Larry Niven - De splinter in gods oog

Ook stond hij de Mariniers toe op wacht te staan in hun normale uniformen. De sloep verkeerde niet in gevaar en het was belachelijk een twaalftal mannen in die oncomfortabele gevechtspantserkleding te houden. In plaats daarvan verdubbelde hij de wachten die patrouille-dienst hadden door hele schip, maar geen enkel levend wezen — of ding — probeerde te naderen, te ontsnappen, of berichten uit te zenden. Intussen raakten de biologen in vervoering over aanwijzingen die hun inzicht verschaften in de psychologie en de fysiologie van de Splinters, ging de astronomie-afdeling ermee door Splinter Alpha in kaart te brengen, ging Buckman tekeer wanneer anderen gebruik wilden maken van de astronomische apparatuur, en trachtte Blaine zijn overvolle schip vlot te laten blijven functioneren. Telkens wanneer hij in een geschil tussen wetenschappers moest bemiddelen, groeide zijn waardering voor Horvath weer een beetje meer.

Ook aan boord van de sloep heerste bedrijvigheid. Luitenant Sinclair was inmiddels daarheen verhuisd en onmiddellijk aan boord van het Splinterschip gebracht. Het duurde drie dagen voordat een Bruin-en-wit-gestreepte Sinclair overal begon te volgen, en deze Splinter was vreemd stil en zwijgzaam. In tegenstelling tot de anderen die zich als gids aan een menselijk wezen toegevoegd hadden, scheen het zich te interesseren voor de machinerie aan boord van de sloep. Urenlang bleven Sinclair en zijn Fyunch(klik) aan boord van het buitenaardse schip, in hoekjes rondscharrelend en alles onderzoekend.

‘Die jongen heeft gelijk gehad met wat hij overr die gerreedschapskamerr zei,’ zei Sinclair tijdens een van zijn dagelijkse rapporten. ‘Tis zo iets als die intelligentietests zonderr woorrden, die de Afdeling Perrsoneel voorr nieuwe recrruten bedacht heeft. D’rr mankeerrt wat aan sommige van die gerreedschappen, en mijn taak is de fout te vinden en te verrbeteren.’

‘Wat mankeert er zoal aan?’

Sinclair grinnikte toen hij eraan terugdacht. Het kostte hem enige moeite Blaine het grappige ervan te doen inzien. Die hamer met die grote platte kop bijvoorbeeld, was zo gemaakt dat je er onherroepelijk telkens mee op je duim moest slaan. Hij had hem kleiner moeten maken. En dat laserapparaat was te snel heet geworden… en dat was een moeilijk klusje geweest. Het ding had de verkeerde lichtfrequentie opgewekt. Sinclair had dit verholpen door de frequentie te verdubbelen — op de een of andere manier. Maar tegelijk had hij daardoor meer van compacte laserapparatuur geleerd dan hij ooit geweten had. Er waren nog andere, soortgelijke tests geweest. ‘Ze zijn verrnuftig, kap’tein. Bij sommige van die testspullen moet d’rr heel wat vindingrrijk-heid aan te pas gekomen zijn om ze zo in elkaarr te zetten dat ze nie méérr verrklapten omtrrent waarr ’m de fout zat, dan nu ’t geval was. Maarr ze kunnen nie verrhinderen dat ik ’t een en anderr omtrrent hun schip te weten kom… Kap’tein, ’k weet nu al genoeg om onze sloepen zó te kunnen verranderren dat ze bedrrijfszekerrderr worrden. Of om miljoenen krronen te kunnen verrdienen met ’t ontwerrpen van minerralendelverrsvaartuigen.’

‘Dus je gaat de Marine verlaten als we straks weer thuis zijn, Sandy?’ vroeg Rod, maar hij liet die vraag vergezeld gaan van een brede grijns om aan te tonen dat hij het niet meende.

In de tweede week kreeg ook Rod Blaine een eigen Fyunch(klik) toegewezen.

Hij was er zowel onthutst als gevleid door. Het wezen zag er net uit als alle andere: bruine en witte strepen en een vriendelijke grijns op een scheef gezicht, dat net ver genoeg boven de vloer was, zodat Rod haar een klopje op haar hoofd zou kunnen geven — als hij het Splintertje tenminste ooit van aangezicht tot aangezicht zou ontmoeten, en dat zou hij nooit.

Telkens wanneer hij de sloep opriep verscheen zij op het beeldscherm, altijd blij Blaine te zien en verlangend om met hem te praten. En telkens wanneer hij de sloep opriep was haar Anglisch weer een stukje beter. Ze plachten een paar woorden met elkaar te wisselen en daar bleef het bij. Hij had geen tijd voor een Fyunch(klik), en hij had er trouwens ook geen nodig. Het was zijn taak niet de taal van de Splinters te leren — naar de tot dusverre daarmee behaalde resultaten te oordelen was dat eigenlijk niemands taak — en hij kreeg haar alleen maar te zien via de intercom. Wat moest hij met een gids die hij nooit ontmoeten zou?

‘Ze schijnen van mening te zijn dat u een belangrijk iemand bent,’ had Hardy daarop met een uitgestreken gezicht geantwoord.

