Larry Niven - De splinter in gods oog

En de capsule van de indringer vloog nu stuurloos verder in vrije val, recht op een F8 zon af.

‘Nog vijfendertig minuten tot de botsing met de zon,’ zei Renner ongevraagd.

‘Dank u, meneer Renner. Luitenant Cargill, neem de besturing over. U gaat die capsule op sleeptouw nemen.’

En Rod voelde een wilde innerlijke blijdschap toen hij Renners verbijsterde gezicht zag.

‘Maar —’ zei Renner, naar de groeiende omvang van Cal wijzend, die zich aftekende op de beeldschermen van de brug. Maar voordat hij verder nog iets zeggen kon sprong de MacArthur vooruit onder een acceleratie van zes gees; ditmaal was er geen sprake van een geleidelijke overgang. De naalden van de schokmeters sloegen wild uit, terwijl het schip recht op de dreigende, gigantisch voor hen opdoemende zon af schoot.

‘Kapitein?’ Boven het oorverdovende geruis uit dat het bloed in zijn oren maakte, hoorde Blaine de stem van zijn Eerste Officier, die hem opriep van de brug in het achterschip. ‘Kapitein, hoeveel schade kunnen we verdragen?’

Het kostte hem grote inspanning te spreken. ‘Kan niet schelen hoeveel, mits we het halen naar huis,’ hijgde Rod.

‘Akkoord.’ Cargills bevelen klonken door de intercom. ‘Meneer Potter! Is het hangardek klaar voor het luchtledige? Zijn alle sloepen geborgen en verzekerd?’

‘Ja, meneer.’ Gezien het feit dat ze zich nog altijd in staat van gevechtsbereidheid bevonden was dit een overbodige vraag, maar Cargill was een man die geen risico’s nam.

‘Open de hangardeuren,’ beval Cargill. ‘Kapitein, we zouden de luiken van het hangardek wel eens kunnen verspelen.’

‘Kan me niet verdommen.’

‘Ik zal de capsule met de nodige haast aan boord moeten brengen; er is geen tijd om onze snelheid eraan aan te passen. We zullen schade oplopen —’

‘U heeft de leiding over de besturing, luitenant. Voer uw orders uit.’ Er hing een rode nevel om hem heen op de brug. Rod knipperde met zijn ogen, maar het waas was er nog steeds; het zat niet in de lucht, maar op zijn netvlies. Zes gees was te veel om lang te verdragen. Als iemand soms flauwviel — nou, die zou dan de spannendste ogenblikken mislopen.

‘Kelley!’ blafte Rod. ‘Wanneer we straks het schip omdraaien, ga dan met je Mariniers naar het achterschip en hou je gereed om alles te onderscheppen wat er uit die capsule te voorschijn mocht komen! En zodra het zover is, zou ik maar meteen in beweging komen als ik jou was. Cargill zal niet op je wachten met accelereren.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Zes gees, en Kelleys ruwe, raspende stem klonk nog precies als altijd.

De capsule zweefde drieduizend kilometer voor hen uit, onzichtbaar voor zelfs het scherpste stel ogen, maar gestadig groter wordend op de beeldschermen van de brug, gestadig maar langzaam, veel te langzaam, precies zoals Cal veel te snel scheen te groeien. Zes gees, vier minuten lang. Vier minuten van een folterende kwelling en toen toeterden de waarschuwingssignalen weer door het schip. Ze kregen enkele gezegende ogenblikken respijt. Kelleys Mariniers klauterden door het schip, vallend en duikend in de lage, veranderende zwaartekracht terwijl de MacArthur honderdtachtig graden kantelde. Er zouden zich geen acceleratiebedden bevinden daar in het achterschip, waar de Mariniers hun posten zouden betrekken rond het hangardek. Er hingen vlechtwerken van geweven banden in de gangen waarin de mannen konden gaan hangen om zich op hun plaats te houden, en in de hangarruimte zelf hingen nog weer andere mannen als vliegen in een spinneweb, met hun wapens in de aanslag — klaar voor wat?

