Larry Niven - De splinter in gods oog

‘Ik zal hier blijven om u te bedienen.’

‘Nee, dat doe je niet. Het is nergens voor nodig dat iedereen de hele nacht opblijft. Maak dat je wegkomt.’ De Marinier verdween de gang in en Rod keek hem na. Toen hij weg was klonk er een luid gegiechel van Sally. ‘Ik zie niet in wat er zo verdomd grappig aan is,’ snauwde Rod.

‘Hij wilde mijn reputatie beschermen,’ lachte Sally. ‘Wat zou er gebeurd zijn als je die boodschap niet ontvangen had en oom Ben hier straks was komen binnenvallen terwijl wij —’

‘Ja. Wil je wat drinken?’

‘Terwijl oom Ben over een paar minuten hier zal zijn? Zonde om er goeie drank aan te verspillen. Nee, ik ga naar bed.’ Ze schonk hem een lieftallige glimlach. ‘Blijf niet te laat op.’

‘Deern die je bent.’ Hij vatte haar bij de schouders en zoende haar. En toen nog eens. ‘Ik zou de deur zo kunnen afstellen dat hij er niet in kan —’

‘Wel te rusten, Rod.’

Hij keek haar na totdat ze aan de overkant van de gang haar eigen suite was binnengegaan, die recht tegenover de zijne lag, liep toen terug naar binnen, en begaf zich naar de bar. Het was een lange, saaie avond geweest, en het enige wat hij gehad had om naar uit te zien was de gedachte geweest, het feest vroeg te kunnen verlaten. ‘Verdomme!’ zei hij hardop. Hij gooide een boordevol glas New Aberdeen Highland Cream achterover. ‘Verdomme en nog eens verdomme!’

Rod had net zijn tweede glas volgeschonken, toen senator Fowler binnenkwam, in gezelschap van een in gedachten verzonken, verstrooid uitziende Kevin Renner. ‘Spijt me je op dit uur nog lastig te vallen, Rod,’ zei Fowler nonchalant. ‘Maar Kevin heeft me verteld dat er vandaag iets interessants voorgevallen is —’

‘Zo, heeft hij dat? En hij heeft zeker ook deze bijeenkomst voorgesteld, hè?’ Toen Benjamin Fowler bevestigend knikte, keerde Rod zich om naar zijn voormalige eerste stuurman. ‘Ik krijg je nog wel hiervoor, jij—’

‘We hebben nu geen tijd voor spelletjes,’ zei Fowler. ‘Heb je nog meer van die whisky?’

‘Ja.’ Rod schonk hun beiden een glas in, gooide zijn eigen glas achterover, en schonk toen ook zichzelf opnieuw in. ‘Ga zitten, Ben. En jij ook, meneer Renner. Ik ben niet van plan jullie mijn excuses aan te bieden voor het feit dat ik de bedienden naar bed heb laten gaan —’

‘O, dat hindert niks hoor,’ zei Renner. Hij verviel weer in zijn gepeins van zoëven, Joost mocht weten waarover, zonk in een stoel neer, en grijnsde toen verrast. Hij had nog nooit in een massagestoel gezeten, en het was duidelijk dat hij ervan genoot.

‘Oké,’ zei senator Fowler. ‘Vertel me maar eens wat er naar jóuw mening vanmiddag gebeurd is.’

‘Beter nog, ik zal het u laten zién.’ Rod bespeelde de knoppen van zijn zakcomputer en het beeldscherm aan de wand lichtte op. Het beeld was niet al te best; het was opgenomen met een miniatuurcameraatje dat ingebouwd zat in een versiersel op Rods tuniek, en de gezichtshoek was beperkt. Het geluid was echter uitstekend. Fowler nam een en ander zwijgend in zich op. ‘Draai dat nog eens af,’ zei hij. Gehoorzaam draaide Rod de opnamen van de conferentie voor de tweede maal af. Terwijl Fowler en Renner ernaar keken liep hij naar de bar, besloot ervan af te zien zich opnieuw een glas whisky in te schenken, en nam in plaats daarvan een kop koffie. ‘En nou moet je me eens vertellen waarom dit volgens jou zo verschrikkelijk belangrijk is?’ wilde Fowler weten. Kevin Renner haalde zijn schouders op. ‘Het is het eerste bewijs dat we tot nu toe gehad hebben, dat ze tegen ons liegen. Wat zouden ze nog méér voor ons verzwijgen?’

‘Verrek, ze hebben ons eigenlijk nergens veel over verteld,’ zei Fowler. ‘En kun je dat een leugen noemen?’

