Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Pillen? Hoe werken die dan? Op basis van hormonen?’ De Splinter leek geïnteresseerd, zij het dan op een ietwat gereserveerde manier.

‘Inderdaad, ja.’ Ze hadden het al eerder over hormonen gehad. Ook de fysiologie van de Splinters bediende zich van chemische reagentia, alleen waren de chemicaliën bij hen heel anders.

‘Maar een fatsoenlijke vrouw gebruikt die zeker niet,’ opperde Sally’s Splinter.

‘Nee.’

‘Wanneer ga jij trouwen?’

‘Wanneer ik de juiste man gevonden heb.’ Ze dacht een ogenblik na, aarzelde even en voegde er toen aan toe: ‘Het kan zijn dat ik hem al gevonden heb.’ En het kan zijn dat de stomme idioot al met zijn schip getrouwd is, voegde ze er bij zichzelf aan toe. ‘Waarom trouw je dan niet met hem?’

Sally lachte. ‘Ik wil niets overhaast doen. “Trouw in haast, en berouw het op je gemak”, luidt het gezegde. Ik kan trouwen wanneer ik maar wil.’ Haar training in objectiviteit deed haar daaraan toevoegen: ‘Nou ja, binnen de komende vijf jaar dan. Als ik dan nog niet getrouwd ben, zal ik zo iets als een ouwe juffrouw zijn.’

Ouwe juffrouw?’

‘De mensen zouden het vreemd vinden,’ verduidelijkte ze. Nieuwsgierig geworden vroeg ze: ‘En als een Splinter nu eens geen kinderen wil, wat dan?’

‘Dan onthouden we ons eenvoudig van geslachtsverkeer,’ zei Sally’s Splinter preuts.

Met een bijna onhoorbare bons kwam het verbindingsvaartuig langszij.

Het landingsvaartuig was een stompe pijlpunt, bedekt met een laag hittewerend materiaal. De ruimte voor de piloot was een grote, transparante bol die naar alle kanten uitzicht bood; andere ramen waren er niet. Toen Sally en haar Splinter bij de ingang kwamen, zag ze tot haar verbazing Horace Bury vlak voor zich lopen. ‘Gaat u ook een bezoek aan de Splinterplaneet brengen, excellentie?’ vroeg Sally.

‘Jawel, vrouwe.’ Bury scheen zelf al even verbaasd als Sally. Hij ging de verbindingstunnel binnen en kwam tot de ontdekking dat de Splinters gebruik gemaakt hadden van een oud Marinefoefje — de druk in de tunnel was zo geregeld dat hij aan de overkant lager was, met als resultaat dat de passagiers als het ware erheen geblazen werden. Het inwendige van het vaartuig was verrassend groot en bood ruimte voor allemaal: Renner, Sally Fowler, aalmoezenier Hardy — Bury vroeg zich af of ze die iedere zondag terug zouden halen naar de MacArthur — dr. Horvath, de cadetten Whitbread en Staley, twee matrozen die Bury nog niet eerder gezien had — en buitenaardse tegenhangers voor alle menselijke passagiers op drie na. Hij nam de indeling van de stoelen in zich op met een geamuseerdheid die zijn angsten slechts gedeeltelijk vermocht te verdrijven: telkens vier naast elkaar, met naast iedere mens een Splinter. Toen ze zich ingespten had hij opnieuw reden om geamuseerd te zijn. Ze kwamen een stoel te kort. Maar dr. Horvath begaf zich naar voren en nam plaats naast de bruine piloot. Bury nam plaats op de voorste rij, die uit slechts twee stoelen bestond — en onmiddellijk nam een Splinter plaats op de stoel naast de zijne. Angst welde op in zijn keel. Allah is genadig, ik getuig dat Allah Eén en Ondeelbaar is — Nee! Er viel niets te vrezen en hij had zich niet schuldig gemaakt aan iets gevaarlijks.

