Larry Niven - De splinter in gods oog

Buckman kwam Potter ophalen en haastte zich met hem naar het astronomie-lab, er vast van overtuigd dat de jonge cadet daar wel een complete chaos aangericht zou hebben. Hij was aangenaam verrast toen hij het werk zag dat er verricht was. Ook was hij blij met de koffie die daar op hem stond te wachten. Die thermosfles was eenvoudig altijd vol, en Buckman was er al op gaan rekenen. Hij wist dat Horace Bury daar op de een of andere manier de hand in had. Binnen een halfuur na de aankomst van de sloep wist Bury al van het bestaan van die reep goudkleurig metaal af. Dat was beslist eigenaardig — en het zou wel eens heel waardevol kunnen blijken te zijn. En dat gold misschien ook voor die eeuwenoud uitziende machines van de Splinterwezens — Kon hij zich maar toegang verschaffen tot de computer aan boord van de sloep! Maar dat trucje behoorde helaas niet tot Nabils vaardigheden.

Beneden op het hangardek werd Whitbread samen met alle anderen die daar een kijkje waren komen nemen aan het werk gezet. Cargill had een aantal voorwerpen mee teruggebracht van de Stenen Bijenkorf, en die moesten uitgeladen en uit de kisten gehaald worden. Whitbread was vindingrijk genoeg om vrijwillig zijn diensten aan te bieden aan Sally, voordat Cargill hem een andere opdracht kon geven. Ze laadden skeletten en mummies uit, die voor het antropologie-lab bestemd waren. Er waren miniatuurtjes bij, zo klein als poppen en erg broos, die precies overeenkwamen met de levende miniatuurtjes in de onderofficierskantine. Weer andere skeletten waarvan Staley zei dat ze in groten getale in de Bijenkorf aanwezig waren, kwamen overeen met het mineralenzoekende Splinterwezen dat thans haar slaapverblijf in Crawfords hut had.

‘Aha!’ riep Sally uit. Ze waren net bezig alweer een mummie uit te pakken.

‘Huh?’ vroeg Whitbread.

‘Kijk deze eens, Jonathon. Deze lijkt precies op die, welke we in die verkenner gevonden hebben. Of toch niet, misschien? De glooiing van het voorhoofd klopt niet helemaal… maar ze hebben natuurlijk de intelligentste persoon ervoor uitgezocht die ze maar konden vinden, om als afgezant naar Nieuw-Caledonië te sturen. Ook voor hén is dit een eerste contact met vreemde wezens.’

Er was ook een kleine, ongeveer één meter lange mummie bij, met een klein hoofdje en grote, teer uitziende handen. Van alle drie de handen waren de lange vingers gebroken. Vervolgens kwamen ze een uitgedroogde hand tegen die Cargill los rondzwevend aangetroffen had, en die er anders uitzag dan al het andere dat ze tot dusverre gevonden hadden: de botten waren sterk, kaarsrecht en dik, met grote gewrichten. ‘Artritis, misschien?’ vroeg Sally zich af. Ze borgen het zorgvuldig weg en wijdden hun aandacht aan de volgende doos, die de overblijfselen van een voet bevatte die eveneens vrij rondzwevend aangetroffen was. Aan de hiel ervan zat een klein, scherp, doornachtig uitsteeksel en de voorkant van de voet was zo hard als een paardehoef, en heel scherp en puntig. Hij vertoonde geen enkele overeenkomst met de structuur van andere voeten van Splinterwezens. ‘Mutaties?’ zei Sally. Ze wendde zich tot cadet Staley, die ook al aangewezen was om bij het wegbergen van de lading te helpen. ‘Van uitstraling viel niets meer te merken, zeg je?’

‘Het was volkomen afgekoeld, uh — Sally,’ zei Staley. ‘Maar ééns moet het daar een ware stralingshei geweest zijn.’

Sally huiverde. ‘Ik vraag me af om hoeveel tijd het hier precies gaat. Duizenden jaren misschien? Het zou ervan afhangen, hoe „schoon” die bommen geweest zijn, die ze voor het voortstuwen van de asteroïde gebruikt hebben.’

‘Dat was op geen enkele manier vast te stellen,’ antwoordde Staley. ‘Maar je kon de ouderdom daar gewoon vóélen, Sally. Onvoorstelbaar .

oud. Het oudste ding waarmee ik het zou kunnen vergelijken is de Grote Piramide op Aarde. En het voelde zelfs nog ouder aan dan dat.’

