Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Nee.’ Blaine worstelde er zichtbaar mee zich te beheersen. ‘U zult niet veel tijd hebben, meneer. Veertig minuten nadat u aan boord van de MacArthur gegaan bent, stelt u alle conventionele zelfvernietigingssystemen in werking en vervolgens het tijdmechanisme van de torpedo, die we voor dat doel klaargemaakt hebben. Wanneer u met dat alles klaar bent, brengt u bij mij verslag uit in de hoofdingang aan bakboord. Vijfenvijftig minuten nadat u aan boord gegaan bent zal de Lenin het vuur op de MacArthur openen, wat er ook gebeurt. Heeft u dat alles begrepen?’

‘Jawel, meneer,’ zei Horst Staley zachtjes. Hij keek de anderen aan. Ietwat onzeker beantwoordden Potter en Whitbread zijn blik. ‘Kap’tein,’ zei Renner. ‘Meneer, mag ik u eraan herinneren dat ik hier de oudste aanwezige officier ben.’

‘Dat weet ik, Renner. Voor u heb ik ook een opdracht. U gaat met aalmoezenier Hardy terug aan boord van de sloep van de MacArthur en helpt hem met het in veiligheid brengen van alle apparatuur en aantekeningen die hij later nodig denkt te hebben. Een van de sloepen van de Lenin zal een en ander komen ophalen, en u zorgt ervoor dat alles verzegeld wordt in een container, die de sloep voor dat doel zal meebrengen.’

‘Maar — meneer, die groep die aan boord gaat behoor ik aan te voeren!’

‘U bent wel officier, maar geen militair, Renner. Weet u nog wat u me gisteren na de lunch vertelde?’

Renner wist het nog. ‘Ik heb u anders niet verteld dat ik een lafaard was,’ raspte hij.

‘Daarvan ben ik me bewust. Maar ik ben me er ook van bewust dat u waarschijnlijk de onberekenbaarste officier bent die ik heb. De aalmoezenier hebben we alleen maar verteld dat er een pestepidemie aan boord van de MacArthur heerst en dat we teruggaan naar het Keizerrijk voordat iedereen ermee besmet wordt. Dat is onze officiële verklaring voor de Splinters. Ze zullen die misschien niet geloven, maar Hardy zal een betere kans maken geloofwaardig over te komen als hij het zelf ook gelooft. En ik moet iemand bij hem hebben die de ware situatie kent.’

‘Dat zou een van de cadetten —’

‘Meneer Renner, ga terug aan boord van de sloep van de MacArthur. En Staley, je kent je orders.’

‘Jawel, meneer.’

Renner vertrok, ziedend van woede.

Drie cadetten en een dozijn Mariniers hingen in speciale anti-schok-netten in de grote kajuit van de sloep van de Lenin. De burgers en de normale bemanning waren van boord, en nu maakte de boot zich los van de zwarte omvang van de Lenin.

‘Oké, Lafferty,’ zei Staley. ‘Breng ons aan stuurboord van de MacArthur. Als we niet onder vuur genomen worden ram je haar, en daarbij mik je op het tankgedeelte achter luchtdicht schot nummer honderdvijfentachtig.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Lafferty reageerde er niet merkbaar op. Hij was een grote zwaargebouwde kerel, een vlaktebewoner van Tafelblad, Zijn haar was asblond en heel kort en zijn gezicht was een en al vlakken en hoeken.

De netten waren berekend op het opvangen van grote schokken. De cadetten hingen erin als vliegen in een of ander monsterachtig spinneweb. Staley wierp een blik naar Whitbread. Whitbread keek naar Potter. Beiden wendden hun blikken af van de achter hen hangende Mariniers. ‘Oké. Vooruit maar,’ beval Staley. Met een loeiend geluid kwam de aandrijving tot leven.

Het werkelijk beschermende omhulsel van ieder oorlogsschip is het Langston-veld. Geen enkel stoffelijk voorwerp zou de verzengende hitte van fusieprojectielen en laserstralen van hoge energie kunnen weerstaan. Aangezien alles wat kans ziet door het Veld en het afweervuur van het schip heen te dringen, datgene wat zich daarachter bevindt tóch in stofdeeltjes en damp doet overgaan, is de romp van een oorlogsschip slechts een dunne huid. Die dunheid is echter maar betrekkelijk. Een schip moet stevig genoeg gebouwd zijn om tegen hoge acceleraties en schokken te kunnen.

