Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Kom, laten we redelijk met elkaar praten,’ zei Renner tegen hem. ‘U gelooft toch niet echt dat we van plan zijn iets te ontwijden, is ’t wel?’

‘Ge zijt geen geloverrs. Wat hebt ge hierr te zoeken?’

‘We zijn alleen maar gekomen om dat beeld van de Ko — uh, van het Gezicht van Hem in al zijn glorie te zien. Zodra we het gezien hebben, vertrekken we weer. Als u ons niet wilt binnenlaten, zullen we u waarschijnlijk langs officiële weg daartoe kunnen dwingen. Dit is een zaak die de Marine aangaat.’

De priester keek minachtend. ‘Dit is Nieuw-Schotland en nie een van die prrimitieve koloniën van jullie, waarr de rregeerring alleen maarr uit godslasterrende Marrinierrs bestaat. Ge zoudt ‘rr ’n bevel van de Onderrkoning voorr nodig hebben om hierr binnen te drringen. En ge zijt trrouwens maarr toerristen.’

‘Heeft u al van dat buitenaardse verkenningsschip gehoord?’ De priester verloor wat van zijn zelfverzekerdheid. ‘Jèh.’

‘We geloven dat het gelanceerd werd door middel van laserkanonnen en dat het afkomstig is van de Splinter.’

De priester stond een ogenblik perplex. Maar toen kreeg hij een lange en luidruchtige lachbui. Nog altijd lachend liet hij hen binnen. Hij zei verder geen woord tegen hen, maar ging hen voor over de gebarsten tegels, door een soort voorportaal, en bracht hen het voornaamste heiligdom binnen. Toen ging hij opzij staan om hun gezichten gade te slaan.

Het Gezicht van Hem nam de halve muur in beslag. Het zag eruit als een reusachtig groot hologram. Langs de rand waren de sterren enigszins vervaagd, zoals bij een heel oud hologram inderdaad het geval zou zijn. En ook kreeg je de zich bij hologrammen altijd voordoende indruk dat je in het oneindige keek.

Het Oog in dat Gezicht straalde met een beangstigende intensiteit heldergroen. Fel groen met een rood vlekje erin. ‘Mijn God’ zei Staley en voegde er toen haastig aan toe, ‘Ik bedoel dat niet zoals het klinkt. Maar — wat een kracht! Je zou er het industriële potentieel van een ver gevorderde wereld voor nodig hebben om zoveel licht uit te stralen over een afstand van vijfendertig lichtjaren!’

‘En ik dacht nog wel dat ik ’t me grroterr herrinnerrd had dan ’t eigenlijk was,’ fluisterde Potter.

‘Ziet ge wel!’ kraaide de priester triomfantelijk. ‘En gelooft ge nu soms nog, dat ’t ’n natuurrverrschijnsel geweest zou kunnen zijn? Welaan, hebt ge genoeg gezien?’

‘Ja,’ zei Renner, en ze vertrokken.

Buiten gekomen bleven ze in het snel wegstervende daglicht staan. Renner schudde verwonderd het hoofd. ‘Ik kan het die Littlemead niet kwalijk nemen,’ zei hij. ‘Het is eigenlijk een wonder dat hij er niet in geslaagd is iederéén op deze planeet te overtuigen.’

‘We zijn ’n koppig volkje,’ zei Potter. ‘Dat gluurrende silhouet aan gindse nachtelijke hemel is ze misschien wat al te opdrringerrig voorr-gekomen, en wat al te…’

‘Zo van: Hier ben ik, stommelingen; zien jullie me niet?’ opperde Renner.

‘Jèh. Nieuwschotlanderrs houen ’r nie van als sufferrds behandeld te worrden, zelfs nie doorr Hem.’

Zich dat vervallen gebouw met zijn armoedig interieur herinnerend zei Renner: ‘De Kerk van Hem schijnt slechte tijden door te maken en aardig in verval geraakt te zijn sinds Littlemead zijn inspiratie kreeg.’

‘Jeh. In 2902 is ’t licht uitgegaan. Da’s honderrd vijftien jaarr geleden. Die gebeurrtenis is uitvoerrig gedocumenteerrd. Daarrmee was ’t mee de astrronomische wetenschap gedaan hierr, totdat ’t Keizerrrijk trrugkeerrde.’

‘Ging dat licht van de Splinter zomaar ineens uit?’

Potter haalde zijn schouders op. ‘Niemand weet ‘t. ’t Moet aan de andrre kant van de planeet gebeurrd zijn, ziet ge. Ge zult wel gemerrkt hebben dat de beschaving hierr slechts ’n zich langzaam uitbrreidende vlek op ’n dorrre planeet is, meneerr Rrennerr. Toen de Kolenzak die avond aan ’t firrmament verrscheen, kwam hij op als ’n man mee ’n blind gezicht. De Hemmisten moet dat toegeschenen hebben alsof God weerr was gaan slapen.’

‘Ze zaten daar zeker nogal over in?’

