Larry Niven - De splinter in gods oog

Hun avondmaal was eenvoudig en ze haastten zich erdoorheen om hun bevindingen met elkaar te kunnen gaan vergelijken. De anderen lieten hem genadig met rust totdat hij klaar was met eten, Horvath voorop, die iedereen tot stilte maande, hoewel hijzelf kennelijk de nieuwsgierigste van het hele stel was. Hoewel het eetgerei speciaal voor het eten in een toestand van vrije val ontworpen was, waren de anderen geen van allen aan lange perioden van zero gee gewend en het eten vergde nieuwe gewoonten die je slechts kon aanleren door je erop te concentreren. Eindelijk liet Hardy een van de bemanningsleden het dienblad van zijn schoot weghalen en stond hij op. Drie gretige gezichten zonden telepathisch wel een miljoen vragen naar hem op. ‘Ze leren het Anglisch vlot genoeg,’ zei David. ‘Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen voor wat mijn eigen vorderingen betreft.’

‘Ze leggen zich er helemaal op toe,’ zei Whitbread met iets van verbazing in zijn stem. ‘Wanneer je ze een nieuw woord opgeeft blijven ze het aan één stuk door gebruiken en het voortdurend herhalen; ze proberen het uit in zinnetjes en op alles wat zich in de buurt bevindt van hetgeen je ze aangewezen hebt — zó iets heb ik nog nóóit gezien.’

‘Dat komt doordat je niet lang genoeg naar dr. Hardy gekeken hebt,’ zei Sally. ‘Ze hebben ons die techniek destijds ook geleerd op school, maar ik ben er niet erg goed in.’

‘Dat zijn jonge mensen maar zelden.’ Hardy rekte zich uit om zich te ontspannen. In die leemte was inmiddels voorzien. Maar het was gênant — de Splinters waren bekwamere taalkundigen dan hijzelf. ‘Jonge mensen hebben doorgaans geen geduld voor taalwetenschappen. Maar jullie geestdrift helpt in dit geval, want de Splinters weten jullie pogingen heel deskundig te regisseren. Tussen haakjes, Jonathon, waar was jij ineens gebleven?’

‘Ik heb mijn Fyunch(klik) mee naar buiten genomen om hem de taxi te laten bezichtigen. De voorraad dingen die we hun in hun eigen schip konden aanwijzen begon uitgeput te raken, en ik wilde ze niet meenemen hierheen. Zouden we dat mogen, denkt u?’

‘Jazeker.’ Horvath glimlachte. ‘Ik heb met kapitein Blaine gesproken en hij laat het aan ons inzicht over. Zoals hij ook al zei, bevat de sloep inderdaad geen geheimen. Toch zou ik er graag een speciale gelegenheid van willen maken — een soort ceremonie, vinden jullie ook niet? Per slot van rekening hebben de Splinters, met uitzondering van die mineralenzoekster, nog nooit voet aan boord van een menselijk schip gezet.’

Hardy haalde zijn schouders op. ‘Zij hebben anders ook niet veel poeha gemaakt over onze komst aan boord van hun schip. Maar u moet wel bedenken dat, tenzij het hele ras van de Splinters begaafd is met een fantastisch talent voor talen — een hypothese die ik verwerp — ze hun speciale ceremonie al gehouden hebben voordat ze van hun planeet vertrokken. Ze hebben talenspecialisten meegenomen. Het zou me niet verbazen als onze Fyunch(klik)ken de Splinter-equivalenten van volslagen professoren zouden blijken te zijn.’ Whitbread schudde het hoofd. De anderen keken hem aan, en na even gewacht te hebben nam hij het woord. Hij was er aardig trots op een techniek bedacht te hebben die het een jong officiertje mogelijk maakte anderen te onderbreken. ‘Meneer, dat schip is van de Splinterplaneet vertrokken, slechts enkele uren — misschien zelfs minder dan één uur — nadat de MacArthur in hun zonnestelsel verschenen was. Hoe zouden ze dan tijd gehad kunnen hebben om specialisten bijeen te brengen?’

‘Dat heb ik niet geweten,’ zei Hardy langzaam. ‘Maar dit móeten wel specialisten van een of andere aard zijn. Wat voor nut zouden zulke fantastische taalkundige begaafdheden onder de algemene bevolking hebben? En fantastisch is niet te sterk uitgedrukt. Maar toch hebben we kans gezien ze lichtelijk in verwarring te brengen, of is dat jullie niet opgevallen?’

