Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Niets, meneer.’ Jonathon had al veel te lang dubbel gebogen gestaan. Al zijn gewrichten en spieren schreeuwden om verlossing. Er viel niets meer te beschrijven in die buitenaardse cabine. En dat driewerf verdomde Splinterschepsel stónd daar maar met zijn sandalen aan en die vage grijns op zijn gezicht, en keek, en keek… ‘Whitbread?’

Whitbread zoog zijn longen vol en hield zijn adem in. Hij opende zijn vizier tegen een geringe druk van buitenaf, keek het buitenaardse wezen recht in de ogen, en brulde toen in één adem: ‘Wil je nou in godsnaam eindelijk eens dat verdomde krachtveld afzetten!’ waarna hij zijn vizier weer dicht liet klappen.

Het buitenaardse wezen draaide zich om naar zijn schakelbord en verrichtte daar een handeling. De zachte barrière die zich voor Whitbread had bevonden hield op te bestaan.

Whitbread deed twee stappen naar voren. Centimeter voor centimeter richtte hij zich op, en terwijl hij dat deed voelde hij de pijn en hoorde hij het gekraak van gewrichten die te lang niet gebruikt waren. Anderhalf uur lang had hij voorover gebogen gestaan in die enge ruimte, terwijl een half dozijn wanstaltige Bruinen en een minzaam kijkend buitenaards wezen hem op hun gemak bekeken hadden. Zijn hele lichaam deed pijn!

Er was wat lucht uit de cabine achter zijn vizier blijven hangen. De stank snoerde hem de keel dicht, zodat hij de adem inhield; maar vervolgens snoof hij er voorzichtig wat van op voor het geval iemand zou willen weten wat het was.

Hij rook beesten en machines, ozon, benzine, hete olie, bedorven adem, het verbranden van oude zweetsokken, lijm, en dingen die hij nog nooit eerder geroken had. Het was een ongelofelijke stank — en God zij dank was zijn ruimtepak bezig zich ervan te ontdoen. ‘Heeft u me horen schreeuwen?’ vroeg hij.

‘Ja, en dat geldt ook voor alle anderen aan boord van dit schip,’ zei de stem van Cargill. ‘Ik geloof niet dat er iemand aan boord is die je belevenissen niet op de voet volgt, of het zou Buckman moeten zijn. Heeft het resultaat opgeleverd?’

‘Hij heeft dat krachtveld afgezet. Op slag. Ik hoefde hem er alleen maar aan te herinneren.

‘En ik ben nu in de cabine. Heb ik u al van de inrichting verteld? Het is één en al huisvlijt, alles met de hand gemaakt, zelfs de bedieningspanelen. Maar het is allemaal goed uitgedacht en er zit niets in de weg, tenminste niet voor een Splinterwezen. Ik ben te groot. Ik durf me nauwelijk te verroeren.

Die kleintjes zijn nu allemaal verdwenen. Nee, toch niet, daar gluurt er weer een om een hoekje. Die grote wacht af om te zien wat ik nu ga doen. Ik wou dat hij daar maar eens mee ophield.’

‘Kijk maar eens of hij bereid is met je mee terug te komen naar het schip —’

‘Ik zal het proberen, meneer.’

Tevoren had het buitenaardse wezen hem begrepen, ogenschijnlijk althans. Maar ditmaal begreep het niet wat hij bedoelde. Whitbread dacht koortsachtig na. Gebarentaal dan maar? Toen viel zijn oog op iets dat eenvoudig een ruimtepak voor een Splinterwezen móést zijn. Hij trok het uit het rek omlaag, en het viel hem op hoe licht het was: geen wapens, geen bepantsering. Hij reikte het het buitenaardse wezen aan en wees toen naar de MacArthur, die daar buiten door de doorzichtige uitstulping in het vaartuig zichtbaar was. Het buitenaardse wezen begon het kostuum onmiddellijk aan te trekken. In luttele seconden stond het daar in volledige uitrusting met een ruimtepak aan dat er in opgeblazen toestand uitzag als tien aan elkaar gelijmde strandballen. Alleen de handschoenen waren meer dan zo maar een stel opgeblazen ballonnen.

Het nam een doorschijnende plastic zak van de wand en maakte toen een plotselinge beweging om een van de dertig centimeter hoge miniatuurwezentjes te vangen. Hij stopte het ondersteboven in de zak terwijl het wezentje spartelde, draaide zich toen weer om naar Whitbread en schoot bliksemsnel op de cadet af. Pas toen het al met twee rechterhanden naar iets achter Whitbread gegraaid had en zich alweer van hem afgewend had reageerde Whitbread, en wel met een schelle en onwillekeurige uitroep van schrik.

‘Whitbread? Wat gebeurt er? Antwoord!’ En op de achtergrond hoorde Whitbread een andere stem in zijn ruimtepak, die op commandotoon zei, ‘Mariniers, houdt u gereed.’

