Larry Niven - De splinter in gods oog

Na een lange stilte zei Whitbread: ‘Ik vroeg me al af waarom iedereen zo nerveus was.’

En recht voor zich uit kijkend zei Horvath: ‘Ze stond erop.’

Sally stelde zich weer in verbinding met de sloep toen zij bij het buitenaardse schip gearriveerd was. Dezelfde Splinter die Whitbread verwelkomd had, of anders eentje die er precies eender uitzag, verwelkomde haar aan boord met een hoffelijke buiging. Dit werd gefilmd door een camera aan boord van de ruimtetaxi, en toen de aalmoezenier het beeld te zien kreeg boog hij zich plotseling met een ruk naar het beeldscherm toe. ‘Die halve hoofdknik is precies zoals jij dat doet, Whitbread. Hij is een uitstekende naaper.’

Enkele minuten later stelde Sally zich opnieuw in verbinding met de sloep, ditmaal alleen geluid en geen beeld. Ze bevond zich in een van de halfcirkelvormige compartimenten. ‘Ik ben aan alle kanten omringd door Splinters. Een heleboel ervan hebben instrumenten bij zich. Voor handgebruik. Jonathon, hadden die —’

‘De meesten van hen hadden niets in hun handen. Hoe zien die instrumenten eruit?’

‘Nou, een van die dingen ziet eruit als een camera die half uit elkaar gehaald is, en weer een andere heeft een scherm bij zich, dat aan het scherm van een oscilloscoop doet denken.’ Het bleef even stil. ‘Nou, daar gaan we dan. Fowler uit.’ Klik.

Twintig minuten lang wisten ze niet hoe Sally Fowler het maakte. Drie mannen zaten onrustig in hun stoelen heen en weer te schuiven met hun ogen strak op een leeg intercomscherm gericht. Toen ze de sloep eindelijk weer opriep klonk haar stem monter. ‘Oké, heren, komt u maar.’

‘Mijn beurt.’ Hardy gespte zich los en zweefde in een langzame boog naar de luchtsluis van de sloep. Ook zijn stem klonk opgewekt van opluchting. Het wachten was achter de rug.

Rod was omringd door de gebruikelijke bedrijvigheid op de brug. Wetenschappers zaten te kijken naar wat er op de voornaamste beeldschermen te zien viel, en kwartiermeesters waren bezig alles weer op orde te brengen nu de MacArthur haar korte vlucht beëindigd had en vijftig kilometer verderop weer stil was komen te liggen in de ruimte. Om iets te doen te hebben liet Rod cadet Staley een gesimuleerde aanval met Mariniers uitvoeren op het Splinterschip. Alles zuiver theoretisch natuurlijk; maar het hielp Rod tegen zich van alles in zijn hoofd te halen over wat er zich daarginds wel mocht afspelen. Toen Horvaths oproep doorkwam was dat een welkome afleiding, en Rods stem was een en al uitbundige hartelijkheid toen hij antwoordde. ‘Hallo, doctor! Hoe staan de zaken daarginds?’

Horvath glimlachte bijna, zowaar. ‘Dank u, kapitein, heel goed. Doctor Hardy is zojuist vertrokken om zich bij vrouwe Sally te gaan voegen. Ik heb uw man Whitbread met hem meegestuurd.’

‘Mooi.’ Rod voelde de pijn die zijn gespannen houding tussen en onder zijn schouderbladen achtergelaten had. Dus Sally had het volbracht…

‘Kapitein, meneer Whitbread maakte melding van een gereedschapskamer aan boord van het buitenaardse schip. Hij vermoedt dat hij getest werd op zijn vaardigheid om met gereedschappen om te gaan. Het is zojuist bij me opgekomen dat de Splinterwezens misschien ons allemaal op grond van een dergelijke vaardigheid zullen beoordelen.’

‘Dat is heel goed mogelijk. Het vervaardigen en gebruiken van gereed schappen is een fundamenteel —’

‘Goed, goed, kapitein, maar wij zijn geen van allen gereedschapsmakers! Ons groepje bestaat uit een taalkundige, een antropologe, een regeringsfunctionaris — mijn persoon — en een stelletje krijgslieden van de Marine. We staan voor schut, kapitein. We hebben al onze tijd eraan besteed zoveel mogelijk te weten te komen omtrent de Splinters. En we hebben er totaal geen aandacht aan besteed hoe we hen zouden kunnen doordringen van onze eigen intelligentie.’ Blaine dacht hier even over na. ‘Onze schepen zelf zouden tot voorbeeld daarvoor kunnen dienen… maar er valt wat voor te zeggen, doctor. Ik zal u iemand sturen. We hebben onherroepelijk wel iemand aan boord die hoge cijfers kan halen bij zo’n test.’