De waarschuwingssignalen klonken weer, en de schokmeters sloegen weer uit toen de MacArthur al afremmend op de capsule aanstuurde. Met grote inspanning draaide Rod aan de knoppen van zijn beeldscherm. Daar had je het hangardek, koud en duister, en de binnenzijde van het beschermende krachtveld van het schip tekende zich wazig af als een oppervlak van een onwaarschijnlijk zwarte kleur. Mooi zo, dacht hij. Er is dus geen hitte-accumulatie van betekenis. Meer dan voldoende capaciteit om de door de eventuele rotatie van de capsule veroorzaakte energie op te vangen en de klap van de botsing te verzachten tot iets dat de MacArthur zou kunnen doorstaan. Zes gees gedurende acht minuten, het maximum dat de bemanning zou kunnen verdragen. En toen bevond de indringer zich niet langer vóór hen, toen de MacArthur een bocht maakte en er zijwaarts naartoe viel. De verpletterende acceleratie hield op en nu was er alleen nog maar een lage zijdelingse acceleratie voelbaar, nu Cargill de stuw-motoren aan bakboord inschakelde om hun onstuimige duik naar de capsule af te remmen.

De capsule was cilindervormig en aan een kant rond, en wentelde langzaam door de ruimte. Toen het andere uiteinde al draaiend in het gezicht kwam zag Rod dat zich daaraan een menigte uitsteeksels bevond — tweeëndertig uitsteeksels misschien? Maar dan zouden er losse stukken van het doorgesneden tuig aan hebben moeten hangen en daarvan was niets te zien.

Het ding kwam veel te snel op de MacArthur af en het was te groot om in zijn geheel in de hangarruimte te passen. Het ding was te groot, veel te groot, verdomme! En behalve de bakboordmotoren hadden ze niets om mee af te remmen!

Daar kwam hij. De televisiecamera op het hangardek liet zien hoe het afgeronde uiteinde van de indringer zich dof metaalachtig glanzend door het Langston-veld heendrong; hij werd erdoor afgeremd en de rotatie hield op, maar toch bewoog hij zich nog altijd ten opzichte van de MacArthur. De slagkruiser maakte een angstaanjagende zijwaartse duik, zo hard dat de bemanningsleden met kracht tegen de riemen van hun harnassen aangeworpen werden, terwijl het ronde uiteinde van de capsule groter werd, en nóg groter, en: BAMM! Rod schudde zijn hoofd om het van dat rode waas te bevrijden, dat zich weer voor zijn ogen gevormd had. ‘En nu als de weerlicht hiervandaan. Meneer Renner, neem de besturing over!’ De schokmeters sloegen al uit nog vóór de waarschuwingssignalen gingen; Renner moest de koers al van tevoren uitgezet hebben en de toetsen ingedrukt hebben op hetzelfde moment dat de leiding aan hem overgedragen werd. Door de rode nevel heen tuurde Blaine naar de wijzers op het instrumentenbord. Mooi zo, Renner probeerde geen buitensporige stunts uit te halen; alleen maar een zijwaartse duik, weg van de koers waarop de MacArthur zich nu bevond, om het schip vervolgens om te laten draaien door de aantrekkingskracht van de zon. Hopelijk accelereerden ze niet binnen het vlak van Cals planeten? Het zou een moeilijke opgave zijn een ontmoeting met de Lermontov te bewerkstelligen om waterstof van haar over te nemen. Als ze de Mac niet in één keer op deze koers binnen zouden kunnen brengen, zouden de tanks droog komen te staan… duizelig draaide Blaine aan de knoppen van het beeldscherm en keek naar de uitgezette koers die de hoofdcomputer daarop deed verschijnen. Ja. Renner had het goed voor elkaar en hij had het snel voor elkaar weten te krijgen ook. Laat hem zijn gang maar gaan, dacht Rod. Renner is bekwaam en hij is een betere astrogator dan ik. Het wordt tijd dat ik het schip eens inspecteer. Wat is ermee gebeurd toen we dat ding aan boord brachten? Maar alle beeldschermen die dat deel van het schip besloegen waren buiten werking; de camera’s waren of weggebrand, of verbrijzeld. En aan de buitenkant van het schip was de toestand al niet veel beter. ‘Vlieg maar blind, meneer Renner,’ beval Blaine. ‘Camera’s zouden toch maar wegbranden, als u ze nu naar buiten stak. Wacht daar maar mee tot we ons van Cal afwenden.’

‘Ik heb een schaderapport voor u, schipper.’

‘Ga uw gang, luitenant Cargill.’

‘We hebben de indringer vastgeklemd tussen de hangardeuren. Hij zit er muurvast tussen en bij een normale acceleratie geloof ik niet dat hij rammelen kan. Het volledige schaderapport heb ik nog niet binnen, maar dat hangardek wordt nooit meer zoals het geweest is, meneer.’