Larry Niven - De splinter in gods oog

Twee van hen onderzochten zijn tanden, die op elkaar geklemd zaten. Weer anderen volgden zijn botten met hun vingers: zijn ribben, zijn ruggegraat, de vorm van zijn hoofd, zijn bekken, de botjes van zijn voeten. Ze beklopten zijn handen en bogen zijn vingers in standen waarop ze niet berekend waren. Hoewel ze voorzichtig en zachtaardig genoeg te werk gingen, was het allemaal hoogst onaangenaam. Het gekwetter zwol aan tot een crescendo. Sommige van die geluiden waren zó schel dat het bijna onhoorbare gil- en fluittonen waren, maar daarachter gingen melodieuze tonen schuil, die in het middenregister lagen. Eén zinnetje scheen voortdurend herhaald te worden met een hoog tenorgeluid. En toen waren ze ineens allemaal achter hem en lieten elkaar zijn ruggegraat zien. Whitbreads ruggegraat bracht hen in een staat van grote opwinding. Een van de Splintertjes gaf hem een wenk door eerst zijn aandacht te trekken en vervolgens zijn schouders naar voren en naar achteren te bewegen. De gewrichten staken uit alsof het zijn rug op twee plaatsen gebroken had. Whitbread werd er beroerd van ernaar te kijken, maar hij begreep wat er van hem verlangd werd. Hij rolde zich op in de houding van een foetus, richtte zich op om zich vervolgens opnieuw op te rollen. Wel een dozijn kleine buitenaardse handjes betastte zijn rug.

Na verloop van tijd gingen ze een eindje achteruit. Een van hen kwam weer op hem toe en scheen Whitbread uit te nodigen zijn (haar?) anatomie te onderzoeken. Whitbread schudde het hoofd en keek opzettelijk een andere kant uit. Dat was iets voor de wetenschappers om zich mee bezig te houden.

Hij maakte zich weer meester van zijn helm en sprak in de microfoon. ‘Klaar om verslag uit te brengen, meneer. Ik weet niet goed, wat ik nu doen zal. Zal ik proberen, een van hen ertoe te bewegen met me mee terug te gaan naar de MacArthur?’

De stem van kapitein Blaine klonk gespannen. ‘Onder geen beding. Zie je kans buiten hun schip te komen?’

‘Ja, meneer, als het moet wel, denk ik.’

‘We zouden er de voorkeur aan geven als je dat deed. En breng dan je verslag uit over een veilige lijn, Whitbread.’

‘Uh — ja, meneer.’ Jonathon gebaarde naar de Splinters, wees eerst naar zijn helm, en toen naar de luchtsluis. Het wezen dat hem hierheen gebracht had knikte. Hij klom weer in zijn ruimtepak daarbij geholpen door de bruine Splinter, maakte alles vast en dicht, en zette zijn helm op. Een van de Bruin-en-wit-gestreepten leidde hem naar de luchtsluis.

Buiten kon hij geen geschikte plek vinden om zijn veiligheidskabel aan te bevestigen, maar na hem even aangekeken te hebben lijmde de Splinter die hem vergezelde een haak aan de romp van het schip vast. Zag er niet erg solide uit, die haak. Eén kort ogenblik maakte Jonathon er zich zorgen over. Toen fronste hij de wenkbrauwen. Waar was die ring gebleven, waaraan dat Splintertje zich vastgehouden had toen Whitbread het schip voor het eerst genaderd was? Die was er niet meer. Waarom niet?

Och, wat zou het. De MacArthur was vlakbij. Als die haak afbrak zouden ze hem wel komen oppikken. Voorzichtig zette hij zich af van de romp van het Splinterschip totdat hij in de lege ruimte hing. Hij gebruikte de vizierringen van zijn helm om zichzelf precies op een lijn te brengen met de antenne die uit het volkomen zwarte oppervlak van de MacArthur naar buiten stak. Vervolgens raakte hij de speciale knop voor geheime communicaties met zijn tong aan. Een dunne straal geconcentreerd licht flitste vanuit zijn helm de ruimte in. Een tweede straal ontmoette die vanuit de MacArthur, en volgde zijn eigen straal naar binnen, naar een klein ontvangertje dat in zijn helm ingebouwd zat. Rond dat ontvangertje zat een ring die donker bleef; als er iets van de transmissie uitlekte naar buiten toe, zou dat door het richtingbepalende systeem aan boord van de MacArthur automatisch gecorrigeerd worden, of als de verstrooiing van dien aard was dat er een derde ring rond Whitbreads ontvangantenne door aangeraakt werd, zou de verbinding automatisch geheel en al verbroken worden.

