Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Zijn ze tot zo iets in staat?’ wilde Iwan weten.

‘Ik geloof van wel,’ antwoordde Charlie. ‘Ik ben weliswaar geen Bruine, en kan het dus niet zeker weten, maar —’

‘Jullie dienen je gedachten hierover te laten gaan. Bedenk dat ze ons vrezen. Herinner jezelf eraan, dat ze weten dat er bij ons een ondergeschikt ras voorkomt, dat buitengewoon vruchtbaar is. En vergeet ook niet dat ze op grond van hun studie van de verkenner deze man de leiding gaven van de expeditie naar ons zonnestelsel. Vrees voor jullie Meesters en jullie zusters.’ Iwan trok zich terug in zijn kamer. Het bleef lang stil. Toen begonnen de Bemiddelaars met elkaar te praten, gejaagd, maar heel zachtjes.

Zware wolken joegen langs de hemel van Nieuw-Schotland. Ze gingen uiteen, zodat de heldere, warmtebrengende zonnestralen van Cal schuin naar beneden vielen door de ramen van de gelambrizeerde conferentiezaal. Blinkende voorwerpen lichtten even op, voordat de ruiten zich automatisch polariseerden. Buiten waren de tuinen van het Paleis al in diepe schaduwen gehuld, maar de nauwe straten verderop waaraan de regeringsgebouwen lagen, waarvan de kantoren thans uitgingen, lagen nog volop in het zonlicht. Een in kilts geklede menigte krioelde daar dooreen, en mensen botsten tegen elkaar op: de bureaucratie van de sector spoedde zich naar huis, naar hun gezinnen, een borrel, en de tri-vee.

Rod Blaine staarde humeurig door het raam naar buiten. Beneden kwam een aantrekkelijke secretaresse het Paleis uit gedraafd; ze had zo’n haast om een openbaar vervoermiddel te bereiken dat ze bijna een oudere klerk omverliep. Zeker een belangrijk afspraakje, dacht Rod. En die klerk zal wel een gezin hebben… al die mensen. Ik ben verantwoordelijk voor ze, en daarmee konden de Splinters wel eens pech gehad hebben.

Achter hem klonken geluiden van bedrijvigheid. ‘Heb je ervoor gezorgd dat de Splinters straks te eten krijgen?’ hoorde hij Kelley op commandotoon vragen.

‘Ja, meneer,’ antwoordde een kelner. ‘Maar de chef zou graag ’n beetje verandering willen brengen in die brij, die ze eten — kruiden, of zo iets dergelijks. Hij vindt ’t maar niks, zo maar vlees en graankorrels in ’n pot te gooien en dat te koken.’

‘Als hij artistiek wil wezen, moet-ie dat maar voor ’n andere keer bewaren. De leden van de Commissie willen geen fantasiegerechten vanavond. Zorg gewoon maar dat je ze allemaal wat voor kan zetten, als ze erom vragen.’ Kelley wierp een blik in de magische koffiemachine om zich ervan te overutigen dat hij vol was, en keek toen nijdig naar een lege plek daarnaast. ‘Waar blijft die chocola, verdomme?’ blafte hij. ‘Komt eraan, meneer Kelley,’ zei de kelner op een toon van verweer. ‘Als je ’t maar weet. Zorg ervoor dat die hier klaar staat vóór de Splinters binnenkomen. Dat is over ’n uur.’ Kelley wierp een blik op de wandklok. ‘Oké. We zijn klaar, zo te zien. Maar denk aan die chocola.’

Sinds ze die aan boord van de Lenin ontdekt hadden, waren de Splinters verslaafd geraakt aan hete chocolademelk. Het was een van de weinige dranken van de mensen, die ze lekker vonden; maar de manier waarop ze het lekker vonden! Kelley rilde. Boter kon hij nog begrijpen. Bij die halfzachte Engelsen aan boord deden ze bijvoorbeeld een kluitje boter in hun chocolademelk. Maar een druppel machineolie in iedere kop?

‘Kunnen we beginnen, Kelley?’ vroeg Rod.

‘Jawel, heer,’ verzekerde Kelley hem. Hij nam zijn plaats achter de bar in, en drukte op een knop’ ten teken dat de conferentie kon beginnen.

D’r zit de baas iets dwars, besloot hij. En ’t is niet z’n verloofde. Blij dat ik zijn problemen niet heb.

Er ging een deur open en het personeel van de Commissie kwam binnen, gevolgd door verscheidene van Horvaths wetenschappers. Ze namen plaats langs één kant van de met mozaïek ingelegde tafels en legden hun zakcomputers voor zich neer. Hier en daar klonk een zacht gezoem, toen ze hun verbinding met het computersysteem van het Paleis testten.

