Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Dan zou hun vloot nu al onderweg zijn, in plaats van alleen maar de opdracht gekregen te hebben zich te verzamelen’ zei Jock minachtend. ‘We waren er zó dichtbij! Ik had ze waar ik ze hebben wilde!’ Drie vingers als knakworstjes sloten zich krampachtig om een denkbeeldig voorwerp. ‘Ze stonden op het punt een verdrag met ons goed te keuren, en toen — en toen —’ Ze griende, en zweefde op de rand van de waanzin, maar deinsde daar nog net voor terug. ‘Er moet iets zijn wat we kunnen doen.’

‘Ze alles vertellen,’ zei Charlie. ‘Dat kan toch geen kwaad? Nu beschouwen ze ons als slecht en boosaardig. We zouden ze op zijn minst kunnen vertellen, waaróm we tegen ze gelogen hebben.’

‘Denk aan wat we hun kunnen bieden,’ gelastte Iwan. ‘Houd rekening met hun belangen, en bedenk manieren om hen te beschermen zonder het Ras te vernietigen.’

‘Moeten we ze dan helpen?’ vroeg Jock.

‘Natuurlijk. We moeten ze helpen zich veilig voor ons te kunnen voelen.’

‘Het zijn de Krijgers waar ze bang voor zijn. Zouden de Meesters erin toestemmen alle Krijgers te doden? Dan zouden we toe kunnen treden tot het Keizerrijk.’

‘Gekke Gerrit die je bent!’ krijste Charlie. ‘En hoeveel Meesters zouden er Krijgers achter de hand houden als fokmateriaal?’

‘Dat is al eerder geprobeerd,’ zei Iwan. ‘Bedenk maar iets anders.’

‘Kunnen we ze doen geloven dat we niet in staat zijn die Velden te construeren?’ vroeg Charlie.

‘Wat schieten we daarmee op? Ze zouden er spoedig genoeg achter komen. Nee. Ze zullen zich pas dan opnieuw in ons zonnestelsel wagen, wanneer hun vloot daartoe in gereedheid gebracht is; en dan zuiden ze het hele stelsel in hun bezit nemen. Met wel een dozijn slagschepen. Als die vloot ons stelsel binnenkomt zullen de Krijgers ten strijde trekken, en zal het Ras uitgeroeid worden. Ze mogen die vloot niet zenden. ZE MOGEN HET NIET DOEN!’

Jock bediende zich van een halfvergeten taal waarmee Meesters niet bekend waren. ‘Hij is bezig krankzinnig te worden.’

‘Evenals wij.’ Bitter kronkelde Charlie zich in de geluidloze manier van lachen die de Splinters eigen was. ‘We moeten medelijden hebben met de Meester. Zijn angsten zijn dezelfde als die van ons, met daarbij nog de angst dat we krankzinnig zullen worden. Zonder ons zou hij doofstom zijn, en alleen maar werkeloos kunnen toezien terwijl die vloot zich verzamelt, zonder een woord van protest te kunnen laten horen.’

‘Denk!’ beval Iwan. ‘Ze sturen die Kutuzov. Die heeft al eens een ménselijke planeet vernietigd — denken jullie soms dat hij zich genadig tonen zal jegens een vréémd ras? Denk, of het Ras is gedoemd!’

Toen Sally Rods kantoor binnenkwam, hoorde ze hem met iemand aan de telefoon praten. Hij had haar niet gezien. Ze aarzelde een ogenblik, en bleef toen roerloos staan luisteren.

‘Daar ben ik het mee eens, Lavrenti. Die beschaving op de asteroïden dient het eerste aanvalsdoel te zijn. Het is zelfs mogelijk, dat hun voornaamste Marinebasis daar gevestigd is.’

‘Ik wil vloot niet graag splitsen,’ zei de stem met het zware accent aan de andere kant van de lijn. ‘U geeft mij twee opdrachten, heer Blaine, die niet met elkaar te verenigen zijn. Splinters zonder waarschuwing te overvallen en buiten gevecht te stellen — ja, dat is mogelijk. Maar eerst hun aanval uit te lokken en dan pas te reageren — dat zal levens en schepen gaan kosten, die we niet kunnen missen.’

‘Toch wil ik dat u uw plannen daarop instelt.’

‘Jawel, heer. Mijn officieren zullen u morgenochtend voorlopige plannen brengen. Tegelijk zullen ze u ook een schatting van te verwachten verliezen brengen. Welke officier stelt u voor dat ik bevel over schip geef, dat als lokaas dienen moet, heer? Een klassegenoot van u? Of iemand die u niet kent? Ik wacht op uw voorstel.’

