Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Wilt ge daarrmee soms zeggen dat wij Schotten geen Anglisch sprre-ken?’ wilde Sinclair weten.

‘Je mag driemaal raden.’ Maar toen bedacht Cargill zich. ‘Natuurlijk niet, Sandy. Soms, wanneer je opgewonden raakt, kan ik je wel eens niet verstaan, maar… hier, neem nog een borrel van me.’ Onderkoning Merrill zei iets. Rod ontwaakte met een schok uit zijn overpeinzingen en spande zich in om te midden van dat verwarde geroezemoes van stemmen te kunnen horen wat hij zei. ‘Ik zei dat ik het nut van dit alles eigenlijk niet inzie, kapitein. Deze hele ceremonie had ook op de grond plaats kunnen vinden — met uitzondering van uw zegening dan, Eerwaarde.’

‘Er zijn wel eens eerder schepen van Nieuw-Schotland vertrokken zonder mijn goede zorgen,’ zei de Kardinaal peinzend. ‘Hoewel misschien niet met een opdracht die de Kerk voor zoveel problemen stelt als deze. Maar goed, daar mag de jonge Hardy zich nu verder zorgen over gaan maken.’ Hij wees naar de aalmoezenier die aan de expeditie toegevoegd was. David Hardy was bijna tweemaal zo oud als Blaine en in naam zijn gelijke in rang, zodat de opmerking van de kardinaal blijkbaar in de juiste verhouding gezien moest worden. ‘Welnu, zijn we zover?’

‘Jawel, Eminentie.’ Blaine knikte naar Kelley.

‘BEMANNING, ATTENTIE!’ Het geroezemoes verstomde, zij het dan geleidelijk in plaats van op slag, zoals het geval zou zijn geweest als er geen burgers aan boord waren.

De Kardinaal haalde een smalle stola uit zijn zak, kuste de zoom ervan, en hing hem om zijn hals. Aalmoezenier Hardy reikte hem het zilveren emmertje en de wijwaterkwast aan, een stafje met een holle bal aan het uiteinde. Kardinaal Randolph doopte het stafje in het emmertje en schudde er waterdruppels uit in de richting van de verzamelde officieren en minderen. ‘Gij zult mij louteren, en ik zal schoon zijn. Gij zult mij wassen, en ik zal witter zijn dan sneeuw. Ere zij de Vader, de Zoon, en de Heilige Geest.’

‘Zoals het in den beginne was, nu is, en eeuwig blijven zal, op werelden zonder einde, amen,’ merkte Rod dat hij automatisch antwoordde. Geloofde hij werkelijk in dat alles? Of was het alleen maar goed voor de discipline? Hij wist het niet, maar toch was hij blij dat de Kardinaal gekomen was. De MacArthur zou wel eens alle voorspoed nodig kunnen hebben die ze maar krijgen kon…

Het officiële gezelschap stapte aan boord van een atmosfeertoestel, terwijl achter hen de waarschuwingssignalen al door het schip galmden. De bemanning van de MacArthur verliet haastig het hangardek en Rod stapte een luchtsluis in. Met een gierend geluid zogen pompen alle lucht uit de hangarruimte weg. Toen gingen de grote dubbele luiken open. Ondertussen zorgden de rondwentelende centrale vliegwielen ervoor dat de MacArthur haar rotatie verloor. Met uitsluitend Marinepersoneel aan boord zou je zo’n atmosfeervaartuig onder rotatie door de open luiken kunnen lanceren, zodat het naar buiten viel in de — ten opzichte van de MacArthur, tenminste — kromme baan die teweeggebracht werd door het Coriolis-effect, maar met de Onderkoning en de Kardinaal aan boord viel daaraan niet te denken. Met honderdvijftig centimeter per seconde rees het landingsvaartuig voorzichtig omhoog, totdat het vrij van de hangarluiken in de ruimte hing. ‘Sluiten en luchtdicht maken,’ beval Rod kort maar krachtig. ‘Maakt u gereed voor acceleratie.’ Hij draaide zich om en zette zich af om in de ontbrekende zwaartekracht in de richting van zijn brug te zweven. Achter hem schoven telescopische spanten van wand tot wand uit over de hele ruimte van het hangardek — stagen, en stutten, kortom, allerlei soorten kabels en steunbinten — totdat de holle ruimte er gedeeltelijk door gevuld werd. Het ontwerpen van hangarruimtes voor oorlogs-op hen. Whitbread zag het, maar deed net alsof hij niets merkte. Potter draaide zich nu helemaal om, en knipperde met zijn ogen. ‘Ja, meneerr Whitbrread. Dat klopt.’

‘Tja, iemand moet ’t je toch eens vertellen, en ik geloof niet dat iemand anders er al aan gedacht heeft dat te doen. De eerste de beste keer dat je dienst deed aan boord van een schip, dook dat schip recht op een F8 zon af. Ik hoop dat je geen slechte indruk van de Dienst daarvan overgehouden hebt.’

