Larry Niven - De splinter in gods oog

Hoe zou ze aan boord kunnen komen? Hoe zou ze door dat omhulsel heen kunnen komen?

De ingeving die ze toen kreeg was iets zeldzaams voor een Constructeur. Dat kleine vaartuig… Probeerde het haar soms iets te vertellen? Het was uit het grotere vaartuig gekomen. Dus… Het kleine vaartuig vormde een schakel met het grotere vaartuig, met dat krachtveldomhulsel en de technologie die erachter stak, en met het raadsel van zijn plotselinge verschijning. Ze dacht nu niet meer aan gevaar. In haar brandende verlangen meer te weten te komen omtrent dat krachtveld, dacht ze nergens anders meer aan. De Constructeur opende de deur van haar lucht-sluis en wachtte af om te zien wat er zou gebeuren.

‘Meneer Whitbread, dat buitenaardse wezen van u probeert de MacArthur af te tasten met röntgenstralen,’ hoorde hij kapitein Blaine zeggen. ‘Luitenant Cargill zegt dat hij ze heeft weten te blokkeren. Mocht onze vreemdeling daar soms argwanend door worden, dan kan ik er ook niets aan doen. Heeft hij u soms ook op de een of andere manier proberen door te lichten?’

‘Nee, meneer.’

Rod trok een frons, en wreef over de rug van zijn neus. ‘Bent u er zeker van?’

‘Ik heb al die tijd mijn instrumenten in de gaten gehouden, meneer.’

‘Vreemd. U bent een kleiner voorwerp, maar u bent veel dichterbij. Je zou toch verwachten dat hij —’

‘De luchtsluis!’ riep Whitbread plotseling uit. ‘Meneer, het Splinterwezen heeft zojuist zijn luchtsluis geopend.’

‘Ik kan het zien. Er is een soort mond in de romp opengegaan. Is dat wat u bedoelt?’

‘Ja meneer. Maar er komt niets naar buiten. Door die opening kan ik de hele cabine zien. Het Splinterwezen zit in een aparte bestuurderscabine — heb ik uw toestemming om naar binnen te gaan, meneer?’

‘Hmm. Vooruit dan maar. Maar wees voorzichtig. En blijf in verbinding. Veel succes, Whitbread.’

Jonathon Whitbread bleef nog een ogenblik zittenen om moed te verzamelen. Hij had half en half gehoopt dat de Kapitein het verbieden zou omdat hij het te gevaarlijk vond. Maar ja, cadetten zijn nu eenmaal gemakkelijk te vervangen…

Whitbread zette zich schrap in de open luchtsluis. liet buitenaardse schip was nu heel dichtbij. Gadegeslagen door de hele bemanning van zijn schip zette hij zich af en lanceerde zichzelf de ruimte in. Een gedeelte van de romp van het buitenaardse vaartuig had zich uitgerekt alsof het een soort huid was, zodat er een trechtervormige opening ontstaan was. Rare manier om een luchtsluis te construeren, dacht Whitbread. Hij gebruikte de kleine, in een draagframe op zijn rug gebonden jets om zich mee af te remmen terwijl hij regelrecht de trechter binnen zweefde, recht op het Splinterwezen af dat hem stond op te wachten.

De enige kleding die het buitenaardse wezen droeg bestond uit zijn zachte bruine pels en vier dikke kussentjes zwart haar: één in iedere oksel en één op het kruis. ‘Ik kan niet zien wat het is dat de lucht verhindert te ontsnappen, maar er móét zich daarbinnen lucht bevinden,’ zei Whitbread tegen zijn microfoon. Een ogenblik later wist hij het wél, want toen was hij tegen een onzichtbare wand van honing opgebotst.

Achter hem sloot zich de luchtsluis.

Het scheelde niet veel of hij was in paniek geraakt. Hij zat gevangen als een vlieg in amber, en hij kon noch voor-, noch achteruit. Hij bevond zich in een cel van honderddertig centimeter hoog, berekend op.

