Larry Niven - De splinter in gods oog

Hertog Bonin, de bejaarde Heer Voorzitter van de Raad, stond van zijn plaats aan het midden van de grote tafel op en nam het woord. ‘Mijne heren. Op last van Zijne Hoogheid is de Raad thans in vergadering bijeen om de kwestie van het van de Splinter tot ons gekomen buitenaardse ruimtevaartuig te behandelen. Dit zou wel eens een lange zitting kunnen worden,’ voegde hij eraan toe, zonder een spoor van sarcasme.

‘U allen heeft de rapporten van ons onderzoek van het buitenaardse vaartuig voor u liggen. Ik kan die samenvatten in twee belangrijke punten: de buitenaardsen beschikken noch over de Alderson-aandrijving, noch over het Langston-veld. Daar staat echter tegenover dat zij blijkbaar over andere technologieën beschikken, die aanzienlijk geavanceerder zijn dan alles waarover het Keizerrijk ooit de beschikking heeft gehad — en daarmee bedoel ik met inbegrip van het Eerste Keizerrijk.’

Er klonken uitroepen van verbazing in de zaal. Een groot aantal Keizerlijke gouverneurs en het merendeel van hun onderdanen koesterde een bijna mystieke eerbied voor alles wat met het Eerste Keizerrijk te maken had. Bonin knikte veelbetekenend. ‘Wij moeten thans overwegen wat ons te doen staat. Ik geef het woord aan Zijne Excellentie Sir Traffin Geary, Sectorminister van Externe Zaken.’ Sir Traffin was bijna net zo lang als de Onderkoning, maar daar hield de overeenkomst mee op. In tegenstelling tot het slanke, atletische figuur van Zijne Hoogheid had Sir Traffin de vorm van een bierton. ‘Uwe Hoogheid, mijne heren. Wij hebben inmiddels een koerier naar Sparta gezonden en binnen een week zullen wij een tweede zenden. Dit verkenningsvaartuig bewoog zich langzamer voort dan het licht en werd meer dan honderd jaar geleden gelanceerd. We hebben dus wel een paar maanden de tijd om erop te reageren. Ik stel voor dat wij voorbereidingen treffen voor een expeditie naar de Splinter, maar verder op instructies van Zijne Majesteit wachten.’ Geary stak zijn onderlip vechtlustig naar voren en keek de raadzaal rond. ‘Ik vermoed dat dit velen onder u die mijn temperament kennen verbazen zal, maar het lijkt me verstandig ons eerst uitvoerig over deze kwestie te buigen.’

Er klonk een gemompel van goedkeuring. De voorzitter knikte de man die links van hem zat toe. ‘Ik geef thans het woord aan Heer Richard MacDonald Armstrong, Sectorminister van Oorlog.’ Vergeleken bij de omvang van Sir Traffin was de Minister van Oorlog bijna een onbeduidend klein mannetje. Ook zijn gelaatstrekken waren klein en niet fijn besneden, zodat zijn gezicht een weke indruk maakte. Alleen de ogen hadden een harde uitdrukking, net zo hard als die van het portret dat boven hem hing.

‘Ik kan me het standpunt van Sir Traffin heel goed indenken,’ begon Armstrong. ‘Deze verantwoordelijkheid lokt me niet aan. Het is voor ons een grote troost te weten dat op Sparta de wijste mannen van ons ras zetelen, die onze gebreken er. fouten corrigeren zullen.’ Er zat niet veel Nieuw-Schots in zijn accent, vond Rod. Slechts een zweempje, maar de man was kennelijk een ingeborene. Ik vraag me af of ze allemaal net zo kunnen praten als de rest van ons, wanneer het nodig is?