‘Bedoelt u soms die gereedschapskamer?’ vroeg Sally. ‘Zo zou je het tenminste moeten noemen, veronderstel ik, hoewel ik niet geloof dat ik er wijs uit had kunnen worden als Jonathon me er niet tevoren van verteld had. Ze brachten me daar naartoe vlak nadat ik bij u weggegaan was, doctor Hardy, en ik kan niet zeggen dat ze zich verbaasd gedroegen. Maar wel is me opgevallen dat u daar veel langer gebleven bent dan ik.’

‘Wat heeft u daar gedaan?’ vroeg David.

‘Nou, niets eigenlijk. Ik heb al die spullen bekeken. Dat hele vertrek was overdekt met allerlei rommel — tussen haakjes, die klemmen waaraan alles opgehangen was waren niet solide genoeg om tegen echte zwaartekracht bestand te zijn, daar ben ik zeker van. Ze móeten dat vertrek ingericht hebben nadat ze hier aangekomen waren. Maar hoe dan ook, aangezien er toch niets bij was dat ik begrijpen kon, heb ik niet al te veel aandacht aan dat vertrek besteed.’ Hardy vouwde zijn handen in elkaar alsof hij wilde gaan bidden en keek toen lichtelijk verlegen op. Die gewoonte had hij al gehad, lang voordat hij ooit priester geworden was, en om de een of andere reden zag hij geen kans het af te leren; maar het was een teken van concentratie en niet van vroomheid. ‘U hebt dus niets gedaan en ze toonden daar geen verbazing over.’ Secondenlang dacht hij ingespannen na. ‘En toch, hoewel ik naar de namen van al die dingen vroeg en een hele tijd daar gebleven ben, scheen mijn Fyunch(klik) daar erg verbaasd over te zijn. Het is natuurlijk mogelijk dat ik die gevoelsuiting verkeerd geïnterpreteerd heb, maar ik geloof werkelijk dat mijn belangstelling voor die gereedschappen ze in de war bracht.’

‘Heeft u ook geprobeerd een van die dingen te gebruiken?’ vroeg Whitbread.

‘Nee. Jij wel?’

‘Tja, ik heb een paar van die dingen betast en er een beetje aan gefrommeld…’

‘En toonden ze zich daar verrast of bevreemd over?’ Jonathon haalde zijn schouders op. ‘Ze sloegen me voortdurend gade. Er is me geen verandering in hun houding opgevallen.’

‘Juist, ja.’ Hardy vouwde zijn handen weer, maar ditmaal merkte hij zelf niet dat hij dat deed. ‘Volgens mij steekt er iets eigenaardigs achter dat vertrek en achter de belangstelling die ze getoond hebben voor ónze belangstelling daarvoor. Maar ik betwijfel of we er achter zullen komen waarom dat is, totdat kapitein Blaine zijn expert hierheen stuurt. Weet u al wie hij stuurt?’ Horvath knikte. ‘Hoofdmachinist Sinclair.’

‘Hmmm.’ Het geluid was Jonathon Whitbread ontsnapt zonder dat hij er erg in had. De anderen keken allemaal naar hem en er verscheen een langzame grijns op zijn gezicht. ‘Als de Splintertjes door ü al van hun stuk gebracht werden, meneer, moet u zich eens indenken wat er straks door hun hoofden moet gaan, als ze luitenant Sinclair horen praten.’

Aan boord van een oorlogsschip van de Marine blijft een man niet op een gemiddeld gewicht staan. Gedurende de lange perioden van nietsdoen amuseren diegenen die van eten houden zich door te eten. En dan worden ze dik. Maar mannen die het in zich hebben hun leven aan een taak te wijden — en daartoe behoort een flink percentage van degenen die bij de Marine blijven om er carrière te maken — raken geneigd maaltijden over te slaan. Voedsel vermag hun aandacht niet gevangen te houden.

Sandy Sinclair keek strak voor zich uit, terwijl hij stijf rechtop zat op de rand van de onderzoektafel. Zo was Sinclair nu eenmaal: hij kon iemand niet in de ogen kijken wanneer hij naakt was. Hij was groot en mager, en zijn spieren waren veel sterker dan ze eruitzagen. Je zou hem een doorsnee man hebben kunnen noemen als hij niet een skelet had meegekregen dat drie maten te groot was.

Eén derde van zijn totale oppervlakte werd in beslag genomen door roze littekenweefsel. Scherpe stukken metaal die uit een explosie waren komen vliegen, hadden die roze richel achtergelaten, die over zijn valse ribben liep. De rest van de littekens was voor het merendeel in hem gebrand door plotseling uitschietende vlammen of druppels gesmolten metaal. Een ruimtegevecht liet brandwonden na als het een man al überhaupt in leven liet.