Larry Niven - De splinter in gods oog

Met het bestaan van de gasreus was Rod al op de hoogte geweest voordat ze vertrokken. Vroegere astronomen hadden het bestaan ervan afgeleid van afwijkingen in de baan die de Splinter rond het Oog beschreef. Ze kenden de massa van deze reusachtige gasplaneet en ze vonden hem bijna precies waar ze hem verwacht hadden, namelijk zeventig graden van hun huidige positie vandaan. Hij was zwaarder dan Jupiter, maar kleiner en van een veel grotere dichtheid, met een kern die uit gedegenereerde materie bestond. Terwijl de wetenschapsmensen druk in de weer waren met hun instrumenten, hielden de marineofficieren zich bezig met het uitzetten van koersen naar de gasreus voor het geval een van beide oorlogsschepen met brandstofgebrek te kampen zou krijgen. Het opscheppen van waterstof door in een hyperbolische baan door de atmosfeer van een gasreus heen te rammen vergde het nodige van schip en bemanning, maar het was nog altijd beter dan gestrand te zijn in een niet door mensen bewoond zonnestelsel.

‘We zijn nu op zoek naar de Trojaanse punten, kapitein,’ deelde Buckman Rod mee, twee uur nadat ze uit de hyperruimte gearriveerd waren.

‘Al iets gezien van de thuisplaneet van de Splinterwezens?’

‘Nog niet,’ zei Buckman en hing weer op.

Wat wilde Buckman met Trojaanse punten? Zestig graden ervóór en zestig graden erachter zouden er zich in de baan van de reuzenplaneet twee punten van stabiel evenwicht bevinden, die Trojaanse punten genoemd werden, naar de Trojaanse asteroïden die zich op overeenkomstige punten in de baan van Jupiter bevinden. In de loop van miljoenen jaren zouden die verzamelpunten geworden moeten zijn voor stofnevels en zwermen van asteroïden. Maar waarom zou Buckman daar tijd aan besteden?

Buckman riep hem opnieuw op, toen hij de Trojaanse punten gevonden had. ‘Ze zitten stampvol!’ smulde Buckman. ‘Of dit hele stelsel wemelt van voor tot achter van asteroïden, of anders doet zich hier een nieuw principe voor. Er zit méér puin in de Trojanen van Splinter-Bêta dan ooit in enig ander stelsel aangetroffen is. Het is een wonder dat het zich niet allemaal verzameld heeft om een tweetal manen te vormen.

‘Heeft u de bewoonbare planeet al gevonden?’

‘Nog niet,’ zei Buckman en verdween van het beeldscherm. Dat was inmiddels drie uur nadat ze in de normale ruimte gearriveerd waren. Een halfuur later was hij weer terug. ‘Die asteroïden op de Trojaanse punten hebben bijzonder hoge albedo’s, kapitein. Ze moeten met een dikke laag stof bedekt zijn. Dat zou kunnen verklaren hoe zovele van de grotere deeltjes erdoor vastgehouden zijn. Ze worden afgeremd door de stofnevels en er vervolgens door gladgepolijst —’

‘Doctor Buckman! Er bevindt zich een bewoonde planeet in dit stelsel en het is van vitaal belang dat wc die vinden. Dit zijn de eerste intelligente buitenaardse wezens —’

‘Verdomme, kapitein, er wordt naar gezocht! Er wordt naar gezocht!’ Buckman wierp een blik naar opzij en verdween toen uit het gezichtsveld. Het beeldscherm bleef een ogenblik leeg en gaf alleen maar een onscherp beeld te zien van een technicus die op de achtergrond ergens mee bezig was.

Even later zag Blaine zich geconfronteerd met Minister van Wetenschappen Horvath die tegen hem zei: ‘Mijn excuses voor de onderbreking, kapitein. Als ik het goed heb, bent u niet tevreden met onze zoekmethoden?’

‘Doctor Horvath, ik koester geen enkel verlangen inbreuk op uw rechten te maken, maar uw mensen hebben al mijn instrumenten in gebruik, en alles wat ik te horen krijg gaat over asteroïden. Ik vraag me af of we wel allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben?’ Horvaths antwoord klonk vergevensgezind. ‘Dit is geen ruimtegevecht, kapitein.’ Hij zweeg even. ‘In een oorlogssituatie zou uw doel u tevoren bekend zijn. Waarschijnlijk zou u over de astronomische gegevens beschikken van de planeten in het stelsel waar het om ging —’

‘Verdraaid nog toe, inspectieteams hebben er immers ook geen moeite mee nieuwe planeten te vinden.’

‘Wel eens met zo’n team meegeweest, kapitein?’

‘Nee.’