‘Niets, luitenant Cargill. Alles is in orde. Hij heeft me niet aangevallen, bedoel ik. Ik geloof dat hij nu zover is, dat we gaan kunnen — nee, toch nog niet. Hij heeft twee van die parasieten in een plastic zak gestopt en nu blaast hij de zak op aan een luchtkraantje. Een van die beestjes zat op mijn rug. Ik had er niets van gemerkt.

Nu is hij weer iets aan het fixen. Ik snap niet waar hij nog op wacht.

Hij wéét dat ik hem mee wil nemen naar de MacArthur — hij heeft een ruimtepak aangetrokken.’

‘Wat voert hij uit?’

‘Hij heeft de dekplaat van het bedieningspaneel afgehaald. Hij is bezig veranderingen aan te brengen in de bedrading van het een of ander. Een moment geleden kneep hij zilveren tandpasta uit een tube langs de gedrukte circuits. Ik kan u alleen maar vertellen waar het me aan doet dénken, natuurlijk. Hééé!’

‘Whitbread?’

De cadet werd meegezogen door een orkaan. Met wild om zich heen maaiende armen en benen zocht hij wanhopig naar iets om zich aan vast te houden, kon niet schelen wat, als het maar houvast bood. Hij schuurde langs de wand van de luchtsluis, stak een hand uit, maar vond niets om zich aan vast te grijpen. En toen bevond hij zich in de zwarte nacht van de ruimte en wentelden er sterren langs hem heen. ‘Dat Splinterwezen heeft de luchtsluis geopend,’ meldde hij. ‘Zonder enige waarschuwing. Ik ben nu buiten in de ruimte.’ Zijn handen bedienden de manoeuvreerjets om een eind te maken aan zijn tollende beweging. ‘Ik geloof dat hij alle lucht om te ademen uit het schip heeft laten ontsnappen. Er zweeft een grote wolk van ijskristallen om me heen, en — Och Heer, daar heb je het Splinterwezen! Nee, toch niet, deze heeft geen ruimtepak aan. En daar gaat er nog een.’

‘Dat moeten die kleintjes zijn,’ zei Cargill.

‘Klopt, ja. Hij heeft alle parasieten opgeruimd. Waarschijnlijk moet hij dat zo nu en dan doen om zijn schip ervan te zuiveren. Hij weet natuurlijk niet hoe lang hij aan boord van de MacArthur zal zijn en hij wil ze niet ongehinderd rond laten rennen. En dus heeft hij het schip ontruimd.’

‘Hij had je anders wel eens mogen waarschuwen.’

‘Dat had-ie zéker, verdomme! Uh, neem me niet kwalijk, meneer.’

‘Ben je in orde, Whitbread?’ Een nieuwe stem. Die van de kapitein. ‘Jawel, meneer. Ik nader nu opnieuw het buitenaardse schip. Aha, daar komt hij net naar buiten. Hij doet een sprong naar de taxi.’ Whitbread bracht zichzelf tot stilstand en draaide zich om om het Splinterwezen gade te slaan. Als een tros strandballen zeilde het buitenaardse wezen door de ruimte, maar het deed dat op een bijzonder gracieuze manier. Binnenin een doorzichtige ballon die aan zijn bovenlijf vastgebonden zat, kon hij twee kleine, spichtige figuurtjes wild zien gebaren. Het buitenaardse wezen schonk er geen aandacht aan. ‘Een volmaakte sprong,’ mompelde Whitbread. ‘Hoewel — hij heeft zijn sprong wel wat erg scherp berekend. Jezus!’ Het buitenaardse wezen was nog bezig te decelereren toen het al precies in het midden door de deuropening van de taxi naar binnen vloog, zodat het zelfs de randen niet raakte. ‘Hij moet wel erg zeker van zijn evenwicht zijn.’

‘Whitbread, bevindt dat buitenaardse wezen zich in jouw vaartuig? Zonder dat jij erbij bent?’

Whitbread trok een grimas toen hij de bijtende klank in de stem van de kapitein hoorde. ‘Ja, meneer. Ik ga achter hem aan.’

‘Zorg ervoor dat je dat ook dóét, meneer.’

Het buitenaardse wezen zat op de plaats voor de piloot en bestudeerde aandachtig de bediening. Plotseling schoten zijn handen uit en begon het de vleugelmoeren aan de rand van het paneel los te draaien. Whitbread slaakte een uitroep, stormde op hem af en greep hem bij de schouder. Het buitenaardse wezen schonk er geen aandacht aan. Whitbread bracht zijn helm in aanraking met die van het buitenaardse wezen. ‘Blijf daar af, verdomme!’ schreeuwde hij. Vervolgens gebaarde hij naar de zadelvormige passagierszitplaats. Het buitenaardse wezen richtte zich langzaam en met tegenzin op, draaide zich om, en ging schrijlings op het zadel zitten. Het paste er niet op. Whitbread nam opgelucht plaats achter de stuurknuppel en begon de taxi naar de MacArthur te manoeuvreren.