Larry Niven - De splinter in gods oog

Terwijl er zes als Fyunch(klik)ken hun intrek genomen hadden aan boord van de sloep, werkte de rest van de Splinters onvermoeibaar door. Het inwendige van het buitenaardse schip veranderde als het decor in een droom: telkens wanneer een van de mensen aan boord ging was het weer veranderd. Sinclair en Whitbread maakten er een gewoonte van het vaartuig periodiek te inspecteren om er zich van te vergewissen dat er geen wapens geconstrueerd waren; misschien dat ze daar iets van gemerkt zouden hebben, misschien ook niet. Op een dag kwamen Hardy en Horvath de Kapitein opzoeken in zijn wachtkajuit, na een uur in de gymnastiekruimte van de MacArthur doorgebracht te hebben.

‘Er is een brandstoftank naar de Splintertjes onderweg,’ vertelde Horvath aan Rod. ‘Het ding werd ongeveer tegelijkertijd met hun eigen schip gelanceerd door middel van een lineaire accelerator, maar in een brandstofbesparende baan. Over twee weken zou het hier moeten zijn.’

‘Zo, is het dat.’ Blaine en zijn officieren hadden zich al een poosje zorgen gemaakt over dat stille voorwerp, dat ongehaast naar hun positie toe kwam zweven.

‘Wist u er dan van? Dat had u ons wel mogen vertellen.’

‘Ze zullen dat ding op de een of andere manier moeten oppikken en binnenhalen,’ mijmerde Blaine. ‘Hmm. Ik vraag me af of een van mijn boten het hierheen zou kunnen loodsen voor ze. Zouden ze ons dat laten doen?’

‘Ik zou het niet weten waarom niet. We zullen het hen vragen,’ zei David Hardy. ‘O ja, er is nóg iets, kapitein.’

Rod wist dat hij nu met een of andere netelige kwestie op de proppen zou komen. Als het om iets ging dat Rod wel eens zou kunnen weigeren, liet Horvath het hem altijd door dr. Hardy vragen. ‘De Splintertjes willen de sloep en hun ambassadeursschip door een brug met luchtsluizen erin met elkaar verbinden,’ besloot Hardy. ‘Het is maar een tijdelijk bouwsel en we hebben dat ding nodig.’ Horvath zweeg even. ‘Het is maar een veronderstelling, begrijpt u, maar, kapitein, we zijn thans van mening dat ieder bouwsel voor hen slechts tijdelijk is. Toen ze vertrokken, moeten ze speciale ligstoelen voor hoge zwaartekracht aan boord gehad hebben, maar die zijn nu verdwenen. Ze zijn hier gearriveerd zonder voldoende brandstof om naar huis terug te keren. En het is zo goed als zeker dat ze gedurende die drie uren na hun aankomst hun levensinstandhoudingssysteem omgebouwd hebben voor een toestand van vrije val.’

‘ “En ook dit zal heengaan”,’ voegde Hardy er hulpvaardig aan toe. ‘Maar dat denkbeeld schijnt hen niet te hinderen. Ze schijnen het zelfs prettig te vinden.’

‘Daarin wijken ze in belangrijke mate af van de menselijke psychologie,’ zei Horvath ernstig. ‘Misschien zal een Splinter überhaupt nooit proberen iets blijvends te ontwerpen. Dan hebben ze geen Sfinx, geen piramiden, geen Washington Monument, en ook geen Tombe van Lenin.’

‘Doctor, dat idee van die twee schepen met elkaar te verbinden staat me helemaal niet aan.’

‘Maar kapitein, iets dergelijks is voor ons onontbéérlijk. Kr gaan voortdurend mensen en Splinters over en weer bij elkaar op bezoek en nu moeten ze daarvoor iedere keer de taxi gebruiken. En trouwens, de Splinters zijn al met het werk begonnen —’

‘Mag ik u erop wijzen dat, als ze die twee schepen met elkaar verbinden, u en alle anderen aan boord vanaf dat ogenblik afhankelijk zullen zijn van de welwillendheid van de Splinterwezens?’ Horvaths veren gingen overeind staan. ‘Ik ben ervan overtuigd dat we de buitenaardse wezens vertrouwen kunnen, kapitein. We maken zeer goede vorderingen met ze.’

‘En trouwens,’ voegde aalmoezenier Hardy er gelijkmoedig aan toe, ‘we zijn nü al aan hen overgeleverd. Die situatie is van het begin af aan onvermijdelijk geweest. De MacArthur en de Lenin zijn onze bescherming, als we tenminste bescherming nodig hebben. Als ze zich zelfs door twee slagschepen niet zouden laten afschrikken — hoe dan ook, we wisten wat de situatie was, toen we ons aan boord van de sloep begaven.’