Het gaf hem iets om over na te denken terwijl hij de scepter zwaaide over zijn gekkenhuis van een schip. En het buitenaardse wezen beklaagde zich nergens over.

Al dat bedrijvige gedoe van die maand raakte Horace Bury nauwelijks. Hij ontving in het geheel geen nieuws van de sloep en ook kon hij geen enkele bijdrage leveren aan het wetenschappelijke werk, dat aan boord verricht werd. Zijn oren gespitst houdend voor geruchten die altijd van pas kwamen, wachtte hij tot er nieuwtjes tot hem zouden doordringen via de bemanning, maar ook langs die weg kwam hij niet veel te weten. De verbinding met de sloep scheen op te houden bij de brug en buiten Buckman had hij geen echte vrienden onder de wetenschapsmensen. Blaine was ermee opgehouden alles via de intercom bekend te maken. Voor het eerst sedert hij Nieuw-Chicago verlaten had begon Bury zich een gevangene te voelen.

Dit zat hem meer dwars dan het geval zou hebben moeten zijn, hoewel hij van nature voldoende zelfkennis had om de reden daarvan te kennen. Zijn hele leven lang had hij ernaar gestreefd zijn omgeving te beheersen zover hij maar reiken kon: tot aan de andere kant van een planeet, lichtjaren ver door de ruimte en over een tijdspanne van tientallen jaren — of tot in de verste uithoeken van een slagkruiser van de Marine. De bemanning behandelde hem weliswaar als een gast, maar niet als een meester; en overal waar hij geen meester kon zijn, was hij een gevangene.

Ook ging er het nodige geld zijn neus voorbij. Ergens in de niet voor iedereen toegankelijke compartimenten van de MacArthur, buiten ieders bereik behalve dat van de hoogsten in rang onder de wetenschappers, waren natuurkundigen bezig die rijke vondsten uit de Stenen Bijenkorf te bestuderen. Het had hem weken van inspanning gekost voordat hem eindelijk het gerucht ter ore was gekomen dat het een supergeleider van warmte betrof.

Dat spul zou van onschatbare waarde zijn, en hij wist dat hij eenvoudig móest proberen er een monstertje van te pakken te krijgen. Hij wist zelfs hoe hij het zou kunnen aanleggen, maar dwong zichzelf ermee te wachten. Nog niet! Het juiste tijdstip om dat monster te stelen zou zijn vlak voordat de MacArthur op Nieuw-Schotland landde. Er zouden daar schepen wachten zonder er acht op te slaan wat dat lange wachten kostte; niet alleen een schip aan boord waarvan hij openlijk erkend zou worden als de eigenaar, maar nog minstens één ander schip. En in die tussentijd zou hij zijn oor te luisteren leggen, en aan de weet zien te komen wat hij nog meer in zijn bezit diende te hebben wanneer hij de MacArthur vaarwel zei.

Hij beschikte over verscheidene rapporten over de Stenen Bijenkorf, die hij met elkaar vergelijken kon. Hij had zelfs geprobeerd inlichtingen in te winnen bij Buckman; maar het resultaat was eerder amusant dan winstgevend geweest.

‘O, die Stenen Bijenkorf kun je wel vergeten,’ had Buckman uitgeroepen. ‘Dat ding was daarheen verhuisd. Het is volkomen waardeloos. Die Bijenkorf heeft niets uitstaande met de vorming van die zwermen op de Trojaanse punten, en de Splinterwezens hebben in het inwendige zo’n chaos aangericht en de structuur zodanig overhoop gehaald dat er omtrent de oorspronkelijke steenklomp eenvoudig niets meer vast te stellen valt…’

Goed. De Splinters beschikten dus over een techniek om supergeleiders van warmte te maken en maakten die dingen ook. En verder waren die kleine Splintertjes er ook altijd nog. Hij genoot van al dat gezoek naar die ontsnapte miniatuurtjes. Natuurlijk koos het merendeel van het Marinepersoneel partij voor de verdrukten; dat vluchtende miniatuurtje en haar kind, zo iets als Eliza’s vlucht over het ijs. En het miniatuurtje was aan de winnende hand. Er verdween voedsel van de meest uiteenlopende plekken: kajuiten, salons, overal vandaan behalve uit de keuken zelf. En de fretten slaagden er niet in de lucht van ze te krijgen. Hoe hadden die miniatuurtjes het klaargespeeld een wapenstilstand met de fretten te sluiten? vroeg Bury zich af. Goed, het waren buitenaardse wezens, maar toch hadden de fretten er de eerste avond geen moeite mee gehad hun lucht in hun neusgaten te krijgen. Bury genoot van de jacht, maar hij nam zich de les ter harte: een miniatuurtje was moeilijker te vangen dan vast te houden. Als hij er veel van hoopte te verkopen als huisdieren, zou hij er goed aan doen ze in kooien te verkopen waaruit ze niet ontsnappen konden. En dan was daar nog het probleem hoe aan een stelletje te komen om ze te kunnen gaan fokken. Hoe langer die miniatuurtjes in vrijheid bleven, des te minder werden Bury’s kansen om de Marine ervan te overtuigen dat het slechts onschuldige, vriendelijke huisdiertjes waren. Maar het was plezierig de Marine voor schut te zien staan. Bury koos voor beide partijen en oefende geduld; en de weken gingen voorbij.