‘Ja,’ zei Rod kalm. ‘Een stilzwijgende leugen in ieder geval wel. En er was geen misverstand in het spel. Ik heb me daarvan vergewist. We beschikken over te veel opnamen van gesprekken waarbij de Splinters iets impliceerden dat onjuist was, dit aan de hand van onze reacties beseften, en zichzelf vervolgens verbeterden. Nee. Die Splinter heeft Sally er opzettelijk toe aangemoedigd iets te geloven wat niet waar is.’

‘Maar wat hebben we er verdomme voor belang bij, te weten dat Bemiddelaars geen kinderen kunnen krijgen?’ wilde Fowler weten. ‘Het verschaft ons de wetenschap dat twee Bruinen en een Witte samen vier kinderen kregen,’ zei Renner langzaam. ‘Op een klein schip. In de ruimte. En onder gevaarlijke omstandigheden. Om van het gedrang nog maar te zwijgen.’

‘Ja.’ Ben Fowler stond op en ontdeed zich van zijn galatuniek. Het overhemd dat hij daaronder aanhad was oud, van een heel zachte stof, en op drie plaatsen zorgvuldig versteld. ‘Rod, hoe dénken Splinters eigenlijk over hun kinderen?’ vroeg Fowler. ‘Misschien hebben ze er niet veel mee op totdat ze praten kunnen. Misschien vinden ze ze onbelangrijk. Gemakkelijk te vervangen.’

‘Mis,’ zei Renner.

‘De tactvolle manier,’ zei Rod droog, ‘de belééfde manier om het met de senator oneens te zijn, zou zijn door te zeggen, “Dat blijkt niet het geval te zijn.” ’

Er kwam een verheugde uitdrukking op Renners gezicht. ‘Hee, dat klinkt niet gek. Hoe dan ook, de senator heeft het bij het verkeerde eind. De Splinters zijn juist dol op hun kinderen. De enige godsdienst waarvan ze me ooit iets verteld hebben, leert dat hun zielen zich splitsen om in hun kinderen te treden. Ze zijn vrijwel idolaat op de kleine lieverdjes.’

‘Hm.’ Fowler hield zijn glas op om zich nog eens te laten inschenken. Hij fronste ongeduldig de wenkbrauwen. ‘Kan het soms zijn dat ze dusdanig op kinderen gesteld zijn dat ze kinderen maken bij iedere gelegenheid die zich voordoet?’

‘Het is mogelijk,’ zei Rod. ‘En het gevaar dat daarin schuilt ligt voor de hand. Maar…

‘Precies, ja. Maar,’ zei Fowler. ‘Dan moet die planeet dus propvol zijn. Wat hij ook inderdaad was. En dat betekent dat de Splinters problemen hebben met hun bevolkingsaanwas, zoals wij die nog nóóit gekend hebben…’

‘Vermoedelijk kunnen ze die binnen de perken houden,’ zei Rod bedachtzaam. ‘Want als ze dat niét kunnen — Ze hebben al heel lang in dat zonnestelsel opgesloten gezeten.’

‘Met wat voor gevolgen?’ vroeg Fowler zich af. ‘Wat weten we eigenlijk van de geschiedenis van de Splinters af?’

‘Niet al te veel,’ zei Renner. ‘Hun beschaving is al heel oud. Werkelijk geweldig oud. Al minstens tienduizend jaar geleden waren ze zo ver, dat ze asteroïden bij bosjes tegelijk van hun plaatsen konden laten verhuizen. Ik word bijna bang bij de gedachte hoevéél geschiedenis ze al achter de rug hebben.’ Kevin ging behaaglijk verzitten in zijn stoel, om ten volle van de massage te kunnen genieten. ‘En dus hebben ze ruimschoots de tijd gehad om hun bevolkingsproblemen op te lossen. Alleen al tussen het tijdstip waarop ze die Gekke Gerrit-verkenner gelanceerd hebben, en nu, zouden ze de hele planeet hebben kunnen vullen. En dat hebben ze niét gedaan, dus daaruit volgt dat ze hun bevolkingsaanwas binnen de perken weten te houden…’

‘Maar ze willen het eigenlijk helemaal niet,’ verklaarde Ben. ‘En wat wil dat zeggen? Als ze vaste voet aan de grond krijgen hier in het Keizerrijk, hoe lang zal het dan duren totdat ze ons in aantal overtreffen?’ Nadenkend frommelde senator Fowler aan een versleten plek op zijn overhemd. ‘Misschien is het dat, wat ze voor ons verborgen proberen te houden. Een hoog geboortecijfer en een gebrek aan verlangen er iets aan te doen.’ Plotseling kwam er een eind aan zijn gepeins, en met een resoluut gebaar stond hij op. ‘Rod, zet je mensen aan het werk om dit te onderzoeken. Ik wil alle inlichtingen hebben waarover we beschikken met betrekking tot die geschiedenis van de Splinters.’