Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Ik ga hier niet weg zonder mijn cadetten,’ zei Rod tegen de Admiraal. ‘U bent er zeker van dat ze achterste luchtsluis aan bakboord niet kunnen bereiken?’ vroeg Kutuzov.

‘Niet binnen tien minuten, admiraal. De Kaboutertjes hebben dat deel van het schip volledig in hun bezit. Die jongens zouden die hele afstand voetje voor voetje vechtend moeten afleggen.’

‘Wat stelt u dan voor?’

‘Laat ze de reddingsbootjes gebruiken, meneer,’ opperde Rod hoopvol. Er bevonden zich reddingsbootjes op diverse plaatsen door het hele schip en een dozijn daarvan bevond zich op nog geen twintig meter afstand van het generatorcompartiment. In principe waren het vaste-brandstofmotoren met opblaasbare cabines, en ze waren alleen maar bedoeld om een schipbreukeling in staat te stellen een paar uur in leven te blijven wanneer zijn schip onherstelbaar beschadigd was — of op het punt stond in de lucht te vliegen. Zowel het een als het ander was een goede beschrijving van de toestand waarin de MacArthur zich op dit moment bevond.

‘De miniatuurtjes zouden wel eens recorders en zendapparatuur in reddingsbootjes ingebouwd kunnen hebben,’ zei Kutuzov. ‘Als een manier om grote Splinterwezens alle geheimen van MacArthur door te geven.” Hij richtte het woord tot iemand anders. ‘Houdt u dat voor mogelijk, aalmoezenier?’

Blaine hoorde aalmoezenier Hardy’s stem op de achtergrond. ‘Nee, meneer. Die miniatuurtjes zijn dieren. Die mening ben ik al die tijd al toegedaan geweest, de volwassen Splinters zeggen het ook, en die veronderstelling wordt door alle bewijzen ondersteund. Ze zouden daar alleen maar toe in staat zijn als het hun rechtstreeks bevolen werd — en, admiraal, als ze er zó op gebrand waren met de Splinters in verbinding te komen, kunt u er zeker van zijn dat ze dat allang gedaan hebben.’

‘Da,’ mompelde Kutuzov. ‘Het heeft geen zin deze officieren voor niets op te offeren. Kapitein Blaine, draagt u hun op reddingsbootjes te gebruiken, maar waarschuw hen dat er geen miniatuurtjes met hen mee naar buiten mogen komen. Zodra ze vertrokken zijn, komt u onmiddellijk aan boord van Lenin.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Rod slaakte een zucht van opluchting en riep het generatorcompartiment weer op via de rechtstreekse intercomlijn. ‘Staley? De admiraal zegt dat jullie de reddingsbootjes kunnen gebruiken. Maar let erop dat er geen miniatuurtjes in zitten, en voordat jullie aan boord van een van de boten van de Lenin toegelaten worden, worden jullie gevisiteerd. Stel de tijdklokken van die torpedo’s in en maak dat je daar wegkomt. Goed begrepen?’

‘Jawel, meneer.’ Staley draaide zich om naar de andere cadetten. ‘Naar de reddingsbootjes,’ snauwde hij. ‘Laten we —’

Groene lichtstralen flitsten langs hen heen. ‘Vizieren neer!’ schreeuwde Whitbread. Ze lieten zich plat achter de torpedo’s neervallen terwijl de straal in het wildeweg door het compartiment maaide. Hij brandde gaten in de wanden, vervolgens door die van daarachter liggende compartimenten en ten slotte door de romp van het schip zelf. Lucht stroomde naar buiten en de straal hield op met heen en weer zwaaien, maar hij bleef energie vergieten door de romp het zich daarachter bevindende Veld in.

Staley klapte zijn zonnevizier omhoog. Het was beslagen met een neerslag van zilvermetaaldeeltjes. Behoedzaam dook hij onder de straal door om te kijken waar deze vandaan kwam. Het was een zware handlaser. Er was een half dozijn miniatuurtjes voor nodig geweest om het ding te dragen. Sommige daarvan hingen, dood en verdroogd, nog altijd aan de dubbele handgrepen vastgeklemd.

‘Laten we gaan,’ beval Staley. Hij stak een sleutel in het slot op het paneel van een van de beide torpedo’s. Naast hem deed Potter hetzelfde bij de andere torpedo. Ze draaiden de sleutels om — en hadden nu nog tien minuten te leven. Staley zweefde terug naar de intercom. ‘Opdracht uitgevoerd, meneer.’