‘Verdomme!’

‘Vergeef mijn onbeschaamdheid alstublieft, heer. Uw bevelen zullen gehoorzaamd worden.’

Het communicatiescherm werd donker. Rod bleef nog een tijdje naar het lege scherm zitten staren, totdat Sally verder naar binnen kwam en tegenover hem ging zitten. Ze kon aan zijn ogen zien dat hij nog altijd aan die Krijgers uit die beeldengroep dacht. ‘Heb je alles gehoord?’

‘Alleen maar een gedeelte — is de toestand werkelijk zo ernstig?’ Rod haalde de schouders op. ‘Hangt ervan af waar we het tegen op moeten nemen. Al schietend in dat stelsel binnen te komen vallen en die planeet en de asteroïden te verzamelen met hellevuurbommen, dat is één ding. Maar de vloot dat stelsel binnen te sturen, de Splinters te laten weten wat we van plan zijn, en dan te wachten tot ze ons aanvallen? De vijandelijkheden zouden wel eens geopend kunnen worden door die laserkanonnen waarmee ze destijds die verkenner gelanceerd hebben!’

Ze keek hem diep ongelukkig aan. ‘Waarom moeten we het überhaupt doen? Waarom kunnen we ze niet gewoon met rust laten?’

‘Zodat ze op een dag hierheen kunnen komen en onze kleinkinderen in stukjes hakken?’

‘Waarom moest dit nu juist ons overkomen?’

‘Zo is het nu eenmaal. Zeg me eens, Sally, kan er nog enige twijfel over bestaan? Over wat de Splinters in werkelijkheid zijn?’

‘Het zijn geen monsters!’

‘Nee. Ze zijn alleen maar onze vijanden.’

Droevig schudde ze het hoofd. ‘Dus wat gebeurt er nu?’

‘De vloot gaat hun stelsel binnen. We eisen dat ze zich overgeven aan het Keizerrijk. Misschien doen ze dat, misschien ook niet. Als ze het wél doen, landen we met zelfmoordploegen om toezicht uit te oefenen op de ontwapening. Als ze zich verzetten, vallen we aan met de vloot.’

‘Wie — Wie landt er straks op Splinter Alpha? Wie krijgt het bevel over de — Nee! Rod, ik kan niet toestaan dat jij dat doet!’

‘Wie zou het anders kunnen zijn? Ik, Cargill, Sandy Sinclair — de landing zal uitgevoerd worden door de oude bemanning van de MacArthur. Maar misschien dat ze zich werkelijk overgeven. Iemand dient ze die kans te geven.’

‘Rod, ik —’

‘Kunnen we het huwelijk spoedig laten voltrekken? Geen van onze beide families heeft een erfgenaam.’

‘Het is hopeloos,’ zei Charlie. ‘Denk je de ironie van de situatie eens in. Miljoenen jaren lang hebben we in een fles opgesloten gezeten. De vorm daarvan heeft de vorm van ons ras bepaald, tot ons nadeel. Nu hebben we eindelijk de opening gevonden, en nu komt de Marine daardoor binnenstromen om onze werelden plat te branden.’

‘Hoe levendig en dichterlijk zijn de beelden die je ons schildert!’ zei Jock honend.

‘Hoe gelukkig mogen we ons prijzen van jouw constructieve raadgevingen te kunnen genieten! Jij —’ Charlie zweeg plotseling. Jocks manier van lopen was — op een vreemde manier veranderd. Ze liep te ijsberen met haar handen op een ongemakkelijke manier achter haar rug ineengestrengeld, met naar voren gebogen hoofd, en haar voeten dicht naast elkaar, wat haar een even onzekere houding gaf als die van een menswezen.

Charlie herkende daarin Kutuzov. Ze maakte een ongeduldig, gebiedend gebaar om Iwan van kommentaar te weerhouden. ‘Ik zoek naar een woord in de taal van de menswezens,’ zei Jock. ‘We hebben het nog nooit te horen gekregen, maar ze moeten er een woord voor hebben. Laat een bediende hier komen,’ snauwde ze met de stem van Kutuzov, en Charlie sprong op om haar te gehoorzamen.

Senator Fowler zat aan een kleine schrijftafel in het kantoortje naast de conferentiezaal van de Commissie. Het enige wat zich op deze eikehouten schrijftafel bevond, was een grote fles ‘New Aberdeen Highland Cream’. De deur ging open en dr. Horvath kwam binnen. Hij bleef staan, en nam een afwachtende houding aan. ‘Een borrel?’ vroeg Fowler. ‘Nee, dank u.’