Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Nee, meneer.’

‘Petities voor uw ontslag uit de dienst. Van de halve faculteit van de Keizerlijke Universiteit. Van een aantal vlootaalmoezeniers en van een bisschop van de Kerk. Van de secretaris van de Liga voor Menselijkheid. Alle teerhartige zielen aan deze zijde van de Kolenzak wensen uw hoofd te zien rollen.’

‘Ja, meneer.’ Hij wist niet wat hij anders zeggen moest. Stram stond Rod in de houding en wachtte gelaten tot het allemaal achter de rug zou zijn. Wat zou zijn vader ervan denken? Zou wel iemand het begrijpen?

Cranston keek hem weer strak aan. In zijn ogen stond geen enkele uitdrukking te lezen. Zijn klein tenue hing vormeloos om hem heen. Miniaturen van wel een dozijn verschillende decoraties vertelden het verhaal van een commandant die zichzelf en zijn ondergeschikten meedogenloos had voortgedreven zonder acht te slaan op hun overlevingskansen.

‘De man die het vuur geopend heeft op het eerste buitenaardse schip waarmee het menselijk ras ooit in aanraking gekomen is,’ zei Cranston op kille toon. ‘Die hun verkennningsvaartuig kapotgemaakt heeft. Weet u dat we er slechts één passagier in hebben aangetroffen en dat die dóód is? Mogelijk door een falen van de apparatuur die hij nodig had om in leven te blijven.’ Cranston ging weer met zijn duim langs de stapel papieren en schoof ze toen met een woest gebaar van zich af. ‘Die verdomde burgers, uiteindelijk weten ze altijd druk op de Marine uit te oefenen. Ze laten me geen keus.

Maar goed. Kapitein Blaine, als Vlootadmiraal van deze sector bevestig ik hierbij uw promotie tot Kapitein, en geef ik u het bevel over Zijne Majesteits slagkruiser MacArthur. En gaat u nu maar zitten.’ Terwijl Rod versuft om zich heen keek naar een stoel, gromde Cranston: ‘Dat zal ze leren, die rotzakken. Ze dachten zeker dat ik me door hen liet voorschrijven hoe ik mijn sector beheren moet? Blaine, je bent de grootste bofkont van alle officieren in de hele Marine. Een commissie ?ou je bevordering toch wel bekrachtigd hebben, maar zonder dit voorval zouden ze je dat schip nooit hebben laten houden.’

‘Ja, meneer.’ Het was waar genoeg, maar Rod slaagde er niet in de trots in zijn stem te onderdrukken. En de MacArthur was zijn schip —’Meneer? Zijn ze al iets te weten gekomen over die verkenner? Sinds we dat ding daarboven in een baan achtergelaten hebben, ben ik druk in de weer geweest op de scheepswerven om toe te zien op de herstelwerkzaamheden aan de MacArthur.’

‘We hebben het ding opengemaakt, kapitein. Ik ben er niet zeker van of ik alles wel geloven kan wat we erin aangetroffen hebben, maar in elk geval hebben we kans gezien het open te krijgen. En dit is wat we gevonden hebben.’ Hij haalde een vergrote foto te voorschijn. Het schepsel lag uitgestrekt op een laboratoriumtafel. De ernaast afgebeelde schaal toonde aan dat het een klein wezen was, dat slechts een meter vierentwintig mat vanaf de top van zijn hoofd tot aan datgene waarvan Rod eerst dacht dat het schoenen waren, maar toen besloot dat het voeten waren. Er zaten geen tenen aan, maar langs de rand aan de voorkant zat een verdikking die een hoornlaag zou kunnen zijn.

De rest was een anatomische nachtmerrie. Aan de rechterkant zaten twee slanke armen die in fijngevormde handen eindigden met elk vier vingers en twee tegenovergestelde duimen. Aan de linkerkant zat één enkele, zwaar en massief uitziende arm die je bijna een knuppel van vlees zou kunnen noemen, en die stukken groter was dan beide rechterarmen te zamen. De zich daaraan bevindende hand bestond uit drie dikke vingers, die stijf gesloten waren als een bankschroef. Een gebrekkige? Een mutatie misschien? Onder de plek waar je zijn middel verwacht zou hebben, was het schepsel symmetrisch, maar boven het middel was het — anders.

De romp was bultig en knobbelig. Het spierstelsel was ingewikkelder dan dat van een mens. Van de onderliggende fundamentele beender-structuur kon Rod niets onderscheiden.