Sommige compartimenten en tanks zijn echter bijzonder groot, en in theorie kunnen ze ingedrukt worden als je er maar met voldoende vaart tegenaan stoot. Maar in de praktijk… Voor zover Staley’s koortsachtig zoekende geheugen hem vertellen kon had nog niemand ooit een gevechtsgroep op een dergelijke manier aan boord van een schip gebracht. Toch stond het in het Handboek. Je kon wel degelijk aan boord van een buiten gevecht gesteld oorlogsschip waarvan het Veld nog intact was komen door het te rammen. Staley vroeg zich af welke verdomde idioot de eerste was geweest die dat geprobeerd had. De lange zwarte vlek die de MacArthur omsloot veranderde in een massieve zwarte muur, waarin zich niets zichtbaar bewoog. Toen kwam het schepvormige hitteschild van de sloep omhoog. Terwijl Horst over Lafferty’s schouder tuurde zag hij die zwarte vlek op het voorste beeldscherm groeien.

De sloep werd tegengehouden, teruggeduwd. Even een moment van intense koude toen ze door het Veld heendrongen, en toen het krijsende geknars van over elkaar schurend metaal. Ze kwamen tot stilstand. Staley gespte zijn anti-schokharnas los. ‘Vooruit, opschieten,’ beval hij. ‘Kelley, snij ons een weg door die tanks heen.’

‘Jawel, meneer.’ De Mariniers haastten zich langs hem heen naar voren. Twee van hen richtten een groot snijlaserapparaat op het verwrongen metaal dat eens de binnenwand van een waterstoftank geweest was. Er sleepten kabels achter het wapen aan, die terugliepen tot in het inwendige van de gehavende sloep.

De wand van de tank bezweek. Een deel ervan werd naar buiten geblazen en miste de Mariniers op een haar na. Met een fluitend geluid ontsnapte er nog meer lucht, en dode miniatuurtjes dwarrelden in het rond als herfstblaren.

Van de wanden aan de gangkant was niets meer te bekennen. Wat vroeger een aantal compartimenten was geweest was thans één grote ravage van weggesneden wanden en surrealistische machinerie, met overal dode miniatuurtjes. Ze schenen geen van allen ruimtepakken gehad te hebben.

‘Christus nog aan toe,’ mompelde Staley. ‘Oké, Kelley, maak voort met die ruimtepakken. Kom mee.’ Met grote sprongen ging hij hen voor over de puinhopen totdat hij bij de deur van het volgende luchtdichte compartiment kwam. ‘De andere kant staat onder druk, zie ik,’ zei hij. Hij stak de steker van de microfoon van zijn ruimtepak in het stopcontact van de communicatiedoos aan de wand. ‘Is daarbinnen iemand?’

‘Hier korporaal Hasner, meneer,’ antwoordde een stem prompt. ‘Wees voorzichtig daar, het wemelt in dat gedeelte van de miniatuurtjes.’

‘Nu niet meer,’ antwoordde Staley. ‘Hoe is de toestand daar bij jullie?’

‘Negen burgers zonder pakken, meneer. En van de mariniers zijn er nog drie in leven. We weten niet hoe we die wetenschapslui eruit moeten krijgen zonder pakken aan.’

‘Wij hebben pakken bij ons,’ zei Staley grimmig. ‘Kun je die burgers op de een of andere manier beschermen tot wij door deze deur heen kunnen komen? Wij bevinden ons aan deze kant in een vacuüm.’

‘God ja, meneer. Wacht u maar even.’ Er kwam een snorrend geluid. De instrumenten toonden aan dat de luchtdruk aan de andere kant van de deur in het luchtdichte schot geleidelijk aan wegviel. Toen draaiden de knevels langzaam rond. De deur ging open en onthulde een gepantserde figuur die aan de andere kant van het verbindingsgangetje in de deuropening van de onderofficierskantine stond. Achter Hasner stonden twee andere Mariniers, die hun wapens op Staley richtten toen hij binnenkwam. En daarachter — Staley’s adem stokte van verbazing. De burgers bevonden zich aan de andere kant van het compartiment. Ze droegen de gebruikelijke witte overals van het wetenschappelijk personeel. Staley herkende dr. Blevins, de dierenarts. De burgers stonden druk tegen elkaar te praten — ‘Maar er is geen lucht hier binnen!’ schreeuwde Staley.