Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Ja, meneer. Ik zal ervoor zorgen.’

‘Doe dat, kapitein.’

Een ogenblik bleef Blaine naar het lege beeldscherm zitten staren; toen draaide hij zich om en keek Cargill aan. ‘Jack, jij hebt destijds ook eens onder de admiraal gediend, is ’t niet? Wat voor man steekt er in werkelijkheid achter al die legendarische schijn?’ Cargill kwam een aantal stoelen dichterbij zitten. ‘Toen hij Kap’tein was, was ik nog maar een Cadet, schipper. Geen al te intieme verstandhouding dus. Eén ding kan ik u wel zeggen: we hadden allemaal respect voor hem. Hij is de hardste en meest doorgewinterde officier van de hele Marine, en hij verschoont niemand, in de eerste plaats zichzelf niet. Maar als er slag geleverd moet worden heb je een betere kans om levend terug te komen als de tsaar het bevel voert.’

‘Dat heb ik gehoord, ja. Hij heeft meer algemene vlootacties gewonnen dan enig andere officier, maar Jezus nog toe, wat is hij moeilijk om mee om te gaan.’

‘Ja, meneer.’ Cargill keek zijn gezagvoerder onderzoekend aan. Nog niet zo lang geleden waren ze allebei Luitenants geweest, samen, en met Blaine kon hij makkelijker praten dan met een oudere gezagvoerder het geval zou zijn geweest. ‘U bent nog nooit op St.-Ekaterina geweest, is ’t wel, schipper?’

‘Nee.’

‘Verscheidene van onze bemanningsleden komen daarvandaan. Aan boord van de Lenin zijn er meer natuurlijk. Er is een allemachtig hoog percentage Katerina’s in de Marine, schipper. En weet u hoe dat komt?’

‘Zo half en half.’

‘De oorspronkelijke kolonisten van die planeet waren de Russische elementen van de voormalige Co-Dominiale Marine,’ zei Cargill. ‘Toen de cd-vloot destijds uit het Sol-stelsel wegtrok, hebben de Russen hun vrouwen en kinderen naar Ekaterina overgebracht. Tijdens dc Formatieoorlogen hebben ze het zwaar te verduren gehad. En weer een tijd later werd St.-Ekaterina zonder enige waarschuwing door Sauron aangevallen, wat het begin was van de Afscheidingsoorlogen. Ze zijn trouw gebleven, maar…’

‘Net als op Nieuw-Schotland,’ zei Rod.

Cargill knikte geestdriftig. ‘Precies, meneer. Het zijn fanatieke keizerlijke loyalisten. En met het oog op hun geschiedenis hebben ze daar goede reden voor. De enige vrede die ze ooit gekend hebben, is geweest in tijden toen het Keizerrijk sterk was, zoals ook nu.’ Rod knikte begrijpend en draaide zich toen weer om naar zijn beeldschermen. Er was één manier waarop hij de Admiraal gelukkig kon maken. ‘Staley,’ snauwde hij. ‘Laat sergeant Kelley alle Mariniers inzetten om naar die ontsnapte Splintertjes te zoeken. En ze dienen op het eerste gezicht gebruik te maken van hun vuurwapens. Als het even kan alleen maar schieten om ze buiten gevecht te stellen, maar wel degelijk schieten. En geef opdracht die fretten los te laten in de keukenruimten.’

Terwijl het schip van de Splinterwezens naderbij kwam, bleven alle details van zijn constructie voor het oog verborgen door het felle lichtschijnsel van zijn aandrijving. Met alle hitteschilden geladen en in positie sloeg de MacArthur zijn nadering gade. Honderd kilometer verderop deed de Lenin hetzelfde.

‘Gevechtsposten, meneer Staley,’ beval Blaine zachtjes. Staley greep de grote rode handel beet, die tot dusverre op Conditie Twee gestaan had, en duwde die helemaal rond met de wijzers van de klok mee. Alarmsignalen gingen, gevolgd door een bandopname van een trompet die ‘Te Wapen!’ schetterde, en waarvan de elkaar snel opvolgende tonen door de stalen gangen weergalmden. ‘ATTENTIE IEDEREEN, ATTENTIE IEDEREEN, BEMANT UW GEVECHTSPOSTEN. BEMANT UW GEVECHTSPOSTEN. CONDITIE ROOD ÉÉN.’

Officieren en bemanning haastten zich naar hun gevechtsposten — kanonniers, melders, torpedisten, Mariniers. Monteurs, koks en magazijnmeesters veranderden in schadeherstellingsploegen. Verplegers bemanden eerstehulpposten door het hele schip — alles even snel en zonder een woord te zeggen. Rod kreeg een geweldig trots gevoel. Cziller had hem een puik schip en een puike bemanning overgedragen, en bij God, daar was nog niets aan veranderd.