En die armen — tja, daar zat wel een griezelig soort logica in. De ellebogen van de beide rechterarmen pasten te mooi in elkaar, als een nest plastic bekertjes. Dat was door evolutie gekomen. Het schepsel was dus niet mismaakt. Maar het hoofd was het ergste van alles. Het had geen hals. De zware spierenbundels van de linkerschouder gingen in één gladde welving rechtstreeks omhoog naar de top van het hoofd van het buitenaardse wezen. De linkerkant van de schedel ging over in de linkerschouder en was veel groter dan de rechterkant. Er zat geen linkeroor aan en daar was trouwens ook geen plaats voor. Een groot, vliesachtig kabouteroor sierde de rechterkant boven een smalle schouder die er bijna menselijk uitgezien zou hebben als er zich daaronder en ietsje naar achteren niet een tweede soortgelijke schouder bevonden had.

Het gezicht was met niets te vergelijken wat hij ooit gezien had. Bij een dergelijk hoofd zou eigenlijk niet eens sprake mogen zijn van een gezicht. Maar er waren twee symmetrische, scheefstaande ogen die wijd open stonden in de dood en die iets erg menselijks hadden en ergens aan die van een oosterling deden denken. En ook was er een uitdrukkingsloze mond waarvan de lippen ietsje vaneen geweken waren, zodat er puntige tanden te zien waren. ‘Nou, wat vind je van hem?’

‘Het spijt me dat hij dood is,’ antwoordde Rod. ‘Ik kan wel een miljoen vragen bedenken die ik hem zou willen stellen — En er was alleen maar deze ene?’

‘Ja. Hij was de enige die we in het schip gevonden hebben. Maar kijk nu eens even hiernaar.’

Cranston raakte een hoek van zijn schrijfbureau aan en er werd een verborgen bedieningspaneel zichtbaar. Aan de wand links van Rod schoof een stel gordijnen vaneen en de kamerverlichting werd lager gedraaid. Een beeldscherm lichtte op en gaf een uniform wit beeld te zien.

Plotseling schoten er vanuit de randen van het beeld schaduwen te voorschijn die snel kleiner wordend bijeenkwamen in het midden en toen verdwenen. Dit alles nam slechts enkele seconden in beslag. ‘Deze beelden werden door je camera’s aan de zonzijde geregistreerd, tenminste door die camera’s die niet weggebrand waren. En nu zal ik ze eens vertraagd projecteren.’

Schaduwen bewogen zich met rukjes naar het midden van het beeld tegen een witte achtergrond. Toen er een half dozijn zichtbaar waren, zette de Admiraal de projector stop. ‘Nou?’

‘Ze zien er net zo uit als — als dat daar,’ zei Rod. ‘Blij dat je dat ook vindt. En let nu goed op.’ De projector draaide weer verder. De vreemdsoortige vormen werden kleiner, kwamen bij elkaar, en verdwenen toen, en het was niet alsof ze kleiner geworden waren om ten slotte in het oneindige te verdwijnen, maar alsof ze plotseling verdampt waren.

‘Maar wat we daar zien zijn passagiers die uit de verkenner naar buiten gesmeten worden om vervolgens verbrand te worden door het licht-zeil! Wat heeft dat voor zin?’

‘Ik begrijp er ook niets van. En ginds op de universiteit kunnen ze je er wel veertig verschillende verklaringen voor geven, Het beeld is trouwens niet al te duidelijk. Heb je gezien hoe verwrongen ze eruitzagen? Verschillende afmetingen, verschillende vormen. Onmogelijk vast te stellen of het levende wezen waren. Een van die grappenmakers van antropologen denkt dat het beeldjes van goden waren, die naar buiten gegooid werden om ze voor ontheiliging te bewaren. Hij is er al zowat in geslaagd ook de rest van dat stelletje van die theorie te overtuigen, met uitzondering van degenen die beweren dat die foto’s van een beschadigd stuk film afkomstig zijn, of /het gevolg van door het Langston-veld veroorzaakte vertekeningen in het beeld, of dat ze gewoon bedrog zijn.’

‘Ja, meneer.’ Commentaar was hier overbodig en Blaine onthield zich er dan ook van. Hij keerde terug naar zijn stoel en bekeek de foto opnieuw. Wel een miljoen vragen… was die piloot nu maar niet dood…