Larry Niven - De splinter in gods oog

Het was volmaakt stil in het vertrek. Een onheilszwangere stilte. Eindelijk verjoeg Sally deze beklemmende atmosfeer door te lachen. ‘Jullie kijken allemaal zo doodernstig,’ protesteerde ze. ‘En als ze nu eens zowel de Aandrijving als het Veld bezaten, wat dan nog? Alles wat er is, is die ene planeet vol Splinters. Ze zijn ons niet vijandig gezind, maar zelfs al waren ze dat wel, denken jullie dan heus dat ze een bedreiging voor het Keizerrijk zouden vormen? Kapitein, wat zou de Lenin alleen al nu op ditzelfde ogenblik met de planeet van de Splinters kunnen doen, als admiraal Kutuzov daar het bevel toe gaf?’ De spanning was verbroken. Iedereen glimlachte. Ze had gelijk, natuurlijk. De Splinters bezaten niet eens oorlogsschepen. En ook hadden ze het Veld niet, en zelfs al vonden ze het uit, hoe zouden ze dan de tactiek van het oorlogvoeren in de ruimte zo gauw moeten leren? Hoe zouden die arme, vredelievende Splinters ooit een uitdaging voor het Keizerrijk van de Mensheid kunnen betekenen?

Iedereen glimlachte, behalve Cargill. Die glimlachte helemaal niet toen hij op hoogst ernstige toon zei: ‘Ik weet nog zo net niet, vrouwe, maar. ik wou dat ik het wist.’

Ze hadden Horace Bury niet uitgenodigd op de bespreking, hoewel hij er wel van af wist. En nu, terwijl die bijeenkomst nog steeds aan de gang was, kwam er een Marinier naar zijn kajuit die hem, beleefd maar onvermurwbaar, daaruit weg kwam halen. De Marinier wilde niet zeggen waar hij Bury naar toe bracht, en na een poosje werd het duidelijk dat hij dat zelf niet wist.

‘De Sergeant heeft gezegd bij u te blijven en klaar te staan om u te brengen waar de anderen zijn, meneer Bury.’

Heimelijk keek Bury de man onderzoekend aan. Wat zou deze knaap ervoor overhebben honderdduizend kronen te verdienen? Maar och, het was niet nodig. Nog niet, tenminste. Blaine zou hem toch zeker niet voor een vuurpeloton brengen. Even voelde Bury een gevoel van angst in zich opkomen. Zouden ze Stone aan het praten gekregen hebben daarginds op Nieuw-Chicago?

Bij Allah, niemand was veilig — Maar nee, dat was absurd. Zelfs als Stone alles verraden had, zou de MacArthur nog altijd geen berichten uit het Keizerrijk kunnen ontvangen, en dat zou voorlopig zo blijven ook. Ze waren op een even afdoende manier van de buitenwereld afgesneden als de Splinters.

‘U moet dus bij me blijven. Goed. Heeft die officier van u ook gezegd waar ik heen moet?’

‘Nog niet, meneer Bury.’

‘Nou, breng me dan maar naar het laboratorium van dr. Buckman.

Waarom niet? Het is daar voor ons allebei comfortabeler.’ De soldaat dacht er even over na. ‘Oké, komt u maar mee.’ Bury trof zijn vriend in een slecht humeur aan. ‘Alles inpakken wat niet tegen een vacuüm bestand is,’ mopperde Buckman. ‘En alles wat er wél tegen kan ervoor in gereedheid brengen. Zomaar, zonder reden. Gewoon maar doen, meer niet.’ Hij porde met zijn vinger tegen wat apparatuur. Hij had al een heleboel dingen in dozen en grote plastic zakken verpakt.

De spanning die Bury voelde stond misschien ook op zijn gezicht te lezen. Zinloze orders, een wachtpost voor de deur… hij voelde zich weer als een gevangene. Hij had er een hele poos voor nodig om Buckman wat te kalmeren. Eindelijk plofte de astrofysicus in een stoel neer en nam hij een kop koffie ter hand. ‘Heb je de laatste tijd niet veel gezien,’ zei hij. ‘Druk gehad?’

‘Er is eigenlijk maar heel weinig wat ik doen kan aan boord van dit schip. Bijna niemand vertelt me iets,’ zei Bury gelijkmoedig — en dat kostte hem de nodige zelbeheersing. ‘Waarom moet jij je hier voorbereiden op een vacuümtoestand?’

‘Hah! Ik weet het niet. Gewoon maar doen, zeggen ze. Ik heb geprobeerd de Kapitein te bereiken, maar die is in een bespreking. Ik heb geprobeerd me bij Horvath te beklagen, maar die is óók al in een bespreking. Als je ze niet te pakken kan krijgen wanneer je ze nodig hebt, wat héb je dan aan zulke mensen?’

