Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Zodat je geen andere keus had dan het aan boord te nemen of het te laten verbranden,’ voegde Sir Traffin eraan toe. ‘Uitstekend werk, zou ik zeggen.’

‘Maar het zou onnodig geweest zijn als de verkenner niet onklaar gemaakt was,’ hield Horvath vol. ‘Waarom bent u, toen het op u gevuurd had, niet zo verstandig geweest een positie achter het zeil in te nemen en het te volgen? U had dat zeil toch als schild kunnen gebruiken? Het was beslist niet nodig dat buitenaardse wezen te doden.’

‘Dat ding opende het vuur op een keizerlijk oorlogsschip,’ ontplofte Cranston. ‘En denkt u soms dat een van mijn officieren dan —’ Merrill stak bezwerend zijn hand op. ‘Dat interesseert me, kapitein. Waarom heeft u niet gedaan wat dr. Horvath daar opperde?’

‘Ik —’ Gedurende een ogenblik zat Blaine als verstijfd, terwijl er allerlei gedachten door zijn hoofd tolden. ‘Tja, ziet u meneer, we hadden niet veel brandstof meer en we waren al aardig dicht bij Cal geraakt. Als ik achter die verkenner aan zou zijn blijven vliegen, zou ik uiteindelijk de controle over het schip verloren hebben en überhaupt niet meer in staat geweest zijn op gelijke afstand met hem mee te blijven vliegen, nog afgezien van het feit dat de aandrijving van de MacArthur het zeil waarschijnlijk toch verbrand zou hebben. We hadden al onze snelheid nodig om weer buiten de greep van Cals aantrekkingskracht te kunnen komen, en mijn opdracht was het ding te onderscheppen.’ Hij zweeg een ogenblik en voelde aan zijn gebroken neus.

Merrill knikte. ‘Nog één vraag, Blaine. Wat waren je gedachten, toen je de opdracht kreeg een buitenaards ruimtevaartuig te gaan onderzoeken?’

‘Ik was opgewonden bij het vooruitzicht hen te kunnen ontmoeten, meneer.’

‘Mijne heren, als u het mij vraagt klinkt hij niet als een onberedeneerd handelende vreemdelingenhater. Maar toen zijn schip aangevallen werd, heeft hij haar verdedigd. Dr. Horvath, als hij op de capsule zélf gevuurd zou hebben — wat toch zeker de gemakkelijkste manier zou zijn geweest om te verhinderen dat ze zijn schip zouden beschadigen — dan zou ik er persoonlijk voor zorgen dat hij ontslagen zou worden als zijnde ongeschikt om Zijne Majesteit te dienen in welke bevoegdheid dan ook. Maar in plaats daarvan heeft hij de capsule zorgvuldig losgesneden van zijn wapen en hem met groot risico voor zijn eigen schip aan boord genomen. Die combinatie bevalt me, heren.’ Hij wendde zich tot Armstrong. ‘Dickie, wil jij ze even vertellen wat we met betrekking tot die expeditie besloten hebben?’

‘Zeker, Uwe Hoogheid.’ De Minister van Oorlog schraapte zijn keel. ‘De expeditie zal uit twee schepen bestaan. Het Keizerlijke slagschip Lenin, en de slagkruiser MacArthur. De MacArthur zal aangepast worden aan de behoeften van dr. Horvath en zal de burgerlijke deelnemers aan deze expeditie vervoeren. En die zullen bestaan uit wetenschapsmensen, handelslieden, mensen van Externe Zaken, en het contingent zendelingen dat Zijne Eerwaarde verlangt. Verder zal het schip een normale Marinebemanning hebben. Alle contacten niet deze buitenaardse beschaving dienen uitsluitend door de MacArthur tot stand gebracht en onderhouden te worden.’

Merrill knikte nadrukkelijk. ‘Onder geen enkele omstandigheid zal de Lenin buitenaardsen aan boord toelaten, of zich blootstellen aan overmeestering. Ik wil er zeker van kunnen zijn, dat we van deze expeditie de nodige informatie zullen terugkrijgen.’

‘Is dat niet een beetje extreem?’ vroeg Horvath. ‘Nee, meneer,’ zei Sir Traffin met klem. ‘Richard is er in de eerste plaats op bedacht ervoor te zorgen dat de buitenaardsen noch het Langston-veld, noch de Alderson-aandrijving in handen zullen krijgen, en daar ben ik het volledig mee eens.’

‘Maar als ze — laten we nu eens aannemen dat ze de MacArthur overmeesteren?’ vroeg Horvath.

Admiraal Cranston blies een lange sliert blauwe pijprook uit. ‘Dan zal de Lenin de MacArthur wegvagen uit de ruimte.’ Blaine knikte. Zo iets had hij al vermoed.

