Larry Niven - De splinter in gods oog

Honderdvierentwintig uur lang had de indringer geen enkel teken gegeven dat hij zich van de nadering van de MacArthur bewust was. Hij deed dat ook nu niet en gestadig kwam hij dichterbij. Op de beeldschermen in het achterschip tekende het lichtzeil zich af als een onmetelijk uitspansel van een uniform witte kleur, totdat Renner een kleine zwarte stip opmerkte. Hij speelde ermee totdat hij er een grote zwarte stip van had weten te maken met scherpe omtrekken, en waarvan de echo op het radarscherm verried dat hij zich vierduizend kilometer dichter bij de MacArthur bevond dan het zeil dat erachter hing.

‘Daar heb je ons doel, meneer,’ kondigde Renner aan. ‘Waarschijnlijk hebben ze alles in één capsule gestopt, alles wat geen deel uitmaakte van het zeil, tenminste. Eén gewicht aan het uiteinde van de tuigage om het zeil strak te houden.’

‘Precies. Breng ons langszij, meneer Renner. Meneer Whitbread! Mijn complimenten aan de hoofdmarconist en zeg hem dat ik ongecodeerde boodschappen uitzenden wil. Op zoveel golflengtes als hij maar bestrijken kan en op een lage frequentie.’

‘Jawel, meneer. Ik neem op.’

‘ “Hallo, lichtzeilschip. Hier spreekt het Keizerlijke Schip MacArthur.” Dan geven we onze herkenningstekens. En verder: “Welkom in Nieuw-Caledonië en het Keizerrijk van de Mensheid. Wij wensen langszij te komen. Antwoord, alstublieft.” Zend dat uit in het Anglisch, Russisch, Frans, Chinees, en alle andere talen die je bedenken kunt. Als het soms menselijke wezens mochten zijn, kunnen ze wel God weet waarvandaan komen.’

Nog vijftien minuten, en ze zouden langszij zijn. De zwaartekracht van het schip veranderde en veranderde nog eens toen Renner hun snelheid en positie in overeenstemming begon te brengen met de capsule van de indringer, in plaats van met het zeil. Rod gunde zich één kort ogenblik de tijd om een oproep van Sally te beantwoorden. ‘Zeg vlug wat je op je hart hebt, Sally. Alsjeblieft. We kunnen ons ieder ogenblik in gevechtsomstandigheden bevinden.’

‘Ja, Rod, dat weet ik. Mag ik op de brug komen?’

‘Ik vrees van niet. Alle stoelen zijn bezet.’

‘Dat verbaast me niets. Rod, ik wil je alleen maar iets op het hart drukken. Verwacht niet dat je met onnozelen te maken zult krijgen.’

‘Neem me niet kwalijk?’

‘Alleen al omdat ze geen Alderson-aandrijving gebruiken, verwacht jij natuurlijk dat ze primitief zullen zijn. Doe dat niet. En zelfs al zijn ze primitief, dan behoeven ze nog niet onnozel te zijn. Hun technieken en manier van denken zouden wel eens héél ingewikkeld kunnen zijn.’

‘Ik zal het in gedachten houden. Anders nog iets? Oké, hou je taai, Sally. Whitbread, als je af en toe niets anders te doen hebt, houd juffrouw Fowler dan op de hoogte van wat er gebeurt.’ Hij zette de intercom uit zijn gedachten en wendde zich tot het scherm dat het beeld vanuit het achterschip te zien gaf, op hetzelfde ogenblik dat Staley een uitroep slaakte.

Het lichtzeil van de indringer golfde. Gereflecteerd licht stroomde er overheen in grote, logge, golvende lijnen. Rod knipperde met zijn ogen, maar het hielp niet; het is bijzonder moeilijk de vorm van een verwrongen spiegel waar te nemen. ‘Dat zou ons bericht wel eens kunnen zijn,’ zei Rod. ‘Ze gebruiken de spiegel om terug te —’ Het lichtschijnsel werd verblindend en alle beeldschermen aan die kant werden donker.

De tastapparatuur in het voorschip werkte nog en gaf beelden weer. De schermen vertoonden een grote witte schijf: de ster Nieuw-Caleonië, die al heel dichtbij was en zeer snel naderde met een snelheid van zes procent van die van het licht; en ze vertoonden die nadat het grootste deel van het licht uit het beeld weggefiltreerd was. Gedurende een ogenblik vertoonden ze ook verscheidene eigenaardige zwarte silhouetten tegen die witte achtergrond. Niemand zag ze in dat afschuwelijke ogenblik toen de MacArthur blindgebrand werd; en het volgende ogenblik waren de beelden al verdwenen. De verblufte stilte werd verbroken door de stem van Kevin Renner: ‘Nou, ze hoefden toch niet te schrééuwen?’ mopperde hij. ‘Dank u, meneer Renner,’ zei Rod ijzig. ‘Heeft u nog andere, misschien concretere voorstellen?’