Ze gingen door de deur van het opengereten compartiment de hoofdgang van het achterschip in en spoedden zich in de richting van de achtersteven, zich van handvat tot handvat slingerend. Het houden van wedstrijden bij zero gee was een geliefkoosd spelletje onder cadetten, al was het dan lichtelijk in strijd met de voorschriften. Ze waren nu blij dat ze zich daarin ruimschoots hadden kunnen oefenen. Achter hen tikte nu de tijdklok de seconden weg, wisten ze. ‘Hier moet het zijn,’ zei Staley. Hij forceerde een luchtdichte deur met behulp van een granaat en brandde toen een manshoog gat in de buitenwand van het schip zelf. Opnieuw het gierende geluid van ontsnappende lucht — zelfs gedurende die korte tijd dat ze zich hierheen begeven hadden, hadden de miniatuurtjes op de een of andere manier alweer kans gezien hen in die stinkende atmosfeer van Splinter Alpha te hullen. Flarden van een uit ijskristallen bestaande nevel hingen in het ontstane luchtledige.

Potter wist het bedieningspaneel voor het opblazen van de reddingsbootjes te vinden en verbrijzelde de glazen afdekking ervan met de kolf van zijn pistool. Ze stapten opzij en wachtten tot de reddingsbootjes zich opgeblazen zouden hebben.

Maar in plaats daarvan zwaaide een deel van de vloer omhoog. Onder het dek lag een rij kegelvormige dingen opgeslagen, die stuk voor stuk een doorsnee van ongeveer twee meter aan de voet en een lengte van ongeveer acht meter hadden.

‘De Kabouter van het Middernachtelijk Uur slaat weer toe,’ zei Whitbread.

De kegels waren allemaal aan elkaar gelijk, en toch waren zij vanaf de grond opgebouwd uit bijeengeraapt materiaal. De miniatuurtjes moesten wekenlang onder het dek bezig zijn geweest de reddingsbootjes en andere apparatuur te slopen om ze door… deze dingen te vervangen. In het brede uiteinde van elke kegel bevond zich een speciaal gevormde veiligheidsstoel, terwijl het puntige uiteinde de buitenwaarts geronde opening van een raketstraalpijp vertoonde.

‘Bekijk die verdomde dingen eens, Potter,’ beval Staley. ‘Kijk of er ergens ruimte is voor Kaboutertjes om zich in te verstoppen.’ Dat scheen niet het geval te zijn. Met uitzondering van de kegelvormige romp, die van één stuk aaneengesloten materiaal vervaardigd was, bestonden de dingen slechts uit een open frame. Potter klopte en wroette erin rond, terwijl zijn vrienden de wacht hielden.

Hij was net bezig naar een opening in de kegel te zoeken, toen hij vanuit zijn ooghoek iets zag bewegen. Hij graaide een granaat uit zijn gordel en draaide zich om. Er kwam een ruimtepak de gang binnenzweven — uit de wand. Het hield een zware laser met beide handen vast. Aan Staley’s stem was te horen hoe zenuwachtig hij was. ‘Jij daar! Maak je bekend!’

De figuur hief zijn wapen op. Potter wierp de granaat. Dwars door de explosie heen striemde hen een straal intens groen licht tegemoet, die de gang grillig verlichtte en een van de kegelvormige reddingsbootjes uiteenscheurde.

‘Was het een man?’ riep Potter. ‘Zou het? De arrmen bogen op de verrkeerrde plaatsen! En de benen staken zo gek rrechtuit — wat was ’t voorr iets?’

‘Een vijand,’ zei Staley. ‘Ik geloof dat het tijd wordt om te maken dat we wegkomen. Laten we maar in die dingen stappen zolang we ze nog tot onze beschikking hebben.’ Hij klom in de achteroverhellende vormvaste stoel van een van de nog onbeschadigde reddingsbootjes. Na een ogenblik kozen ook de beide anderen zich ieder een zitplaats uit. Horst vond een bedieningspaneel op een draaibare stang en trok dat naar zich toe. Er waren nergens opschriften te bekennen. Of het nu verstandelijke wezens waren of niet, van alle Splinterwezens scheen verwacht te worden dat ze de werking van iedere machine met één oogopslag konden doorgronden.

‘Ik ga die grote vierkante knop proberen,’ zei Staley resoluut. Zijn stem klonk vreemd hol door de radio in zijn ruimtepak. Grimmig drukte hij de knop in.