‘Veilig, meneer,’ meldde hij. Hij permitteerde zich een geërgerde en tegelijk verbaasde klank in zijn stem te leggen. Per slot van rekening, dacht hij, heb ik toch wel een klein beetje recht op het uiten van een eigen mening. Of niet soms?

Blaine antwoordde onmiddellijk. ‘Meneer Whitbread, deze veiligheidsmaatregel is niet zo maar bedoeld om u ongemak te bezorgen. Momenteel begrijpen ze onze taal nog niet, maar ze kunnen er bandopnamen van maken en na een poosje zullen ze dan wél Anglisch kunnen verstaan. Kunt u me volgen?’

‘Maar — natuurlijk, meneer.’

Grote goden nog aan toe, dacht die Ouwe even een eind vooruit.

‘Welnu dan, meneer Whitbread, we kunnen geen enkel Splinterwezen aan boord van de MacArthur toelaten totdat we met dat probleem van die miniatuurtjes afgerekend hebben, en ondertussen zullen we niets ondernemen waaruit die Splintertjes zouden kunnen opmaken dat er bij ons überhaupt sprake is van een dergelijk probleem. Goed begrepen?’

‘Ja, meneer.’

‘Mooi zo. Ik stuur nu een boot vol wetenschappers jouw kant op — nu jij de eerste spade in de grond gestoken hebt, om het zo maar eens uit te drukken. Tussen haakjes, goed gedaan. Heb je verder nog opmerkingen voordat ik die anderen op weg stuur?’

‘Umm — ja, meneer. Ten eerste zijn er twee kinderen aan boord, heb ik gezien. Ze klampten zich vast aan de ruggen van een paar volwassenen. Ze zijn groter dan miniatuurtjes en precies eender gekleurd als de volwassenen.’

‘Ook al een bewijs van vreedzame bedoelingen,’ zei Blaine. ‘Wat nog meer?’

‘Nou, ik heb geen kans gehad ze te tellen, maar zo te zien zijn er drieëntwintig van die Bruin-en-wit-gestreepten aan boord en twee Bruinen van hetzelfde type als onze mineralenzoekster. En die kinderen hoorden allebei bij die Bruinen. Ik heb me al afgevraagd waarom.’

‘Uiteindelijk zullen we het ze zelf kunnen vragen. Oké, Whitbread, we zullen nu die wetenschappers op weg sturen in de kapiteinssloep. Renner, ben jij ook aan de lijn?’

‘Ja, meneer.’

‘Zet een koers uit. Ik wil de MacArthur vijftig kilometer van dat Splinterschip vandaan hebben. Ik weet niet wat die Splintertjes zullen doen wanneer we ineens weggaan, maar in ieder geval wachten we tot de sloep aan de overkant gearriveerd is.’

‘U wilt het schip verplaatsen, meneer?’ vroeg Renner op een toon alsof hij zijn oren niet kon geloven. Whitbread kon wel juichen, maar hij hield zich in. ‘Ja.’

Gedurende een lang ogenblik zei er niemand iets. ‘Goed dan,’ gaf Blaine zich gewonnen. ‘Ik zal het jullie uitleggen. De Admiraal maakt zich grote zorgen over die miniatuurtjes. Hij denkt dat ze misschien kans zullen zien die anderen over ons schip te vertellen. We hebben de opdracht ervoor te zorgen dat die ontsnapte miniatuurtjes geen kans krijgen in contact te komen met een van de volwassen Splinterwezens, en een afstand van één kilometer is wel wat erg weinig.’ Opnieuw stilte.

‘Nou, dat is alles voor het ogenblik, heren. Dank u, meneer Whitbread,’ zei Rod. ‘Meneer Staley, zeg tegen dr. Hardy dat hij zich in kan schepen aan boord van de sloep, als hij zover is.’

‘Nou, daar ga je dan,’ dacht aalmoezenier Hardy bij zichzelf. Hij was een mollige, vage figuur met dromerige ogen en rood haar, dat net grijs begon te worden. Met uitzondering van het leiden van de zondagse kerkdiensten was hij het grootste deel van de expeditie opzettelijk in zijn kajuit gebleven.

Niet dat David Hardy onvriendelijk was. Iedereen was altijd welkom in zijn kajuit voor een kop koffie, een borrel, een spelletje schaak of een lang gesprek, en velen maakten daar ook gebruik van. Het was alleen maar dat hij niet van mensen in grote aantallen hield. In een menigte kon hij niemand goed leren kennen.