En toch was hij hier en zat dit buitenaardse wezen naast hem, terwijl achter hem, aan boord van de MacArthur, het minste of geringste toeval met zich meebrengen kon dat de officieren van het schip zouden ontdekken wat hij met zijn ruimtepak gedaan had. Een ruimtepak is het meest identiteitsverbonden voorwerp dat een man van de ruimte bezitten kan. Het is nog veel persoonlijker dan een pijp of een tandenborstel. Toch hadden ook anderen hun ruimtepakken blootgesteld aan de attenties van de ongeziene Kaboutertjes. Tijdens de lange reis naar Splinter Alpha had luitenant Sinclair de door de Kaboutertjes uitgevoerde wijzigingen geïnspecteerd. Bury had afgewacht. Na een poosje was hij via Nabil te weten gekomen dat de Kaboutertjes de doeltreffendheid van de verversingssystemen verdubbeld hadden. Sinclair had de ruimtepakken aan hun eigenaars teruggegeven — en was begonnen de ruimtepakken van de officieren op een soortgelijke manier te laten veranderen. Een van de zuurstoftanks van Bury’s ruimtepak was dat nu nog slechts naar de schijn. Hij bevatte een halve liter onder druk staande atmosfeer en twee schijndode miniatuurtjes. De risico’s waren groot. Hij zou tegen de lamp kunnen lopen. Of de miniatuurtjes zouden dood kunnen gaan aan de drugs die hij hun toegediend had om hen in hun kunstmatige winterslaap te houden. Of misschien dat hij op een kwade dag zuurstof nodig zou hebben die er niet was. Maar Bury was altijd bereid geweest risico’s te lopen, als er maar voldoende winst op het spel stond. Toen de oproep kwam, was hij ervan overtuigd geweest dat ze erachter gekomen waren. Op het beeldscherm in zijn kajuit was een matroos verschenen die gezegd had: ‘Een oproep voor u, meneer Bury,’ om vervolgens, na gemeen tegen hem gegrijnsd te hebben de verbinding tot stand gebracht te hebben. Voordat hij de tijd had gehad om zich af te vragen wat er aan de hand was, had Bury oog in oog gestaan met een buitenaards wezen.

‘Fyunch(klik),’ had het buitenaardse wezen gezegd. Met scheefgehouden hoofd en schouders had het hem aangekeken. ‘Ie schijnt in verwarring gebracht te zijn. Je kent die uitdrukking toch zeker wel?’ Snel had Bury zich weer hersteld. ‘Natuurlijk. Ik was me er alleen niet van bewust dat ik door een Splinterwezen geobserveerd werd.’ Het idee stond hem helemaal niet aan.

‘Nee, meneer Bury, ik ben zojuist aan je toegewezen. Meneer Bury, heb je al eens overwogen een bezoek te brengen aan Splinter Alpha?’

‘Nee, ik betwijfel of men mij zou toestaan het schip te verlaten.’

Kapitein Blaine heeft zijn toestemming gegeven, voor het geval je er zin in hebt. Meneer Bury, we zouden het zeer op prijs stellen de mogelijkheden voor het aanknopen van handelsbetrekkingen tussen de Splinterplaneet en het Keizerrijk met je te bespreken. Het lijkt ons waarschijnlijk dat beide partijen daar voordeel bij zouden hebben.’ Ja! Bij de Baard van de Profeet, zó’n kans — Snel had Bury toegestemd. Nabil kon op de verborgen kaboutertjes passen terwijl hij weg was. Maar thans, nu hij zich aan boord van het landingsvaartuig bevond, had hij er moeite mee zijn angsten te bedwingen. Hij keek het naast hem zittende buitenaardse wezen aan.

‘Ik ben doctor Horvaths Fyunch(klik),’ zei de Splinter. ‘Je kunt je gerust ontspannen. Deze vaartuigen zijn goed geconstrueerd.’

‘Ah,’ zei Bury, en hij ontspande zich. Het ergste lag nog uren in het verschiet. Nabil zou die zogenaamde zuurstoftank inmiddels wel veilig overgebracht hebben naar de luchtsluis van de MacArthur en hem tussen de honderden andere die zich daar bevonden geplaatst hebben, zodat er niets te vrezen viel. En het buitenaardse schip was ongetwijfeld superieur aan soortgelijke vaartuigen van menselijke makelij, al was het alleen maar omdat de Splinters natuurlijk niet zouden wensen dat de menselijke ambassadeurs enig risico zouden lopen. Maar het was niet die afdaling naar de planeet, die hem de angst voortdurend naar de keel deed stijgen totdat hij hem proeven kon, scherp als de smaak van nieuw koper —

Er ging een lichte schok door het vaartuig. De afdaling was begonnen.

Tot ieders verbazing was het een saaie, door niets verstoorde reis. Er deden zich af en toe veranderingen van zwaartekracht voor, maar geen schokken of atmosferische turbulentie. Op drie afzonderlijke ogenblikken voelden ze bijna onderbewust een bons, als van een landingsgestel dat neergelaten werd — en toen was er alleen nog maar een gevoel alsof ze deinden. Het schip was aan de grond. Op een rijtje gingen ze naar buiten en een onder druk gebrachte ruimte binnen. De lucht was goed maar reukloos, en buiten die grote, opgepompte ballonstructuur om hen heen viel er niets te zien. Ze keken achterom naar het schip, en zonder zich ervoor te schamen bleven ze staan en staarden er met open monden naar.