Larry Niven - De splinter in gods oog

Na al dat wachten was het net alsof nu alles tegelijk gebeurde. Eerst was daar dat lichtpuntje. Er zou een Aardeachtige planeet achter kunnen schuilen; waarschijnlijk was dit het geval, want het bevond zich binnen het ronde meetkundige vlak dat Horvath bezig was te doorzoeken. Maar het licht verborg datgene wat er achter zat, en het was niet verwonderlijk dat de mensen van de verbindingsdienst het het eerst gevonden hadden. Het speuren naar licht- en radiosignalen was hun dagelijks werk.

In samenwerking met Horvaths team gaf Cargill antwoord op de licht-impulsen. Een, twee, drie, vier, knipperde het licht, en Cargill bediende zich van de voorste laserbatterijen om vijf, zes, zeven te seinen. Twintig minuten later seinde het licht drie een acht vier elf, en herhaalde dit, en het brein van de scheepscomputer ontcijferde dit als: Pi, grondtal twaalf. Cargill gebruikte de computer om in dat zelfde twaalftallige stelsel de waarde van e te vinden en antwoordde daarmee. Maar de werkelijke boodschap die daarachter stak luidde: We willen met jullie praten. En het antwoord van de MacArthur was: Graag. Verdere plichtplegingen zouden moeten wachten. En inmiddels had zich al een nieuwe ontwikkeling voorgedaan: de tweede vondst.

‘Dat licht is van fusie afkomstig,’ zei eerste stuurman Renner. Hij boog zich laag over zijn beeldscherm. Zijn vingers speelden een vreemde, geluidloze muziek op zijn bedieningspaneel. ‘Geen Langstonveld. Natuurlijk. Ze persen de waterstof gewoon in een afgesloten ruimte, passen fusie toe, en schieten het dan de ruimte in. Zo iets als een plasmafles. Het is niet zo heet als de uitstraling van onze aandrijvingen, wat wil zeggen dat het een lager rendement heeft. Spectrale verschuiving naar het rood, als ik de onzuiverheden tenminste goed aflees… het moet op een punt ergens van ons vandaan gericht zijn.’

‘Denkt u dat het van een schip afkomstig is dat ons tegemoet komt?’

‘Ja, meneer. Een klein schip. Geef ons een paar minuten de tijd, dan zal ik u haar acceleratie kunnen vertellen. Ondertussen zullen we zolang van een acceleratie van één gee uitgaan…’ Renners vingers hadden al die tijd de toetsen bespeeld ‘… en dat levert een massa van dertig ton op. Straks zullen we dat herzien.’

‘Te groot voor een afweerraket,’ zei Blaine nadenkend. ‘Wat denkt u, zullen we hem tot halverwege tegemoet gaan, meneer Renner?’ Renner fronste zijn voorhoofd. ‘Tja, daar zitten we met ’n probleem. Hij heeft koers gezet naar het punt waar we ons momenteel bevinden. We weten niet hoeveel brandstof hij heeft, en ook niet hoe pienter hij is.’

‘Laten we het toch maar vragen. Communicatieafdeling! Verbind me met admiraal Kutuzov.’

De Admiraal bevond zich op zijn brug. Wazige bewegingen achter hem gaven een onscherp beeld van de nodige activiteit aan boord van de Lenin. ‘Ik heb het gezien, kapitein,’ zei Kutuzov. ‘Wat ben u van plan eraan te gaan doen?’

‘Ik wil dat schip tegemoet gaan. Maar als het soms niet van koers kan veranderen of als wij hem mis mochten lopen, dan zal hij hier komen opdagen, meneer. De Lenin zou hier kunnen blijven om hem op te vangen.’

‘En wat dan, kapitein? Mijn instrructies zijn duidelijk. Geen contact tussen Lenin en vreemde wezens.’

‘Maar u zou een boot cropaf kunnen sturen, meneer. Een sloep, die wij dan later aan boord zouden kunnen nemen met inbegrip van uw manschappen. Meneer.’

‘Hoeveel boten denkt u dat ik heb, Blaine? Laat ik even instrructies herhalen. Lenin is hier om geheim van Alderson-aandrijving en Langston-veld te bescherrmen. Om taak uit te voeren zullen we niet alleen niet in contact treden met vreemde wezens, maar ook niet met u wanneer gevaar bestaat dat bericht onderschept wordt.’

‘Ja, meneer.’ Blaine staarde de grote logge man op het beeldscherm aan. Had hij dan geen greintje nieuwsgierigheid in zich? Geen mens kon zoveel van een machine weghebben… of wel, misschien? ‘We zullen het buitenaardse schip tegemoet gaan, meneer. Dat is trouwens toch wat dr. Horvath wil.’

‘Heel goed, kapitein. Gaat uw gang.’

