Larry Niven - De splinter in gods oog

Van buitenaf viel er niets van schade of van reparaties te zien. Een deel van het hitteschild hing onder de neus van de sloep omlaag als een reusachtige schep, waarboven de doorzichtige koepel van de cockpit, enkele vensters en ook de tuitvormige opening van het laserkanon zichtbaar waren, dat de hoofdbewapening van de sloep vormde. Tijdens gevechtshandelingen bestond de voornaamste taak van de sloep uit het verrichten van waarnemingen en het uitbrengen van rapporten. Soms probeerde zo’n sloep ook wel eens een verblind vijandelijk oorlogsschip te besluiten voor een torpedoaanval. Maar tegen de niet door een Veld beschermde Splinterschepen zou dat kanon meer dan toereikend zijn.

Cargill inspecteerde de bewapening van de sloep met meer grondigheid dan gewoonlijk. Hij was al zover dat hij de Splinterwczens vreesde. Daarin stond hij nagenoeg alleen, maar dat zou niet al te lang meer zo blijven.

Het tweede buitenaardse schip was groter dan het eerste, maar schattingen van de massa ervan lieten een hoge mate van speelruimte toe, aangezien die afhingen van de acceleratie (bekend), het brandstofverbruik (af te leiden van de temperatuur van de aandrijving), de arbeidstemperatuur (af te leiden van het uitstralingsspcctrum waarvan het hoogste punt zich in het gebied van de zachtere röntgenstralen bevond) en het nuttig vermogen (zuiver een kwestie van gissingen). Wanneer je het allemaal bij elkaar voegde kreeg je een massa die veel te klein leek: ongeveer groot genoeg voor een slechts door drie personen bemand vaartuig.

‘Maar het zijn geen mensen,’ bracht Renner te berde. ‘Vier Splinters wegen evenveel als als twee mensen, maar ze hebben minder ruimte nodig. En we weten niet wat voor apparatuur ze aan boord hebben, of bewapening, of bepantsering. Ze schijnen niet bang te zijn voor dunne wanden, en dat stelt hen in de gelegenheid, grotere cabines te bouwen—’

‘Oké,’ onderbrak Rod hem. ‘Als u het niet weet, zeg dat dan gewoon.’

‘Ik weet het niet.’

‘Dank u,’ zei Rod geduldig. ‘Is er misschien ook iets, waar u wél zeker van bent?’

‘Ja, vreemd genoeg wel, meneer. Die acceleratie van ze. Die is tot op drie decimalen constant gebleven sinds we het schip voor het eerst gezien hebben. En dat is vreemd,’ zei Renner. ‘Normaal gesproken scharrel je met de aandrijving om er steeds het beste rendement uit te halen, je corrigeert kleine afwijkingen in je koers… en als je dat niet doet, zijn er toch nog altijd schommelingen. Om die acceleratie dermate constant te houden, moeten ze er voortdurend aan zitten te prutsen. Rod wreef over de rug van zijn neus. ‘Het is een teken. Ze laten ons precies weten waar ze naartoe gaan.’

‘Ja, meneer. Hier naartoe. Ze beduiden ons op ze te wachten.’ Renner had weer zo’n vreemde, woeste grijns op zijn gezicht. ‘O, en we weten ook nog iets anders, kap’tein. Het profiel van de dwarsdoorsnede van het schip is geslonken sinds we het voor het eerst zagen. Waarschijnlijk hebben ze een aantal reservetanks afgeworpen.’

‘Hoe hebt u dat kunnen zien? Moet het object daarvoor niet voor de zon langs gaan?’

‘Doorgaans wel, ja. Maar hier zit de Kolenzak op de achtergrond. En er weerkaatst genoeg licht van de Kolenzak om ons een goede indruk te geven van de omvang van dat schip in dwarsdoorsnee. Zijn de kleuren van de Kolenzak u dan niet opgevallen, kap’tein?’

‘Nee.’ Blaine wreef weer langs zijn neus. ‘Ballasttanks doen niet bepaald aan een oorlogsschip denken, vindt u wel? Maar het biedt niet voldoende houvast. Het zegt ons alleen maar dat ze haast hebben.’

Staley en Buckman hadden achterin de driehoekige cockpit van de sloep plaats genomen. Toen de sloep zich onder een acceleratie van één gee losmaakte van het moederschip keek Staley om en zag hoe het Veld van de MacArthur zich achter hen sloot. Tegen de zwarte achtergrond van de Kolenzak was het net alsof de slagkruiser plotseling onzichtbaar werd; nu was er niets anders meer om naar te kijken dan de hemel.