Blaine knarste met zijn tanden. De sloep mocht dan vervangbaar zijn, maar het personeel aan boord van de sloep was dat niet. Sinclair, Sally Fowler, dr. Horvath, de aalmoezenier — de meest waardevolle personen van de MacArthur woonden momenteel aan boord van de sloep. Toch had de aalmoezenier ontegenzeggelijk gelijk. Ze liepen ieder moment het risico allemaal vermoord te worden, zij het dan op straffe van de wraak van de MacArthur.

‘Laat ze hun gang dan maar gaan,’ zei Rod. Die brug met luchtsluizen kon het gevaar op geen enkele manier groter maken. Met de bouw van de luchtsluis werd begonnen zodra Rod zijn toestemming gegeven had. Er kwam een buis van dun metaal, van soepele, buigzame geledingen voorzien, vanuit de romp van het Splinterschip naar hen toegekronkeld alsof het een levend schepsel was. Er zwermden Splinters omheen, gekleed in teer en kwetsbaar aandoende ruimtepakken. Vanuit het grote observatieraam van de sloep gezien, zouden het bijna mensen hebben kunnen zijn — bijna. Sally’s ogen begonnen haar parten te spelen terwijl ze ernaar keek. De belichting was onnatuurlijk — dat vage schijnsel van de Splinter en die ruimtezwarte schaduwen met af en toe opflikkerend kunstlicht, terwijl dit alles weerkaatst werd door dat helder glanzende, gebogen metalen oppervlak. Het perspectief deugde niet, en bezorgde haar hoofdpijn. ‘Ik vraag me nog steeds af waar ze het metaal vandaan halen,’ zei Whitbread. Hij kwam bij haar zitten, zoals hij meestal deed wanneer ze allebei even niets te doen hadden. ‘Tijdens mijn eerste bezoek aan dat schip heb ik niets van enige overtollige massa aan boord kunnen bespeuren, en die hebben ze ook nu niet. Ze moeten bezig zijn hun schip hiervoor te slopen.’

‘Dat zou in hun lijn liggen,’ zei Horvath.

Met ballonnetjes thee en koffie in de hand hadden ze zich na het avondmaal om het grote observatieraam geschaard. De Splinters waren liefhebbers van thee en chocolademelk geworden; koffie konden ze niet verdragen. Mens, Splinter, mens, Splinter, zo zaten ze om en om op de hoefijzervormige vrije-valbank rond het venster. De Fyunch(klik)ken hadden zich de menselijke hebbelijkheid aangeleerd zich allemaal met hun hoofden in dezelfde richting op te stellen. ‘Moeten jullie zien hoe snel ze te werk gaan,’ zei Sally. ‘Het is net alsof je die brug gewoon voor je ogen ziet groeien.’ Opnieuw probeerden haar ogen scheel te gaan staan. Het was alsof een groot aantal van de Splinters verder weg, een heel stuk achter de anderen aan het werk waren. ‘Die met die oranje onderscheidingstekens moet een Bruine zijn. Zij schijnt de leiding te hebben; komt het jullie ook niet zo voor?’

‘Maarr ook verrricht ze ’t meeste werrk,’ zei Sinclair. ‘Daar schuilt een eigenaardig soort logica in,’ zei Hardy. ‘Als ze genoeg kennis bezit om de lakens uit te delen, moet ze ook in staat zijn het werk beter te doen dan een van de anderen, dunkt u ook niet?’ Hij wreef in zijn ogen. ‘Ben ik nu gek, of zijn sommige van die Splinters kleiner dan de anderen?’

‘Daar ziet het inderdaad naar uit,’ zei Sally.

Whitbread tuurde naar de bruggebouwers. Het scheen hem toe dat een heleboel Splinters een heel eind achter het ambassadeursschip aan het werk waren — totdat drie van hen zich aan de voorkant erlangs bewogen. Voorzichtig zei hij: ‘Heeft iemand al geprobeerd er door de scoop naar te kijken? Lafferty, schakel hem eens in voor ons, wil je?’ Op het beeldscherm van de telescoop werd het hun maar al te duidelijk. Sommige van de werklieden waren heel klein, klein genoeg om in ieder spleetje weg te kunnen kruipen. En ook hadden ze stuk voor stuk vier armen.

‘Ge — gebruiken jullie die wezens wel vaker als werklieden?’ vroeg Sally aan haar Fyunch(klik).

‘Ja. We vinden ze erg nuttig. Zijn er niet — gelijke — wezens in jullie schepen?’ Het buitenaardse wezen scheen verbaasd. Van al de Splinters gaf dat van Sally de indruk zich het vaakst over de mensen te verbazen. ‘Denk je dat het Rod verontrusten zal?’