Van de gang buiten drongen geluiden tot Bury door: zware voorwerpen die verplaatst werden. Wat kon dat te betekenen hebben? Soms werden schepen wel eens ontruimd om ze van ratten te zuiveren… Dat was het! Ze waren bezig de miniatuurtjes uit te roeien! Allah zij geprezen dat hij bijtijds gehandeld had. Bury vertrok zijn gezicht in een brede grijns van opluchting. Hij had een beter inzicht in de waarde van de miniatuurtjes gekregen sinds die nacht, dat hij een doos bhakla-vah naast het open helmvizier van zijn persoonlijke ruimtepak had laten liggen. Bijna was hij de heleboel kwijt geweest. Tegen Buckman zei hij: ‘Hoe is het afgelopen met je uitstapje naar die asteroïden op dat Trojaanse punt?’

Buckman keek verbaasd op. Toen lachte hij. ‘Bury, aan dat probleem heb ik al in geen maanden meer gedacht. We zijn al die tijd bezig geweest met het bestuderen van de Kolenzak.’

‘Ach.’

‘We hebben een massa daarin aangetroffen… waarschijnlijk een pro-toster. En ook een infrarode stralingsbron. De stromingspatronen in de Kolenzak zijn eenvoudig fantastisch. Het leek alsof die gassen en dat stof een zekere mate van viscositeit bezaten… maar het zijn natuurlijk de magnetische krachtvelden waardoor ze zich zo gedragen. We doen een fantastische kennis op omtrent de dynamica van een stofnevel. Als ik aan al die tijd denk, die ik aan die rotsblokken op de Trojaanse punten verspild heb… en dat terwijl dat hele probleem eigenlijk niets voorstelde!’

‘Nou, vertel verder, Buckman. Laat me niet in de lucht hangen.’

‘Huh? O, wacht maar even, dan zal ik het je laten zien.’ Buckman liep naar de intercom en sprak een reeks cijfers in een microfoon. Er gebeurde niets.

‘Hee, dat is vreemd. De een of andere idioot moet die informatie als “VERTROUWELIJK” geclassificeerd hebben.’ Buckman deed even zijn ogen dicht en reciteerde toen een andere reeks cijfers. Nu verschenen er foto’s op het scherm. ‘Aha! Daar heb je ze!’

Er buitelden een heleboel asteroïden over het scherm, maar de beelden waren onduidelijk, en het was alsof de camera bewogen had. Sommige waren onregelmatig van vorm, sommige waren bijna volmaakt rond, en een heleboel ervan waren overdekt met kraters… ‘Mijn excuses voor de kwaliteit. De dichtstbijzijnde Trojanen zijn nog altijd een heel eind hiervandaan… maar het enige dat ervoor nodig was, was wat tijd en de telescopen van de MacArthur. Zie je wat we gevonden hebben?’

‘Nee, niet precies. Tenzij…’ Allemaal hadden ze kraters. Minstens één krater elk. Er trokken achter elkaar drie lange, smalle asteroïden op het beeldscherm voorbij… en stuk voor stuk hadden ze aan de ene kant een diepe krater. Eén steenklomp was verwrongen tot hij bijna de vorm van een sikkel had; en de krater bevond zich aan de binnenzijde van die sikkel. In iedere asteroïde die voorbijtrok zat een grote, diepe krater; en bij elk daarvan zou een denkbeeldige, door het middelpunt getrokken lijn ook door het centrum van de massa gelopen hebben.

Bury voelde zowel angst als een lachbui in zich opwellen. ‘Ja, nu zie ik het. Jullie kwamen tot de ontdekking dat die asteroïden stuk voor stuk langs kunstmatige weg daarheen gebracht waren. En daardoor verloren jullie je belangstelling ervoor.’

‘Nogal logisch. Als ik eraan denk, dat ik nota bene verwachtte een of ander nieuw kosmisch principe te zullen ontdekken —’ Buckman haalde zijn schouders op en nam een paar slokken koffie. ‘Ik veronderstel dat je het aan niemand verteld hebt?’

‘Alleen aan dr. Horvath. Waarom, denk je soms dat hij dat materiaal als “VERTROUWELIJK” geclassificeerd heeft?’

‘Het zou kunnen. Buckman, hoeveel energie denk je dat ervoor nodig zou zijn om zo’n massa steenklompen van de ene plek naar de andere te verhuizen?’

‘Tja, dat weet ik niet. Een hele hoop zou ik zo denken. In feite…’ Buckmans ogen lichtten op. ‘Eigenlijk best een interessant vraagstuk. Ik zal het je wel laten weten zodra deze waanzin achter de rug is.’ Hij ging weer verder met het inpakken van zijn spullen. Bury bleef zitten waar hij was en staarde nietsziend voor zich uit. Na een poosje ging er een rilling door hem heen.