De helft van die hemel werd beslagen door de Kolenzak, waarin zich geen sterren bevonden met uitzondering van één enkele hete roze stip, enkele graden binnenwaarts van de rand. Het was alsof het heelal daar ophield. Net een muur, dacht Horst.

‘Moet je dat nou eens zien,’ zei Buckman, en Horst schrok op. ‘Er zijn mensen op Nieuw-Schotland die dat het Gezicht van God noemen. De bijgelovige idioten!’

‘Zo is het,’ zei Horst. Bijgeloof was dwaasheid.

‘Van hier ziet het er helemaal niet uit als een man en is het zelfs tienmaal mooier! Ik wou dat de man van m’n zuster dit eens kon zien. Die is lid van de Kerk van Hem.’ Horst knikte in het halfduister.

De Kolenzak was, bezien vanaf onverschillig welke van de bekende menselijke werelden, een zwart gat in de hemel. Je zou verwachten dat hij ook hier zwart zou zijn. Maar nu Horsts ogen zich begonnen aan te passen, zag hij hier en daar sporen van rood binnenin de Kolenzak gloeien. Nu leek het materiaal waaruit de nevel bestond eerder op een serie achter elkaar hangende gordijnen van doorzichtig gaas, of op een bloedvlek die zich verspreidt in water. Hoe langer hij ernaar keek, des te dieper kon hij erin zien. Draaikolken en spiraalvormen en allerlei uitvloeiingspatronen waren lichtjaren ver weg zichtbaar in het vacuüm-dunne stof en gas.

‘Dat ik nou juist opgescheept moet zitten met een zwager die Hemmist is! Kunnen jullie het je voorstellen? Ik heb geprobeerd de dwaas een en ander bij te brengen,’ zei Buckman kernachtig, ‘maar hij wil eenvoudig niet naar me luisteren.’

‘Ik geloof niet dat ik ooit een mooiere hemel gezien heb. Doctor Buckman, is al dat licht van Murchesons Oog afkomstig?’

‘Je zou het niet voor mogelijk houden, hè? We hebben geprobeerd er andere bronnen voor te vinden, zoals fluorescentie, of ultraviolette sterren die ergens diep in het stof verborgen zouden moeten zijn, of iets in die geest. Maar als er zich daarbinnen iets van massa bevonden had, zouden we het gevonden hebben met onze massa-indicators. Maar zó onwaarschijnlijk is het nou ook weer niet, Staley. Het Oog is niet zo erg ver van de Kolenzak.’

‘Nog altijd een paar lichtjaren.’

‘Nou, en wat dan nog? Licht kan nog wel grotere afstanden afleggen, zolang het maar niet belemmerd wordt!’ Buckmans tanden glinsterden in het zwakke, veelkleurige licht van het instrumentenbord. ‘Murcheson heeft destijds een gouden kans voorbij laten gaan door de Kolen-zak niet te bestuderen toen hij daartoe in de gelegenheid was. Natuurlijk zat hij aan de verkeerde kant van het Oog, en waarschijnlijk heeft hij zich niet erg ver van het doorbraakpunt in de normale ruimte durven wagen… maar voor ons is dat een geluk, Staley! Zo’n kans als dit heeft zich nog nooit voorgedaan! Een dikke interstellaire massa, met een rode superreus precies aan de rand ervan om voor de nodige belichting te zorgen! Kijk, kijk eens langs mijn arm, Staley, naar waar die stromingen in de richting van die spiraal vloeien. Net een draaikolk, hè? Als jullie kapitein eens ophield met z’n duimen te draaien, en als hij me toegang verschafte tot de scheepscomputer, zou ik kunnen bewijzen dat die draaikolk een protoster is, die bezig is te condenseren!

Of dat-ie dat niet is.’

Buckman mocht dan een tijdelijke rang hebben die hoger was dan die van Staley, hij was toch nog altijd een burger. En in ieder geval behoorde hij zich niet zo over de Kapitein uit te laten. ‘We hebben de computer voor andere dingen nodig, dr. Buckman.’

Buckman liet Staleys arm los. ‘Voor veel te veel dingen, verdomme.’ Zijn ogen schenen zich in de verte te verliezen; zijn ziel ging helemaal op in die onmetelijke sluier van roodverlichte duisternis. ‘Maar misschien hebben we dat ding niet nodig. Die Splinterwezens moeten de Kolenzak al gedurende hun hele bestaansgeschiedenis geobserveerd hebben; honderden jaren lang, misschien wel duizenden. En speciaal als ze een of andere pseudo-wetenschap als astrologie ontwikkeld hebben. Als we met hen zouden kunnen praten…’ Zijn stem stierf weg. Staley zei: ‘We vroegen ons af waarom u zo graag met ons mee wilde.’