‘Ja, meneer.’ Met een gevoel van opluchting verbrak Rod de verbinding en draaide zich toen om naar Renner. ‘Nou, laten we dan maar eens een eerste ontmoeting met een buitenaards wezen gaan hebben, meneer Renner.’

‘Als u het mij vraagt hebt u die zojuist al gehad,’ zei Renner. Nerveus keek hij gauw om zich heen op de beeldschermen om zich ervan te vergewissen dat de Admiraal inderdaad verdwenen was.

Horace Bury kwam net zijn kajuit uit — in de veronderstelling dat hij zich ergens anders misschien minder vervelen zou — toen Buckmans hoofd uit een trapgat opdook.

Onmiddellijk veranderde Bury van gedachten. ‘Doctor Buckman! Mag ik u een kop koffie aanbieden?’

Uitpuilende ogen draaiden zijn kant uit, knipperden, en stelden zich op hem in. ‘Wat? O. Ja, graag, Bury. Daar word ik misschien wakker van. Er is zoveel te doen geweest — ik kan maar een ogenblik blijven —’ Buckman plofte in Bury’s voor gasten bestemde stoel neer, zo slap als zo’n skelet dat ze bij de anatomieles gebruiken. Zijn ogen waren bloeddoorlopen; zijn oogleden hingen halfstok. Zijn ademhaling klonk te luid en gejaagd. Het draderige spierweefsel hing slap langs zijn magere blote arm terneer. Bury vroeg zich af wat een lijkschouwing aan het licht zou brengen als Buckman op dit moment dood neer zou vallen: uitputting, ondervoeding, of allebei?

Bury nam een moeilijk besluit. ‘Nabil, breng koffie. Met melk, suiker, en cognac voor dr. Buckman.’

‘Hee, wacht even, Bury, ik vrees dat ik gedurende mijn diensturen — nou ja. Dank je wel, Nabil.’ Buckman nipte van zijn koffie, slikte krampachtig, en slaakte toen een diepe zucht. ‘Ah! Daar knap je van op. Dank je wel, Bury, als dat me niet wakker maakt, helpt niets.’

‘U had dat hard nodig, leek me. Onder normale omstandigheden zou ik goede koffie nooit met sterke drank aanlengen. Doctor Buckman, hebt u de laatste tijd eigenlijk gegeten?’

‘Ik kan het me niet herinneren.’

‘Dus niet. Nabil, voedsel voor onze gast. En vlug.’

‘Bury, we hebben het zo druk dat ik daar werkelijk geen tijd voor heb.

Er moet een heel zonnestelsel verkend worden om nog te zwijgen van de karweitjes die we voor de Marine moeten doen — het opsporen van neutrino-emissies, het volgen van dat verdomde licht —’

‘Doctor, als u op dit moment dood zou blijven, zouden een heleboel van uw aantekeningen nooit op papier gezet worden, is dat niet zo?’

Buckman glimlachte. ‘Doe niet zo theatraal, Bury. Maar een paar minuten kunnen er wel af, denk ik. Alles wat we op het ogenblik doen, is wachten tot ze dat lichtsignaal uitdraaien.’

‘Een lichtsignaal van de Splinterplaneet?’

‘Van Splinter-Alpha, ja. Tenminste, het komt van de plaats waar je die verwachten zou. Maar we kunnen de planeet niet zien totdat ze dat laserlicht uitdraaien, en daar maken ze nog steeds geen aanstalten toe. Ze praten maar en praten maar, en wat schieten we d’rmee op? Wat kunnen ze ons vertellen zolang we niet dezelfde taal spreken?’

‘Ja maar, doctor, hoe kunnen ze ons überhaupt iets vertellen totdat ze ons hun taal geleerd hebben? Ik neem aan dat dat het is, wat ze nu proberen te doen. Houdt niemand zich met die mogelijkheid bezig?’ Buckman stootte een dierlijk gegrauw uit. ‘Horvath heeft alle instrumenten in gebruik voor het verschaffen van gegevens aan Hardy en de taalkundigen. Ik kan niet eens de Kolenzak naar behoren observeren — en dat terwijl niemand er nog ooit zo dicht bij geweest is!’ Zijn gezicht nam een wat zachtere uitdrukking aan. ‘Maar we kunnen tenminste de Trojaanse asteroïden nog bestuderen.’ In Buckmans ogen verscheen weer die blik, gericht op iets in de oneindige verte. ‘Er zijn er te veel. En niet genoeg stof. Ik had het mis, Bury; er is niet genoeg stof om zoveel steenklompen af te remmen en vast te houden, en ook niet om ze te polijsten. Dat polijsten hebben de Splinterwezens waarschijnlijk gedaan; die moeten overal in die steenklompen wonen, want de neutrino-emissies zijn eenvoudig niet te gelóven. Maar hoe hebben zoveel steenklompen op die ene punt verzeild kunnen raken?’