Larry Niven - De splinter in gods oog

‘U wilt meteen ter zake komen, hè. Nou, goed dan. Uw aanvraag om als lid tot de Commissie toegelaten te worden is afgewezen.’ Stokstijf stond Horvath daar. ‘Ik begrijp het.’

‘Dat betwijfel ik. Ga zitten.’ Fowler nam een glas uit de la van zijn bureau en schonk in. ‘Hier, houd het dan tenminste vast. Doe net alsof je met me meedrinkt. Tony, ik bewijs je er een dienst mee.’

‘Zo kan ik het niet bezien.’

‘Nee? Luister. De Commissie gaat de Splinters straks uitroeien. Wat voor genoegen beleef jij daaraan? Wil je soms graag deel hebben aan die beslissing?’

‘Uitroeien? Maar ik dacht dat de opdracht luidde ze bij het Keizerrijk in te lijven.’

‘Natuurlijk. Zo moeten we het wel uitdrukken. De politieke druk die er op ons uitgeoefend wordt is te groot om daar zo maar binnen te kunnen vallen en ze van de kaart te vegen. Dus moet ik de Splinters eerst wat slachtoffers laten maken. Met inbegrip van de vader van de enige erfgenaam die ik ooit zal hebben.’ Fowlers mond stond strak. ‘Ze zullen zich verweren, doe. Ik hoop alleen maar dat ze niet eerst net zullen doen alsof ze zich overgeven; dan heeft Rod misschien een kans. Wil je werkelijk bij dat alles betrokken zijn?’

‘Ik begin het te begrijpen… Ja, ik zie het nu inderdaad in. Mijn dank.’

‘Niets te danken.’ Fowler stak een hand in zijn tuniek en haalde een klein doosje te voorschijn. Hij deed het open, wierp er even een blik in, sloot het weer, en liet het over het blad van zijn schrijftafel in Horvaths richting zeilen. ‘Daar. Voor jou.’

Doctor Horvath maakte het doosje open en zag een ring met een grote, egale groene steen erin.

‘Ter gelegenheid van de volgende Keizerlijke Verjaardag kun je daar het wapen van een baron in laten kerven,’ zei Fowler. ‘Verplicht niemand tot stilzwijgen, zonder… etcetera, etcetera. Tevreden?’

‘Ja. Buitengewoon. Dank u wel, senator.’

‘Niet nodig. Je bent een bekwame kerel, Tony. Oké, laten we nu maar eens naar binnen gaan om te zien wat die Splinters willen.’ De conferentiezaal was al bijna vol: de Gevolmachtigden, stafpersoneel, Horvaths wetenschappers, Hardy, Renner — en admiraal Kutuzov.

Senator Fowler nam plaats. ‘De Zijne Keizerlijke Majesteit vertegenwoordigde Gevolmachtigden zijn thans in zitting bijeen. Registreert uw namen en uw organisaties, alstublieft.’ Hij zweeg even, terwijl ze op de invoerplaten van hun zakcomputers schreven. ‘De Splinters hebben om deze bijeenkomst verzocht. Ze hebben niet gezegd waarom. Wenst iemand nog iets ter sprake te brengen, voordat ze hier zijn? Oké, Kelley, laat ze maar binnenkomen.’

Zwijgend namen de Splinters hun plaatsen aan de andere kant van de tafel in. Ze zagen er nu door en door buitenaards uit; van de menselijke mimiek was niets meer te bekennen. Maar ze vertoonden nog steeds die permanente grijns die op hun gezichten geschilderd leek, en hun vachten waren glad en glanzend gekamd.

‘Het woord is aan u,’ zei de senator. ‘Maar het lijkt me niet meer dan billijk u te vertellen dat er weinig kans op is, dat we ook maar iets zullen geloven wat u zegt.’

‘Er zullen geen leugens meer verteld worden,’ zei Charlie. Zelfs haar stem was veranderd; de Bemiddelaar had nu een werkelijk buitenaards stemgeluid, dat niet langer een mengelmoes was van alle stemmen die de Splinters ooit gehoord hadden, maar waarin nu een uitgesproken —

Rod kon het niet thuisbrengen. Geen spoor van een accent. Het was bijna volmaakt; de ideale Anglische uitspraak.

‘De tijd voor leugens is voorbij. Mijn Meester was van het begin af aan al die mening toegedaan, maar het was Jocks Meester, die de jurisdictie over de onderhandelingen met menswezens verkreeg. Precies zoals u een dergelijke jurisdictie van uw Keizer verworven heeft.’ ’n Gevecht tussen met elkaar wedijverende facties, hè?’ zei Fowler.

