het schip zelf was er wel een dozijn ligstoelen voor de gevechtsstaf van de admiraal. Wezenloos beantwoordde Rod de groet van de admiraal, en dankbaar liet hij zich in de commandostoel van de Vlaggekapitein zakken. Het kwam niet eens bij hem op zich af te vragen waar luitenant Borman, Kutuzovs adjudant en stafchef, zich ergens bevond. Hij en de admiraal waren alleen, op de commandopost van het vlaggeschip.

Op de beeldschermen boven hem was de MacArthur vanuit een half dozijn verschillende gezichtshoeken te zien. De laatste boten van de Lenin bewogen zich van haar vandaan. Staley moet zijn opdracht uitgevoerd hebben, dacht Rod. Nu heeft ze nog maar een paar minuten te leven. Wanneer ze straks vernietigd is, zal het pas goed met me gedaan zijn. Een kersvers bevorderde gezagvoerder, die bij zijn eerste opdracht zijn schip verloor — zelfs de invloed van de Markies zou daar niet tegenop kunnen. Hij voelde een blinde haat jegens de Splinterplaneet en al haar bewoners in zich opwellen.

‘Verdomme, we zouden toch in staat moeten zijn haar terug te veroveren op zo’n stelletje — zo’n stelletje godvergeten dieren!’ stootte hij uit.

Kutuzov keek verrast op. Zijn borstelige wenkbrauwen trokken zich samen tot een frons en ontspanden toen enigszins. ‘Da. Als dat alles is, wat ze zijn. Maar veronderstel dat ze méér zijn dan dat? Hoe dan ook, het is nu toch al te laat.’

‘Ja, meneer. De torpedo’s zullen zo dadelijk ontploffen.’ Twee waterstofbommen. De Veldgenerator zou in duizendsten van een seconde in stofdeeltjes en damp overgaan, en de MacArthur zou — Hij kromp ineen van pijn bij die gedachte. Wanneer de beeldschermen plotseling fel oplichtten, zou ze er niet meer zijn. Plotseling keek hij op. ‘Waar zijn mijn cadetten, admiraal?’

Kutuzov maakte een knorrig geluid. ‘Die zijn naar een lagere baan gedecelereerd en bevinden zich nu achter horizon. Zodra alles veilig is zal ik een boot sturen om hen op te halen.’

Vreemd, dacht Rod. Maar op bevel van de Admiraal konden ze niet rechtstreeks naar de Lenin komen, en de reddingsbootjes zouden niet veel werkelijke bescherming bieden wanneer de MacArthur straks in de lucht vloog. Wat ze gedaan hadden was eigenlijk onnodig voorzichtig, aangezien die torpedo’s niet veel van hun energie uitstraalden in de vorm van röntgenstralen en neutronen, maar het was een begrijpelijke voorzichtigheid.

De tijdklokken liepen geruisloos af tot ze het nulpunt bereikt hadden. Met een grimmig gezicht keek Kutuzov naar het beeldscherm terwijl er opnieuw een minuut verstreek, en toen nog een. ‘Torpedo’s zijn niet ontploft,’ zei hij beschuldigend.

‘Nee, meneer.’ Rods misère was nu compleet. En nu —’Kapitein Mikhailov. Maak hoofdbatterij gereed om vuur te openen op MacArthur, alstublieft.’ Kutuzov richtte zijn duistere blik op Rod. ‘Ik heb hier een hekel aan, kapitein. Niet zoveel als u. Maar ik doe het niet graag. Geeft u er misschien voorkeur aan zelf bevel tot vuren te geven? Kapitein Mikhailov, u permitteert?’

‘Da, admiraal.’

‘Dank u, meneer.’ Rod haalde diep adem. Een man behoorde het recht te hebben, zijn eigen hond uit zijn lijden te helpen. ‘Vuur!’

Ruimtegevechten zijn een prachtig gezicht. Als gladde zwarte eieren naderen de schepen elkaar terwijl hun aandrijvingen een verblindend licht verspreiden. Opflikkeringen langs hun zwarte flanken duiden op de inslagen van torpedo’s die aan het kleurrijk flitsende, vernietigende afweervuur van de secundaire laserbatterijen ontsnapt zijn. De hoofdbatterijen worden gebruikt om te proberen het Veld van de tegenpartij te overbelasten met energie, en groene en robijnrode strepen reflecteren de interplanetaire stof.

Geleidelijk aan beginnen de Velden te gloeien. Naarmate ze geladen worden met energie worden de Velden beurtelings dofrood, heldergeel, felgroen van kleur. De gekleurde eieren zijn met elkaar verbonden door rode en groene draden uit de batterijen, en de kleuren veranderen voortdurend.