‘RADIOKAMER MELDT CONDITIE ROOD ÉÉN,’ kondigde de brugmelder aan. Deze, een Bootsmaat Derde Klasse, gaf door wat anderen tegen hem zeiden, en door het hele schip haastte iedereen zich om hem te gehoorzamen, hoewel de orders nooit van hemzelf afkomstig waren. Hij papegaaide woorden die ten gevolge hadden dat de MacArthur sprongen nam door de ruimte, laserkanonnen afvuurde en torpedo’s lanceerde, aanviel of zich terugtrok, en hij meldde resultaten die Blaine waarschijnlijk zelf al op zijn beeldschermen en instrumenten had gezien. Hij ontplooide geen enkel initiatief en dat zou hij ook nooit, maar via hem werd het schip geregeerd. Hij was een oppermachtige, maar hersenloze robot.

‘STUKSCOMMANDANTEN MELDEN CONDITIE ROOD ÉÉN.’

‘DE COMMANDANT DER MARINIEBS MELDT CONDITIE ROOD ÉÉN.’

‘Staley, laat alle Mariniers die geen wachtdienst hebben doorgaan met naar de vermiste buitenaardse wezens te zoeken,’ beval Blaine.

‘Tot uw orders, meneer.’

‘SCHADECONTRDLE MELDT CONDITIE ROOD ÉÉN.’

Het schip van de Splinterwezens decelereerde naar de MacArthur toe, en de vlammen van haar fusieaandrijving vormden een heldere gloed op de beeldschermen van de slagkruiser. Nerveus sloeg Rod dit gade. ‘Sandy, hoeveel van de uitstraling van die aandrijving kunnen we verdragen?’

‘Tis nie al te heet, kap’tein,’ meldde Sinclair door de intercom, ’t Veld kan d’rr wel twintig minuten tegen, of nog langerr. En tis nie op één punt geconcentrreerrd, schipperr, dus d’rr is geen kans op overrverrhitte plekken.’

Blaine knikte. Hij was zelf ook al tot die conclusie gekomen, maar het was altijd verstandig het in de gaten te blijven houden. Hij keek toe terwijl het lichtschijnsel gestadig dichterbij kwam.

‘Lijkt me vreedzaam genoeg,’ zei Rod tegen Renner. ‘Ook al is het een oorlogsschip.’

‘Ik ben er niet zo zeker van dat het een oorlogsschip is, kap’tein.’ Renner scheen erg op zijn gemak. Zelfs al zou het Splinterschip hen aanvallen, zou hij eerder een toeschouwer zijn dan een deelnemer. ‘De vlam van hun aandrijving is tenminste zó gericht dat hij ons niet raakt. Beleefdheid speelt ook een belangrijke rol.’

‘Vergeet dat maar rustig. Die vlam heeft spreiding. Een deel ervan raakt ons Langston-veld en ze kunnen de uitwerking daarvan observeren.’

‘Daar had ik niet aan gedacht.’

‘MELDING VAN DE MARINIERS: BURGERS IN GANGEN, DEK B, COMPARTIMENT TWINTIG.’

‘Godverdomme!’ brulde Blaine. ‘Dat is de astronomie-afdeling. Ontruim die gangen onmiddellijk!’

‘Dat zal Buckman wel weer zijn,’ grinnikte Renner. ‘En ze zullen er hun handen aan vol hebben hem weer in zijn kajuit terug te krijgen…’

‘Ja. Meneer Staley, zeg tegen de Mariniers dat ze Buckman naar zijn kajuit brengen, ook al moeten ze hem er in de houdgreep naartoe sleuren.’

Whitbread grinnikte in zichzelf. De MacArthur bevond zich in vrije val; de kunstmatige zwaartekracht was weggevallen. Hoe zouden de Mariniers de astrofysicus onder die omstandigheden in de houdgreep voort kunnen slepen?

‘TORPEDOKAMERS MELDEN CONDITIE ROOD ÉÉN. TORPEDO’S OP SCHERP EN KLAAR TOT VUREN.’

‘Een van de sergeant-koks gelooft dat hij een miniatuurtje gezien heeft,’ meldde Staley. ‘De Mariniers zijn al onderweg erheen.’ Het buitenaardse schip kwam nog steeds dichterbij en zijn aandrijving verspreidde een gestadige witte gloed. Ze lieten het er anders wel op aankomen en namen het niet erg nauw met veiligheidsmarges, dacht Blaine. Hun deceleratie was nog altijd dezelfde. Ze hadden kennelijk het volste vertrouwen in alles — hun aandrijvingn, hun computers, hun sensors…