‘Jammer dat we uw baas niet hebben kunnen ontmoeten. Daar is het nu wel een beetje te laat voor, nietwaar?’

‘Misschien. Maar ik zal thans als zijn vertegenwoordiger optreden. U mag hem koning Peter noemen, als u wilt; dat deden de cadetten ook.’

‘Wat?’ Rod kwam met een ruk overeind, en zijn stoel sloeg met een dreunend geluid achterover tegen de vloer. ‘Wanneer dan?’

‘Vlak voordat ze gedood werden door Krijgers,’ zei Charlie. ‘Als u mij thans aanvalt komt u niets te weten, heer; en het waren trouwens niet de Krijgers van mijn Meester, die hen doodden. Degenen die het gedaan hebben, hadden de opdracht hen levend gevangen te nemen, maar de cadetten weigerden zich over te geven.’

Rod raapte voorzichtig zijn stoel op en ging weer zitten. ‘Nee. Dat zou niets voor Horst geweest zijn,’ mompelde hij.

‘Whitbread weigerde eveneens. En Potter ook. U kunt zo trots op hen zijn als u maar wenst, heer Blaine. Hun laatste ogenblikken waren in overeenstemming met de hoogste tradities van de Keizerlijke Strijdkrachten.’ Er viel geen zweem van spot in de buitenaardse stem te bespeuren.

En waarom hebben jullie die jongens vermoord?’ vroeg Sally op hoge toon. ‘Rod, wat spijt me dat. Het — het spijt me, dat is alles wat ik zeggen kan.’

‘Jij hebt er geen schuld aan. Vrouwe Sally heeft je een vraag gesteld, Charlie.’

‘Ze hadden de waarheid omtrent ons leren kennen. Hun reddingsbootjes hadden hen bij een museum gebracht. Het was niet een van die recreatieve gebouwen die we jullie toegestaan hadden te bezoeken. Het doel van dit museum is ernstiger van aard.’ Charlie sprak op gedempte toon verder. Ze beschreef het museum en het gevecht dat daar plaatsgevonden had, de vlucht naar de andere kant van Splinter Alpha, het begin van de oorlog tussen de elkaar beconcurrerende Splinterfacties, en de landing in de straat bij het Kasteel. En ze vertelde van die laatste strijd.

‘De Krijgers van mijn Meester hebben die strijd verloren,’ beëindigde ze haar relaas. ‘Als ze gewonnen hadden, zou koning Peter de cadetten naar u terug hebben laten gaan. Maar toen ze eenmaal dood waren — leek het ons beter, te proberen jullie te misleiden.’

‘Grote God,’ fluisterde Rod. ‘Dus dat is jullie geheim. En wij hadden alle aanwijzingen in handen, maar —’

Van de andere kant van het vertrek drong een mompelende stem tot hem door: aalmoezenier Hardy. ‘ Requiem aeternam domum est, Domine, et lux perpetuae…’

‘Hoe hadden jullie verdomme gedacht dat het jullie helpen zou ons dit te vertellen?’ vroeg senator Fowler.

Charlie haalde de schouders op. ‘Als jullie ons toch gaan uitroeien, is het beter dat jullie ook weten waarom. Wat ik probeer jullie uit te leggen is, dat de Meesters zich niet zullen overgeven. Koning Peter zou dat misschien wel doen, maar hij heeft Splinter Alpha niet in zijn macht, en de beschaving op de asteroïden nog veel minder. Er zal altijd wel iémand zijn, die naar de wapens grijpt om zich te verzetten.’

‘Precies wat ik voorspeld heb, heren,’ zei Kutuzov somber. ‘En manschappen en schepen die gezonden worden om overgave te accepteren zullen ten dode opgeschreven zijn. Vloot misschien ook. Als wij Splinterstelsel binnengaan, dient dat in vorm van een volledige aanval te gebeuren.’

‘Allemachtig,’ mompelde senator Fowler. ‘Ja. Ik heb jullie plannetje wel door. Jullie denken dat we niet in staat zijn het bevel tot een aanval te geven zonder daartoe geprovoceerd te zijn, en dat we misschien ook niet eerst onze zelfmoordcommando’s zullen laten landen. Nou, dan heb je ons verkeerd begrepen, Charlie. Het zal me misschien mijn kop kosten, maar het enige waarvan je me hebt weten te overtuigen is dat ik de Admiraal zijn zin moet geven. Sorry, vader, maar zo zie ik het, en niet anders.’

Scherp klonk de stem van de senator door het vertrek. ‘Admiraal Kutuzov. U houdt uw vloot in gereedheid en die zal geen berichten accepteren, uit welke bron dan ook, zonder voorafgaande toestemming van mij persoonlijk. Uit welke bron dan ook. Begrepen?’