Larry Niven - De splinter in gods oog

Het had nu vleugels als die van een meeuw en had de vorm van een zweefvliegtuig. Uit de randen van die rare pijlpunt stak nu een verbijsterend assortiment van vleugels en ailerons naar buiten. ‘Was me dat even een rit,’ zei Horvath joviaal, terwijl hij zich bij hen voegde. ‘Dat hele vehikel verandert van vorm. Er zitten geen scharnieren aan de vleugels — die ailerons komen als vanzelf naar buiten, alsof ze met leven bezield zijn! En de openingen van de straalmotoren openen en sluiten zich alsof het monden zijn! Jullie hadden het eens moeten zien. Als luitenant Sinclair ooit naar beneden komt moeten we hem beslist op dat plaatsje bij het raam zetten,’ lachte hij. De woedende blikken ontgingen hem.

Aan de tegenoverliggende wand van het bouwsel ging een luchtsluis open en er kwamen drie bruin en wit gestreepte Splinters binnen. Opnieuw steeg de angst Bury naar de keel toen ze uiteengingen, waarbij twee van hen zich ieder bij een van de matrozen voegden, terwijl de derde regelrecht op Bury toe kwam. ‘Fyunch(klik),’ zei hij. Bury’s mond voelde erg droog aan.

‘Wees maar niet bang,’ zei de Splinter. ‘Ik kan je gedachten niet lezen.’ Als het de bedoeling van de Splinter was geweest Bury gerust te stellen, had hij zijn woorden bepaald niet ongelukkiger kunnen kiezen. ‘Ik heb anders gehoord dat het je beroep is.’

De Splinter lachte. ‘Het is mijn beroep, dat wel, maar dóén kan ik het niet. Het enige dat ik ooit van je te weten kom is wat jij me zelf laat zien.’ De stem van de Splinter kwam helemaal niet overeen met het idee dat Bury van zijn eigen stem had. Het wezen had waarschijnlijk een studie gemaakt van mensen in het algemeen, en meer niet. ‘Jij bent van het mannelijk geslacht,’ merkte hij op. ‘Ik ben nog jong. De anderen waren al vrouwelijk tegen de tijd dat ze de MacArthur bereikten. Meneer Bury, buiten staan vervoermiddelen te wachten en hier vlakbij hebben we een verblijf voor je ingericht. Kom mee en bezichtig onze stad en daarna kunnen we over zaken praten.’ Hij pakte zijn arm beet tussen twee kleine rechterarmpjes, en de aanraking daarvan was een bijzonder vreemde gewaarwording. Bury liet zich meetronen naar de luchtsluis.

‘Wees maar niet bang. Ik kan je gedachten niet lezen,’ had het wezen gezegd, zijn gedachten lezend. Op een groot aantal opnieuw ontdekte werelden van het Eerste Keizerrijk deden geruchten de ronde over mensen die gedachten zouden kunnen lezen, maar, de genade van Allah zij geloofd, ze hadden er tot dusverre nog nooit een gevonden. Dit wezen beweerde het niet te kunnen en het was van een totaal ander ras. Zijn aanraking was niet weerzinwekkend, hoewel de mensen van Bury’s cultuur er een grote hekel aan hadden aangeraakt te worden. Hij had al zoveel vreemde gebruiken en volkeren meegemaakt dat hij de vooroordelen van zijn jeugd allang van zich afgezet had. Maar deze Splinter legde zijn anders-zijn er zo dik bovenop dat hij erdoor gerustgesteld werd — en Bury had nog nooit gehoord dat er ook maar iemands Fyunch(klik) zich zo gedroeg. Strééfde hij er soms naar hem gerust te stellen?

Buiten de hoop op winst zou niets hem hierheen hebben kunnen lokken — een ongelimiteerde winst, het behalen van voordeel, alleen al door om zich heen te kijken. Zelfs de industriële krachtprestatie die het Eerste Keizerrijk tentoongespreid had bij het terraformeren van de werelden van het Nieuw-Caledonië-stelsel, viel in het niet bij wat ervoor nodig geweest moest zijn om die asteroïden naar de Trojaanse punten van Splinter Bèta over te brengen.

‘Een goed commercieel produkt,’ hoorde hij de Splinter zeggen, ‘dient noch omvangrijk, noch zwaar te zijn. Het moet mogelijk zijn de nodige artikelen te vinden die hier schaars zijn en in het Keizerrijk in overvloed aanwezig, of vice versa. Ik verwacht groot voordeel van je bezoek aan ons…’

Ze voegden zich bij de anderen in de luchtsluis. Grote vensters boden uitzicht op het vliegveld. ‘Verdomde opscheppers,’ mopperde Renner tegen Bury. Toen de Handelsman hem vragend aankeek, wees Renner naar buiten. ‘Het vliegveld is volkomen ingesloten door de stad, zonder ook maar één meter extra ruimte.’