De MacArthur bewoog zich doelloos en schoksgewijs door de ruimte, maar het lichtzeil wist iedere beweging perfect te volgen. ‘Zeker, meneer,’ zei Renner. ‘We zouden er goed aan doen uit het brandpunt van die spiegel weg te komen.’

‘Schaderapport, kapitein,’ meldde Cargill vanuit zijn post in het achterschip. ‘Er komt een hoop energie het Veld binnen. Veei te veel, en het hoopt zich verdomd snel op zonder dat er iets van afvloeit ergens naartoe. Als het geconcentreerd was zou het gaten in ons branden, maar gezien de manier waarop het momenteel over ons heenspoelt kunnen we het misschien nog wel tien minuten uithouden.’

‘Kapitein, laat ik een boog maken, zodat we achter het zeil uitkomen,’ zei Renner. ‘Onze tastapparatuur aan de zonkant werkt tenminste nog en ik kan onthouden waar die capsule zich bevond —’

‘Laat maar. Stuur ons regelrecht door het zeil heen,’ beval Rod. ‘Maar we weten niet —’

‘Dat was een bevel, meneer Renner. En mag ik u eraan herinneren dat u zich in een Marineschip bevindt.’

‘Tot uw orders, meneer.’

Het Veld vertoonde een steenrode kleur en begon steeds roder te worden; maar rood was niet gevaarlijk. Voorlopig nog niet, tenminste. Terwijl Renner het schip manoeuvreerde zei Rod terloops: ‘Misschien neemt u aan dat de buitenaardsen gebruik gemaakt hebben van een onwaarschijnlijk sterk materiaal. Is dat zo?’

‘Dat behoort tot de mogelijkheden, meneer.’ De MacArthur kwam met een schok in beweging; ze konden nu niet meer terug. Renner scheen zich schrap te zetten, alsof hij een schok verwachtte. ‘Maar hoe sterker dat materiaal is, meneer Renner, des te dunner zullen ze het verspreid hebben om een maximum hoeveelheid zonlicht te kunnen opvangen in verhouding tot het gewicht ervan. Als ze over een bijzonder sterk soort garen beschikken, dan zullen ze het dun geweven hebben om meer vierkante kilometers per kilo eruit te halen, nietwaar? En zelfs als ze later een paar vierkante kilometer zeil moch-len verliezen door meteoorstenen, zouden ze nog altijd in het voordeel zijn, waar of niet? En dus zullen ze het net sterk genoeg gemaakt hebben.’

‘Ja, meneer,’ riep Renner verheugd uit. Hij liet het schip met een acceleratie van vier gees naar voren springen, Cal pal achter hen houdend; hij grijnsde vervaarlijk en hij zette zich niet langer schrap tegen de botsing die komen ging.

Nou, die heb ik tenminste overtuigd, dacht Rod; en hij zette zich schrap tegen de botsing die komen ging. Het Langston-veld was nu geel van de hitte.

En toen vertoonden de schermen aan de zonkant plotseling alleen nog maar zwart, op de groen-hete rand van MacArthurs eigen Veld na, en een rafelig, verblindend wit silhouet, daar waar de MacArthur zich door het zeil van de indringer heengescheurd had. ‘Verrek, we hebben er niks van gevoeld!’ lachte Rod. ‘Meneer Renner. Hoeveel tijd hebben we nog, voordat we in de zon terechtkomen?’

‘Vijfenveertig minuten, meneer. Tenzij we er iets aan doen.’

‘Alles op zijn tijd, meneer Renner. Houd u ons maar in de positie waarin we nu zijn, en op gelijke afstand.’ Rod drukte op een andere knop van de intercom om zich in verbinding te stellen met de Vuurleidingsofficier. ‘Crawford! Mik eens wat licht op dat zeil en probeer de kabels te vinden waarmee het aan de capsule bevestigd zit. Ik wil de capsule van die parachute losgesneden hebben voor ze ons opnieuw onder vuur kunnen nemen!’

‘Tot uw orders, meneer.’ Crawford scheen in zijn nopjes bij dit vooruitzicht.

Er waren alles bij elkaar tweeëndertig kabels: vierentwintig langs de rand van dat ronde spiegelweefsel en nog eens een ring van acht dichter bij het midden. Konisch verlopende vervormingen in het weefsel verrieden waar ze zich bevonden. De achterkant van het zeil was zwart; onder de geconcentreerde aanval van de laserbatterijen in het voorschip spatte het in damp en stofdeeltjes uit elkaar. En toen was het zeil los; golvend en rimpelend kwam het naar de MacArthur toe zweven. Opnieuw joeg het schip er dwars doorheen, alsof het lichtzeil slechts uit vierkante kilometers vloeipapier bestond…