Toen Horvath weer van het beeldscherm verdwenen was, drukte Rod opnieuw een aantal knoppen van de intercom in. ‘Kelley, je kunt de helft van je Mariniers nu wel laten inrukken.’

‘Tot uw orders, kap’tein.’ Het gezicht van de sergeant vertoonde geen spoor van emotie, maar Rod wist maar al te goed hoe oncomfortabel die gevechtspantserkleding was. De Mariniers van de MacArthur, die zich tot op de laatste man en in een toestand van volledige paraatheid op het hangardek bevonden, hadden die kleding allemaal aan. Nadenkend stelde Blaine zich vervolgens in verbinding met Sinclair. ‘Ik zit met ’n ietwat ongebruikelijk probleem, Sandy. We hebben iemand nodig die over het algemeen goed met gereedschappen kan omgaan, en bereid is aan boord van het Splinterschip te gaan. Als jij een aantal van je mannen voor me zou willen uitkiezen, zal ik om vrijwilligers vragen.’

‘Nie nodig, kap’tein. Ik ga zelf wel.’

Blaine was stomverbaasd. ‘Jij, Sandy?’

‘Jae, en waarrom nie, kap’tein? Ben ’k soms nie bedrreven in ’t ge-brruiken van gerreedschap? Is err soms iets, wat ik nie rrepaarreerren kan? M’n jongens kunnen alles ’t hoofd bieden wat maarr verrkeerrd kan gaan mee de MacArthur, ’k Heb ze goed getrraind. Jullie kunnen ’t best zonderr me doen…’

‘Hola, niet zo haastig, Sandy.’

‘Kap’tein?’

‘Oké. Iemand die zo’n test met goed gevolg zou doorstaan zou onherroepelijk ook op de hoogte zijn met de werking van het Veld en de Aandrijving, dus het doet er eigenlijk niet toe wie we sturen. Toch loop je de kans dat de Admiraal je niet zal willen laten gaan.’

‘D’rr is niemand anderrs aan boorrd, die alles, maarr dan ook alles omtrrent dat schip van gindse beestjes te weten zou kunnen komen, kap’tein.’

‘Ja. Vooruit dan maar, ga maar kijken of de scheepsarts je wil goedkeuren. En geef me een naam op. Wie moet ik sturen als jij geen toestemming krijgt?’

‘Stuurrt u dan Jacks maarr. Of Leigh Battson, of geeft nie wie van m’n jongens, zolang ’t Thumbs Menchikov nie is.’

‘Menchikov. Is dat niet die mecanicien die tijdens dat gevecht met de Defiant zes man bevrijd heeft, die opgesloten waren komen te zitten in de achterste torpedokamer?’

‘Jawel, kap’tein. En tis ook de knul die twee weken vóórr dat gevecht uw douche gefikst heeft.’

‘O. Nou, wel bedankt, Sandy.’ Hij verbrak de verbinding en keek de brug rond. Er was eigenlijk maar erg weinig voor hem te doen. De beeldschermen gaven het Splinterschip te zien, dat gecentreerd lag in liet vuurpatroon van de hoofdbatterij van de MacArthur; zijn schip was veilig genoeg voor alles wat het buitenaardse vaartuig ondernemen kon. Maar nu was niet alleen Sally daar aan boord, maar ook Hardy en Whitbread… Hij draaide zich om naar Staley. ‘Die laatste oefening heb je er heel goed afgebracht. Werk nu maar eens een reddingsplan uit, uitgaande van de veronderstelling dat slechts de helft van de Mariniers zich in staat van paraatheid bevindt.’

Sally hoorde de bedrijvigheid achter zich toen Hardy en Whitbread werden binnengebracht aan boord van het Splinterschip, maar toen ze verschenen keek ze nauwelijks om. Ze had er even de tijd voor genomen om zich weer behoorlijk aan te kleden, met tegenzin, maar het moest nu eenmaal. Nu was ze bezig in het zwakke en gefilterde Splinterlicht haar handen over het lichaam van een Bruin-en-wit-gestreepte te laten glijden, zijn (haar) elleboog- en schoudergewrichten bewegend en het verloop van de spieren volgend, terwijl ze een ononderbroken stroom bevindingen in haar keelmicrofoon dicteerde. ‘Mijn conclusie is dat het ook hier een ondergeschikt ras betreft, dat echter nauw verwant is aan de Bruinen, misschien nauw genoeg om zich rasecht voort te kunnen planten. Dit zullen wc straks op Nieuw-Schotland, waar we over de juiste apparatuur daarvoor kunnen beschikken, kunnen vaststellen aan de hand van de genetische codering. Misschien zouden de Splinters hier zelf het antwoord op kunnen geven, maar we dienen voorzichtig te zijn met het stellen van vragen, totdat we hebben kunnen vaststellen welke taboes er in hun beschaving gelden.