Bury knikte. Het minuscule vliegveld was omringd door hoge en vierkant gebouwde wolkenkrabbers die dicht op elkaar gepakt stonden, met slechts één enkele groenstrook, die zich in oostelijke richting tot buiten de stad uitstrekte. Als er ooit een vliegtuig neerstortte zou het een catastrofe veroorzaken — maar de Splinters bouwden geen vliegtuigen die konden neerstorten.

Er stonden drie grondwagens te wachten, limousines, waarvan er twee voor de passagiers en een voor de bagage bestemd waren, en in elk daarvan namen de zitplaatsen voor de menselijke wezens twee derde van de beschikbare ruimte in beslag. Bury knikte bedachtzaam voor zich heen. Splinters vonden het niet erg dicht opeengepakt te zitten. Zodra ze plaats genomen hadden lieten de Bruinen die als chauffeur fungeerden, de wagens wegschieten. De vehikels liepen geluidloos, met een gevoel van soepele kracht en bewogen zich geheel zonder schokken. De motoren bevonden zich in de assen van de hoge ballonbanden, waarin ze veel overeenkomst vertoonden met die van de wagens op de werelden van het Keizerrijk.

Hoge, lelijke gebouwen verhieven zich aan alle kanten boven hen en benamen het uitzicht op de hemel. De zwarte straten waren breed maar stampvol, en de Splinters reden als maniakken. Kleine voertuigjes passeerden elkaar door het uitvoeren van ingewikkelde, zwenkende manoeuvres, met slechts centimeters tussenruimte. Het verkeer was niet helemaal geluidloos. Er was een gestadig, laag gegons hoorbaar, dat het geluid van honderden motoren tegelijk zou hebben kunnen zijn, en af en toe een stroom van schelle brabbelgeluiden, die voor scheldwoorden zouden kunnen doorgaan.

Toen de menselijke bezoekers er eenmaal in geslaagd waren zich niet langer in paniek schrap te zetten tegen iedere potentiële botsing, viel het hun op dat alle andere chauffeurs eveneens Bruinen waren. De meeste wagens vervoerden een passagier. Soms was dit een Bruin-en-wit-gestreepte, maar dikwijls een zuiver Witte. Deze Witten waren groter dan de Bruin-en-wit-gestreepten en hun vacht zag er erg schoon en zijdeachtig uit — en zij waren het die al die verwensingen uitten terwijl hun chauffeurs zwijgend doorreden.

Minister Horvath draaide zich om naar zijn menselijke metgezellen op de zetels achter hem. ‘Ik heb die gebouwen eens goed bekeken terwijl we landden — ze hebben allemaal zonder uitzondering daktuinen. En, meneer Renner, bent u blij dat u meegekomen bent? We hadden weliswaar verwacht dat er een marineofficier mee zou gaan, maar we hadden beslist niet gedacht dat ze u zouden sturen.’

Mij te sturen leek de meest redelijke oplossing,’ zei Kevin Renner. ‘Ik was de meest door en door beschikbare officier aan boord, om met de woorden van de Kapitein te spreken. Ze zullen me voorlopig niet nodig hebben voor het uitzetten van koersen.’

En is dat de reden dat ze u gestuurd hebben?’ vroeg Sally. ‘Nee, wat de Kapitein er volgens mij werkelijk toe heeft doen besluiten was de manier waarop ik krijste en huilde en dreigde mijn adem in te zullen houden. Op de een of andere manier heeft hij daaruit opgemaakt dat ik eigenlijk wel graag meewilde. En hier ben ik.’ De manier waarop de navigatieofficier naar voren leunde in zijn stoel deed Sally denken aan een hond die zijn kop uit een portierraam in de wind stak.

Zojuist waren hun de trottoirs opgevallen, die ter hoogte van de eerste verdiepingen langs de zijkanten van de gebouwen liepen, maar de voetgangers zelf konden ze niet goed zien. Er waren nog meer van die Witten tussen, en ook Bruin-en-wit-gestreepten, en… nog andere wezens. Er kwam iets langs en symmetrisch aangelopen, dat als een reus boven de Witten uittorende. Het moest wel drie meter lang zijn en het had een klein hoofd zonder oren, dat weggedoken scheen tussen de spier-welvingen van de schouders. Het droeg onder elk van zijn beide armen een reusachtig groot uitziend soort doos met zich mee. Het bewoog zich voort als een Jaggernaut, gestadig en onstuitbaar. ‘Wat is dat?’ vroeg Renner.