‘Howarrd Grrote Litlemead nam ’n te grrote dosis slaaptabletten in. De Hemmisten zeggen dat ie zich gehaast heeft om z’n God te ontmoeten.’

‘Misschien wel om een verklaring te gaan eisen,’ zei Renner.

‘U bent nogal stil, meneer Staley.’

Horst keek op en zijn gezicht stond grimmig. ‘Die lui kunnen laserkanonnen bouwen die de hele hemel verlichten. En wij gaan straks daarheen met een militaire expeditie.’

Er was maar net genoeg ruimte om iedereen te verzamelen op het hangardek. De gesloten luiken van het lanceerruim — die thans gerepareerd waren, wat maar al te duidelijk was te zien — vormden de enige open ruimte die groot genoeg was om de hele bemanning van het schip en de wetenschapsmensen op één plek bijeen te brengen, en zelfs daar nog had dit een gedrang van jewelste ten gevolge. De hangarruimte was volgepropt met uitrustingsstukken en allerlei andere zaken: extra landingsvaartuigen, de grote reddingsboot en de kapiteinssloep, kratten met wetenschappelijke apparatuur, scheepsvoorraden, en nog andere kisten waarvan zelfs Blaine de bedoeling niet wist. Dr. Horvaths mensen stonden erop bijna ieder instrument waarvan in hun verschillende specialiteiten wel eens gebruik gemaakt werd mee te nemen, ervan uitgaand dat je nooit weten kon of het misschien niet van pas zou kunnen komen. De Marine kon hun dit onmogelijk betwisten, aangezien er nog nooit eerder een expeditie van deze aard had plaatsgevonden.

Het was nu stampvol in die enorme ruimte. Onderkoning Merrill, minister Armstrong, admiraal Cranston, kardinaal Randolph en nog een menigte lagere functionarissen stonden ietwat verward rond te hangen, terwijl Rod hoopte dat zijn officieren erin geslaagd zouden zijn met hun voorbereidingen voor het vertrek van het schip klaar te komen. De laatste paar dagen waren één eindeloze opeenvolging van onvermijdelijke activiteiten geweest die zich hoofdzakelijk op het sociale vlak afgespeeld hadden, en hij had maar weinig tijd gekregen om zich bezig te houden met het belangrijke werk zijn schip in gereedheid te brengen. En nu, terwijl hij stond te wachten totdat ook de laatste ceremonies achter de rug zouden zijn, wenste Rod dat hij zich aan het societyleven van de hoofdstad had kunnen onttrekken om als een kluizenaar aan boord van zijn schip te blijven. Gedurende het komende jaar of nog langer zou hij onder het bevel van admiraal Kutuzov staan, en hij vermoedde dat de Admiraal niet al te ingenomen was met de gezagvoerder van het aan hem toegevoegde schip. Het was opvallend dat de Rus weggebleven was en deze ceremonies op de hangarluiken van de MacArthur niet bijwoonde.

Niet dat iemand zijn afwezigheid betreurde. Kutuzov was een grote, zwaargebouwde man met een moeilijk te begrijpen gevoel voor humor. Hij zag eruit als iets uit een studieboek over de Russische geschiedenis, en ook zijn spraak was daarmee in overeenstemming. Dit was ten dele een gevolg van het feit dat hij op St.-Ekaterina opgegroeid was, maar hoofdzakelijk was het zijn eigen vrije verkiezing. Kutuzov bracht vele uren zoek met het bestuderen van eeuwenoude Russische gebruiken en vele daarvan nam hij over, ze tot een deel makend van het imago dat hij aan zijn omgeving wenste te vertonen. Op de brug van zijn vlaggeschip prijkten ikonen, in zijn kajuit stond altijd een samovaar met thee te pruttelen, en zijn Mariniers waren getraind in wat, naar Kutuzov hoopte, redelijke imitaties van kozakkendansen waren. Bij de Marine was iedereen het erover eens: de man was uitermate bekwaam, hij volgde alle bevelen die men hem gaf tot op de letter op, en het ontbrak hem zodanig aan menselijk medegevoel dat iedereen die in zijn buurt kwam een onbehaaglijk gevoel kreeg. Aangezien de Marine en het Parlement Kutuzovs optreden, waarbij hij het bevel gegeven had een opstandige planeet plat te branden, officieel goedgekeurd hadden — de Keizerlijke Raad had vastgesteld dat deze drastische maatregel de opstand van een hele sector verijdeld had — werd Kutuzov op alle plechtigheden en feesten uitgenodigd; maar niemand was teleurgesteld wanneer hij dergelijke uitnodigingen afsloeg, ‘ ’t Voorrnaamste prrobleem is die dwaze Rrussische gewoontes van hem,’ had Sinclair als zijn mening te kennen gegeven, toen de officieren van de MacArthur hun nieuwe admiraal bespraken. ‘Ik zie anders geen verschil met de Schotten,’ had eerste luitenant Cargill opgemerkt. ‘Alleen verlangt hij tenminste niet van ons dat we allemaal Russisch zullen verstaan. Hij spreekt het Anglisch goed genoeg.’