Horvath en senator Fowler kwamen redetwistend binnen. ‘Doctor, het neemt tijd in beslag, dit soort aanvragen te behandelen —’

‘Waarom?’ wilde Horvath weten. ‘Ik wéét dat u geen ruggespraak hoeft te houden met Sparta.’

‘Goed dan. Om dat ik er tijd voor nodig heb erover te besluiten,’ zei Fowler geprikkeld. ‘Hoor eens, bij de volgende Keizerlijke Verjaardag zal ik zien wat ik voor u doen kan. U had eigenlijk al vóór de expeditie naar de Splinter een onderscheiding verdiend. Maar verdomme nog aan toe, doctor, ik ben er niet zeker van of u wel het juiste temperament bezit voor een zetel in —’ Hij brak zijn zin af toen er verscheidene hoofden hun kant uit gedraaid werden. ‘We maken dit gesprek straks wel af.’

‘Goed.’ Horvath keek het vertrek rond en koos zich een zitplaats uit, recht tegenover die van Ben. Er werden snel enkele plaatsen gewisseld toen de Minister van Wetenschappen zijn staf om zich heen verzamelde aan zijn kant van de tafel.

Er kwamen nog meer mensen binnen — Kevin Renner, de aalmoezenier, beiden nog altijd in marineuniformen gestoken. Vervolgens een secretaresse. Ook kwamen er bedienden binnen die voor nog meer verwarring zorgden toen Kelley hen rondstuurde met koffie. Rod ging met een frons op zijn gezicht zitten, maar die veranderde in een glimlach toen Sally gehaast binnenkwam. ‘Spijt me dat ik zo laat ben,’ zei ze buiten adem. ‘Er was —’

‘We zijn nog niet begonnen,’ zei Rod tegen haar. Hij wees haar een stoel naast de zijne.

‘Waar gaat dit allemaal over?’ vroeg ze zachtjes. Er was iets aan Rods manier van doen dat haar zorgen baarde, en ze keek hem onderzoekend aan. ‘Waarom heeft oom Ben ineens zoveel belangstelling voor de geschiedenis van de Splinters? Wat is er gisteravond eigenlijk gebeurd?’

‘Dat zul je wel zien. De senator staat op het punt te beginnen.’ En ik hoop dat alles in orde komt, lieveling, maar ik betwijfel het. Zal alles hierna nog hetzelfde zijn tussen ons? Grimmig richtte Rod zijn aandacht op de conferentie. Ik vraag me of wat mijn Fyunch(klik) op het ogenblik doet? Het zou prettig zijn in mijn plaats een vertegenwoordiger hierheen te sturen, en —

‘Laten we beginnen,’ zei senator Fowler kortaf. ‘Deze vergadering van de Heren Buitengewone Gevolmachtigden ter vertegenwoordiging van Zijne Keizerlijke Majesteit tegenover de inwoners van het zonnestelsel van de Splinter is hierbij geopend. Registreert u alstublieft uw namen en de organisaties die u vertegenwoordigt.’ Er volgden een paar seconden stilte, slechts onderbroken door het zachte gezoem van de computerverbindingen.

‘We hebben een heleboel te bespreken,’ vervolgde de senator. ‘Gisteravond is duidelijk gebleken dat de Splinters over bepaalde kritieke aangelegenheden tegen ons gelogen hebben —’

‘Niet meer dan wij tegen hén gedaan hebben,’ viel dr. Horvath hem in de rede. Verdomme! Ik zal mezelf beter moeten leren beheersen. Het diende gezegd te worden, maar als de senator werkelijk de pest in krijgt —

‘Waar het ons om gaat, doctor, is waaróver ze liegen,’ zei Fowler op effen toon. Hij zweeg even, en het was alsof er zich een voelbare macht om hem heen verzamelde. Van de corpulente, flodderig geklede oude man viel nu niets meer te bespeuren. Het was thans de Eerste Minister, die daar sprak. ‘Hoort u eens, allemaal, ik houd van een ongedwongen atmosfeer. Als iemand iets te zeggen heeft, dan voor de dag ermee. Maar laat me eerst mijn zinnen afmaken.’ Er verscheen een dunne, winterkoude glimlach om zijn lippen. ‘Ieder ander mag u in de rede vallen als u durft. En nu, doctor Horvath, zegt ú het maar: Wat houden de Splinters voor ons verborgen?’

Anthony Horvath streek met zijn lange slanke vingers door zijn dunner wordende haar. ‘Daarvoor heb ik wat meer tijd nodig, senator. Tot vanochtend had ik er geen idee van dat de Splinters überhaupt iets voor ons verborgen hielden.’ Hij wierp een zenuwachtige blik naar aalmoezenier Hardy, maar de geestelijke zei niets.