‘Maar het is mogelijk dat het ons aan voldoende tijd ontbreken zal,’ zei Armstrong zachtjes. ‘Want we dienen het volgende in aanmerking te nemen. Voor zover uit onze oude aantekeningen op te maken valt, verspreidde de Splinter honderddertien jaren geleden zo’n helder lichtschijnsel, dat dat van Murchesons Oog erdoor overtroffen werd. Maar toen op een dag ging dat licht uit. Dat was ongetwijfeld op het tijdstip waarop het verkenningsvaartuig op het punt stond een halve slag om te draaien en aan zijn deceleratie naar ons zonnestelsel te beginnen. De laserstralen waarmee dat ding gelanceerd was hadden toen al heel lang gebrand. De constructeurs ervan hebben inmiddels zeker honderdvijftig jaar de tijd gehad om een nieuwe en verbeterde technologie te ontwikkelen. Denkt u zich dat eens in, mijne heren. In een zelfde periode van honderdvijftig jaar is de mens op Aarde destijds gevorderd van door wind aangedreven oorlogsschepen tot een landing op de Maan van de Aarde. En van buskruit tot waterstoffusie. Tot een technologisch niveau dat hem in staat gesteld zou hebben, zelf een dergelijk verkenningsvaartuig te bouwen — en nog geen honderdvijftig jaar daarna had de mens de Alderson-aandrijving, het Veld, tien interstellaire koloniën, en het Co-Dominium. Nog weer vijftig jaar later verliet de Vloot de Aarde om het Eerste Keizerrijk te stichten. Dat is wat honderdvijftig jaren voor een zich in opkomst bevindend ras betekenen kunnen, mijne heren. En dat is waarmee wij ons thans geconfronteerd zien, want anders zouden ze hier al eerder geweest zijn. ‘Ik zeg dat we het ons niet kunnen permitteren te wachten!’ De stem van de oude man striemde door de hele zaal. ‘Op instructies van Sparta wachten? Met alle respect voor de adviseurs van Zijne Majesteit, maar wat kunnen zij ons vertellen dat wij niet beter weten dan zij? Tegen de tijd dat ze ons kunnen antwoorden, zullen wij inmiddels weer nieuwe rapporten verzonden hebben. Of misschien is de toestand hier dan intussen veranderd, zodat hun instructies zinloos zijn. Bij de tanden van God, ik zeg u dat we beter onze eigen fouten kunnen maken!’

‘Wat is uw recommandatie?’ vroeg de voorzitter van de Raad droogjes. ‘Ik heb admiraal Cranston reeds bevel gegeven alle oorlogsschepen te verzamelen die gemist kunnen worden van bezettings- en patrouille-taken. Ik heb Zijne Majesteit een zeer dringend verzoek om toewijzing van extra strijdkrachten aan deze sector doen toekomen. En nu stel ik voor een expeditie van de Marine naar de Splinter te sturen om uit te vinden wat daar aan de hand is, en onze scheepswerven inmiddels voldoende schepen te laten ombouwen om er zeker van te kunnen zijn dat wij de thuiswerelden van de buitenaardsen zullen kunnen vernietigen, als dat nodig mocht blijken.’

Er klonken uitroepen in de zaal. Een van de andere raadsleden stond haastig op om het woord te vragen.

‘Het woord is aan dr. Anthony Horvath, de Minister van Wetenschappen,’ kondigde de Voorzitter aan.

‘Uwe Hoogheid, mijne heren, ik ben eenvoudig sprakeloos,’ begon Horvath.

‘Ik wou bij God dat je dat inderdaad was,’ mompelde de links van Rod gezeten admiraal Cranston.

Horvath was een zorgvuldig geklede man van middelbare leeftijd met overdreven precieze gebaren, die ieder woord weloverwogen en op afgemeten toon uitsprak, alsof hij precies datgene wilde zeggen en verder niets. Hij sprak kalm, maar ieder woord was overal in de zaal uitstekend verstaanbaar. ‘Mijne heren, deze verkenner vertegenwoordigt geen enkele dreiging. Hij bevatte slechts één opvarende en die is niet in de gelegenheid geweest verslag uit te brengen bij degenen die hem gezonden hebben.’ Horvath wierp admiraal Cranston een veelzeggende blik toe. ‘We hebben er absoluut geen tekenen van aangetroffen dat de buitenaardsen over een op meer dan lichtsnelheid gebaseerde technologie beschikken, en ook geen tekenen dat er ook maar enig gevaar dreigt, maar toch spreekt de heer Armstrong over het verzamelen van de Vloot. Hij handelt alsof één dood buitenaards wezen en een lichtzeil een dreiging voor de hele mensheid zouden betekenen! Ik vraag u, is dat nu redelijk?’

‘Wat is uw voorstel, dr. Horvath?’ vroeg de voorzitter. ‘We moeten een expeditie sturen, dat wel, ja. Ik ben het met minister Armstrong eens, dat het zinloos zou zijn van de Troon over een zo grote afstand in tijd gedetailleerde instructies te verwachten. Laten we een oorlogsschip sturen, als iedereen zich daar geruster bij voelt. Maar laten we het bemannen met geleerden, met mensen van Externe Zaken, en met vertegenwoordigers van het Handelswezen. Laten we in vrede daarheen gaan, zoals zij ook in vrede hierheen gekomen zijn en laten we deze buitenaardsen niet behandelen als piraten van de buitenwerelden! Een gelegenheid zoals deze zal zich nooit meer voordoen, mijne heren. Het eerste contact tussen mensen en intelligente buitenaardse wezens. O zeker, we zullen in de toekomst nog wel andere verstandelijke wezens ontmoeten, maar een eerste ontmoeting doet zich maar eenmaal voor. Hoe wij ons thans gedragen, zal voor eeuwig in onze geschiedenis opgetekend blijven staan. Laten wij er zorg voor dragen die bladzijde niet te bezoedelen!’