‘Er zal een goeie officier voor nodig zijn om een dergelijke beslissing te nemen,’ merkte Sir Traffin op. ‘Wie had u gedacht het bevel over de Lenin te geven?’

‘Admiraal Lavrenti Kutuzov. We hebben gisteren een schip met een koerier uitgezonden om hem te gaan halen.’

‘De Slager!’ Met een klap zette Horvath zijn glas op de tafel en woedend wendde hij zich tot de onderkoning. ‘Uwe Hoogheid, ik protesteer! Van alle mannen in het Keizerrijk is hij wel de slechtste keus! U weet toch zeker, dat Kutuzov de man was die — die destijds de planeet Istvan gesteriliseerd heeft. Van alle geestelijk gestoorde schepsels is de — Meneer, ik smeek u deze beslissing ongedaan te maken. Een man zoals die zou — Begrijpt u het dan niet? Deze buitenaardse wezens zijn intelligent! Dit zou het grootste moment van onze hele geschiedenis kunnen zijn en nu wilt u een expeditie uitzenden onder bevel van een beestmens die alleen maar met zijn reflexen denkt! Het is eenvoudig waanzinnig.’

’ ’t Zou nog veel waanzinnigerr zijn, ’n expeditie uit te zenden onderr bevel van iemand als gij,’ antwoordde Armstrong. ’k Bedoel dat nie als ’n belediging, doctorr. Maarr ge ziet deze buitenaarrdse wezens als vrrinden; ge bekijkt de mogelijkheden alleen maarr van de gunstige kant. De gevaarr’n ziet ge nie. Tis mogelijk dat m’n vrrinden en ik d’rr te veel zien, maarr ’k heb lieverr dat ik ongelijk krrijg dan gij.’

‘Maar de Raad…’ protesteerde Horvath zwakjes. ‘Dit is geen geval voor de Raad,’ verklaarde Merrill. ‘Het beteft hier de Territoriale Defensie van het Imperium, zoals dat heet. Een kwestie van de Veiligheid van het Rijk en wat dies meer zij, weet u. Het zal interessant zijn te zien wat het Keizerlijk Parlement op Sparta daarover te zeggen heeft. Maar als vertegenwoordiger van Zijne Majesteit in deze sector heb ik al een besluit genomen.’

‘O, juist.’ Een ogenblik zat Horvath er terneergeslagen bij, maar toen klaarde hij weer op. ‘Maar u heeft gezegd dat de MacArthur aangepast zou worden aan de behoeften van de wetenschapsmensen, en dat we een complete wetenschappelijke expeditie mochten uitrusten.’ Merrill knikte. ‘Ja. Laten we hopen dat Kutuzov niets te doen krijgt. Het is aan jullie ervoor te zorgen dat hij niet hoeft in te grijpen. Hij gaat alleen maar mee als voorzorgsmaatregel.’ Blaine schraapte voorzichtig zijn keel.

‘Zeg ’t maarr, jong,’ zei Armstrong.

‘Ik vroeg me af wat er met mijn passagiers diende te gebeuren, meneer.’

‘Tuurlijk, dat is waar ook,’ antwoordde Merrill. ‘Die nicht van senator Fowler, en die Handelsvent. Denk je dat ze mee zouden willen?’

‘Van Sally — uh, juffrouw Fowler weet ik dat wel zeker,’ antwoordde Rod. ‘Ze heeft al twee kansen voorbij laten gaan om door te reizen naar Sparta en ze heeft tot dusverre dagelijks de deur platgelopen bij het hoofdkwartier van de Admiraliteit.’

‘ ’n Studente in de antropologie,’ mompelde Merrill. ‘Als ze wil, laat haar dan maar meegaan. Het zal geen kwaad kunnen de Liga voor Menselijkheid te laten zien dat het geen strafexpeditie is die we uitsturen, en ik kan me geen betere manier bedenken om hun dat duidelijk te maken. Vanuit ’n politiek standpunt bezien een goeie zet. En wat doen we met die Bury?’

‘Ik zou het niet weten, meneer.’

‘Kijk maar eens of hij mee wil,’ zei Merrill. ‘Admiraal, u heeft zeker geen passend schip beschikbaar dat toevallig naar de Hoofdplaneet gaat, hè?’

‘Geen schip waaraan ik die man zou willen toevertrouwen,’ antwoordde Cranston. ‘U heeft immers zelf gelezen wat er in Plechanovs rapport stond.’

‘Ja, dat is zo. Nou, dr. Horvath wilde immers Handelslieden meenemen. Ik denk zo, dat Zijne Excellentie de kans om erbij te zijn wel verwelkomen zal… zeg hem maar dat anders de mogelijkheid bestaat dat een van zijn concurrenten uitgenodigd wordt. Dat zal wel voldoende zijn, hè? Ik heb nog nooit een koopman ontmoet die niet bereid was door de hel te gaan om een voorsprong op de concurrentie te krijgen.’