de hoogte van het buitenaardse wezen. Het stond daar voor hem aan de andere kant van die onzichtbare wand en bekeek hem van top tot teen met een gezicht waarop geen enkele uitdrukking te lezen stond. Het Splinterwezen was korter van stuk dan dat andere, dat dode wezen dat ze in de verkenner gevonden hadden. Ook was het anders gekleurd: bij dit wezen liepen er geen witte strepen door die bruine vacht. En ook was er nog een ander, meer subtiel en moeilijk te definiëren verschil… misschien was dat domweg het verschil tussen een levend en een dood wezen, of misschien dat het iets anders was. Het Splinterwezen zag er niet angstaanjagend uit. Zijn gladde vacht deed Whitbread denken aan die van de Dobermann-Pinschers die zijn moeder placht te fokken, maar het buitenaardse wezen had niets boosaardigs over zich en ook niets van een ontzagwekkende kracht. Whitbread zou het best over zijn vacht hebben willen aaien. Het gezicht was niet veel meer dan een schets zonder uitdrukking, behalve dat de zachte opwaartse welving van de liploze mond het gezicht vertrok tot een soort sardonische halve grijns. Met dat kleine lichaam, die platte voeten, die gladharige pels en dat bijna nietszeggende en onbeduidende uiterlijk zag het eruit als een figuur uit een stripverhaal, vond Whitbread. En hoe kon hij nu bang zijn voor een figuur uit een stripverhaal?

Maar dat nam niet weg dat Jonathon Whitbread voorovergebogen stond in een ruimte die veel te klein voor hem was, zonder dat het buitenaardse wezen aanstalten maakte daar verandering in te brengen. De cabine was een enge ruimte vol panelen en duistere hoekjes en vanuit de schaduwen gluurden kleine gezichtjes naar hem. Ongedierte! Het schip wemelde van ongedierte. Ratten, misschien? Of een levende voedselvoorraad? Het Splinterwezen scheen er zich niet aan te storen toen er eentje te voorschijn kwam, gevolgd door nóg een, en toen steeds meer, die van schuilplaats naar schuilplaats schoten en zich verdrongen om de indringer te bekijken.

Die dingen waren gróót. Veel groter dan ratten, maar veel kleiner dan mensen. Vanuit hun schuilhoeken gluurden ze nieuwsgierig maar schuchter naar hem. Eentje kwam wat dichterbij, zodat Whitbread hem goed in zich op kon nemen. Wat hij zag ontlokte hem een uitroep van verbazing. Het was een Splinterwezentje in miniatuur!

Het waren moeilijke ogenblikken voor de Constructeur. Het binnenkomen van de indringer zou haar het antwoord hebben moeten verschaffen op de nodige vragen, maar in plaats daarvan had het haar alleen maar voor nóg meer vraagstukken geplaatst. Wat was het voor iets? Het was groot, met een groot hoofd, en symmetrisch als een dier, maar het was uitgerust met een eigen vervoermiddel, net als een Constructeur, of een Meester. Er had nog nooit een categorie bestaan die hierop leek. Zou het gehoorzamen, of bevelen geven? En konden die handen werkelijk zo grof en onbeholpen zijn als ze eruitzagen? Was het een mutatie, een monster, of zomaar gefokt voor de sport? Waar diénde het voor? Nu bewoog de mond van het wezen. Waarschijnlijk sprak het in een of ander communicatietoestel. Daarmee schoot ze ook al niets op.

Zelfs Koeriers bedienden zich van een gesproken taal. Constructeurs bezaten er de capaciteiten eigenlijk niet voor dit soort conclusies te trekken; maar je kon altijd wachten totdat je over meer gegevens beschikte.

Constructeurs bezaten een onuitputtelijk geduld.

‘Er is hier lucht aanwezig,’ meldde Whitbread. Hij sloeg de verklikkerlampjes gade die hij in een spiegeltje dat zich net boven ooghoogte bevond, kon zien. ‘Of heb ik dat al gezegd? Ik zou anders niet graag willen proberen het in te ademen. De druk is normaal, zuurstof ongeveer achttien procent, CO2 ongeveer twee procent, genoeg helium om een reactie op te leveren, en —’

‘Helium? Dat is vreemd. Hoeveel precies?’

Whitbread schakelde over op een meetschaal van grotere gevoeligheid en wachtte totdat het analyseapparaat klaar was met zijn taak. ‘Iets minder dan één procent.’

‘Verder nog iets?’

‘Schadelijke stoffen, ja. SO2, koolmonoxyde, lachgassen, ketonen, alcoholen, en nog wat ander goedje waar de apparatuur in dit pak geen raad mee weet. Het lampje knippert geel.’

‘Dan zou je er niet zo gauw dood aan gaan. Je zou het een tijdje kunnen inademen en nog altijd op tijd geholpen kunnen worden om je longen te redden.’

‘Dat dacht ik al,’ zei Whitbread, niets op zijn gemak. Hij begon de bevestigingen van zijn vizier los te maken. ‘Wat bedoel je daarmee, Whitbread?’