‘Helemaal niet. Ik vond het opwindend,’ zei Potter beleefd.

‘Wat ik zeggen wil, is dit: recht op een zon af duiken is iets, wat in de Marine maar zelden voorkomt. Zo iets gebeurt niet iedere reis. Ik dacht zo, dat iemand je dat maar behoorde te vertellen.’

‘Maarr, meneerr Whitbrread, staan we dan nie op ’t punt prrecies datzelfde wéérr te doen?’

‘Huh?’ Dat antwoord had Whitbread niet verwacht. ‘Geen enkel schip van ’t Eerrste Keizerrrijk heeft ooit ’n overrgangspunt van Murrchesons Oog naarr de Splinterr weten te vinden. Misschien zaten ze d’r nie errg om vcrrlegen, maarr we mogen toch aannemen dat ze ’t wel ’n keerr of wat geprrobeerrd hebben,’ zei Potter op ernstige toon. ‘Nu heb ik errg weinig errvaarring in de rruimte, maarr ongeletterrd ben ik nu ook weer nie, meneerr Whitbrread. Murrchesons Oog is ’n rrode superrreus, ’n grrote, holle sterr zo grroot als de krringloop van Saturrnus in ’t stelsel van Sol. ’t Lijkt me rredelijk aan te nemen dat als d’rr ’n Alderrson-punt naarr de Splinterr bestaat, ’t zich binnenin gindse sterr bevindt. Vindt ge ook niet?’ Horst Staley verhief zich op een elleboog. ‘Als je het mij vraagt heeft hij gelijk. Dat zou verklaren waarom niemand dat overgangspunt ooit in kaart gebracht heeft. Iedereen wist waar het was —’

‘Maar niemand wilde gaan kijken om zich ervan te overtuigen. Ja, natuurlijk heeft hij gelijk,’ zei Whitbread verbolgen. ‘En laat dat nou net zijn waar we naartoe gaan. Hopla! Daar gaan we weer. Leuk hoor.’

‘Prrecies,’ zei Potter; en met een vriendelijke glimlach draaide hij zich weer om op zijn buik.

‘Het is anders hoogst ongebruikelijk,’ protesteerde Whitbread. ‘Je hoeft me niet te geloven, hoor, maar ik verzeker je dat we niet de gewoonte hebben aan de lopende band door sterren heen te duiken; zo iets komt hoogstens tweemaal op iedere drie reizen voor.’ Hij zweeg even. ‘En zelfs dat is me nog te vaak.’

De-vloot minderde vaart en kwam ten slotte tot stilstand even buiten de vage, nevelige omtrek van Murchesons Oog. De schepen in een baan eromheen te laten cirkelen was uitgesloten. Op deze afstand was de aantrekkingskracht van de superreus zo gering, dat een schip er jaren voor nodig zou hebben gehad om erin te vallen. De tankschepen werden aangekoppeld en begonnen brandstof over te pompen.

Er was een eigenaardig, vaag soort vriendschap ontstaan tussen Horace Bury en Buckman, de astrofysicus. Bury had zich daarover af en toe al het een en ander afgevraagd. Wat zou Buckman van Bury willen?

Buckman was een magere, knokige man met dunne botjes die aan die van een vogel deden denken. Naar zijn magere, vervallen uiterlijk te oordelen vergat hij soms dagenlang te eten. Buckman scheen om niets en niemand te geven in datgene wat Bury als de werkelijke kosmos beschouwde. Mensen, tijd, macht en geld waren slechts middelen waarvan Buckman zich bediende om de innerlijke mechanismen van de sterren te onderzoeken. Waarom zou hij dan behoefte voelen aan liet gezelschap van een Handelsman?

Maar Buckman hield van praten en Bury had tenminste tijd om naar hem te luisteren. Of, speculeerde Bury cynisch, misschien was het wel Bury’s koffie die hij lekker vond. Bury had wel een dozijn verschillende soorten koffiebonen bij zich, plus zijn eigen koffiemolen en de nodige filtreertrechtertjes. Hij was er zich heel goed van bewust, hoe de vergelijking uitviel tussen zijn koffie en die, welke uit de overal in het schip opgestelde reusachtige koffieketels kwam. Nabil serveerde hun koffie, terwijl ze op Bury’s beeldscherm naar het aan boord pompen van de brandstof zaten te kijken. De tanker die de MacArthur van brandstof voorzag hing buiten het gezichtsveld, maar de Lenin en de andere tanker waren zichtbaar als twee ruimtezwarte, door een zilveren navelstreng met elkaar verbonden langgerekte ovalen, die zich aftekenden tegen een achtergrond van wazig scharlakenrood.