‘Hmmm,’ zei ze. ‘Maar dat is nog geen bewijs, Horst.’

‘Nee. Maar het is verschrikkelijk oud. Dat wéét ik gewoon.’

Het analyseren van de vondsten zou nog even moeten wachten. Alleen al met het uitladen en opbergen ervan waren ze tot een flink eind in de hondewacht bezig. Het was al halftwee, het begin van het derde halfuur van de hondewacht, toen Sally eindelijk naar haar kajuit kon gaan en Staley naar de wapenkamer. Jonathon Whitbread bleef alleen achter.

Hij had te veel koffie gedronken toen hij bij de Kapitein op bezoek was, en hij voelde zich niet moe. Slapen kon hij altijd straks nog. Trouwens, hij zou wel moeten, want ergens tijdens de voormiddagwacht werd dat Splinterschip langszij de MacArthur verwacht; maar dat was pas over een uur of negen, en Whitbread was nog jong. In de gangen brandde nu slechts de helft van de lampen die de MacArthur ‘overdag’ inwendig verlichtten. De gangen waren nagenoeg uitgestorven en de deuren van de hutten waren allemaal gesloten. De alomtegenwoordige stemmen die ‘overdag’ door alle gangen weerklonken en zich met elkaar vermengden totdat er geen enkele afzonderlijke stem in te onderscheiden viel, hadden nu plaats gemaakt voor — stilte. Maar de spanningen van overdag waren blijven hangen. Zolang ze zich in het zonnestelsel van de buitenaardse wezens bevonden, zou er geen rust heersen aan boord van de MacArthur. En daar buiten, een eind verderop, onzichtbaar, met al haar hitteschilden in positie en een verdubbelde wacht, bevond zich de reusachtige, cilindervormige omvang van de Lenin. Whitbread dacht aan de grote laserkanonnen van het slagschip: vele daarvan zouden nu op de MacArthur gericht zijn. Whitbread hield ervan ’s nachts de wacht te hebben. Toen Whitbread het kanaal van de Splintertjes koos bleef het beeldscherm echter leeg. Whitbread trok even een lelijk gezicht, maar grinnikte toen en slenterde toen weg in de richting van de onderofficierskantine.

Laten we eerlijk zijn: Whitbread verwachtte twee miniatuurwezentjes bezig te zullen zien met het verrichten van de geslachtsdaad. Per slot van rekening moest een cadet voor zijn eigen vermaak zorgen. Hij opende de deur — en er schoot iets tussen zijn voeten door naar buiten — een flits van geel en bruin. Ze hadden bij Whitbread thuis altijd honden gehad en daar had hij bepaalde geoefende reflexbewegingen van overgehouden. Hij sprong snel achteruit, sloeg de deur met een klap dicht om te verhinderen dat er nog méér zouden ontsnappen, en keek toen de gang af.

Eén moment kon hij het nog duidelijk zien; het volgende ogenblik was het al verdwenen in de keukens van de bemanning. Het was een van-de miniatuurtjes en die gedaante die op haar schouders zat, moest het jong zijn geweest.

Het andere volwassen wezen moest zich nog in de onderofficierskantine bevinden. Eén ogenblik aarzelde Whitbread. Honden had hij altijd weten te vangen door er onmiddellijk achteraan te gaan. Het zat nu in de kombuis — maar het kende hem niet, was niet afgericht om op zijn stem te reageren — en het was geen hond, verdomme. Whitbread trok een lelijk gezicht. Dit werd allesbehalve vermakelijk. Hij ging naar de dichtstbijzijnde intercom en riep de officier van de wacht op.

‘Jéézus Christus,’ zei Crawford. ‘Oké, één van die vervloekte dingen is dus nog steeds in de kantine? Ben je daar zeker van?’

‘Nee, meneer. Feitelijk heb ik niet naar binnen gekeken, maar ik heb er maar één gezien.’

‘Niet naar binnen kijken,’ beval Crawford. ‘Blijf bij die deur en laat niemand naar binnen gaan. Ik zal dit aan de Kap’tein moeten melden.’ Crawford trok een lelijk gezicht. Hij liep de kans dat de Kapitein woedend op hem zou zijn als hij hem uit zijn bed haalde omdat er een huisdier ontsnapt was, maar de algemene orders luidden dat alle activiteiten van de buitenaardse wezens onmiddellijk aan de Kapitein gemeld moesten worden.