‘Nou, denkt u zich het probleem dan eens in, waarvoor wij ons hier geplaatst zien. Totdat we de positie van de gasreus en de Trojaanse asteroïden vastgesteld hadden, waren we er niet zeker van in welk vlak we naar planeten moesten zoeken. Uit ons onderzoek van de instrumenten aan boord van de verkenner hebben we kunnen afleiden welke temperatuur de Splinterwezens comfortabel vinden, en daaruit kunnen we weer afleiden hoe ver van hun zon vandaan hun thuis-planeet zich zou moeten bevinden — maar dat betekent nog altijd dat we een cirkel met een straal van honderdtwintig miljoen kilometer moeten afzoeken. Kunt u mij volgen?’ Blaine knikte.

‘We zullen dat hele gebied moeten doorzoeken. We weten al dat de planeet niet achter de zon verborgen zit, want we bevinden ons boven het baanvlak van het stelsel. Maar pas als we straks klaar zijn met het stelsel te fotograferen, zullen we dit gigantische veld vol sterren kunnen gaan afgrazen om dat ene kleine lichtstipje te vinden, dat we zoeken.’

‘Misschien heb ik mijn verwachtingen te hoog gesteld.’

‘Misschien wel, ja. Wc wachten allemaal met de grootst mogelijke spoed.’ Hij grijnsde een stuiptrekking waardoor zijn hele gezicht gedurende een onderdeel van een seconde omhoog getrokken werd — en verdween van het beeldscherm.

Zes uur na hun aankomst in het stelsel meldde Horvath zich opnieuw. Buckman was nergens te zien. ‘Nee kapitein, we hebben de bewoonde planeet nog niet gevonden. Maar dank zij dr. Buckmans tijdverspillende waarnemingen hebben we een beschaving van Splinterwezens kunnen identificeren. En wel in de Trojaanse punten.’

‘Zijn die dan bewóónd?’

‘Wis en zeker. Allebei de Trojaanse punten zijn heksenketels van microgolffrequenties. Gezien de hoge albedo’s van de grotere hemellichamen hadden we dat eigenlijk kunnen verwachten. Gladgepolijste oppervlakken zijn een natuurlijk voortbrengsel van beschavingen — ik vrees dat dr. Buckman en zijn mensen in hun denken te veel van een levenloze kosmos uitgaan.’

‘Dank u, doctor. En wat al dat radioverkeer betreft, is er misschien ook iets bij dat voor ons bestemd is?’

‘Volgens mij niet, kapitein. Maar het dichtstbijzijnde Trojaanse punt bevindt zich beneden ons in het baanvlak van dit stelsel — ongeveer drie miljoen kilometer hiervandaan. Ik zou willen voorstellen daarheen te gaan. Naar de schijnbare bevolkingsdichtheid in de Trojaanse punten te oordelen zou het wel eens kunnen zijn, dat de bewoonde planeet niet het werkelijke centrum van de beschaving van de Splinterwezens is. Misschien is het zo iets als de Aarde. Of nog erger.’ Daar schrok Rod van. Van de Aarde zelf was hij ook nog niet zoveel jaren geleden geschrokken. De Marine-Academie van Nieuw-Annapolis bleef met opzet op de ‘Bakermat der Mensheid’ gehuisvest om de toekomstige keizerlijke officieren eraan te herinneren van welk een vitaal belang de grote taak wel was, waarvoor het Keizerrijk zich gesteld zag.

En als de mensheid niet over de Alderson-aandrijving beschikt had, voordat hij ten onder gegaan zou zijn in de laatste oorlogen op Aarde, en als de dichtstbijzijnde ster eens vijfendertig lichtjaren ver was geweest in plaats van vier — ‘Dat is een afschuwelijke gedachte.’

‘Mijn idee. Het is tevens maar een vermoeden, kapitein. Maar in ieder geval bevindt er zich hier niet ver vandaan een levensvatbare beschaving, en ik ben van mening dat we daarheen moeten gaan.’

‘Ik — een ogenblik.’ Hoofdmarconist Lud Shattuck stond bovenaan het trapje dat toegang gaf tot de brug, en gebaarde verwoed naar Rods beeldscherm Nummer Vier.

‘We hebben de radiotelescopische peilingsapparatuur gebruikt, schipper,’ schreeuwde Shattuck over de hele brug. ‘Kijk, meneer, daar.’ Het beeldscherm liet de zwarte ruimte zien met overal de lichtende speldeknoppen van sterren erin en één blauwgroen gekleurde stip die omgeven was door een verlichte indicatorring. Terwijl Rod ernaar keek knipperde die lichtstip tweemaal achtereen. ‘We hebben de bewoonde planeet gevonden,’ zei Rod voldaan. En hij kon het niet laten eraan toe te voegen, ‘We zijn jullie vóór geweest, doctor.’